"Ο ήλιος της επιστροφής έχει χρώματα απ'την παλέτα του Μότσαρτ..."

Αυτή την ώρα που ο ήλιος χορτασμένος από τη μαγεία της μέρας αποσύρεται διακριτικά στο δικό του βασίλειο, εγώ θ’αποχαιρετίσω τη "σμαραγδένια πόλη" εγκωμιάζοντας τον "βασιλιά"!

"Ήλιε μου βασιλιά μου" ή "ΧΑΣΑΠΙΚΟ 40" του Μ.Χατζιδάκι, που όπως δείχνει και ο τίτλος, η έμπνευση για το μουσικό του θέμα απορρέει από τη Συμφωνία Νο. 40 του ΜΟΤΣΑΡΤ…

Εδώ ίσως σκεφτείτε πως κολλάει η περιβόητη φράση του Μάνου "οι ατάλαντοι μιμούνται, οι ταλαντούχοι κλέβουν"!
Μη βιαστείτε όμως να κατηγορήσετε!Δεν μπορεί να θεωρηθεί κλοπή, αφού στον τίτλο γίνεται εμμέσως αναφορά στην 40ή Συμφωνία.

Ο Χατζιδάκις συνέθεσε το τραγούδι, που ερμήνευσε με την αισθαντική φωνή της η Γαλάνη, για τον κύκλο "Της γης το χρυσάφι", σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Θεϊκή η μουσική του Μάνου, αλλά και η Μοτσάρτεια βάση της...συγκλονιστική μελωδικά, που ο μουσικολόγος Άλφρεντ Αϊνστάιν χαρακτήρισε "καταβύθιση στα άδυτα της ψυχής"!!!!

Η "βασίλισσα μουσική" τους, ας συντροφεύσει το πολύωρο, υπερατλαντικό ταξίδι μου…Να ξεχαστώ στο λεπτό, αέρινο κι ανάλαφρο τοπίο της, κει που συχνάζουν όμορφες μνήμες και κρατούν νωπή την όποια θύμηση....

Βέβαια, ο Γκάτσος στιχουργικά δεν αναφέρεται στον Ήλιο που υπονοώ, αλλά στον πνευματικό Ήλιο, τον ήλιο της Δικαιοσύνης, ίσως…
Οπότε, ας το ακούσουμε ορχηστρικό, με ελεύθερη τη φαντασία να πλανηθεί στους φιδωτούς της δρόμους...:

Οι ρυθμοί της Συμφωνίας μοιάζουν αγωνιώδεις και οι καινοτόμες για την εποχή του κλασικισμού διαφωνίες συγκροτούν μιαν ασυνήθιστη αρμονική ένταση, αποτέλεσμα μάλλον της οικονομικής δυσχέρειας στην οποία βρισκόταν ο Μότσαρτ την περίοδο σύνθεσης του έργου...

Άλλοι πάλι μελετητές κάνουν λόγο και για την κλίμακα που χρησιμοποιεί, ταυτίζοντας την σολ ελάσσονα με τις δυσοίωνες, αρνητικές και ζοφερές σκέψεις του, που του δημιουργούσαν τα δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή του εκείνη την εποχή.
Είχε χάσει τη λατρεμένη του μητέρα και η κόρη του, Θηρεσία ήταν πολύ άρρωστη...
Η αλήθεια είναι πως από τις 41 Συμφωνίες του, ο συνθέτης, μόνο δυο έγραψε σε ελάσσονα τρόπο.

Όμως, (ανάποδη εγώ όπως πάντα), θα τολμήσω να πω πως το συγκεκριμένο έργο δεν μου γεννά διόλου, ούτε θλίψη, ούτε αγωνία, ούτε μελαγχολία...
Το αντίθετο θα έλεγα!Μια αφάνταστη αισιοδοξία κι ελπίδα...Μια λαμπρή, ευφρόσυνη προοπτική!Αίσιοι οιωνοί οι νότες και τα πατήματά τους στο πεντάγραμμο.
Οι τριβές των δοξαριών, χάδια...και στα πνευστά τα φυσήματα, πουλιών γλυκολαλιές, που υμνούν στα πέρατα το λιόγερμα!...Πλάθουν εικόνες...αλλάζουν χίλιες βαφές στ'ουρανού τα σύνορα...πορφυρές, μαβιές, ξανθές κι ολόχρυσες!

Μη γελάσετε, μα κείνο το γύρισμα μετά το πρώτο θέμα, μόλις μου΄φερε αναστάτωση...Μια αίσθηση αλλόκοτη...Από τη μια, τρανή να νοιώθω, εγώ, μια τοσοδούλα στο μεγαλείο του σύμπαντος!
... τρανή, ανάμεσα σε βασιλιάδες, μα ταυτοχρόνως, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακραίνω...
Αίσθηση, κάθε φορά παραλλαγμένη...Eίναι, που δεν ακολουθώ καθημερνά τις ίδιες διαδρομές;

Και μιας κι είπα "διαδρομές", σάς ενημερώνω πως βρίσκομαι στο αεροπλάνο επιστροφής...
Προορισμός: Λονδίνο...
Ας τιμήσουμε λοιπόν την έξοχη δημιουργία του Αμαντέους κι ας την ακούσουμε σε εκτέλεση από την αγαπημένη μου Βρετανική Ορχήστρα της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών σε δ/νση φυσικά Neville Marriner!

