"Όταν ο Σαγκάλ χρωμάτιζε τις νότες ενός Μαγικού Αυλού"

The Magic Flute, Marc Chagall - Σκηνικό

Ο χαιρετισμός από την Πάτρα πασπαλίζεται με παραμυθόσκονη, απόψε...
Και το παραμύθι έχει δίκαιους, προστάτες του καλού...έχει πνεύματα που παρακινούν το κακό...έχει και μοχθηρές βασίλισσες...
Παραμύθι, που διδάσκει την αδελφότητα, την ανοχή, τη συγχώρεση, την αγάπη!Όλα ακτίνες ενός ήλιου που ανατέλει για να ξεχειλίσει τις ψυχές με Φως, και ν'απομακρύνει τις δυνάμεις του σκότους!

Όπερα εξαιρετικά δύσκολη στην εκτέλεσή της, με ανάλαφρες, παραμυθικές εικόνες να ξετυλίγονται, δίνοντας αποτέλεσμα σωστό μουσικό κομψοτέχνημα!
Μία από τις πιο διάσημες και αγαπημένες όπερες , που έκανε πρεμιέρα σαν σήμερα 30 Σεπτέμβρη του 1791 στο ιστορικό θέατρο Schikaneder της Βιέννης.
Θα το καταλάβατε, φίλοι μου...
Πρόκειται για το «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ, ένα μελόδραμα πολύπλοκων συσχετισμών και ερμηνευτικών προσεγγίσεων.

Βασικός πρωταγωνιστής ένα πνευστό!

Ένας αυλός, που σκοπός του είναι να «απαλύνει» τις δυσκολίες μιας αποστολής.

Αν δει και ακούσει κανείς το έργο επιδερμικά, εντοπίζει απλά στην πλοκή του τα μαγικά, παραμυθένια στοιχεία. Μια εμβάθυνση  όμως του θεατή-ακροατή στην όπερα οδηγεί στα ύψιστα μηνύματα, που εκφράζονται σ’αυτήν.
Μην ξεχνάμε πως βρισκόματε στην εποχή του Διαφωτισμού, κι έτσι ο Μότσαρτ βρίσκει ευκαιρία να εκφράσει τις ιδέες του...Ελευθερία,  Ισότητα και Αδελφοσύνη.

Πολλοί μελετητές κάνουν λόγο και για την σχέση του έργου με τον τεκτονισμό. 
[Ο Μότσαρτ ήταν μέλος της μασονικής Στοάς, η οποία ακολουθούσε τις ιδέες του Διαφωτισμού σε αντιπαράθεση με τον συντηρητισμό του κλήρου στη Βιέννη].

Σε πολλά σημεία στο Μαγικό αυλό υπάρχει συμβολικό περιεχόμενο που παραπέμπει στον τεκτονισμό.
Οι θεοί Ήλιος, Ίσιδα και Όσιρις προέρχονται από τη μασονική μυθολογία. Οι δοκιμασίες και η τελετή μύησης του Ταμίνο θυμίζουν τον τρόπο μύησης των υποψηφίων μελών στις στοές του τεκτονισμού.
Το σκηνικό με σύμβολα και στοιχεία, που είναι παρμένα από την Αρχαία Αίγυπτο, αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον τεκτονισμό.
Ο αριθμός 3 παρουσιάζεται με έντονο συμβολικό χαρακτήρα:
Π.χ η κλίμακα του έργου είναι η Μι ύφεση, που στον οπλισμό της έχει 3 υφέσεις,
Στην εναρκτήρια εισαγωγή ακούγονται 3 συγχορδίες…
Τρεις είναι οι νεράιδες, τρεις και οι ναοί: Σοφίας, Λογικής, Δημιουργίας, όπως και οι θύρες του ναού, που προσπαθεί να ανοίξει ο Ταμίνο, είναι επίσης τρεις .

«Πέρα από το θέαμα που μπορεί να απολαύσει κάποιος, 

οι μυημένοι εύκολα αντιλαμβάνονται την ύψιστη σημασία του έργου», 

όπως θα πει σχετικά για το Μαγικό Αυλό, ο Γκαίτε.

Πλούσια σε συμβολισμούς, λοιπόν, όπερα, με κεντρικό θέμα της τις υπέρτατες αξίες, τη μάχη του καλού έναντι του κακού, το θρίαμβο του φωτός και της αλήθειας έναντι του σκοταδισμού.
Ο αγαθοποιός και δίκαιος ιερέας του Ναού, Ζαράστρο συμβολίζει την ελευθερία και το φως, ενώ η Βασίλισσα της Νύχτας, το σκοτάδι και το κακό παραπέμποντας στην απολυταρχική μοναρχία, ίσως της Μαρίας Θηρεσίας, (γνωστή για την αντίθεσή της στον Τεκτονισμό), ενώ με το πνεύμα του κακού που την παρακινεί ίσως υπονοείται η Καθολική Εκκλησία.
Τέλος, ο Ταμίνο ταυτίζεται από πολλούς με τον αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄, φιλικά προσκείμενο στους Τέκτονες.

Αφίσα: The Magic Flute, Marc Chagall - Metropolitan Opera

Στην παράσταση του «Μαγικού Αυλού» στη Μετροπόλιταν Όπερα της Ν.Υόρκης το 1966, ο Μαρκ Σαγκάλ κάνει τα σκηνικά, τις αφίσες και τα κοστούμια.
Η απεικόνιση του χρώματος γίνεται σχεδόν ποιητικά με στόχο του καλλιτέχνη να  μιμηθεί τη μαγική μελωδία του αυλού!

Ο θεατής αγαλλιάζει από τις δροσερές αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου που τυλίγουν, σχεδόν «στροβιλίζονται» γύρω από τους χαρούμενους χαρακτήρες, και την αγγελική φιγούρα του αυλητή στο κέντρο, ενώ κίτρινες και κόκκινες πινελιές βοηθούν στην ανάδειξη του φωτός!
Αποχρώσεις κλιμακούμενες, που κατ' εμέ παραπέμπουν στις «ανήσυχες» εναλλαγές τονικοτήτων του έργου, την κορύφωση και το καταλάγιασμα των θαυμαστών αρμονιών του Μότσαρτ…
Εικόνες ζωντανές, που γλιστρούν από τα πινέλα του Σαγκάλ αβίαστα κι απηχούν με μεγάλη, πιστεύω, επιτυχία τη γνώση της τέχνης του Μότσαρτ!

Marc Chagall: Queen of the Night  

Από τις πιο αγαπημένες άριες της όπερας είναι εκείνη της Βασίλισσας της Νύχτας, με τολμηρές ακροβατικές φωνητικές τοποθετήσεις, που εντυπωσιάζουν και δίνουν μια άγρια, αλλά γοητευτική λάμψη στο ρόλο, χαρακτηριστικά που ταυτίζονται με τα αλληγορικά στοιχεία της προσωπικότητας της ηρωίδας.


Στη σκηνή βρίσκονται η Βασίλισσα της Νύχτας και η κόρη της, Παμίνα.
Η Βασίλισσα αποκαλύπτει τα κίνητρά της, τοποθετεί ένα μαχαίρι στο χέρι της Παμίνα, προστάζοντάς την να σκοτώσει τον Ζαράστρο.

Ρυθμός γρήγορος με ένταση και μελωδία απειλητικά μεγαλοπρεπής!
Μία κολορατούρα άρια, από τις δυσκολότερες και απαιτητικότερες του λυρικού ρεπερτορίου, καθώς καλύπτει σε έκταση δύο οκτάβες!




Ένα θαυμαστό τέχνασμα του Μότσαρτ, ηχεί στο αποκορύφωμα της άριας, εκεί που η Βασίλισσα τραγουδάει : "Hort, Hort, Hort!".
Οι  δύο πρώτες συλλαβές είναι σε Ρε και Φα και λογικά ο ακροατής περιμένει να ακούσει την τρίτη  λέξη σε Λα...
Όμως η μαγεία της μουσικής δεν έχει λογική και ο πολυτάλαντος συνθέτης το δίνει στο τρομακτικό Σι ύφεση, ενώ την ένταση, την οργή της εκδίκησης και τη μοχθηρότητα της ηρωίδας εντείνουν η ναπολιτάνικη αρμονία της ορχήστρας που τη συνοδεύει!

Στην πρεμιέρα ο ρόλος της σκοτεινής Βασίλισσας ανατέθηκε στην Ζοζέφα Βέμπερ, αδερφή της γυναίκας του Μότσαρτ, Κωνστάντζας και λέγεται πως ο συνθέτης έγραψε την άρια με σκοπό να επιδείξει την ευελιξία και τις φωνητικές ικανότητες της κουνιάδας του από τις οποίες ήταν εντυπωσιασμένος!
Μερικές εβδομάδες μετά την τόσο επιτυχημένη πρεμιέρα και συγκεκριμένα την τελευταία βραδιά ζωής του Μότσαρτ(4 Δεκέμβρη 1791), η άρια της Βασίλισσας της Νύχτας ήταν εκείνη που ζήτησε να ακούσει από τη Ζοζέφα ψιθυρίζοντας στην Κωνστάτζα να κάνει ησυχία για να απολαύσει το εκπληκτικό ανέβασμα στην κορυφή του Φα!

Diana Damrau: Queen of the Night 

Αχ, πριγκιπέσσα...

"Ήταν πριν παντρευτούμε... Είχε τα γενέθλιά της ..Αλλά ούτε ένα φραγκάκι να τής αγοράσω δώρο...

"Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω..."