Το θέμα της Μοτσάρτειας Συμφωνίας σε σολ ελάσσονα αγαπήθηκε πολύ, γι’αυτό διασκευάστηκε και από πολλούς…

Τη δυτικότροπου ύφους μελωδία της, βρίσκουμε με στοιχεία Ανατολής στο τραγούδι "Ya Ana" της αγαπημένης Λιβανέζας Φεϊρούζ, όπου τα κλασικά βιολιά μπερδεύονται με το λαϊκό ούτι για να αποδώσουν μια ρομαντική ιστορία για μια χαμένη αγάπη…

Η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του Λιβάνου με τη μεταξένια, αλλά και πυρωμένη συγχρόνως χροιά της, καθηλώνει με την εκφραστικότητά της, μαγεύει με τον τρόπο που αρθρώνει τις συλλαβές, δικαιολογώντας το συμβολισμό του ψευδωνύμου της: "Φεϊρούζ=τυρκουάζ πολύτιμος λίθος"!

Oι κόπιες έχουν και συνέχεια…

Φυσικά, δεν θα έμενε ασυγκίνητο το Μπόλιγουντ. Έτσι, πάρτε μια γεύση από την ινδική ταινία «Σκιά», που η Μοτσάρτεια σύνθεση έχει και πάλι την τιμητική της!
Μια ταινία μελό, με δακρύβρεχτη υπόθεση και πλοκή, σαν εκείνες τις ασπρόμαυρες ελληνικές του ’60 με τη Μάρθα Βούρτση…
Μια νεαρή μάνα που έχει χάσει τον άντρα της, βρίσκεται ολομόναχη με ένα παιδί στην αγκαλιά…Άστεγη, χωρίς τροφή, απελπισμένη…αναγκάζεται ν' αφήσει το βρέφος έξω από ένα πλουσιόσπιτο…

Ακούστε μόνο το αισθαντικό τραγούδι και μη δείτε ολόκληρο το φιλμ, οπότε τα χαρτομάντιλα δεν είναι απαραίτητα…

Mε τούτα και με κείνα, κύλησε η ώρα, μα μάλλον τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν θα έχω φτάσει ακόμη στον προορισμό μου…

Δεν ξέρω αν σας κράτησα ωραία συντροφιά και ποια εκδοχή της 40ής απολαύσατε περισσότερο, πάντως εγώ, όπως ήταν αναμενόμενο, μένω πιστή στην κλασική βερσιόν γιατί όπως είπε και ο Μπραμς, η παρτιτούρα αυτής της σύνθεσης αποτελούσε το "χρυσό στέμμα της μουσικής βιβλιοθήκης του"!

Είναι γιατί μ'αυτό το ύφος, η αδημονία, η αναμονή, αυτό που υποβόσκει στο δικό μου εντός, ενορχηστρωτικά κορυφώνεται σε μία αξιοθαύμαστη αποκάλυψη...
Άλλος την ονομάζει θλίψη...άλλος πόνο...κι άλλος, όπως εγώ, ελπίδα και φως!
Γιατί από τη Δύση ως την Ανατολή ο Ήλιος κι ό,τι εκπέμπει, ίδια παραμένουν...

"Απόψε στο Crocodile...Τι εμπειρία!"

Καλά, αυτό που έζησα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Το καλύτερο, μού το φύλαγαν για το τέλος, πριν την αναχώρηση!!!
Αυτοσαρκασμό σε τέτοιο βαθμό, μόνο στην Αμερική έχω δει...

Πριν λίγο γύρισα από το "Crocodile"...Διάσημη μουσική σκηνή  του Σιάτλ...Κάτι σαν κλαμπ, θα έλεγα εγώ, με ορχήστρα και πίστα για  χορό...
Δεν πρόλαβε, που λέτε, να παίξει  το "Baby Got Back"  και όλες οι τροφαντές υπάρξεις του χώρου, έσπευσαν να λικνιστούν στους ρυθμούς του...

Nα θυμίσω πως το hit του '90  σε μουσική του ντόπιου Seattle-ίστα ράπερ, Anthony Ray, γνωστός παγκοσμίως ως "Sir MixaLot", μπορεί να καμουφλάρεται κάτω από τους χιουμοριστικούς στίχους του, όμως καυτηριάζει κι αποτελεί ισχυρό  ράπισμα προς κάθε ρατσιστή που βάζει στο περιθώριο τους υπέρβαρους.

Σκέφτομαι ακαριαία πως η λέξη ρατσισμός, μάς παραπέμπει συνήθως σε διακρίσεις που αφορούν στη φυλή, τη γλώσσα, το χρώμα, τη θρησκεία....
Κι όμως, ένα τραγούδι, η μελωδία και ο ρυθμός του, μού θυμίζει πως υπάρχει μια μορφή ρατσισμού, που τις περισσότερες φορές δε γίνεται αντιληπτή: Τη διάκριση λόγω εμφάνισης...και πόσο τα αρνητικά σχόλια του περίγυρου γι'αυτή, ενισχύουν την ανασφάλεια κι επηρεάζουν τη διάθεση...

Στον αντίποδα όμως, είδα πόσο χαριτωμένα κινήθηκαν οι δεσποινίδες και κυρίες πριν λίγο μπροστά μου, με τι άνεση και πόσο ακομπλεξάριστα έκαναν τις χορευτικές φιγούρες και κυρίως πόσο έχουν εκπαιδευτεί να χαίρονται τη ζωή!

Τα παραπανίσια κιλά στους γοφούς, στην κοιλιά ή όπου αλλού, τελικά, δεν βαραίνουν τόσο, όσο το βάρος της θλίψης και της μελαγχολίας που δημιουργείται από τα ρατσιστικά σχόλια που συρρικνώνουν την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του ατόμου!
Αυτοί στο Crocodile, φαίνεται να  το έχουν καταλάβει  και σφυρίζουν αδιάφορα σ'όλα αυτά!
Περιγελώνται, καγχάζονται με άφθαστο χιούμορ, αυτοσαρκάζονται και βρίσκουν εκτόνωση στο τραγούδι και το χορό...Το διασκεδάζουν, βρε αδερφέ...και μάλιστα σε βαθμό υπερθετικό!
To κορμί τους απλώνεται, αποκτά νεύρο ...ζωντανεύει...

Και γω νοιώθω τύψεις για τα πέντε τυροπιτάκια που έφαγα προχτές και μισή σοκολατίτσα για την υπογλυκαιμία μου;

Ε, όχι, δεν μασάω, φίλοι!
Παραγγέλνω πίτσα, σούπερ ντούπερ ενισχυμένη σε high-fat  υλικά, και ώσπου να έρθει  επιδίδομαι σε χορευτική γυμναστική! Θα λικνιστώ και γω  με νάζι και χάρη!!!

Σηκωθείτε!...με ρυθμό:
"Oh, my God! look at her butt..."

"...κι ένας δεύτερος που νιαουρίζει στην οικογένεια..."

Ιατρικό Κέντρο Overlake…Όροφος: 9ος...
Tο παραβάν έκρυβε πίσω του το μορφασμό της οδύνης...
Η καρδιά χτυπούσε από νωρίς σ'ένα χτύπο γνώριμο μεν, μα ξεχασμένο εδώ και δυόμισι χρόνια που τον είχε και πάλι ακολουθήσει...
Η δυναμική του σταθερή... Ένα mezzo fortissimo να ηχεί έξω κι από το βαρύ τοίχο του δωματίου, τον καμωμένο από υλικό ηχομόνωσης αρίστου ποιότητος!
Το accelerando όμως, έμοιαζε να μην υπακούει στον κανόνα...Κινείτο σε μια πορεία τρελή κι ανεξέλεγκτη...
Όσο κι αν η λογική φώναζε:"Mην ανησυχείς!Όλα θα πάνε καλά...δεν είναι η πρώτη που γεννάει..."

Η επιτάχυνση των καρδιακών χτύπων μου διαρκώς αυξάνονταν!

Και ξαφνικά, όλα έσβησαν...Η κίνηση, κάθε τι τριγύρω πάγωσε στο άκουσμα του ήχου του...αυτού του πρώτου ήχου που λέμε κλάμα!...
Μωρουδίστικο κλάμα, ο πιο ερωτύλος ήχος και αηδονοκελάηδητος, που μου φώναζε πως βρισκόμουν σ΄ένα χώρο που περιείχε όλες τις στιγμές μου!

Αγωνιάς, λαχταράς, φοβάσαι, τρέμεις...και μετά η απόλυτη ευτυχία και συγκίνηση!

Είχε κάνει το ταξίδι του εννιά μήνες και τώρα, μια σταλιά άνθρωπος, ερχόταν να φωτίσει το θαύμα της ζωής! Υπέγραψε συμβόλαιο μαζί της…Την ώρα της υπογραφής οι δείχτες στο ρολόι του τοίχου έδειχναν 1:48 πριν το χάραμα…

Το γέλιο του, ζωγραφιά από λουλουδόσκονη…τα μάτια του, ασημοκέντητα φεγγάρια, σαν φαναράκια π’αναβοσβήνουν με τις ανάσες του…

Kαι κείνη η μυρωδιά του!!!
Αχ, άρωμα, που αν είχε σχήμα θα΄ταν μικροσκοπικό, κι αν είχε ήχο θα’τανε ψίθυρος γλυκός…
Ευωδιά του κόσμου ολάκερου, αυτήν που κάνει τη ζωή ΑΞΙΑ να τη ζήσεις, που όσοι ευλογούμαστε να οσφριζόμαστε, απολαμβάνουμε τη μαγεία της μέθης απ’το αψέντι του θαύματός της!

Για όσους το έχουν ξεχάσει ή αναζητούν απόκριση στο "τι είναι ευτυχία;", έχω την απάντηση, έτοιμη:
- Ένα βρεφικό πατουσάκι, το πρώτο ίχνος της...

"So cute!!"έλεγε η μαία!..."It's a very beautiful boy!!", o γιατρός και η doula!

Νομίζω, είμαι έτοιμη για το ρόλο...Ε, δυόμισι χρόνια εξάσκηση από την πρώτη φορά, κάτι έμαθα μου φαίνεται...

Όπως θα καταλάβατε, φίλοι αγαπημένοι: "ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ!!!"
Το στερνοπούλι μου μ'έκανε γιαγιά!Ο Δημητράκης απέκτησε ξαδερφάκι...
Δεύτερο αγόρι στην οικογένεια!Αυτή τη φορά, από τη μικρή μου κόρη...