Είχε βάλει το κατσαρόλι στη φωτιά κι έβραζε φακές...
Εγω, με την κιθάρα  γρατσούναγα πενιές...Την κοιτούσα που ανακάτευε το φαγητό όταν σκαρφίστηκα το πρώτο δίστιχο με τα ακόρντα να δίνουν νόημα στο συναίσθημά μου...

"Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας..."

-Αχ,  πριγκιπέσσα μου!, ...σιγομουρμούριζα παίζοντας, όταν αφησε τις κουτάλες και με κοίταξε με  βλέμμα που  διαπερνούσε ό,τι βρισκόταν στον ευθύ δρόμο του..
Χωρίς δεύτερη σκέψη, τη ρώτησα: 
-"Θα με παντρευτείς;"

***

Γλώσσα και μουσικές, απλές, καθαρές, όπως καθαρή και διάφανη είναι και η αλήθεια των συναισθημάτων.
H ψυχή ξαγρυπνά. Ηχοι και πένα αποτυπώνουν σημάδια αυτής της αγρύπνιας.
Ενώνουν τις άκρες του κόσμου, κεντούν σταυροβελονιά τις ιδέες και τα νοιωθέματα, χαϊδεύοντας αντάμα και την υφή της πραγματικότητας....

Όταν, φίλοι μου, η καρδιά νιώθει, η σκέψη ελευθερώνεται κι η μουσική εκφράζει...

"Πριγκιπέσσα"- Σ. Μάλαμας:

Ο αγαπημένος τραγουδοποιός, Σωκράτης Μάλαμας γεννήθηκε σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου 1957...

"Η αίθουσα μπιλιάρδου, η μαντάμ Μαργκερίτ, η Ορτάνς με τον Ανρί, και η λουόμενη...Φαινομενικά άσχετα, μα..."

Το δεύτερο ταξίδι στη Γαλλία είχε προγραμματιστεί σε συνδυασμό με μια επίσκεψη στη Νορμανδία.
Φαντασμαγορικό  το γεωλογικό οπτικό παιχνίδι...θαυμαστή η εναλλαγή τοπίων...
Ρουέν, Ντωβίλ, Τουρ, Σαιν λο...
Παράδοση αιώνων, που γοητεύει με τις ατέλειωτες ακτογραμμές παραδομένες στα χάδια του Ατλαντικού, αμμόλοφοι, γραφικά ψαροχώρια με πολύχρωμα μαγαζάκια που πουλούν λογής σουβενίρ...
Αχανή βοσκοτόπια και τα απέραντα λιβάδια πράσινες, γλυκές πινελιές στον καμβά της φύσης...
Παμπάλαια μοναστήρια, γοητευτικά ανάκτορα και κάστρα...

Ευτυχώς, ένα λάθος στη διαδρομή, μάς έβγαλε σε μια σχεδόν έρημη, αγροτική περιοχή...
Οι ακτίνες του ήλιου κατάφερναν να εισχωρήσουν ανάμεσα στο πυκνό φύλλωμα των πανύψηλων δέντρων και το καταπράσινο χαλί της φύσης στρωμένο λες να οδηγήσει τα βήματά μας σ'ένα πυργόσπιτο σοβατισμένο από λευκόγκριζο υλικό, πολλά, μακρόστενα παράθυρα στην πρόσοψή του και μια μολυβιά, παραμυθένια στέγη με τους εξώστες της να κρέμονται χαιρετίζοντας τους απρόσμενους επισκέπτες...

Το εισιτήριο πενιχρό, μόλις πέντε ευρώ.
Μια μικροκαμωμένη θυρωρός-ξεναγός μας υποδέχτηκε με ευγένεια.
Βρισκόμασταν στο "Menil-Hubert en Exmes", με τα άπειρα δωμάτια, την τεράστια σάλα και την ευρύχωρη αίθουσα μπιλιάρδου...

Κυρίως αυτή, γιατί είναι εκείνη που κρατά στους ώχρινους τοίχους, το φθαρμένο, ξύλινο πάτωμα, ακόμα και τον παλιομοδίτικο πολυέλαιο της οροφής, την ατμόσφαιρα μιας εποχής, που η έμπνευση ήταν αστείρευτη, η αφοσίωση στην τέχνη, θαυμαστή...κι η σχέση με τα πινέλα σχεδόν ερωτική!

Το τραπέζι στιβαρό στο κέντρο του δωματίου πάνω στο χοντρό χαλί και περιμετρικά σε μουντές αποχρώσεις τοίχοι, καλυμμένοι με λογής έργα τέχνης, ανεκτίμητης μάλλον αξίας..., που μαρτυρούσαν την ευγενική καταγωγή των ιδιοκτητών του πύργου.

Ακριβώς έτσι είχε ζωγραφίσει και ο Degas την "Αίθουσα μπιλιάρδου" κατά την παραμονή του στο "Menil-Hubert Chateau", ιδιοκτησία του φίλου-συμμαθητή του και λάτρη των τεχνών, Paul Valpincon.

Το όνομα Βαλπενσόν το θυμόμουν από ένα εικαστικό αριστούργημα του Ζαν Ωγκύστ Ενγκρ,  τη "Λουομένη" .


Τολμηρό έργο με το μοντέλο να ποζάρει ολόγυμνο. Η χιονάτη, φιλντισένια πλάτη γυρισμένη στο θεατή, ενεργοποιεί τη φαντασία του να αισθανθεί την οσμή της ζεστής σάρκας.Οσμή, που διαχέεται θαρρείς στην ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να αφήνει ίχνη απρέπειας ή κάτι άσεμνου στην πόζα...

Νηφάλια η διαύγεια στη σύνθεση, με την ανατομία του γυναικείου σώματος αποδομένη με απόλυτη ακρίβεια, δίχως να παρασύρει το θεατή σε χυδαιότητες σκέψεων, τον αφήνει  να στροβιλίζεται στο χορό της ρυθμικής αρμονίας.
Απροκάλυπτος ο αισθησιασμός που προσφέρει το κεχριμπαρένιο σμίλεμα του καλλιτέχνη, κάτι θαυμαστό, πραγματικά!

Με υπόνοιες επίδρασης από τις μυθικές Αφροδίτες του Κανόβα, η λουόμενη του Ενγκρ τιτλοφορήθηκε ως "Λουόμενη του Βαλπενσόν", καθώς ο μεσιέ Πωλ Βαλπενσόν ήταν ο πρώτος της κάτοχος, δώρο του ζωγράφου.


Στη Νορμανδική έπαυλη του παιδικού του φίλου, ο Έντγκαρ Ντεγκά πέρασε πολλά, μοσχοβολιστά καλοκαίρια.
Καταπράσινη εξοχή, καλλιεργήσιμες εκτάσεις και απέραντοι οπωρώνες,  μυρωδάτα περιβόλια, αυτό το ερωτεύσιμο κομμάτι της βορειοδυτικής Γαλλίας, με τον πλούτο φυσικής ομορφιάς, απέπνεε γαλήνη κι ηρεμία δίνοντας έμπνευση στον καλλιτέχνη.

Το εσωτερικό του πύργου με τα πολύτιμα αντικείμενα έδιναν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Ντεγκά να ασκηθεί στην απεικόνιση εσωτερικών χώρων, όπως στην "αίθουσα μπιλιάρδου", αλλά και τα μέλη της οικογένειας προσφέρονταν πρόθυμα κάποιες φορές να ποζάρουν για να τούς σκιτσάρει...

Aν και ο Ντεγκά συνδέεται με τις μπαλαρίνες και τις χορευτικές φιγούρες περισσότερο στο νου μας, οι προσωπογραφίες του αποτελούν απολαυστική αποκάλυψη και φανερώνουν την απαράμιλλη, καλλιτεχνική του δεινότητα και σε αυτό τον τομέα.

Η χαριτωμένη κόρη του Πωλ Βαλπενσόν, Ορτάνς, ο μικρός γιος του, Ανρί, αλλά και η αγαπητή σύζυγός του, Μαργκερίτ ποζάρουν κι οι τρείς, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο ύφος και το καλλιτεχνικό του στυλ.

Edgar Degas - "Portrait of Mlle. Hortense Valpinçon":

Οι πτυχές της τέχνης του ξετυλίγονται και δω με μαεστρία με το φως και τις χρωματικές αντιθέσεις να κάνουν ενδιαφέρουσα τη θέαση της προσωπογραφίας.

Η μικρή Ορτάνς, με το λευκό της φόρεμα και το ψάθινο καπέλο της γεμάτη ζωντάνια κι ενεργητικότητα, μετά βίας στέκεται ακουμπισμένη στο τραπέζι που καλύπτεται με το σκουρόχρωμο τραπεζομάντηλο, το κεντημένο με παραδοσιακά σχέδια από μεταξωτή κλωστή σε φωτεινά χρώματα.
Ένας τεράστιος, μαύρος  φιόγκος δεμένος στη μέση του κοριτσιού συνάδει με κείνον από βελούδο, που κρέμεται απ'το καπέλο, ενώ στην πλάτη και τους ώμους ξεχύνεται το σάλι της από φίνο κασμίρ.
Σχολαστικός ο Ντεγκά με τη λεπτομέρεια, αρέσκεται και αποτυπώνει την μάλλον άτυπη στάση της αξιολάτρευτης γαλλιδούλας, που φαίνεται να βαριέται το ρόλο του μοντέλου. Ίσως γι'αυτό το σκοπό να τής έχει προσφερθεί και το μήλο, που κρατά στο δεξί της χέρι μισοφαγωμένο, το δάγκωμα του οποίου μειώνει τη μονοτονία της ακινησίας.
Η τέχνη της ζωγραφικής απαιτεί πειθαρχία, που δύσκολα επιβάλεις σ'ένα παιδί...