Duetto, δηλαδή, από δυο γλυκά boys!!!Έναν βρετανό κι ένα αμερικανάκι (στα χαρτιά, γιατί στην καρδιά επιθυμώ να παραμείνουν Έλληνες)…
Ένα τρυφερό ντουετάκι, που νιαουρίζει ευχάριστα, όπως εκείνες οι πονηρές γατούλες στο χιουμοριστικό ντουέτο για δύο γάτες από τον «Οθέλλο» του Τζοακίνο Ροσίνι, γραμμένο για δύο υψίφωνες και σας το φέρνει να το ακούσουμε η αύρα του Ειρηνικού μαζί με την αγάπη μου.

Δεν έχει στίχους, παρά μόνον την επαναλαμβανόμενη λέξη «μιάου»  δίνοντας ελευθερία αυτοσχεδιασμού στους ερμηνευτές.
Απολαυστικότατο το ντουέτο των γάτων περιγράφει μάλλον το φλερτάρισμα ενός αρσενικού γάτου με μία θηλυκή, ναζιάρα γατούλα…

Ο Ροσίνι, αν μη τι άλλο φαίνεται να ήταν άνθρωπος με χιούμορ…και μάλλον γνώριζε και τη γλώσσα των γάτων, μιας και έχει αποδώσει με τόση πιστότητα το διάλογό τους!
Άλλοτε  ήρεμα, να συμφωνούν στα πάντα και να χαίρονται την κουβέντα τους, κι άλλοτε να διαφωνούν και να’ ρχονται σε αντιπαράθεση….
Άλλες πάλι φορές να  θυμώνουν, και ν’ακούγονται τσιριχτά και οργισμένα κι έπειτα πάλι να φιλιώνουν... και οι κουβέντες τους να γίνονται όλο νάζι, γλύκα, γελαστά και παιχνιδιάρικα…

Όπως, υποθέτω, οι μελλοντικοί διάλογοι των εγγονών μου…


Με πολύ αγάπη από μια τρισευτυχισμένη γιαγιά!
Καλό βράδυ σε όλους!

Τζ. Ροσσίνι: «Χιουμοριστικό ντουέτο για δύο γάτες»,  

Victoria de los Ángeles - Elisabeth Schwarzkopf

https://www.youtube.com/watch?v=gQ9isC-L3kE 

"Στοχασμοί με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων, που γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου"

Φωτο:Π.Μανώλης/http://www.patrasinfo.com/

Ο ήλιος βασιλεύει, μουχρώνει ο Αυγουστιάτικος ουρανός και τα πυρωμένα χρώματα σκορπίζονται στη θάλασσα.
Χρώματα της φωτιάς, μενεξεδιά τ'ουρανού, που σμίγουνε με τις χρυσαφένιες ανταύγειες από το φως της πέτρινης στήλης που αγέρωχα στέκει ερημίτης-φύλακας, ακίνητος ταξιδευτής, σύντροφος πυρσός...

Όνειρα γλυκά, αγαπημένοι, με αμυδρό φως, σαν εκείνο του αλλοτινού φάρου της πόλης μου...
Μοναχικός ήρωας φωτίζει το υδάτινο μονοπάτι του Πατραϊκού κόλπου.
Μια αδιόρατη  μαγεία, μια μυστήρια γαλήνη τυλίγει το βαρύ λίθινο ένδυμά του...Καταφύγιο ιδανικό, για το συναπάντημα με τη μοναξιά μας...
Ανάβει, σβήνει, σα να μας κλείνει, λες, τρυφερά το μάτι ο μάγος τ'ουρανού...

"Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές...

Κύματα με τη γλυκιά αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Πόσο αγάπησα τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα..."

(Μ.Αναγνοστάκης)

Φάρος Πάτρας-Προπολεμική καρτ ποστάλ, http://paliapatra.gr

Ο "Φάρος της Πάτρας", σύμβολο της πόλης μου, που αρχικά είχε χτιστεί στον μόλο, ήταν ξύλινος. Όμως, λόγω  της μη ανθεκτικότητας του ξύλου αντικαταστάθηκε το 1878 με πέτρινο.

Κάθε φορά που στο πατρινό λιμάνι έμπαινε ένα ξένης σημαίας καράβι, στηνόταν μια εξαιρετική ιεροτελεστία.Πλήθος Πατρινών καλωσόριζαν τους νιόφερους, καπετάνιο και ναύτες ζητωκραυγάζοντας, ενώ η ναυτική μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσης του πλοίου.
Ο καπετάνιος ύψωνε στον πέτρινο φάρο τη σημαία, ευχαριστώντας με αυτή την κίνηση για το καλωσόρισμα...

Ο Φάρος παρέμεινε στο μόλο μέχρι το 1972 όταν κατεδαφίστηκε στα πλαίσια "εκμοντερνισμού" της πόλης. Ξαναχτίστηκε το 1999 πανομοιότυπα με τον παλιό Φάρο και αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της αχαϊκής πρωτεύουσας!!

Με το φως του, πάλλονται μαζί κι οι λογισμοί...Παραδομένοι στο μολυβένιο ορίζοντα...Φωτισμένοι από του φάρου το αμυδρό φως...Αμυδρό μεν, βοηθά δε, να εστιάσω στη ρομαντική πλευρά της ψυχής μου, σε σκέψεις που "ρέουν" χωρίς καμία προφανή λογική σύνδεση...

Σούρουπο Κυριακής...
Ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδες, φιόγκους και το καλό της φόρεμα από οργαντίνα βολτάρει στο μώλο.
Τα δυο χεράκια της ανασηκωμένα.Με το'να  πιάνει το μπαμπά, με τ'άλλο τη μανούλα...

Ασυναίσθητα και τώρα σηκώνει τα χέρια...μα...η αίσθηση της αφής, ανύπαρκτη...
Γίνατε γλάροι και πετάξατε μακριά με το καράβι της φωτογραφίας...
Κι έμεινε η απουσία...Κι η οδύνη...Όχι τόσο με την απώλεια...έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος έχει επουλώσει τα σημάδια της, όσο που του φάρου το φως δεν πρόλαβε να φωτίσει το μέγεθος της αγάπης... κι έμεινε εκείνη, ανέκφραστη.

Μύχιες σκέψεις που φορτσάρισαν το μυαλό απόψε, στο έπακρο.Η φλόγα του φάρου, τι κι αν αμυδρή, έφεξε το "κενό"...
Τελικά, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αποκαλύπτονται μέσα από ένα είδος ψυχικού φωτισμού αντίστοιχου με τον φυσικό φωτισμό του φάρου.

Η γοητεία των αναμνήσεων κι ο λυρισμός τους πλάθουν ένα ψυχικό τοπίο φωτισμένο αινιγματικά, μαγικά, αιθέρια κι ονειρικά...Ειδικά, αυτό το τελευταίο..."ονειρικά"...
Πόση ανάγκη έχω το όνειρο απόψε, φωτισμένο από το φάρο της μνήμης...

Καλό ξημέρωμα, με φάρων αναλαμπές!Το φως τους ας οδηγεί το ταξίδι των ονείρων μας!
Ας είναι ελπίδα, αισιοδοξία και ασφάλεια στη ρότα τους!

"Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό

απ’ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό

μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ, 

φέξε το νυχτωμένο μου μυαλό.

Φώτισε τ’ όνειρό μου να θυμηθώ..."

Ορφέας Περίδης: "ο Φάρος"

To κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

Κοκό και Ιγκόρ...

"Eίμαι σίγουρη πως όταν δεν θα υπάρχω στη ζωή πια, ο οίκος Chanel
θα χαρακτήρισει ανυπόστατη φημολογία το ειδύλλιο μου με τον Ιγκόρ...
Ε, ναι, επίσημα κανείς από τους δύο μας, ούτε εκείνος, ούτε εγώ,
παραδεχτήκαμε ποτέ  το ειδύλλιο...
Αφήσαμε όμως στην αιωνιότητα να πλανάται πως αν αυτό υπήρξε,
μάλλον θα ήταν εντός του πλαισίου της καλλιτεχνικής ελευθεριότητας της εποχής, που ζήσαμε..."

Θυελλώδης σχέση, πρωτοπόροι και οι δυο, ατίθασοι, προκλητικοί, επαναστάτες, επίμονοι, φιλόδοξοι, ελεύθεροι!
Όλα αυτά τούς ένωσαν σε ένα σμίξιμο, απ'όπου , αναζωογονούνταν , αντλούσαν έμπνευση και πότιζαν τις αισθήσεις τους, για να ποτίσουν μετά αυτές με τη σειρά τους τη φαντασία, που αφηνόταν αχαλίνωτη... Χωρίς υπολογισμούς σε κατεστημένα και καλούπια.
Σημασία είχε μόνο το ένστικτο, που είτε "ντυνόταν με στυλ", στην περίπτωση της Κοκό, είτε οργίαζε με τις πρωτοπόρες ανακαλύψεις στην περίπτωση του Ιγκόρ...


Γνωρίζουμε πως η Κοκό Σανέλ παρακολούθησε την επεισοδιακή πρεμιέρα της "Ιεροτελεστίας στην Άνοιξη" στο Παρίσι το 1913, χωρίς όμως να συναντηθεί με τον συνθέτη.
Ήταν ακόμα άσημη και στα πρώτα βήματα της καριέρας της, τότε...

Το 1919 και μετά το τροχαίο του πλούσιου εραστή της, Boy Capel, η Κοκό για να ξεπεράσει το σοκ ταξιδεύει με τη φίλη της, Misia Sert  στη Βενετία, όπου γνωρίζει το Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, ιμπρεσάριο των Ballet Russes και συνεργάτη του Στραβίνσκι.
Ο Ντιάγκιλεφ λίγο αργότερα, θα συστήσει στην Σανέλ το συνθέτη, το 1920.

Η Κοκό έχει πια κύρος, γνωριμίες και χρήμα, ενώ ο Ιγκόρ βίωνε μία σχεδόν "παρακμιακή" κατάσταση, με τη μουσική του παραγκωνισμένη, καθώς τολμηρή, άγρια στ'αυτιά, με έντονες παραδοξότητες και μακριά από τα "εκλεπτυσμένα" δεδομένα της γαλλικής ελίτ της εποχής...

Η φίλη του, Κοκό Σανέλ θα του παραχωρήσει την έπαυλή της να ζήσει με την οικογένειά του, ένα χώρο όπου θα μπορούσε να εμπνευστεί και να δημιουργήσει.
Εκεί, θα φουντώσει και ο παθιασμένος έρωτάς τους, το 1920, χρονιά που παρουσιάζεται το εμβληματικό άρωμα του οίκου Σανέλ: "Chanel n. 5".
Κατά σύμπτωση, ο Ιγκόρ εκείνη τη χρονιά, συνθέτει δυο έργα, όπου πυρήνας τους είναι ο σημαδιακός αριθμός "5"...