Ο Ντεγκά "σκηνοθετεί" με τα πινέλα του τοποθετώντας τη μικρή Ορτάνς στα δεξιά του καμβά με το εκθαμβωτικό λευκό του φουστανιού σε συνεχή χρωματικό ανταγωνισμό  με το σκούρο τραπεζομάντιλο , μια λαμπρή σύνθεση που γίνεται ακόμη ζωηρότερη αν συγκριθεί με το σοβαρό φόντο, μια ταπετσαρία με άνθινα σχέδια σε παστέλ αποχρώσεις.


Δεν είναι μόνο το ανυπέρβλητης ομορφιάς Νορμανδικό τοπίο, μα και η σκηνή που απαθανατίζει ο Ντεγκά με πρωταγωνιστές μέλη της οικογένειας Βαλπενσόν στο επόμενο εικαστικό του:

Edgar Degas: "At the Races in the Countryside"

Τα άλογα που τραβούν την άμαξα έχουν μόλις σταματήσει καταμεσής του καταπράσινου λιβαδιού στο Menil-Hubert.
Οδηγός τους ο μεσιέ Πωλ. Κρατώντας τα γκέμια,  γυρίζει το βλέμμα στο πίσω κάθισμα, όπου βλέπουμε τη γυναίκα του, μαντάμ Μαργκερίτ και την γκουβερναντα, που κρατά στην αγκαλιά της τον γιο τους Ανρί, μωρό.
Μια ομπρέλα ανοιχτή προστατεύει την ευαίσθητη μωρουδίστικη επιδερμίδα από τις ζεστές ηλιαχτίδες.

Τρυφερή  η σκηνή: Η παραμάνα με ξεγυμνωμένο το αριστερό στήθος της, έτοιμη να θηλάσει το βρέφος.Φαίνεται πως το κλάμα του πεινασμένου Ανρί ανάγκασε τον μεσιέ Πώλ και την οικογένειά του να εγκαταλείψουν  το αγωνιστικό τερέν...
Στο βάθος οι ιππείς συνεχίζουν τους αγώνες καβάλα στα καλπάζοντα άτια τους...Κάποιοι παρακολουθούν..., ανάμεσά τους και ο μαύρος σκύλος της οικογένειας με το ασημένιο κολάρο ανεβασμένος στο "υπερώο" κάθισμα του αμαξιδίου, απ'όπου το μάτι δεν χάνει σχεδόν τίποτε από τις αγωνιστικές διαδρομές και τις αντιδράσεις των αναβατών.


Η μαντάμ Μαργκερίτ Βαλπενσόν, μια γυναίκα αρχοντικής παρουσίας πρωταγωνιστεί στον τρίτο πίνακα του 'Εντγκαρ Ντεγκά, που θαύμασα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.
Ο τίτλος του : "Γυναίκα που κάθεται δίπλα σε βάζο με λουλούδια", δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά της.
Η γυναίκα αγναντεύει προς τα δεξιά της κάπως αφηρημένα...

Το βάζο με τα λουλούδια χρωματίζει το έργο με μια ευφρόσυνη πολυχρωμία...Χρυσάνθεμα, ντάλιες και μαργαρίτες από τον κήπο του "Menil-Hubert" με το ροδί, το κίτρινο, το βιολετί και το λευκό να κυριαρχούν στο άνθινο μάτσο.

Η μαντάμ Μαργκερίτ απολαμβάνει την αύρα τους παρότι στραμμένο αντίθετα το βλέμμα της, όμως το γαλήνιο πρόσωπό της, η καθησυχαστική ματιά και η ήρεμη έκφρασή της βεβαιώνουν την απόλαυση των στιγμών.

Τίποτα το πομπώδες...Τα χρώματα σε φυσικούς τόνους, τόσο των εύοσμων λουλουδιών, όσο και της κομψής ενδυμασίας της κυρίας.
Το φόρεμά της με ρομαντικές πτυχές στο μπούστο σε απόχρωση του κάστανου, ταιριάζει πολύ με το χρώμα των μαλλιών και τα καλοσχηματισμένα φρύδια.
Πιο σκούρο το φουλάρι που δένει στο λαιμό, ασορτί με την πινελιά στο καπελομάντηλο, που συγκρατεί τις μπούκλες της.
Μάτια, μύτη, χείλη, αριστοκρατικά σχηματισμένα, δεν χρειάστηκε η επέμβαση του ζωγράφου να ωραιοποιήσει, ό,τι αρμονικά είχε δημιουργήσει η φύση!

Μη κραυγαλέα τα κοσμήματα της μαντάμ Μαργκερίτ: ένα διακριτικά αστραφτερό διαμάντι κρεμασμένο απ'το λοβό του αυτιού, μια χρυσή χειροπέδα που έχει "γλιστρήσει" στη βελούδινη μανσέτα του φορέματός της κι ένα μονόπετρο (από μαύρο αχάτη μού μοιάζει...) εντυπωσιάζει στο παράμεσο δάχτυλο του  λευκού της χεριού.

Ένας σχολαστικός παρατηρητής εντοπίζει και στέκει να θαυμάζει την αβρή στάση του, το λεπτό, ευγενικό και γεμάτο φινέτσα τρόπο που αφήνεται στο υπόλοιπο χέρι...εξαιρετικά φυσική κίνηση που δείχνει το υψηλό επίπεδο τεχνικής του Ντεγκά.

Εκστασιάζομαι όταν αναλογίζομαι τη σχέση που δημιουργεί ο Ντεγκά με τα πινέλα του, ανάμεσα στο μέρος και το όλον!

Κι η στάση αυτή, με εντυπωσίασε πολύ περισσότερο από το πλήθος των ανθέων, που για όλους αποτελούν τον πυρήνα της ελαιογραφίας...

Τα χέρια, θεωρώ πως είναι τα πιο θαυμαστά εργαλεία του ανθρωπίνου σώματος. Είναι εκείνα που με τις κινήσεις τους εκφράζουν  τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας...

Πάντα σε πίνακες ή ακόμα και στην καθημερινότητά μου με συνανθρώπους μου παρατηρώ τις κινήσεις των χεριών κι αβίαστα η φαντασία μου τοποθετεί μια λεζάντα για κάθε μια τους...

Τα σφιχτά χέρια σε γροθιά τιτλοφορούνται: "αγανάκτηση, οργή, διαμαρτυρία..."...
Η παλάμη ανοιχτή με τα δάχτυλα απομακρυσμένα και τον αντίχειρα να δείχνει σε αντίθετη κατεύθυνση: "θέλω επειγόντως αγκαλιά, το'χω ανάγκη..."
Το χέρι υποβαστάζει το κεφάλι με τα δάχτυλα ενωμένα και κυρτά, πεσμένα χαλαρά, όπως της μαντάμ Μαργκερίτ, έχω την αίσθηση πως είναι χειρονομία μετριασμένη, όπως αρμόζει σε μια κυρία της τάξης της, που όμως φωνάζει σε προσωπικό κώδικα: "κατευνάζω, μετριάζω την ένταση, χαλαρώνω κι απολαμβάνω το αγνάντεμα της ματιάς..."

[Η θύμιση του Ντεγκά ανασύρθηκε, αφού το ημερολόγιο μας πληροφορεί πως πέθανε στο Παρίσι, σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 1917 σε ηλικία 83 ετών].

"Μπέσσυ Σμιθ: η Αυτοκράτειρα των Μπλουζ"

Πάντα ήταν μια μαύρη! Ένα χρώμα σκοτεινό σε μια κοινωνία που αδυνατούσε να δει τη διαφορετικότητα.

Πάντα ήταν η νέγρα, η μαυριδερή, η αταίριαστη στον κόσμο των λευκών.

Κι όμως, αυτής της νέγρας, ο γεμάτος, ο δυνατός ήχος της βραχνής φωνής ήταν, που σου μιλούσε ίσα στην ψυχή! Η φωνή της, βέλος, δεν λοξοδρομεί.

Φωνή- κραυγή ... Μια γυναικεία καρδιά σε απόλυτη γύμνια.

Χαμηλώνεις το φως...καταπίνεις τις ανάσες σου... γίνεσαι αόρατος.

Σφαλίζεις τα μάτια, στο βουβό λυγμό της πνίγεσαι...κι είσαι εκεί στο ίδιο βαγόνι κάθε φορά, συνεπιβάτης στο τρένο που οδηγεί.

Και κει στην άκρη, ένα τρομπόνι να στάζει αίμα, ανεπούλωτη η πληγή κι απ' το σαξόφωνο ακόμα, που τρέμει στη θύμηση της μεγάλης φωνής των μπλουζ Μπέσσυ Σμιθ.

Η Μπέσσυ με την ισχυρή και αισθαντική φωνή, με τους αμέτρητους θαυμαστές της. Λατρεία και πάθος!

Η Ελίζαμπεθ Σμιθ, γεννημένη στο Τένεσι τον Απρίλη του 1894, παιδί μια πολύτεκνης οικογένειας έδειξε από μικρή την κλίση της στο χορό και τη μουσική.
Αρχικά καλλιτέχνιδα σε βαριετέ-σόου. Δεν αργεί όμως με τα "αποκαρδιωμένα μπλουζ" της (ο τίτλος που την έκανε διάσημη είχε τον τίτλο "Downhearted Blues") να δώσει ώθηση στην καριέρα της, με πλήθος φανατικών οπαδών, που τη χρίζουν "Αυτοκράτειρα των μπλουζ".