1. Η πιανιστική σύνθεση: "Les cinq doigts-Τα 5 δάκτυλα"  με υπότιτλο: "Οκτώ  εύκολες μελωδίες σε 5 νότες",  περιλαμβάνει οκτώ μινιατούρες στις οποίες το δεξί χέρι παραμένει καθόλη τη διάρκειά τους στην ίδια θέση του πιάνου, καθώς εκτελεί μόνο 5 νότες.Απλή σύνθεση στη μελέτη και την εκτέλεση, όχι όμως απλοϊκή...

Igor Stravinsky : "Les Cinq Doigts":

2. Επίσης το "Cinq pièces Facese-Πέντε Εύκολα Κομμάτια" , μια συλλογή συνθέσεων για τέσσερα χέρια που ο Στραβίνσκι είχε ολοκληρώσει το 1917 εμπνευσμένος  από τα στυλ διαφορετικών χωρών, πολιτισμών και χορευτικών ρυθμών (Ισπανία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία κλπ).
Η σύνθεση απασχόλησε εκ νέου τον Στραβίνσκυ και διασκευάστηκε για μικρή ορχήστρα εκείνη τη χρονιά, που το "Chanel Ν. 5", άρωμα-σύμβολο θηλυκότητας ως σήμερα, έκανε την εμφάνισή του...

Igor Stravinsky : "Cinq pièces faciles, arranged for small orchestra":

Η Coco Chanel, γεννημένη ως Gabriel, γεννήθηκε σαν σήμερα, 19 Αυγούστου του 1883 και το περιβόητο "Κοκό" προέκυψε -λένε- όταν ενζενί τραγουδίστρια σε γαλλικό καμπαρέ τραγουδούσε το σουξέ της εποχής: "Qui qu’a vu Coco, dans le Trocadero".

Ο έρωτας με τον Στραβίνσκι  ήταν κεραυνοβόλος...Η ντίβα της μόδας προσπάθησε να το ελέγξει λέγοντάς του:

(από Tutt'Art)

"Η γυναίκα σου, Ιγκόρ...τι θα γίνει όταν το μάθει η γυναίκα σου;"

Εκείνος όμως τυφλωμένος από το πάθος που του γεννά, τής απαντά:

"Το ξέρει ότι σας αγαπώ. Σε ποιόν άλλο, εκτός από εκείνη, θα μπορούσα να εμπιστευτώ κάτι τόσο σοβαρό;"

"Ο Στραβίνσκι μου έμαθε μουσική", λέει η Κοκό.
"Τα λίγα που ξέρω, σ' αυτόν τα οφείλω. Μου μιλούσε για τον Βάγκνερ, για τον Μπετόβεν..."


Ο Στραβίνσκι θα τής γράψει σε μια επιστολή:

"Στη γλυκιά ανάμνηση ενός φιλιού
από τα φλογερά χρωματισμένα χείλη

της Chanel, που τη φωνάζανε Κοκό..."
            Igor Stravinsky, Ιούνιος 1933

(οι παραπάνω διάλογοι είναι φανταστικοί από  το βιβλίο του Κρις Γκρίνχαλτζ: "Coco and Igor", μτφ. Κερπινιώτη Χρ, Εμπειρία Eκδοτική)

Καλή Παναγιά με Μυθολογία και Ντουόμο της Σιένας, συνοδεία Βαγκνερικών εμπνεύσεων...

Με δέος και συγκίνηση ξημέρωσε η "μέρα Της"!!!

Αν και το σώμα μου βρίσκεται σε αμερικανικό έδαφος, τα Χρόνια Πολλά για την Παναγία μας και οι ευχές μου να έχουμε όλοι την ευλογία Της, έρχεται με εκθαμβωτικό μεσογειακό ήλιο και αύρα από τα γραφικά λιβάδια της Τοσκάνης...

Καλημέρα, φίλοι μου μέσω ιταλικής Σιένα και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της πόλης, τον υποβλητικό Καθεδρικό Ναό της, (Duomo di Siena), που είναι αφιερωμένος στην "Κοίμηση της Θεοτόκου".

Η πρόσοψή του χτισμένη σε οριζόντιες σειρές από λευκό και μαύρο μάρμαρο, που παραπέμπει στο ασπρόμαυρο εθνόσημο της πόλης, που σχετίζεται με το θρύλο των ιδρυτών της, Senius και Aschius.
Ήταν γιοι του Ρώμου και ανίψια του Ρωμύλου.
Ο μύθος θέλει τα δυο αδέρφια μετά τη δολοφονία του πατέρα τους από το θείο τους, για να γλυτώσουν την οργή του,  να εγκαταλείπουν τη Ρώμη ιππεύοντας  σε άλογα που τούς έστειλαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, ο ένας λευκό κι ο άλλος μαύρο.
Σταμάτησαν στην Τοσκάνη και ίδρυσαν την πόλη που ονομάστηκε Σιένα από το όνομα του μεγαλύτερου αδελφού. Το άσπρο και το μαύρο έγιναν από τότε τα χρώματα της πόλης.
Μερικές αφηγήσεις του μύθου υποστηρίζουν ότι οι αδελφοί προστατεύονταν από τους Θεούς με ένα άσπρο σύννεφο κατά τη διάρκεια της ημέρας και ένα σκοτεινό, μαύρο  σύννεφο τη νύχτα.