Η φωνή της κυρίαρχη λάβα και έκρηξη από το μαύρο σώμα- ηφαίστειο, που δονείται όταν οι φθόγγοι γίνονται λέξεις και το συναίσθημα άρθρωση.
Ερμηνείες με άνεση, γεμάτες ευαισθησία και διαυγέστατο ηχόχρωμα.

Στα τραγούδια της αφήνει πάντα την προσωπική της σφραγίδα αυτοσχεδιάζοντας με καταπληκτική μαστοριά δημιουργώντας καρδιάς σκίρτημα!

Στις 26 Σεπτέμβρη του 1937 κι ενώ κατευθυνόταν προς Μέμφις, που θα έδινε συναυλία, τραυματίζεται σε αυτοκινητιστικό.
Αφήνει την τελευταία της πνοή αργότερα, έξω από το νοσοκομείο που δεν τη δέχτηκε επειδή ήταν μαύρη, μια νέγρα, μια αταίριαστη μαυριδερή, ξένο σώμα ανάμεσα σε λευκούς.
Τρέλα και λογική, θράσος και υποταγή, ορμή και εγκράτεια, μελαγχολία και αναγάλλιασμα...πάθος και απόγνωση, οργή και γαλήνευση ...κεντρικός στόχος και περιθώριο.

Εκείνο το βράδυ, το μαύρο, εύθραυστο δέρμα της έπεσε στης ψυχής τη μάχη.

queerestplaces.com

Η Αυτοκράτειρα του πολύτιμου "μπλέ" σίγησε για πάντα.

Παρηγοριά, τα τραγούδια της δίνουν την αίσθηση ότι ο χρόνος σταματάει κάθε φορά που τ'ακούς.
Φωνή τραχιά,αυθεντική,σχεδόν ακατέργαστη με μια γλυκιά βιαιότητα!

Η Μπέσσυ Σμιθ τάφηκε στη γενέτειρά της.
Ο τάφος παρέμεινε χωρίς επιτύμβια πλάκα μέχρι το 1970, όταν η Τζάνις Τζόπλιν αγοράζει μια ταφόπλακα για τη γυναίκα, που την ενέπνευσε και επηρέασε την μουσική της όσο κανείς άλλος.




Ο Dory Previn, εμπνεόμενος από το γεγονός γράφει στη Τζόπλιν ένα τραγούδι με τίτλο:

"Stone for Bessie Smith"...

Η μαύρη ιέρεια μαγεύει με το ελαφρύ τρεμόπαιγμα της φωνής της, το χρώμα και το βάθος της, το γεμάτο πάθος ερμηνευτικό της στυλ!

Το κλαδί της καρδιάς μας σπάει από το βάρος τ' ουρανού της!

Οι αφόρητα μελαγχολικοί ήχοι των "άκεφων μπλουζ", τής εξασφαλίζουν σίγουρα μια θέση στην αθανασία.

Bessie Smith: "Downhearted Blues"

Το κείμενο έχει δημοσιευτεί και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

"Ήταν απομεσήμερο κι ο χρόνος είχε ακινητοποιηθεί...: Debussy -Tabucchi

Γεννήθηκε στην Πίζα, σαν σήμερα  24 Σεπτεμβρίου 1943.
Ο Αντόνιο Ταμπούκι εκτός από συγγραφέας, υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους μελετητές του έργου του Πεσσόα συμβάλλοντας ουσιαστικά στην εδραίωση και διάδοση του έργου του.
Ταξίδεψε πολύ καθώς θεωρούσε το ταξίδι "μεγάλο προνόμιο"…
Μάλιστα, επικαλούμενος τον δικό μας Καβάφη και την «Ιθάκη» του, δικαιολογούσε την άποψη του για την ταύτιση της ίδιας της ζωής με το ταξίδι .
Υπήρξε λάτρης της Ελλάδας, ιδιαίτερα της Κρήτης.
Ένα ταξίδεμα λοιπόν είναι κάθε βιβλίο του, καθώς ο αναγνώστης περιπλανιέται στις σελίδες παρέα με πρόσωπα και ιδέες.
Ενα από τα γοητευτικότερα βιβλία του Αντόνιο Ταμπούκι που έχω διαβάσει είναι το «Όνειρα ονείρων», στο οποίο ο συγγραφέας συνομιλεί με μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης, που θαύμαζε...Οβίδιο, Δαίδαλο, Καραβάτζο, Γκόγια, Τσέχωφ, Φρόυντ, Ρεμπώ, αλλά και Κλωντ Ντεμπισί, που λόγω ημέρας σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας...

Kαλό απομεσήμερο λοιπόν με το "Ονειρο του Claude-Achille Debussy", του Αντόνιο Ταμπούκι:

«Τη νύχτα της 29ης Ιουνίου του 1893, μια ξάστερη καλοκαιρινή νύχτα, o Kλωντ-Αχίλ Ντεμπισί, ονειρεύτηκε πως βρέθηκε στην παραλία. 

Ήταν μια παραλία στην Τοσκάνικη Μaremma, κατάφυτη πυκνούς θάμνους και πεύκα.

Ο Ντεμπισί έφθασε φορώντας λινό λευκό παντελόνι και ψάθινο καπέλο.Πήγε στην καμπάνα, που τού υπέδειξε η Πίνκυ, και γδύθηκε.Προτίμησε να μείνει προστατευμένος στη δροσιά της  σκιερής καμπάνας του και να μην κατέβει στην ακτή όπου βρισκόταν η Πίνκυ...

Η Πίνκυ ήταν ιδιοκτήτρια της βίλας, μια όμορφη γυναίκα, που παρακολουθούσε τους κολυμβητές στην ιδιωτική  παραλία κι επέβλεπε τους λιγοστούς λουόμενους βολτάροντας στην ακτή. 

Φορούσε  καπέλο που το κάλυπτε ένα αραχνοϋφαντο πέπλο.[...]

Ειχε φορέσει το μαγιό του -γαλάζιο με δυο άσπρα αστέρια στο πίσω μέρος- όταν ο Ντεμπισί αντιλήφθηκε πως η Πίνκυ με τα δυο σκυλιά της, που τη συνόδευαν πάντα, είχε εξαφανιστεί.

Στην παραλία δεν υπήρχε ψυχή.

Κατέβηκε στην ακτή με μια μποτίλια σαμπάνια που είχε φέρει μαζί του.Φθάνοντας στην ακροθαλασσιά, άνοιξε μια μικρή λακούβα, έχωσε το μπουκάλι στην άμμο για να παραμείνει η σαμπάνια δροσερή. Μπήκε στη θάλασσα κι άρχισε να κολυμπά.

Ένιωσε το βελούδινο χάδι του νερού. Αγαπούσε περισσότερο από ο,τιδήποτε τη θάλασσα κι επιθυμούσε να εμπνευστεί μουσικά απ'αυτήν, κάποτε .

Ο ήλιος τσουρούφλιζε κι η επιφάνεια του νερού κυμάτιζε ελαφρώς.

Βγήκε απ' το νερό χαλαρωμένος.Πήρε το μπουκάλι και ήπιε το μισό από το περιεχόμενό του.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσε το χρόνο να παγώνει...

Σκέφτηκε πως η μουσική θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο: το σταμάτημα του χρόνου!

Ενώ ξεντυνόταν στην καμπάνα του, άκουγε θορύβους στους θάμνους. 

Κοίταξε τριγύρω.Λίγα μέτρα πιο κάτω είδε ένα φαύνο να φλερτάρει με δυο νύμφες.

Η μια τού χάιδευε τους ώμους...κι η άλλη χόρευε μέσα σε μια ουράνια έκσταση!

Περπάτησε προς το μέρος τους.

Όταν τον είδαν, τού χαμογέλασαν και οι τρεις ..ενώ ο φαύνος άρχισε να φυσά τη φλογέρα του.

Έπαιζε ακριβώς τη μουσική που ο Ντεμπισί ήθελε να συνθέσει...

Η μνήμη, την  κατέγραψε ευθύς...

Γονάτισε και ξάπλωσε πάνω στο στρώμα απ' τις πευκοβελόνες.

O φαύνος αγκάλιασε σφιχτά τη μια νύμφη.Η άλλη, με ανάλαφρα χορευτικά βήματα πλησίασε το Ντεμπισί κι άρχισε τις θωπείες...

Ήταν απομεσήμερο κι ο χρόνος είχε ακινητοποιηθεί...»

(Μετάφραση δική μου...)

Ο Ντεμπισί στην ακτή με ψάθινο καπέλο/pinterest

Ο Ταμπούκι αναφέρεται φυσικά στο αριστουργηματικό συμφωνικό ποίημα του Κλωντ Ντεμπισί: "Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου", όπου ο συνθέτης εικονογραφεί μουσικά το ομότιτλο ποίημα του Στεφάν Μαλαρμέ.

Ο φαύνος

Αυτές τις νύμφες, θα τις διαιωνίσω

Τόσο φως, Μες στην ατμόσφαιρα, ελαφρό αναφτέρωμα σαρκός

Απ’ του ύπνου την πυκνότητα.

Όνειρο έχω εγώ αγαπήσει;

Η αμφιβολία μου, αρχαίας νυκτός σωρός, πάει να διαλύσει

Σε πολυσύνθετα κλωνάρια, δάση αληθινά,

Που, αλίμονο! αποδείχνουν μόνος πόσο ιδανικά

Δοκίμαζα ένα θρίαμβο σε ρόδων αμαρτίες.

Ας εμβαθύνουμε…

Ή αν με τις τόσες σου ερμηνείες

Σε μύθο ανοίγουν οι ωραίες πόθο σου τρανό!

Φαύνε, ξεφεύγει η φαντασία το χρώμα το κυανό

Των κρύων ματιών τής πιο σεμνής σαν μια πηγή δακρύων.
[...]

Μα η άλλη, στεναγμός ποιών αισθημάτων ανομοίων,

Σχέδια του Εντουάρ Μανέ, στενού φίλου του Μαλλαρμέ,
για την εικονογράφηση του ποιήματος(princeton.edu)

Σαν άνεμος θερμός στα στήθη σου τα τριχωτά!

Τί αντίθεση! όταν μες στο καύμα που λιποθυμά

Αδιάσειστο και πνιγερό, η αυγή δροσοπαλεύει,

Άλλο νερό δεν ψιθυρίζει απ’ ό,τι πια κυριεύει

Ο αυλός μου τ’ άλσος που ποτίζει αρμονικά...

[...]

Μες στην πύρινη, ξανθή ώρα που περνάει

Το παν ακινητεί χωρίς ενδείξεις τεχνικής

Απ’ όπου ευχή και ζήτηση για υμέναιο πλησμονής·

Λοιπόν με το πρωτόγονο το σφρίγος θα ξυπνήσω

Μόνος κι ορθός, βαθιά σε κύμα φωτερό να ζήσω,

Κρίνοι! για την αγνότητα σαν ένας από σας

...για εκμυστηρευτή τον δίαυλο που πια ο σκοπός του 

στο ύπαιθρο επεκτάθη·

Που, ελκύοντας στα εσώτερά του της σαρκός τα πάθη,

Σε μονωδία ατέλειωτη ονειρεύεται χαρές

[...]

Μια ηχογραμμή που ανώφελα μονότονη απομένει.

Προσπάθησε, όργανο φυγής, ω πλάνη ενσαρκωμένη

Σύριγξ, ν’ ανθίσεις πάλι στα νερά που με καλείς!...[...]

(S. Mallarmé: "Το απόγευμα ενός φαύνου", μτφ: Γ. Σ. Πατριαρχέας)

Στη ζέστη ενός καλοκαιρινού μεσημεριού ο Φαύνος, ο ρωμαίος τραγοπόδαρος θεός, όμοιος με τον Πάνα των Ελλήνων, κουρασμένος από τα κυνηγητά των νυμφών, αποκοιμιέται και παραδίνεται στο μεθύσι των ονείρων.

Πρόκειται για μια ιμπρεσιονιστική σύνθεση του 1894, με το αρχικό μοτίβο που εκτελεί το φλάουτο, ν'αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα του μουσικού ρεπερτορίου.
Το έργο θεωρείται απαρχή της σύγχρονης μουσικής περιόδου και όπως χαρακτηριστικά παρατήρησε ο Πιερ Μπουλέζ: "το φλάουτο του φαύνου έφερε νέα πνοή στην μουσική τέχνη". 

"Prelude to the afternoon of a faun"
Isaac Uribe, έμπνευση από το ποίημα του Μαλλαρμέ
και τη μουσική του Ντεμπισί

Ο Ντεμπισί φαίνεται να είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο ηχόχρωμα του φλάουτου, καθώς θεωρούσε ότι τον εισήγαγε στον μυθικό κόσμο. Το αργόσυρτο σόλο κυριαρχεί στην όλη σύνθεση και επανέρχεται ενίοτε,  άλλοτε εκτελεσμένη από τα ξύλινα και άλλοτε από τα χάλκινα. Ο όγκος της μουσικής διατηρείται χωρίς αυξομειώσεις, δίνοντας την αίσθηση της ραθυμίας, της νωθρότητας και της χαύνωσης.

Μελωδική ευρηματικότητα, αρμονικός πλούτος, αισθησιασμός, ηδονή και φινέτσα!

Να θυμίσουμε πως αργότερα η σύνθεση χορογραφήθηκε για μπαλέτο  από τον Vaslav Nijinsky. 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η πρεμιέρα του έργου δημιούργησε προβλήματα, καθώς ο "Φαύνος" θεωρήθηκε σκανδαλώδης ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από τους συντηρητικούς μουσικοκριτικούς και κοινό, μάλιστα η εφημερίδα  Figaro  κατηγόρησε τον συνθέτη ως "έκφυλο", με τον Ωγκίστ Ροντέν μοναχά να υπερασπίζεται την σύλληψη και οπτική του Ντεμπισί.

Θα το ακούσουμε σε μια ιδιαίτερη ηχογράφηση. Ιδιαίτερη γιατί διευθύνει ένας κορυφαίος μαέστρος που είχε εντυπωσιάσει με το ταλέντο του τον Αρτούρο Τοσκανίνι, όμως πρόωρα χαμένος, μόλις στα 36 του σε αεροπορικό δυστύχημα, τον σπουδαίο Guido Cantelli:

Ένας, "παρ' ολίγον ήρωας" μουσικός στην αυλή του βασιλιά Καρόλου ...

"Lawes was slain by such whose wills were laws", 

με αυτό το λογοπαίγνιο  στον επικήδειο λόγο και με δακρυσμένα τα μάτια αποχαιρέτησαν τον διάσημο στην εποχή του συνθέτη, λαουτίστα William Lawes, που πέθανε στο Τσέστερ σαν σήμερα 24 Σεπτέμβρη στη διάρκεια μάχης στον εμφύλιο μεταξύ βρετανών βασιλοφρόνων και κοινοβουλευτικών.

Μαθητής του ξακουστού συνθέτη John Cooper, καθόλη τη διάρκεια της επαγγελματικής ζωής του βρισκόταν στην υπηρεσία του βασιλιά Καρόλου, το ίδιο και ο αδερφός του.
Συνέθεσε κοσμική και σκηνική μουσική και βοήθησε στην άνθιση  της "consort music"(μουσική για μικρά σύνολα) στην Αγγλία το πρώτο μισό του 17ου αιώνα.

Ήταν ο κορυφαίος συνθέτης του χορού και της μουσικής για το δράμα (συμπεριλαμβανομένoυ και του βρετανικού θεατρικού είδους της Mάσκας). Συνέθεσε επίσης  θρησκευτικούς  ύμνους και μοτέτα, αντιστικτικά έργα και φούγκες, καθώς και φαντασίες τα οποία μαρτυρούν την επίδραση των  ιταλών μαδριγαλιστών.

Πολιτικές διαφορές του  Καρόλου με το Κοινοβούλιο οδήγησαν στο ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου, με τον Lawes να προσχωρεί στο στρατό των βασιλοφρόνων, προκειμένου να σωθεί από τους αντιπάλους σαν επίτροπος στην προσωπική φρουρά του βασιλιά.
Το "πεπρωμένον όμως φυγείν αδύνατον" και στην πολιορκία του Τσέστερ την 24η Σεπτέμβρη του 1645 μια αδέσποτη σφαίρα τού κόστισε τη ζωή.

Ο βασιλιάς Charles τον θρήνησε βαθιά, και τον ανακήρυξε "Πατέρα της Mουσικής".
Διέταξε να ταφεί με όλες τις τιμές, κάτι που φανερώνει την εκτίμηση στο ταλέντο του, μα και την αναγνώριση της πίστης του Lawes στο πρόσωπό του.

Η μουσική του Lawes ξεχάστηκε για αιώνες.Τα τελευταία χρόνια επανήλθε στο προσκήνιο με σύνολα που ηχογράφησαν έργα του, ανάμεσά τους και οι "Kaleidoskopio", ένα νέο σύνολο, που εδρεύει στο Μιλάνο με εξειδίκευση στις οργανικές συνθέσεις παλαιάς μουσικής, και έμφαση στο βρετανικό ρεπερτόριο του 17ου αιώνα.
Επιλογή, που συνδέεται φυσικά με την  ελληνική παρουσία στο ensemble, εκείνη της Φλώρας Παπαδοπούλου στην αναγεννησιακή άρπα, γι'αυτό και θα ακούσουμε μια "Φαντασία-consort music", είδος που απασχόλησε τον Lawes, και με μουσική ευγλωττία δίνει στοιχεία για τον τρόπο διασκέδασης και την ατμόσφαιρα των παραστάσεων στα παλάτια της Αγγλίας του 17ου αιώνα.

Η Φ.Παπαδοπούλου είναι απόφοιτος Μουσικολογίας και Φιλολογίας, σπούδασε κλασική και μπαρόκ άρπα στα Κονσερβατουάρ της Πάρμας και του Μιλάνου και με το ensemble της "Il Caleidoscopio", έχει εμφανιστεί σε πολυάριθμα μουσικά Φεστιβάλ αποσπώντας επαινετικότατες κριτικές.

"Francesca Caccini, το "αηδόνι" της Αυλής των Μεδίκων

Με vintage διάθεση ο σημερινός χαιρετισμός,αγαπημένοι φίλοι και μια γυναίκα που άνοιξε νέους δρόμους στην μουσική της εποχής της!

"Πορτρέτο γυναίκας", Πάλμα Βέκιο 
(εικάζεται πως απεικονίζεται η Κατσίνι)

Η Φραντσέσκα Κατσίνι γεννήθηκε στη Φλωρεντία σαν σήμερα, 18 Σεπτέμβρη 1587 σε ένα σπίτι που έσφυζε από μουσική, καθώς ο πατέρας της Τζούλιο Κατσίνι ήταν πρωτεργάτης του νέου είδους της όπερας κατά το πρώιμο μπαρόκ.
Η Φραντσέσκα υπήρξε χαρισματικότατη, ήταν η "ντίβα" του μπαρόκ της εποχής της, με θεσπέσια φωνή που γι' αυτό την χαρακτήρισαν "γλυκό αηδόνι".
Έγραφε ποιήματα, έπαιζε λαούτο, άρπα, τσέμπαλο και θεόρβη, και διέπρεψε και ως δασκάλα μουσικής.  Με την διδασκαλική ιδιότητα τη βρίσκουμε στην  Αυλή των Μεδίκων με την Δούκισσα Χριστίνα της Λωραίνης να είναι μέγιστη οπαδός και υποστηρικτής της.
Στο σαλόνι της γνώρισε πολλούς καλλιτέχνες, διανοούμενους και επιστήμονες, ανάμεσά τους και τον Γαλιλαίο, ο οποίος είχε κληθεί από τη Δούκισσα να διδάξει τον γιο της Κόζιμο. Ο επιστήμων και φιλόσοφος θαύμασε τη μουσική της.

Επιπροσθέτως, η Φραντσέσκα θεωρείται η πιο καλά αμοιβόμενη μουσικός της Αυλής.

Φήμη απέκτησε πολύ νωρίς, παιδίσκη ακόμη, γύρω στα δώδεκα όταν συμμετείχε σε σκηνές της όπερας του Πέρι: "Ευριδίκη", με αξιοσημείωτη ερμηνευτική απόδοση που τής έδωσε και το προσωνύμιο: "La Cecchina = μικρή Φραντζεσκίνα", με το οποίο  παρέμεινε γνωστή μέχρι το θάνατό της.

Anton Domenico Gabbiani: "Μουσικοί στην Αυλή των Μεδίκων"
(εικάζεται πως η δεύτερη από δεξιά στην απεικόνιση είναι η Κατσίνι)

Ανάμεσα στα έργα της φυσικά ξεχωρίζουμε την όπερα-μπαλέτο που τιτλοφορείται:
"Η Απελευθέρωση του Ruggiero" κι αυτό διότι είναι το έργο που εκτός του μουσικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει,  χαρακτηρίζει τη δημιουργό του ως την "πρώτη γυναίκα που συνέθεσε μια όπερα πλήρους κλίμακας". 

Η όπερα παρουσιάστηκε κατά την επίσκεψη του πρίγκιπα της Πολωνίας στο Φλωρεντινό καρναβάλι του 1625 και κατέχει επίσης πρωτιά ανάμεσα στις όπερες που παρουσιάστηκαν στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στη Βαρσοβία, απόφαση του πρίγκιπα που ενθουσιάστηκε στην πρεμιέρα της.

H όπερα έχει τον πλήρη τίτλο: "Η Απελευθέρωση του Ρουτζέρο από το νησί της Aλτσίνα" και το λιμπρέτο της στηρίζεται στο εκτενές ιπποτικό επικό ποίημα του Λουντοβίκο Αριόστο, "Μαινόμενος Ορλάνδος".
H Kατσίνι αλλάζει την αρχική ιστορία του έπους προκειμένου να υπογραμμίσει τη σπουδαιότητα των γυναικών στην ιστορία.

H δράση της όπερας τοποθετείται στο νησί της κακιάς μάγισσας Αλτσίνα, που έχει αιχμαλωτίσει τον ιππότη Ρουτζέρo, κάνοντάς τον με τα ξόρκια της να πιστεύει πως είναι νέα και όμορφη και όχι γριά και άσχημη, όπως πραγματικά είναι. Μια άλλη όμως ισχυρή μάγισσα, η Μελίσα, βλέπει το μέλλον του ιππότη, πως είναι αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα και τής έχει δώσει λόγο γάμου. Έτσι, αποφασίζει να σώσει τον Ρουτζέρο. Τα καταφέρνει παρόλες τις δυνάμεις που καταβάλλει η Αλτσίνα, αναγκάζοντας τη δεύτερη να εγκαταλείψει το νησί. Την ώρα της αναχώρησής της όλοι οι άνθρωποι που είχε  φυλακίσει εκείνη και με τα μάγια της τούς είχε μεταμορφώσει σε δέντρα και βράχους, επιστρέφουν στην κανονική τους μορφή. Είναι η στιγμή που κι άλλες μάγισσες καταφθάνουν πάνω σε δελφίνια, τα φυτά τραγουδούν με ανθρώπινη φωνή, ενώ τεράστια πλοία  από κόκκαλα φάλαινας βγάζουν φτερά και πετούν ψηλά.
Πρόκειται πραγματικά για ένα μαγευτικό θέαμα, καθώς η σύνθεση ανήκει στο είδος του "Balletto in Musica" με μέρη όπερας, δράματος και χορού που τελειώνει με ένα μεγάλο ballo a cavallo, δηλαδή χορό πάνω σε άλογα,  όπως ήταν δημοφιλές στη Φλωρεντία από τα μέσα του 1610 και μετά.

Η όπερα ακολουθεί την παράδοση του ιντερμέδιου του προηγούμενου αιώνα, με χορωδίες, σόλο άριες και ρετσιτατίβι.

Ακούμε αποσπάσματα:

Francesca Caccini "La liberazione di Ruggiero dall'isola di Alcina" :

Τα στοιχεία για την υπόθεση της όπερας αντλήθηκαν από stageagent.

"Ώρα για κέρασμα!...Κοπιάστε!!"

Η μέρα της γιορτής ξημέρωσε ανθοφόρα και εύοσμη!
Το προφίλ και το ίνμποξ πλημμύρισαν λουλουδένια μπουκέτα, γλυκές μελωδίες, εγκάρδιες ευχές, μηνύματα αγάπης!
Σας ευχαριστω όλους έναν-έναν, που βρέθηκα στη σκέψη σας και κάνατε τη μέρα αυτή, ξεχωριστή!!Να είσαστε πάντα καλά και να ζείτε δημιουργώντας όμορφες στιγμές με Ελπίδα, Σοφία, Πίστη και Αγάπη, όλες απαραίτητες για γλυκιά ζωή!

Εύχομαι για όλους να έχουμε καλά χρόνια, γεμάτα αρμονία, όμορφες δημιουργίες, ζεστές κι έντονες στιγμές!Εύχομαι χαμόγελο και λάμψη στις ζωές μας!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για την πολύτιμη αγάπη σας, που  σπεύσατε να μου δείξετε με το που κύλησαν οι δείχτες κι άλλαξαν τη μέρα!
Το χαμόγελο φώτισε σαν ήλιος το πρόσωπό μου κι εύχομαι να επιστρέψει σε όλους σας στο πολλαπλάσιο!

Επειδή κάποιοι μου παραπονεθήκατε, που χθες, μέρα της μεγάλης, αξέχαστης ντίβας Μαρίας Κάλλας δεν έκανα ανάρτηση(βλέπετε οι υποχρεώσεις με το νεογέννητο απαιτούν πολύ από το χρόνο μου) κι αφού δεν χαλάω εγώ χατίρια στους αγαπημένους μου, ...για κέρασμα, σάς έχω εκτός από σοκολατάκια, και λικεράκι σούπερ με "ντίβα" και  πριμαντόνα -σύμβολο!

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ στο δίσκο σερβιρίσματος, λοιπόν, με μια ερμηνεία ασύγκριτη, μοναδική και ανεπανάληπτη σαν την ίδια την ερμηνεύτρια!

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έχουν ταυτίσει το όνομά της με την όπερα και το λυρικό θέατρο, ενώ ρόλοι όπως αυτός της Μήδειας για παράδειγμα, είναι δύσκολο να γίνουν πλέον αποδεκτοί με διαφορετική ερμηνεία.

Η εικόνα της Μαρία Κάλλας ενσαρκώνει την "μουσική θεά" που η μορφή της θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στις καλύτερες σελίδες της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.

"Η φωνή της Κάλλας είναι η Πιετά του Μικελάντζελο, 

η ζωγραφική της Καπέλα Σιξτίνα, που έγινε ουράνιο τραγούδι! 

Η φωνή της δονεί την ψυχή, όπως το τσέλο του Καζάλς!" 

(Από άρθρο της διεθνούς φήμης ψυχοερευνήτριας Phyllis Chesler)

 Ο ρόλος που ταυτίστηκε με την Κάλλας ήταν φυσικά η Νόρμα του Μπελίνι, με την λατρεμένη άρια "Casta Diva"!
Όμως, η δική μου πολυαγαπημένη (όσοι με ξέρετε χρόνια θα το γνωρίζετε) είναι η η άρια της Μανταλένας: "La Mamma Morta" από την όπερα "Andrea Chénier" του Τζιορντάνο.

Έτσι, σάς την κερνάω σε συγκλονιστικό περιτύλιγμα "μεγάλης οθόνης"!
Η σκηνή είναι από την ταινία "Philadelphia", όπου ο οροθετικός Τομ Χανκς μεταφράζει και εξηγεί την άρια "La Mamma Morta", καλύτερα απ'τον καθένα!
Στα λόγια του η λαχτάρα για ΑΓΑΠΗ, το μόνο απαραίτητο συστατικό για αληθινή ΖΩΗ!
Και πίσω η μουσική υπόκρουση με τη φωνή της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ, που υπενθυμίζει πως δεν είναι μόνος!

"Io sto sul tuo cammino e ti sorreggo- Είμαι μαζί σου και σε στηρίζω!", 

ακούγεται με φωνή αγγέλου...(υπονοώντας τον Θεό).

Τον στηρίζει με μια φωνή, που πάλλεται ανάμεσα στη θλίψη και την προσδοκόμενη γαλήνη ...Ο μετάλλινος λυρισμός της φιλιέται αχόρταγα με της ψυχής το συναίσθημα!Θείος ψαλμός, αγγελικός, που η μελωδία του φέρνει μηνύματα δροσάτα αγάπης!

Σε μια ταινία τολμηρή θεματικά(πραγματεύεται  ζητήματα προκατάληψης, ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού σε άτομα ομοφυλόφιλα και με aids) ένας oδυνηρά δυνατός και γεμάτος νοήματα, μονόλογος από τον απολυμμένο Άντριου Μπέκετ, απευθυνόμενος στον δικηγόρο που έχει αναλάβει την υπόθεση απόλυσής του, συγκλονίζει:

"Αυτή είναι η αγαπημένη μου άρια... είναι η Μαρία Κάλλας στην άρια της Μαντλέν. 

Λέει πως κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης έβαλαν φωτιά στο σπίτι της, 

και η μητέρα της πέθανε καθώς προσπαθούσε να τη σώσει. 

-Μπορείς ν' ακούσεις τον πόνο της καρδιάς στη φωνή της; ...Το νιώθεις; ...άκου!...

Τώρα μπαίνουν τα έγχορδα, κι αλλάζουν τα πάντα. 

Η μουσική γεμίζει μ ' ελπίδα, και αυτό θ' αλλάξει και πάλι. Άκου... άκου...

Φέρνω θλίψη σε κείνους π' αγαπώ...Αχ, αυτό το μοναδικά μελαγχολικό, τσέλο! ...

Στη διάρκεια  μιας τέτοιας θλίψης με άγγιξε η Αγάπη...κι η φωνή της ήρθε μ' αρμονία... να μου πει:

  είσαι ζωντανός ...ο Παράδεισος είναι μπρος σου. 

Είμαι η λησμονιά. Είμαι ο Θεός,  που κατεβαίνει από τους ουρανούς, και κάνει τη γη, Παράδεισο.

 Είμαι η αγάπη!... Είμαι η αγάπη!"

Μην είμαστε αχάριστοι σε όσα απλόχερα μας χαρίζονται με αγάπη!
Τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου προς όλους για τις όμορφες, συγκινητικές ευχές , τα αγαπησιάρικα λόγια.
Ζωγραφίσατε τη μέρα μου με υπέροχα χρώματα!
Τα εύοσμα λουλούδια κι οι γλυκές νότες δεν στόλισαν μόνο τον τοίχο μου, στόλισαν και την ψυχή μου...!
Σας στέλνω την αγάπη μου!  

"O τρίτος γάτος θέλει Μπαχ και μάλιστα από...Γκουλντ"

-Θυμάστε που πριν μερικές εβδομάδες σας είχα μιλήσει για ένα «ντουετάκι» από γάτες;
Ε, μόλις κατέφθασε άλλος ένας γάτος για να κάνουνε «τρίο»…

Αυτός μου μοιάζει πιο…σοβαρός…και μάλλον το ανάλαφρο ύφος στο «Cat’s Duet» του Ροσσίνι, που σκάρωσαν οι δύο πρηγούμενοι, δεν θα του ταιριάζει...
Το βλέμμα και ο τρόπος που «τοποθετείται» μέσα στην κούνια, έχει στυλ διανοούμενου και στοχαστή…Μεγαλεπήβολο και απαιτητικό...Τακτικός στα ωράριά του, μεθοδικός κι οργανωμένος, τρομερά παρατηρητικός, έχει θέσει τον "κόσμο του" σε μία σειρά...
Παιδί του Σεπτέμβρη, βλέπετε και σαν "Παρθένος" προσπαθεί από κούνια να βάλει τάξη στο χάος!!!Μουσικά δηλαδή, θα έλεγα, πιο κοντά σε...Μπαχ!

Να!...Τι σας έλεγα; 

Edouard Boubat: "Cat and Partition"

-Τσα!
Ήρθε να επιβλέψει πάνω από την παρτιτούρα της 8ης invention του γερμανού «θείου»…

Γραμμένη, όπως και οι υπόλοιπες 14 της συλλογής «Inventions and Sinfonias» για τη μουσική εκπαίδευση των μικρών μαθητών του Μπαχ και όπως σημειώνεται από τον ίδιο τον συνθέτη στο εισαγωγικό του σημείωμα σκοπό έχουν «να βοηθήσουν τους αρχάριους να παίζουν καθαρά δύο και τρεις obbligato φωνές, να αναπτύξουν ένα cantabile παίξιμο, να επινοούν και να επεξεργάζονται σωστά θεματικές ιδέες».

Όπως δηλώνει και το όνομά τους (Inventions) δεν έχουν συγκεκριμένη μορφή, είναι σύντομης διάρκειας και στηρίζονται στην αρχή της μίμησης.
Δηλαδή εκτίθεται ένα αρχικό μουσικό μοτίβο και στη συνέχεια αναπτύσσονται και επανεκτίθενται άλλα, σε επεισόδια.

www.pianoshelf.com

Μην το βλέπετε στην παρτιτούρα έτσι απλό και απέριττο, δηλαδή ελαφρύ και εύπεπτο. Μορφολογικά και δομικά είναι φόρμα πολυσύνθετη!
Μετατροπίες, αλυσίδες, και πλήθος τα αντιστικτικά στοιχεία, που ισορροπούν με τα αρμονικά, με αξιοθαύμαστη εφευρετικότητα, καθαρότητα μορφής και ελεγχόμενες μουσικές ιδέες!

-Νιαρ-νιαρ, ο μικρός νεοσσός απαιτεί την προσοχή μας συνέχεια και δεν ανέχεται ουδεμία παρέκκλιση από το πρόγραμμα που έχει θέσει με τον ερχομό του:
Αλλαγή πάνας με το πρώτο λέρωμα, φαγητό με ακρίβεια και το μενού μόνο με προϊόντα θηλασμού, αυστηρά!

Η αντίδραση του Δημήτρη, στην πρώτη συνάντηση μακράν καλύτερη της αναμενόμενης! 
Σημειωτέον: όλους αυτούς τους μήνες "εκπαιδευόταν" από τους γονείς του να φανεί "Λονδρέζος, κύριος και ευγενής" άμα τη εμφανίσει του μικρού αδερφού...Βέβαια, σε αυτό συνέβαλε κι η Gruffalo Trunki βαλίτσα, αλλά και η Fischer Price με το Κάστρο των Ιπποτών, που του έφερε ο αδερφούλης του βγαίνοντας από την κοιλιά...



Τι έλεγα;...
Α, ναι!Τα γεύματά του είναι μικρά, "σύντομης διάρκειας, που στηρίζονται στην αρχή της μίμησης..."

Μα, τι λέω η ανόητη;
Μπέρδεψα το ωράριο φαγητού του νεογέννητου με τις Μπαχικές Inventions!
Συγχωρέστε με φίλοι μου, αλλά ακόμα και η ευτυχία λωλαίνει και αποπροσανατολίζει!

Τακτικός και συνεπής λοιπόν, μάς βγήκε ο "μικρός Νο.3" και πιστός σε "αρχές"... και όπως ξέρετε σε ζητήματα αρχών δεν επιτρέπονται παραχωρήσεις...
Γι'αυτό, αφού έφτασε η ώρα της ακρόασης λέω να ακούσουμε τη γραμμένη σε Φα μείζονα, «Invention Νο.8»,  από έναν από τους πιο αινιγματικούς μουσικούς του 20ού αιώνα, τον καναδό, μάστορα στο Μπαχ, ιδιοφυή και εκκεντρικό Γκλεν Γκουλντ!

-Ξέρετε, εκείνον, που πάντα απαιτούσε ορισμένο ύψος στο πιάνο και συγκεκριμένο κάθισμα…, ένα καρεκλάκι που του είχε φτιάξει ο πατέρας του…
Εκείνον, που μουρμούριζε στη διάρκεια της εκτέλεσης ενώ δεν ξεκινούσε αν δεν υπήρχε στο χώρο συγκεκριμένη θερμοκρασία!!!

Εκτέλεση ενδοσκοπική, με ακρίβεια και καθαρότητα του ύφους από τον ψιλόλιγνο πιανίστα! Ήχος σπάνιας διαφάνειας, με μεγαλοπρέπεια και σφρίγος! 

Νομίζω, ο μόλις 3 ημερών Panagiotis Junior, πολύ θα εκτιμήσει την μουσική επιλογή της γιαγιάς!
Ελπίζω, το ίδιο και σεις, φίλοι μου!

""Ένα παζλ με τρία Μ: Μυθολογία-Μαθηματικά-Μουσική"

Κοίτα να δεις, τί συνειρμούς μπορείς να κάνεις μετά από ένα ταξίδι...

Το Πάσχα ταξίδεψα στην Τυνησία. Ανάμεσα στα αξιοθέατα, που επισκέφτηκα ήταν και αυτό της αρχαίας Καρχηδόνας.Ό,τι δηλαδή έχει απομείνει από την αίγλη της μεγάλης δύναμης της αρχαιότητας.

Το βλέμμα σκορπίζεται στο χώρο. Συγκίνηση και δέος καθώς αναλογίζεσαι το μεγαλείο μιας πόλης,που γνώρισες και θαύμασες μέσα απ'τις σελίδες της Ιστορίας των μαθητικών σου χρόνων.

Διάλογος με τη δόξα του παρελθόντος...Τεράστια θραύσματα λίθων,κιόνων της πόλης,που ιδρύθηκε τον 8ο αι. π.Χ.

Η Καρχηδόνα ιδρύθηκε από τη Διδώ,που ήταν πριγκίπισσα της Τύρου.

Όταν πέθανε ο πατέρας της κληρονόμησε τον θρόνο της μαζί με τον σύζυγό της. Όμως ο αδελφός της ο Πυγμαλίων, τον δολοφόνησε και κατέλαβε την εξουσία.Έτσι η Διδώ,αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα της μαζί με μερικούς πιστούς υπηρέτες της.

Πέρασαν αρκετές μέρες και έφτασαν στη Β.Αφρική, κοντά στην Τύνιδα.Το μέρος αυτό, άρεσε πολύ στη Διδώ και ζήτησε από τον βασιλιά της περιοχής, Ιάρβα να της επιτρέψει να χτίσει στην ακτή μία πόλη. 

Ο Ιάρβας αρνήθηκε.Όταν όμως η Διδώ του προσέφερε πλούσια δώρα δέχθηκε, υπό τον όρο η πόλη να καταλαμβάνει τόση έκταση όση ένα τομάρι βοδιού.

Και δω,ως επιπρόσθετη γνώση, ούσα λάτρης και των μαθηματικών, εισβάλλει και το "ισοπεριμετρικό πρόβλημα".
Μαθηματικό πρόβλημα,  που αρχικά διατυπώθηκε από την εύστροφη Διδώ,που με απλά λόγια λέει το εξής: 

"Από όλες τις καμπύλες του επιπέδου που έχουν το ίδιο μήκος, αυτή που περικλείει χωρίο με το μέγιστο δυνατό εμβαδόν είναι ο κύκλος".

Συνέχεια στο μύθο...

Η πανέξυπνη Διδώ τότε, έκοψε το τομάρι σε πολύ στενές λωρίδες και, ενώνοντας τη μία με την άλλη, περικύκλωσε τόσο χώρο, ώστε τής έφθασε να κτίσει την Καρχηδόνα και την ακρόπολή της, τη Βύρσα (βύρσος = δέρμα, τομάρι).
Ζήτησε φαινομενικά μία μικρή έκταση και απέκτησε μία τεράστια! 

Στη συνέχεια έγινε βασίλισσα της Καρχηδόνας, όπου κατέφυγε μετά την καταστροφή της Τροίας ο Αινείας, τις περιπέτειες του οποίου περιγράφει ο Βιργίλιος στο επικό αριστούργημά του "ΑΙΝΕΙΑΔΑ". 

Συνεχίζοντας το μύθο,...μεταξύ Αινεία και Διδούς αναπτύχθηκε ένα φλογερό ειδύλλιο, που οι μάγισσες και τα πνεύματα δεν έβλεπαν με συμπάθεια!

Έτσι, προσπάθησαν να καταστρέψουν τη βασίλισσα, διώχνοντας μακριά τον Αινεία, δήθεν κατ΄εντολή του Δία και οδηγώντας τη Διδώ να διώξει τον αγαπημένο της, καθώς πιστεύει ότι την εγκαταλείπει σκόπιμα, και στη συνέχεια να ανάψει φωτιά μέσα στην οποία έριξε το ξίφος του Αινεία, και καθετί που μπορούσε να της θυμίζει την απιστία του. Έπειτα ανέβηκε στη φωτιά και κάηκε.
Πριν πεθάνει όμως καταράσθηκε τον Αινεία και έκανε έκκληση στους Τυρίους να τρέφουν μίσος κατά των απογόνων του, Ρωμαίων.

Η τέχνη της Μουσικής,ως πανταχού παρούσα,έρχεται να ολοκληρώσει το σημερινό παζλ της σκέψης μου, με την όπερα "ΔΙΔΩ και ΑΙΝΕΙΑΣ" του άγγλου Xένρυ Πέρσελ.

Την ερωτική αυτή ιστορία με την τραγική κατάληξη, λοιπόν, περιγράφει στην όπερά του ο Πέρσελ σε λιμπρέτο του ιρλανδού Nαούμ Τέιτ.                                                                                            
Μία όπερα, από τις πρώτες σε αγγλική γλώσσα, που συγκινεί βαθύτατα, ιδιαίτερα με την τελευταία άρια της mezzo soprano στον πρωταγωνιστικό ρόλο.                                                                                                                                      
Είναι ο θρήνος της Διδούς, με τον τίτλο «When I am laid in earth- Όταν θα βρίσκομαι στο χώμα», ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια της Μπαρόκ Μουσικής,που προσφέρει τη μελαγχολία του σπαραγμού!

«When I am laid in earth 
may my wrongs create no trouble                                                                                                         
in thy breast remember me!                                                                                                                                     but ah! Forget my fate!»,                                                                                                                                         απόσπασμα του οποίου σας παραθέτω, εκτελεσμένο από την υπέροχη φωνή της Emma Kirkby.

http://www.youtube.com/watch?v=H3wAarmPYKU

"Βακχικός οίνος στα ... βήματα μιας πόλκας"

Raffaello Sorbi : Η Γιορτή του τρύγου

Τελευταίες μοσχοβολιστές μέρες του τρύγου! 

Με τα τσαμπιά απ’τις ρόγες στ’αμπέλια να πλέκουν τρελό πανηγύρι!...Ζουμερές η χαρά, η νιότη, η ευθυμία, η ζωή, το κέφι, η χαρούμενη διάθεση...

Τελετουργία ιερή στο μέγα Βάκχο, το θεό του κρασιού, της μεταμόρφωσης από την "άγια μέθη", το θεό της μυστηριώδους, νέας εποχής, όπου ο ριγμένος βαθιά στη γη, σπόρος, χαρίζει τους καρπούς του. 

Γι’ αυτό, κατά τη μυθολογία το φθινόπωρο ο Απολλώνιος παιάνας σιγούσε κι έδινε τη θέση του στο Διονυσιακό διθύραμβο!

Ως γνωστόν στο Σεπτέμβρη, ο λαός έχει δώσει διάφορα ονόματα…Χινόπωρο, Σταυριάτη, ορτυκολόγο, αφού αυτό το μήνα περνούν τα ορτύκια, που αποδημούν.

Όμως,το πιο γνωστό του όνομα είναι "Σεπτέμβρης ο τρυγητής ή τρυγομηνάς".

Το κρασί του Διονύσου εκλέψανε και

μέθυσαν οι αγγέλοι τ’ ουρανού

κατέβηκαν στη γη για ν' αμαρτήσουνε

την ώρα του μεγάλου εσπερινού..., που λέει και ο όσιος των Ανωγείων, Λουδοβίκος.

Ο τρύγος, τα αμπέλια και κυρίως ο οίνος, λοιπόν, δίνει πάτημα  για τη σημερινή μου μουσική καλησπέρα.

Και μπορεί η κρητική λύρα του ανωγειανού τραγουδοποιού να ξεσήκωσε, όμως ο αρχαίος έλληνας θεός αυτό το Σεπτεμβριάτικο απόγευμα μαθαίνει να χορεύει πόλκα!Με κέφι, χάρη, αστείρευτη ενέργεια και ζωντάνια πάνω σε "βήματα μισά"...(Το όνομα Πόλκα προέρχεται από την τσεχική λέξη pulka, που σημαίνει μικρό ή μισό, αναφορά στα μικρά χορευτικά βήματά της).

Η Δυναστεία των Στράους τίμησε πολλές φορές το Διόνυσο και κυρίως το νέκταρ-σύμβολό του…Πατήρ και υιοί ύμνησαν κυρίως την αριστοκράτισσα, ντυμένη αφρίζουσα πολυτέλεια, σαμπάνια με Βαλς, Πόλκες και Γκάλοπ.

Σήμερα όμως ακούμε μια ρυθμική, εύθυμη σύνθεση του υιού Γιόχαν, ωδή στον κρασοπότη Διόνυσο, μια χαρούμενη πόλκα, την «Πόλκα του Βάκχου», που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1847 σε "Βακχικές Γιορτές" στο Οsefstadter-Theater της Βιέννης.

Πραγματικά η απολαυστικά ξεσηκωτική μελωδία κι ο εύθυμος, μανιοφόρος ρυθμός αυτής της πόλκας με το σκέρτσο τους, εκστασιάζουν και καλούν τα μέλη της ορχήστρας να πλέξουν εγκώμιο στο "μονάρχη της αμπέλου", και μάς όλους να ξεδώσουμε λικνιζόμενοι, ζητωκραυγάζοντας: "Viva Bacchus!!!"

Οι αισθήσεις γεμίζουν και η πόλκα ηχεί σαν διθυραμβική ωδή στο δωρητή του οίνου!!!

Με Αγιωργήτικο, μοσχούδι ή Ασύρτικο γεμίστε τα ποτήρια!

Αφεθείτε στη λεπτή και ντελικάτη γεύση του οίνου, αφιονιστείτε από τ’αρώματα που κυλούν και βοηθούν τον ουρανίσκο, ν’ ανακουφιστεί !

Λαμπερή, κομψή και φινετσάτη, όποια ποικιλία κι αν διαλέξετε, αποτελεί θέλγητρο τρανό και πώς ν’αντισταθείς, μετά ιδίως την σκληρή φωτοχυσία του θέρους, που πέρασε…

Στην υγειά μας!