Ο καθεδρικός χτίστηκε στη θέση που στην αρχαιότητα υπήρχε ο βωμός της θεάς Μινέρβα, θεάς της
σοφίας, αντίστοιχη με την Αθηνά των αρχαίων Ελλήνων και προστάτιδα του γάμου και του τοκετού.

Μικελάντζελο

Γλυπτά γκαργκόιλς εξωτερικά όπως και στην Παναγία των Παρισίων,  ψηφιδωτά,  εντυπωσιακά βιτρώ , καθώς επίσης  και  ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης του Ντονατέλο, Μπερνίνι και Μικελάντζελο κοσμούν το εσωτερικό του καθεδρικού της Σιένα.

Το Βαπτιστήριο, η Κρύπτη, το Κωδωνοστάσιο, το μαρμάρινο δάπεδο με τις εξαιρετικών θεμάτων, συνθέσεις τους(σφαγή νηπίων, μεσαιωνική αστρολογία...) αφήνουν τον επισκέπτη άφωνο!


Λόγω της ημέρας όμως στέκομαι στην αριστότεχνη, τεραστίων διαστάσεων σύνθεση νωπογραφιών του Μπαρτολομέο Τσέζι , που δεσπόζει πίσω από τον κύριο βωμό που απεικονίζει σκηνές από την "Κοίμηση  της Θεοτόκου" και χρονολογείται στα τέλη του 1500...

Για τους μουσικόφιλους  να θυμίσω πως το 1880 ο Ρίχαρντ  Βάγκνερ επισκέφτηκε την πόλη,  κι όταν αντίκρυσε το Ναό της Κοίμησης ήταν η πιο συναισθηματική εμπειρία που είχε ποτέ βιώσει.
Στάθηκε μπροστά στο κτίσμα κι άρχισε να κλαίει…

Μάλιστα, από το εσωτερικό του εμπνεύστηκε το σκηνικό για την αίθουσα του Αγίου Δισκοπότηρου στο αριστουργηματικό μελόδραμά του "ΠΑΡΣΙΦΑΛ", που φιλοτέχνησε ο ρώσος Paul Joukowsky.

[To εσωτερικό του Ντουόμο και δίπλα Σχέδιο του Paul Joukowsky για την όπερα σύμφωνα με αυτό] 

Στη σκηνή αυτή, ο Πάρσιφαλ  θεραπεύει την πληγή του Αμφόρτας με τη Λόγχη, κι  ένα λευκό περιστέρι εμφανίζεται και στριφογυρνά γύρω από το κεφάλι του ιππότη. Μια δοξαστική μελωδία αντηχεί τριγύρω...

Καλή Παναγιά, φίλοι μου αγαπημένοι!Νιώθω ευλογημένη που αξιώθηκα να πατήσω τα μάρμαρα του επιβλητικού ναού της Σιένα που κάποτε πάτησε και ο μέγας Βάγκνερ!!
Όπου χρειάζεται, ας φυσάει βοήθειά μας, ο άνεμος της Παναγίας!

Επειδή οι ψιψίνες σήμερα έχουν την τιμητική τους,…ένα «νιάου» επιβάλλεται!

«Το δέσιμο που έχω με τη Μαίρη είναι πρωτόγνωρο…

Αν πάθω κάτι, ό,τι έχω θα το πάρει εκείνη…κανείς άλλος δεν θα πάρει ούτε σεντ…, εκτός από τις γάτες μου. 

Το αξίζουν…»

(Φ.Μέρκιουρι)

Πανέμορφα και κομψά. Άλλοτε μοναχικά, πεισματάρικα ή ζωηρά κι άλλοτε αναζητούν την προσοχή και τα χάδια μας…
Κουνάνε την ουρά, φουσκώνουν το τρίχωμα της ράχης και γρυλίζουν βαθιά.
Παίζουν, τρέχουν, σκαρφαλώνουν παντού!
Άλλοτε χαριτωμένα, κυλιούνται στο πάτωμα, γλείφονται, τρίβονται πάνω μας κι άλλες φορές δύστροπα, γκρινιάρικα, δείχνουν τα νύχια τους, έτοιμα να μας επιτεθούν.
Πάντα όμως υπέροχα τα αιλουροειδή, μικρά ή μεγάλα, άγρια ή κατοικίδια.

8 Αυγούστου σήμερα και το ημερολόγιο μάς θυμίζει την «Παγκόσμια Ημέρα Γάτας».
Έτσι, αφού οι ψιψίνες έχουν την τιμητική τους, δικαιωματικά ένα «νιάου», επιβάλλεται για χάρη τους!

Φρέντυ Μέρκιουρι, o γατόφιλος. Λατρεία, παθολογική αδυναμία στις γάτες.
Ναι, οι μεγάλες αγάπες, οι απόλυτες σταθερές του μεγάλου Φρέντυ, ήταν οι γάτες του!



Τομ, Τζέρι, Όσκαρ, Δαλιδά, Γολιάθ, Mίκo, Ρωμαίος, Λίλλυ..., είναι τα ονόματα κάποιων από τις ψιψίνες του.

Αγαπούσε τις γάτες του τόσο πολύ, ώστε κάθε φορά που έφευγε για περιοδεία τηλεφωνούσε στο σπίτι και ζητούσε να τις φέρουν στο ακουστικό  για ν' ακούσει το νιαούρισμά τους και να μιλήσει μαζί τους.

Είχε πολλές κι από διαφορετικές ράτσες, γάτες ο Μέρκιουρι.

Ένας φίλος του τίς είχε φωτογραφήσει όλες σχεδόν κι έβαλε κάποιο ζωγράφο να τις σκιτσάρει πάνω σε μεταξωτό ύφασμα.
Με αυτό ο τραγουδιστής έραψε γιλέκο, που λέγεται πως ήταν από τα πιο αγαπημένα ρούχα του!

H δε Ντιλάιλα(Δαλιδά) ήταν η αγαπημένη του ψιψίνα. Με "ακαταμάχητη γοητεία", όπως έλεγε ο τραγουδιστής, και δυναμικότατο χαρακτήρα, όπως ο περισσότερες γάτες με γούνα σε μοτίβο ταρταρούγας. Τής  έγραψε μάλιστα και τραγούδι με τίτλο το όνομά της: «Delilah»

«Είσαι ακαταμάχητη, Δαλιδά μου!

Όταν είμαι βουτηγμένος στη θλίψη, με κάνεις και γελώ…»

Καθημερινές λέξεις δημιουργούν απλούς ομοιοκατάληκτους στίχους πάνω σε μια μελωδία γλυκιά και ναζιάρα, όπως το χνουδωτό τετράποδο, που την ενέπνευσε.
Όταν κάποιος πρωτακούσει τους στίχους δημιουργείται η αίσθηση πως αναφέρεται σε κάποια γυναίκα…Βλέπεις, είναι ερωτική η λατρεία, που αποπνέει!

«Delilah, I love you

Oh, you make me so very happy 

Delilah, I love you

I love your kisses!»

Οι γάτες στην ζωή του αρχηγού των Queen ήταν ισότιμη με κείνη για τους ανθρώπους γύρω του…
Τα περισσότερα από τα γλυκά τετράποδά του, τον Τομ, τον Τζέρυ, τον Γολιάθ, τα είχε πάρει από κέντρα διάσωσης αδέσποτων.
Ήθελε να τους χαρίσει ένα ζεστό σπίτι, ν’ανοίξει γι'αυτά τη γεμάτη αγάπη, αγκαλιά του.

Πέρα από το βελούδινο ηχόχρωμα και την αγαπησιάρα μελωδία του Μέρκιουρι, στο τραγούδι ξεχωρίζει και το κιθαριστικό σόλο ενός άλλου γατόφιλου του Μπράιαν Μέι με αρμονίες που ακούγονται σαν …νιαούρισμα!
Ο Μέρκιουρι σ’αυτό το τραγούδι με την ερμηνεία του «χαϊδεύει» τη γάτα του…
Νιαουρίζει μαζί της…
Είναι χαλαρός, σπιρτόζικος, επικοινωνιακός και πάνω απ’όλα τρυφερός και στοργικός.Ερμηνεύει βιωματικά, μαρτυρώντας άμεσα την αιτία που γέννησε αυτό το τραγούδι.

Τελικά, μια λεκτική δημιουργία τόσο απλή, με τη μουσική και κυρίως την ΑΓΑΠΗ για κείνον που δίνει το ερέθισμα, μετατρέπεται σε άκουσμα δυνατό κι έντονο αποδεικνύοντας πόσο περιττές είναι οι βροντόσημες, μεγαλόσχημες και φανφαρόζικες εκφράσεις στο τραγούδι…

Μουσική και στίχοι αισθηματικοί, μάς υποδεικνύουν με τρυφερότητα να θυμόμαστε, ν’ αγαπάμε και να προσέχουμε αυτούς που μας αγαπούν…Κι η χαρισμένη αγάπη, γυρνάει πάλι πίσω σε μας…

Όταν ο Φρέντι διαγνώστηκε με έιτζ δεν το έμαθε κανείς πλην της αγαπημένης του Μαίρης Όστιν …
Μόνο οι γάτες του φαίνεται πως γνώριζαν…
Εξάλλου, δε λένε πως οι γάτες έχουν αυτή την άνευ ερμηνείας, έκτη αίσθηση;Ευαίσθητες σε δονήσεις, διαισθάνονταν τα σήματα τέλους...

Με μια, λες, ανθρώπινη νοημοσύνη καταλάβαιναν κι επιθυμούσαν να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί του.
Κάθε φορά που ο Μέρκιουρι έμπαινε στην κρεβατοκάμαρά του ν’απομονωθεί, άρχιζαν ένα νιαούρισμα περίεργο…
Ήθελαν, απαιτούσαν, ικέτευαν να τον ακολουθήσουν…
Κι ο Φρέντυ τις άφηνε…και χουζούρευαν εκείνες δίπλα στο κομοδίνο, πάνω στα μαξιλάρια, κάτω απ’τα σκεπάσματα…
Μέχρι την τελευταία στιγμή, τη νύχτα του Νοέμβρη του ’91, που η Δαλιδά προσπαθούσε με το χνώτο της να ζεστάνει το άψυχο, παγωμένο κορμί του...
Ξαπλωμένη δίπλα του, στο κρεβάτι του, κάτω από τα σκεπάσματά του…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr