tag:blogger.com,1999:blog-40301981991463049442024-03-21T10:43:08.895-07:00Νότες, Μύθοι και ΕλπίδαELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.comBlogger937125tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-75959382581907828392021-02-03T04:22:00.002-08:002021-02-20T14:26:53.303-08:00 "Μέντελσον: ένα ζίνγκσπιλ για τα 14α γενέθλιά του"<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b1/Mendelssohn_Bartholdy_1821.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="573" height="450" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b1/Mendelssohn_Bartholdy_1821.jpg" width="323" /></a></div>Η Ιστορία της Μουσικής κάνει λόγο για μια πολυσχιδή προσωπικότητα, ένα πολυτάλαντο συνθέτη, βιρτουόζο πιανίστα και βιολιστή, γλωσσομαθή, πολυταξιδεμένο, εκπληκτικό ζωγράφο...<p></p><p>Ένας συνθέτης πολυαγαπημένος, που συγκεντρώνει τις χάρες όλες, ενός αληθινού καλλιτέχνη!<br />Ο <b>Φέλιξ Μέντελσον</b> γεννήθηκε σαν σήμερα, <br /><b>3 Φεβρουαρίου 1809. </b>Ξεκίνησε μαθήματα μουσικής πολύ μικρός κι αποδείχθηκε ένα παιδί-θαύμα, <b><i>"ένας άλλος Μότσαρτ"</i></b>, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Γκαίτε!</p><p></p><p>Οι γονείς του δεν έβλεπαν θετικά την προοπτική να γίνει ο γιος τους μουσικός. Φαντάζονταν για εκείνον μια καριέρα σύμφωνη με τις παραδόσεις της οικογένειας Μέντελσον. Ίσως ένας σοβαρός τραπεζικός, επιφανής νομικός ή έγκριτος οικονομολόγος...Αλλάζουν όμως γνώμη, όταν ο μέγας εκείνη την εποχή Λουίτζι Κερουμπίνι διαβάζει προσεκτικά κάποιες συνθέσεις του Φέλιξ και αποφαίνεται: <i><b>"Αυτό το αγόρι έχει πλούσιο ταλέντο, θα πάει καλά".</b></i></p><p>Ο Φέλιξ έγραφε από μικρός ζίνγκσπιλ (είδος γερμανικής μουσικής κωμωδίας) που προορίζονταν για ιδιωτικές παρουσιάσεις, συνήθως σε οικογενειακές μουσικές συγκεντρώσεις, όπου τους ρόλους υποδύονταν τα μέλη της οικογένειας, οι αδερφές και ο γαμπρός του... <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsIMdLDUfmwoLV5nAKMM1-N-5aB1ABrFOU7PfjW6hMGWU87x3tsKFUVWdGJi3AJ6VLfvpcmV9Smp70xDHqEGGiAJ306r38wwfxdKB3GiuvD7lLHKKWFWAt2TWEs44NMn-uMJzTuyCOZHZK/s600/%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%259B%25CE%25A3%25CE%259F%25CE%259D+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259D%25CE%259F%25CF%2582.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="469" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsIMdLDUfmwoLV5nAKMM1-N-5aB1ABrFOU7PfjW6hMGWU87x3tsKFUVWdGJi3AJ6VLfvpcmV9Smp70xDHqEGGiAJ306r38wwfxdKB3GiuvD7lLHKKWFWAt2TWEs44NMn-uMJzTuyCOZHZK/w313-h400/%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%259B%25CE%25A3%25CE%259F%25CE%259D+%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%259D%25CE%259F%25CF%2582.jpg" width="313" /></a></div>Ήταν 13 χρονών όταν έγραψε το ζίνγκπσιλ: <b>"Der Onkel aus Boston - Ο θείος από τη Βοστώνη"</b> που <b>παρουσίασε ανήμερα στα γενέθλιά του στις 3 Φεβρουαρίου του 1824.</b><p></p><p>Είναι η εποχή που ο ανήσυχος έφηβος Φέλιξ πειραματίζεται με διάφορα είδη μουσικής. Μια προσεκτική εξέταση του συγκεκριμένου έργου αποκαλύπτει έναν νεαρό συνθέτη υπό την επήρεια των ζίνγκσπιλ του Μότσαρτ, αλλά και σε λυρισμό των εισαγωγών του Βέμπερ. </p><p>Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από ένα βαρώνο που επιστρέφει από τη Νέα Αγγλία στο Βραδεμβούργο προκειμένου να αναλάβει πόστο πολιτικής εξουσίας. Μια σειρά από λανθασμένες εκτιμήσεις σχετικά με την ταυτότητα των προσώπων με κέντρο μια γοητευτική ανιψιά, οδηγούν σε μπερδέματα, συγκρούσεις, γκάφες, και εσφαλμένες αναγνώσεις συμπεριφορών, που πυροδοτούν παρεξηγήσεις και πολλά ευτράπελα επεισόδια. <br />Τα τραγουδιστικά μέρη εναλλάσσονται με τα ομιλούμενα τμήματα, ενώ οι επιρροές από τα Μοτσάρτια "Μαγικό αυλό" και "Απαγωγή απ' το σεράι" είναι εμφανείς.</p><p>Οι στυλιστικές επιλογές του Μέντελσον -ιδιαίτερα στην εισαγωγή και τα κουαρτέτα- αντανακλούν μέρος της μουσικής των Βέμπερ, Μπετόβεν και Ροσίνι (που μαρτυρά πως ο Φέλιξ -παρά το νεαρό της ηλικίας του- γνώριζε καλά την μουσική που εκτελείτο στα θέατρα της εποχής του), όμως σίγουρα αντικατοπτρίζουν την προσωπική του σφραγίδα, σε μουσική που εκφράζει και υπόσχεται την μεγαλειώδη συνθετική εξέλιξη του.</p><p>Η παρτιτούρα θεωρείτο χαμένη. Ανακαλύφθηκε μόλις το 2004 στην Ακαδημία Bach της Στουτγκάρδης.</p><p>Από την όπερα του 14χρονου Μέντελσον "Der Onkel aus Boston" θα ακούσουμε: <br />1. την <b>Εισαγωγή</b>, <br />2. το δημοφιλές <b>ντουέτο της 2ης πράξης</b> με τα γελαστικά επιφωνήματα και <br />3. το τελικό εύθυμο <b>κουαρτέτο</b> σε μορφή φούγκας. </p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>1. Mendelssohn : "Der Onkel aus Boston, Overture"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/FJCMGMKI8kE" width="320" youtube-src-id="FJCMGMKI8kE"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>2. Mendelssohn : "Der Onkel aus Boston, Act II Duet"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HBRGVM-QtDA" width="320" youtube-src-id="HBRGVM-QtDA"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>3. Mendelssohn : "Der Onkel aus Boston, Finale"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/-7Zico0ebF4" width="320" youtube-src-id="-7Zico0ebF4"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-19537844459784357772021-02-02T07:36:00.000-08:002021-02-02T07:36:01.342-08:00Ιsabella Colbran, ο τελευταίος ρόλος - "Semiramide"<p style="text-align: center;"><i><b></b></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyfyxIlHkv0NdAyBuyg-xX3TU15JYBFnwZMi7FvyWyFrWOUdZWHpyfgdsEK6ws_-HDB1f27MkoheJkkaAjdvGmOXtbUNJ-Bd0_EJBaNat2e2krvmbj74j9f1eaO5CmYXPsG17I_GjwEwD3/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="768" data-original-width="1366" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyfyxIlHkv0NdAyBuyg-xX3TU15JYBFnwZMi7FvyWyFrWOUdZWHpyfgdsEK6ws_-HDB1f27MkoheJkkaAjdvGmOXtbUNJ-Bd0_EJBaNat2e2krvmbj74j9f1eaO5CmYXPsG17I_GjwEwD3/w640-h360/image.png" width="640" /></a></b></i></div><i><b><br /></b></i><p></p><p style="text-align: center;"><i><b>"Χάριτες και Μούσες έχουν πασπαλίσει κάθε της συλλαβή με νέκταρ!"</b></i></p><p>Η φράση αναφέρεται στην<b> Ιζαμπέλα Κολμπράν</b>, τη διάσημη ισπανική καταγωγής soprano sfogato των αρχών του 19ου αι., συνεργάτη και μετέπειτα σύζυγο του <b>Τζοακίνο Ροσίνι.</b></p><p>Ντίβα, μούσα και συνθέτιδα!</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c3/Isabella_Colbran_by_Reiter.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="512" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c3/Isabella_Colbran_by_Reiter.jpg" width="315" /></a></div>Ανάμεσα στους πολλούς θαυμαστές της υπήρξε και ο βασιλιάς της Νάπολης, Κάρολος ο 6ος.<p></p><p>H φωνή της εξαιρετικής ομορφιάς, με εντυπωσιακή έκταση τριών οκτάβων, άψογης τεχνικής και εκπληκτικής ευελιξίας. Η χροιά της περιγράφηκε ως <i><b>"γλυκιά και ώριμη, με πλούσια τη μεσαία περιοχή, ικανή να συνταράξει και να δημιουργήσει συγκινητικό λυρισμό".</b></i></p><p>Δέκα κορυφαίοι οπερατικοί ρόλοι γράφτηκαν γι'αυτήν, ανάμεσά τους αρκετούς έγραψε και ο Ροσίνι.</p><p>Προτείνω να ακούσουμε μια άρια από την όπερα <b>"Σεμίραμις"</b> που έκανε πρεμιέρα σαν σήμερα, <b>2 Φεβρουαρίου 1823</b> στο Θέατρο La Fenice της Βενετίας.</p><p>Ήταν η τελευταία ιταλική όπερα του Ροσίνι πριν την αναχώρησή του για το Παρίσι, την οποία ολοκλήρωσε μέσα σε 30 μέρες. Αναφέρεται στη βασίλισσα της Ασσυρίας, Σεμίραμι και άφησε εποχή γιατί σύμφωνα με τους κριτικούς ήταν μελόδραμα στο οποίο ο συνθέτης <i>"αναδημιούργησε την μπαρόκ παράδοση του διακοσμητικού τραγουδιού με απαράμιλλη δεξιότητα!Η πιο όμορφη, ευφάνταστη, και πιθανώς η πιο ολοκληρωμένη όπερά του!"</i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/74/Isabella_Colbran-portrait.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="300" height="388" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/74/Isabella_Colbran-portrait.jpg" width="283" /></a></div>Είναι και η τελευταία όπερα που ερμήνευσε η Κολμπράν πριν αποσυρθεί από το τραγούδι σε ηλικία 42 ετών. <br />Η διάσημη πριμαντόνα ήταν εθισμένη στα τυχερά παιχνίδια και σπατάλησε σχεδόν όλη την περιουσία που είχε φτιάξει με το ταλέντο της, στα χαρτιά. Παρότι χώρισε με τον Ροσίνι, εκείνος συνέχισε να τη στηρίζει οικονομικά, καθώς την ευγνωμονούσε πάντα αποδεχόμενος πως η Ιζαμπέλα υπήρξε η μεγαλύτερη διερμηνέας της μουσικής του.<p></p><p><br /></p><p>Nα θυμίσουμε πως η όπερα "Σεμίραμις" ήταν η αγαπημένη του <b>Όσκαρ Ουάιλντ</b> , από την οποία προτιμούσε την καβατίνα που ερμήνευε η πρωταγωνίστρια: <b>"Bel Raggio lusinghier".</b></p><p>Η καβατίνα ακούγεται στα μέσα της 1ης Πράξης. Η ερωτευμένη με τον Αρσακές, Σεμίραμις βρίσκεται στους Κρεμαστούς Κήπους του παλατιού της. Κοιτάζει τη σελήνη και εξομολογείται τον έρωτά της απαλά και τρυφερά: <b>"Επιτέλους μια λαμπρή ακτίνα φωτίζει την ψυχή μου"...</b></p><p><b><br /></b></p><p><b><br /></b></p><p style="text-align: center;">Την απολαμβάνουμε από τη Μαρία Κάλλας:</p><p style="text-align: center;"><b>Rossini: "Semiramide-Bel Raggio lusinghier" / M. Callas:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/R9igsN0Kq8s" width="320" youtube-src-id="R9igsN0Kq8s"></iframe></div><p>Προσωπικά προτιμώ τη συγκλονιστική σκηνή της Β' Πράξης. Η βασίλισσα Σεμίραμις καταρρέει από θλίψη και τύψεις, όταν μαθαίνει πως ο Αρσακές είναι ο γιος της!Τον παρακινεί να τη σκοτώσει.</p><p>Μαζί ερμηνεύουν το ανατριχιαστικό ντουέτο: <b>"Giorno d'orrore - Μαύρη μέρα φρίκης"...</b></p><p style="text-align: center;"><b>Το ακούμε από τις Joan Sutherland και Giulietta Simionato.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/nHC7ywmXNO4" width="320" youtube-src-id="nHC7ywmXNO4"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">(Η Colbran γεννήθηκε σαν σήμερα, 2 Φεβρουαρίου 1785)</p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-51438651948508370232021-01-30T14:00:00.001-08:002021-01-30T14:00:03.340-08:00Φίλιπ Γκλας: Σονάτα για βιολί και πιάνο<p><br /></p><p style="text-align: left;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/91/Philip_Glass.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/91/Philip_Glass.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Philip Glass Portrait", Luis Alvarez Roure</span></td></tr></tbody></table></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Mπήκε στη μουσική σε μια περίοδο μεταβατική, που κυριαρχούσε ο δωδεκαφθογγισμός του Σαίνμπεργκ. Όμως οι συνθέτες ένιωθαν να βρίσκονται σε αδιέξοδο, και μεγάλο ποσοστό ακροατών μισούσε το είδος αυτό...</p></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Ο γεννημένος σαν σήμερα, <b>31 Γενάρη 1937 Φίλιπ Γκλας </b>προσπαθεί να βρει νέο δρόμο, με κατανοητές αρμονίες στον ακροατή, αλλά συγχρόνως να ανοίγει νέες προοπτικές...</p></blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Ο ίδιος σχολιάζοντας, δικαιολογεί την αποστασιοποίησή του από την πολυπλοκότητα του σύγχρονού του μοντερνισμού:</p></blockquote></blockquote><i>"Υπήρχε μία γενιά, μια δεκαετία πριν από μένα, ο Ξενάκης, ο Στοκχάουζεν, ο Μπουλέζ, που δημιουργούσαν εξαιρετικά. Έτσι, δεν έβλεπα λόγο να γραφεί άλλο τέτοια μουσική. Δουλεύοντας με τον Ραβί Σανκάρ είδα πως υπήρχε κι άλλος δρόμος, εκείνος της οργάνωσης της μουσικής, όχι γύρω από τη δομή, αλλά γύρω από ρυθμικές ιδέες. Σκέφτηκα πως ο ρυθμός δεν θα' πρεπε να είναι απλά διακοσμητικός, αλλά η δομική βάση της μουσικής".</i><br /><p>Έτσι, ελαχιστοποίησε το μουσικό του υλικό με τη χρήση της επανάληψης. Χρησιμοποίησε μία σειρά σύντομων μελωδικών μοτίβων που επαναλαμβάνονταν, δημιουργώντας τη χαρακτηριστική "έμμονη συνωδία". Αυτό δηλαδή που οδήγησε στον ορισμό του μινιμαλισμού.</p><p><br /></p><p>Ένα έργο, που στηρίζεται στους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς είναι η <b>"Σονάτα για βιολί και πιάνο"</b>, που συνέθεσε το 2008 μετά από παραγγελία του αρχιτέκτονα Martin Murray για να τιμήσει τα 70α γενέθλια της γυναίκας του, Lucy.(<a href="https://philipglass.com/compositions/violinsonata/">philipglass</a>)</p><p>Η Σονάτα πρωτοπαρουσιάστηκε από τους Maria Bachmann στο βιολί και Jon Klibanoff στο πιάνο στο Whitaker Center της Πενσυλβάνια.</p><p>Στο έργο αυτό ο συνθέτης εμπνέεται φανερά από τις σονάτες των κλασικών, καθώς σαν παιδί και έφηβος άκουγε πολλές ώρες με τον πατέρα του, ιδιοκτήτη δισκοπωλείου στη Βαλτιμόρη, σονάτες για βιολί και πιάνο των Μπραμς, Φωρέ και Φρανκ...<br />Ο Γκλας παραδέχεται πως: <i>"αναμνήσεις με ακροάσεις αυτών των έργων ανασύρθηκαν απευθείας όταν κλήθηκα να γράψω το έργο"</i>.</p><p>Η τριμερής σονάτα ακολουθεί την παραδοσιακή φόρμα σονάτας, με κλασικές επιρροές από τους αγαπημένους "μεγάλους δασκάλους". Η ήρεμη μελωδικότητα του βιολιού και η μυστηριακή, γεμάτη -συχνά- συγκοπές, πιανιστική συνοδεία, η μετατροπική επεξεργασία που γίνεται αρωγός στην εναλλαγή διαθέσεων, το τελικό μοτίβο με νύξεις ανιούσας χρωματικής και ήρεμη κατάληξη, μπορεί να παραπέμπουν στα αντίστοιχα ακούσματα της εφηβείας του, η σονάτα όμως φέρει την αδιαμφισβήτητη προσέγγιση και τον ήχο του μινιμαλιστή δημιουργού, την αύρα της διαισθητικής μουσικής του.</p><p><br /></p><div><div style="text-align: center;"><b>Philip Glass: "Sonata for Violin and Piano", mov. I:</b></div></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/TnyCSY6eb5Q" width="320" youtube-src-id="TnyCSY6eb5Q"></iframe></div><br /></div><div style="text-align: center;"><b>Philip Glass: "Sonata for Violin and Piano", mov. II:</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/6mzeeBm1dxw" width="320" youtube-src-id="6mzeeBm1dxw"></iframe></div></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><b>Philip Glass: "Sonata for Violin and Piano", mov. III:</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KCyrSTy0y0g" width="320" youtube-src-id="KCyrSTy0y0g"></iframe></div><br /><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><b>Για τον Φίλιπ Γκλας υπάρχουν πολλά κείμενα στο μπλογκ. Περιηγηθείτε!</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-61355344933316455582021-01-29T03:19:00.004-08:002021-01-29T03:19:35.339-08:00Delius: "Ρωμαίος και Ιουλιέτα του χωριού" σ' έναν πουαντιγισμό ήχων...<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQUm9O7jsLeIR7eli-aQ4aPLMtDLwBoSxA2OU7QjGaoq-gAlWRpSrbXRwo081tnStoOf3n2Lya9YCDPoD1yOp4exYBtielpM1KU2bURv6LgmabRZ3R4-7qMGpPKVgGxZagrn8gJ5Oxe-HG/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="768" data-original-width="1366" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQUm9O7jsLeIR7eli-aQ4aPLMtDLwBoSxA2OU7QjGaoq-gAlWRpSrbXRwo081tnStoOf3n2Lya9YCDPoD1yOp4exYBtielpM1KU2bURv6LgmabRZ3R4-7qMGpPKVgGxZagrn8gJ5Oxe-HG/" width="640" /></a></div><br /><br /><p></p><p>Mια ξεχωριστή μορφή στην Ιστορία της Μουσικής γεννήθηκε σαν σήμερα, <b>29 Γενάρη του 1862. </b>Πρόκειται για τον άγγλο, ολλανδογερμανικής καταγωγής, <b>Φρέντερικ Ντήλιους,</b> που από μικρός έδειξε τα ιδιαίτερα μουσικά του χαρίσματα. Όμως, οι πλούσιοι γονείς του αντιτάχθηκαν στο όνειρο του γιου τους να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο Φρέντερικ αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι, όπου έφθασε στην Αμερική να ασχολείται με την καλλιέργεια εσπεριδοειδών. Τελικά, κατάφερε να πάρει τη συγκατάθεση των γονιών του κι έτσι άρχισε τις σπουδές του στο Ωδείο της Λειψίας, όπου γνωρίστηκε με τον Έντβαρντ Γκριγκ με τον οποίο συνδέθηκε με μια βαθιά φιλία, που κράτησε ως το τέλος της ζωής τους.<br />O Γκριγκ χαρακτήριζε τον Ντήλιους : <i><b>"ποιητή και ονειροπόλο".</b></i></p><div><br /></div><p>Η μουσική του Ντήλιους δεν εντάσσεται σε κανένα συγκεκριμένο είδος, ούτε σε Εθνικές Σχολές και διακρίνεται για το μυστικιστικό χαρακτήρα της, όπως επίσης είναι διαποτισμένη με παγανιστική θρησκευτικότητα, πλάθοντας μυστηριακή ατμόσφαιρα, λεπτής γοητείας.</p><p><br /></p><p>Ο Ντήλιους έγραψε έξι όπερες και μία απ'αυτές, την πιο επιτυχημένη και δημοφιλέστερη, θα απολαύσουμε σήμερα.</p><p>Πρόκειται για την όπερα: <b>"A Village Romeo and Juliet-Ρωμαίος και Ιουλιέτα του χωριού"</b>, που ο συνθέτης έγραψε το 1907. Εκτός από τη μουσική υπογράφει και το αγγλικό λιμπρέτο μαζί με τη ζωγράφο σύζυγό του, Γιέλκα.</p><p>Αποτελεί ένα έξοχο δείγμα της δημιουργίας του, που χαρακτηρίστηκε ως <i><b>"ζωγραφικός πίνακας σμιλευμένος με ήχους".</b></i></p><p><br /></p><p>Η υπόθεση θυμίζει την ομότιτλη Σαιξπηρική τραγωδία:</p><p>Δυο νέοι μεγαλώνoυν μαζί σε ένα χωριό της Γερμανίας και μεταξύ τους αναπτύσσεται πλατωνική αγάπη. Όμως οι οικογένειές τους βρίσκονται στα μαχαίρια και μισιούνται για θέματα ιδιοκτησίας αγροτικής γης. Οι δυο ερωτευμένοι αποφασίζουν να το σκάσουν. Έτσι δίνουν ραντεβού μια σκοτεινή νύχτα στην όχθη του ποταμού που διαρρέει το χωριό. Μπαίνουν στη βάρκα, που τούς απομακρύνει από το μίσος και τις φιλονικίες των δικών τους που τούς στερεί την ευτυχία. <br />Η βάρκα παρασύρεται από το ρεύμα...Αποφασίζουν να ενωθούν μέσω του θανάτου τους. Αφαιρούν τη βαλβίδα της βάρκας, που βυθίζεται παίρνοντας στο βυθό τους δυο ερωτευμένους.</p><p><br /></p><p>Η όπερα ίσως θυμίζει το Βαγκνερικό "Τριστάνο και Ιζόλδη" και την "Liebesnacht", μια νύχτα αγάπης των εραστών, μαζί και για πάντα ενωμένοι στο θάνατο.</p><p>Και πράγματι η πυκνή ορχηστρική γραφή του Ντήλιους παραπέμπει σε παρόμοιες τεχνικές του Βάγκνερ, όπως και η χρήση λαϊκών παραδοσιακών μελωδιών. Ωστόσο, οι περιγραφικές, ζωγραφικές αρμονίες του Ντήλιους είναι πρωτότυπες και χαρακτηριστικές, μακριά από το ορχηστρικό ένδυμα που επιλέγει ο γερμανός συνθέτης.</p><p><br />Πιο δημοφιλές από τα μέρη της όπερας είναι το συμφωνικό ιντερλούδιο <b>"Περίπατος στον Κήπο του Παραδείσου"</b> που ακούγεται μεταξύ πέμπτης και έκτης σκηνής και συχνά εκτελείται και μεμονωμένα.</p><p><br /></p><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/0/00/Thomas_Beecham-1910-crop.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="197" data-original-width="204" height="288" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/0/00/Thomas_Beecham-1910-crop.jpg" width="299" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">Thomas Beecham</span></td></tr></tbody></table>Η όπερα "A Village Romeo and Juliet" αποτελεί σπουδαία σελίδα του οπερατικού ρεπερτορίου. <br />Ο συνθέτης "ζωγραφίζει" περίτεχνα τη ιδανική αγάπη και υπέρτατη θυσία των δυο νέων μέσα σε κλίμα παραδείσιας γαλήνης.<br /></p><p>Οι μουσικολόγοι επισημαίνουν πως μπορεί η μουσική του Ντήλιους να μην είναι αρχιτεκτονικά αυστηρά δομημένη, έχει όμως τη χάρη της ηχητικής ζωγραφικής, ένα στυλ <i><b>"πουαντιγισμού των ήχων"</b>, </i>καταφέρνοντας να συγχωνεύει τις λεπτομέρειες των ηχοχρωμάτων ως ολότητα, όχι μόνο με τη βοήθεια της ακοής, αλλά και του εγκεφάλου.</p><div><br /></div><div><br /></div><p>Το έργο του Nτήλιους έγινε ευρύτερα γνωστό χάριν στον μαέστρο <b>Τόμας Μπήτσαμ</b> που υπήρξε ενθουσιώδης θαυμαστής του και είναι εκείνος που οργάνωσε κατά καιρούς Φεστιβάλ με έργα Ντήλιους με σκοπό την διάδοσή τους και γνωριμία τους με το φιλότεχνο ακροατήριο.<br />Έτσι, επιλέγουμε να ακούσουμε υπό την μπαγκέτα του την όπερα, όπως και τη διασκευή του στο περίφημο <b>"Walk to the Paradise Garden"</b>.</p><p style="text-align: center;"><b>F. Delius: "A Village Romeo and Juliet" / Thomas Beecham:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/DV3haSzjMQE" width="320" youtube-src-id="DV3haSzjMQE"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><b>Delius: "The Walk to the Paradise Garden" (arr. Beecham):</b></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9lrjE13DnfU" width="320" youtube-src-id="9lrjE13DnfU"></iframe></div><br /><div style="text-align: left;">Για τον Ντήλιους μπορείτε να διαβάσετε και <a href="https://notesmuthoikaielpida.blogspot.com/2016/06/blog-post_7.html">εδώ.</a></div><p></p><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-39365627808693189542021-01-26T14:00:00.000-08:002021-01-26T21:57:25.067-08:00"Φάλσταφ", το κύκνειο άσμα του Βέρντι...<p style="text-align: center;">[Στη μνήμη του <b>Τζουζέπε Βέρντι - 27 Ιανουαρίου 1901</b>]</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Gr%C3%BCtzner_Falstaff_mit_Kanne.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="525" data-original-width="423" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Gr%C3%BCtzner_Falstaff_mit_Kanne.jpg" width="258" /></a></div>Ένας φανταστικός χαρακτήρας που έπλασε ο <b>Σαίξπηρ</b> είναι ο καυχησιάρης <b>Sir John Falstaff,</b> που τον παρουσιάζει σε κάποια από τα θεατρικά του, αρχικά στον "Ερρίκο τον Δ'" και στη συνέχεια στις "Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ".<p></p><p>Ο Φάλσταφ είναι ένας άξεστος μέθυσος, εύθυμος καβγατζής και γλεντζές αρχιψευταράς, που παραμυθιάζει τους πάντες, τούς κοροιδεύει, τούς χλευάζει και διασκεδάζει μαζί τους, απολαμβάνοντας με αυτόν τον τρόπο τη ζωή. Αγαπάει πολύ το φαγητό και το ποτό γι' αυτό και εμφανισιακά ο Σαίξπηρ τον σκιαγραφεί παχουλό με φουσκωτά, ροδαλά μάγουλα και πρικοίλι.</p><p>Ο Σαιξπηρικός χαρακτήρας του Φάλσταφ βασίστηκε στον σερ Τζον Όλντκαστλ, έναν ιππότη, που απαγχονίστηκε ως αιρετικός και συνωμότης κατά του βασιλιά γι' αυτό και στα αρχικά κείμενα ο Φάλσταφ ονομαζόταν Όλντκαστλ.Στη συνέχεια όμως, μάλλον επειδή διαμαρτυρήθηκαν οι απόγονοι του σερ Τζον, το άλλαξε. </p><p></p><br />Ανάμεσα στους πολλούς συνθέτες που εμπνεύστηκαν από τον χαρακτήρα του άγγλου δραματουργού Σαίξπηρ είναι και ο τιμώμενος σήμερα, <b>Τζουζέπε Βέρντι.</b><p></p><p>Ο <b>"Φάλσταφ"</b> είναι η τελευταία όπερα του ιταλού συνθέτη και η δεύτερη κωμωδία στην πολύχρονη συνθετική του πορεία.</p><p>Ο Βέρντι γοητεύτηκε από τον χαρακτήρα Φάλσταφ, έναν τύπο που απολαμβάνει όλες τις χαρές της ζωής, κι έτσι ανέθεσε στο φίλο του, <b>Αρρίγκο Μπόιτο</b> να γράψει το λιμπρέτο.</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/Verdi_Man_and_Musician_(1897)_1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="412" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/Verdi_Man_and_Musician_(1897)_1.jpg" width="165" /></a></div>Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αγγλία. Ο παχύς και φαιδρότατος σερ Τζων Φάλσταφ ερωτεύεται δύο εύθυμες αρχόντισσες στο Ουίνδσορ και αποφασίζει να τούς εξομολογηθεί τον έρωτά του γράφοντάς τους τρυφερά ραβασάκια γεμάτα ερωτόλογα. Όμως, καθώς οι δυο κυρίες είναι φίλες και γειτόνισσες συγκρίνουν τις ερωτικές επιστολές που το περιεχόμενό τους είναι ίδιο κι απαράλλαχτο κι αποφασίζουν να τιμωρήσουν τον Φάλσταφ για την κοροϊδία του. Στήνουν μία φάρσα με ψεύτικες ερωτοτροπίες, όπου διαδραματίζονται πολλά ευτράπελα επεισόδια, με τον Φάλσταφ να γίνεται ο περίγελος του Ουίνδσορ...Στο τέλος θριαμβεύει ο έρωτας, το κέφι και η χαρά της ζωής...<p></p><p><br /></p><p>Ο Βέρντι στο μεγαλύτερο μέρος της όπεράς του αποφασίζει να αξιοποιήσει μοτίβα που η μελωδία, ο ρυθμός, η δυναμική τους ενισχύουν το εύθυμο ύφος, όπου σκέρτσο και νάζι περισσεύουν σε κάθε σκηνή. Ετσι, οι μελωδίες είναι εορταστικές, χαρούμενες, καθώς ο Φάλσταφ ενδιαφέρεται για όλες τις χαρές της σάρκας, λατρεύει το φαγητό και το ποτό...</p><p>Πρόκειται για αριστουργηματική κωμική όπερα του Βέρντι, που με τη σύνθεσή της απαντάει στις αιχμές του Ροσσίνι που κάποτε τού είχε πει πως <i>"δεν θα είναι ποτέ ικανός να ασχοληθεί με επιτυχία με μια θεατρική κωμωδία"...</i></p><p><i><br /></i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/74/Boito-Verd-Falstaff-Ricordi-libretto-1893.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="254" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/74/Boito-Verd-Falstaff-Ricordi-libretto-1893.jpg" /></a></div>Η πρεμιέρα της όπερας έγινε στη Σκάλα του Μιλάνου στις 9 Φεβρουαρίου 1893, μια πεντετία σχεδόν από την τελευταία παρουσίαση Βερντικού έργου κι έτσι το κοινό ανυπομονώντας να ακούσει τη νέα δημιουργία του συνθέτη δεν δίστασε να πληρώσει το φουσκωμένο αντίτιμο εισιτηρίου.<p></p><p>Εκείνο το βράδυ της πρώτης παράστασης παρέστησαν στη Σκάλα βασιλείς, εκπρόσωποι ευγενών και αριστοκράτες φιλόμουσοι, κριτικοί και καλλιτέχνες από κάθε χώρο. Η επιτυχία ήταν τεράστια και στο τέλος κλήθηκαν στη σκηνή ο συνθέτης και ο λιμπρετίστας που το ενθουσιώδες κοινό χειροκροτούσε επί μία ώρα!</p><p>Στην πρεμιέρα του Βερολίνου δε, λίγους μήνες αργότερα, παραβρέθηκε ο Ferruccio Busoni που εντυπωσιασμένος έγραψε στον Βέρντι πως ο <i>"Φάλσταφ κατά την άποψή του προκάλεσε επανάσταση στα μουσικά χρονικά, τόση ώστε να σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην καλλιτεχνική ζωή της Ευρώπης".</i> Χαρακτήρισε δε τον Βέρντι ως <i>"κορυφαίο συνθέτη της Ιταλίας και ένα από τα ευγενέστερα πρόσωπα της εποχής"!</i></p><p><i><br /></i></p><p>Προτείνω να ακούσουμε το χορωδιακό φινάλε της κωμικής όπερας. <br />Κι αυτό γιατί παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα να ολοκληρώνεται σε μορφή φούγκας. Ευφάνταστη και σαφώς ασυνήθιστη σκέψη και μάλιστα περισσότερο εντυπωσιακή αν σκεφτούμε πως είναι μια μοντέρνα και πέρα από τα τετριμμένα, προσέγγιση ενός "ηλικιωμένου" δημιουργού...Σίγουρα δεν είναι σύνηθες στην σύνθεση μελοδραμάτων να τελειώνει με φούγκα μια όπερα...</p><p>Ακούμε το <b>"Tutto nel mondo e burla - Όλα σ' αυτόν τον κόσμο είναι μια φάρσα"</b>, από το κύκνειο άσμα του Τζουζέπε Βέρντι, όπου σε μορφή φούγκας χρωματίζεται η φαιδρή, λεπτά ειρωνική και φιλοσοφική διάθεση της όλης όπερας-μπούφα.</p><div><br /></div><p style="text-align: center;"><b>Verdi: "Falstaff" , Fuga finale - "Tutto nel mondo è burla":</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/wkaVtlV-8Fo" width="320" youtube-src-id="wkaVtlV-8Fo"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div>Πολλοί διακρίνουν ένα τελείως διαφορετικό συνθετικό ύφος στην τελευταία αυτή όπερα του Βέρντι, όπως και στην προηγούμενή του "Οθέλλος", κάτι που παραπέμπει στην επιρροή που ίσως ο συνθέτης δέχτηκε από τον σύγχρονό του, <b>Ρίχαρντ Βάγκνερ. </b>Ο γερμανός στοχεύοντας στη δραματική ενότητα, υιοθετεί μια συνεχή ροή της μελωδίας του. Λέγεται πως ακολουθώντας τα βήματά του, παρόμοια κινείται και ο Βέρντι και πως ο "Φάλσταφ" αποτελεί -τρόπον τινά- τη μουσική του απάντηση στο Βαγκνερικό "Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης".</div><div><br /></div><div>Αξίζει να αναφέρουμε πως μια μεγάλη μερίδα βρετανών μουσικοκριτικών μετά τον "Φάλσταφ" ισχυρίζονται πως αυτή η όπερα αποτελεί <i><b>"την κορωνίδα της μουσικής κωμωδίας! Είναι η ωραιότερη όπερα, εμπνευσμένη από τον μεγαλύτερο δραματουργό όλων των εποχών και τον πιο ταλαντούχο συνθέτη όπερας που γέννησε μέχρι τώρα ο κόσμος". </b></i></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Ο Βέρντι πέρασε στην αιωνιότητα σαν σήμερα <b>27 Γενάρη του 1901</b> ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Την κηδεία του συνόδευσαν πάνω από 200.000 συνάνθρωποι, που αναγνώρισαν τον καλοσυνάτο χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του. <br />Αξίζει να αναφερθεί πως ο Βέρντι διακριτικά χρηματοδότησε την ανέγερση νοσοκομείου και δημιούργησε έναν Οίκο Ανάπαυσης για τους αναξιοπαθούντες μουσικούς, σε μια κρύπτη του οποίου τάφηκε και ο ίδιος.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο μουσικό περιοδικό <a href="http://www.tar.gr/content/content.php?id=6057&fbclid=IwAR3tjkrCeV-jrQ-9aWj7xoEWMS9LDWFAnC6mD2UR7cd0S6gz25GGwj0avbQ">TAR Magazine</a>.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Στο μπλογκ υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα για τον Βέρντι. Περιηγηθείτε!</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-87870717189003750952021-01-23T02:08:00.002-08:002021-01-23T02:10:12.965-08:00 "Σαλβαντόρ Νταλί, ένας ιδιόρρυθμος μυστακοφόρος της εικαστικής τέχνης"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDLHiCxkCkCVpj99ruOL_EfW1c0IuGZiYaW05fVzYv1xPh44pFjqSATmbHQyZx1-1xOv4w3gzYi-Kc_PORPXV9x-oTnkHjaYKZa3h3OjR1vbL5rDhCIA8O8qxNpczqBqdo27Dv4SVWMLSq/s1237/%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2599.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1237" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDLHiCxkCkCVpj99ruOL_EfW1c0IuGZiYaW05fVzYv1xPh44pFjqSATmbHQyZx1-1xOv4w3gzYi-Kc_PORPXV9x-oTnkHjaYKZa3h3OjR1vbL5rDhCIA8O8qxNpczqBqdo27Dv4SVWMLSq/w324-h400/%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2599.jpg" width="324" /></a></div><p>Ο σουρεαλιστής Σαλβαντόρ Νταλί υπήρξε εκκεντρική και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα.</p><p>Πολλοί τον χαρακτήρισαν παραδοξολόγο, μεγαλομανή, σκανδαλώδη, ως και παρανοϊκό!</p><p>Όμως, κανείς δεν αμφισβήτησε την καλλιτεχνική του μεγαλοφυία! Από τις εντυπωσιακότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης τέχνης!</p><p><br /></p><p style="text-align: left;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDL605rdMxEZ-hevRvu7eitdVbNbLfq9WIU-nOn9ROMjPUGek7q-v0lpftPwj03oYRuCvGOEPc3uncdV01czLUa1tGFhQPLFSztfH6GRp6v89Vwh4MLkRTP8qyZe89B1cS1SvYRP-TIMpZ/s893/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9+benvenuto-cellini-and-jupiter.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="893" data-original-width="570" height="473" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDL605rdMxEZ-hevRvu7eitdVbNbLfq9WIU-nOn9ROMjPUGek7q-v0lpftPwj03oYRuCvGOEPc3uncdV01czLUa1tGFhQPLFSztfH6GRp6v89Vwh4MLkRTP8qyZe89B1cS1SvYRP-TIMpZ/w302-h473/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9+benvenuto-cellini-and-jupiter.jpg" width="302" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">S. Dali: "Cellini and Jupiter"</span></td></tr></tbody></table><p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Ανάμεσα στα πολλά που κατά καιρούς αναφέρονται για τον μεγάλο καλλιτέχνη ίσως πρέπει να θυμίσουμε πως "ήρωας" για τον Σαλβαντόρ Νταλί υπήρξε κι ο Μπενβετούτο Τσελίνι. Ενας επίσης εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος πολυκαλλιτέχνης της Αναγέννησης, με ζωή πολυτάραχη, οξύθυμος, εγωπαθής, είρωνας, παθιασμένος, λάτρης των απολαύσεων της ζωής, αλλά συγχρόνως μεγαλοφυής και πολυτάλαντος! </p><p>Μάλλον είναι αρκετά τα κοινά τους στοιχεία, δεν βρίσκετε; Γι' αυτό και ένοιωθε πως ταυτιζόταν μαζί του ο Νταλί, ο οποίος εικονογράφησε την έκδοση της "Αυτοβιογραφίας" του Τσελίνι το 1946.</p><p><br /></p><p>Χαρακτηριστική είναι η απεικόνιση της προετοιμασίας του γλυπτού "Δίας" του Τσελίνι, ένα έργο τεραστίων διαστάσεων παραγγελία του βασιλιά της Γαλλίας φτιαγμένο από ασήμι.</p><p>Ο γλύπτης -κατά την παράδοση- όταν ολοκλήρωσε τη σύνθεση, την τοποθέτησε σε σκοτεινό δωμάτιο και ανέθεσε σε έναν υπηρέτη να στέκεται δίπλα στο γλυπτό και να κρατά δάδα προκειμένου το αργυροκατασκευασμένο άγαλμα να λάμπει στο σκοτάδι.</p><p>Τη σκηνή αυτή αποτύπωσε ο Νταλί.</p></blockquote><p><br /></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYmn4-SSoWtSEQG5VGGsNO5tVwIxJx_QJQ9DejXNQJtIs-5Z52t5L-GT6E9yEprK-9U__uR5XIP7BpSOXzmWb1_8ILCUZxvsdUFqPlR2M9jBpK1sZn3lqvxk-0OMyheQyQ3pGikKFK59r/s1123/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9+%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B9.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1123" data-original-width="512" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYmn4-SSoWtSEQG5VGGsNO5tVwIxJx_QJQ9DejXNQJtIs-5Z52t5L-GT6E9yEprK-9U__uR5XIP7BpSOXzmWb1_8ILCUZxvsdUFqPlR2M9jBpK1sZn3lqvxk-0OMyheQyQ3pGikKFK59r/w217-h478/%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9+%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25B9.jpg" width="217" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">S. Dali: "Cellini's portrait"</span></td></tr></tbody></table><br />Επίσης ένα σκίτσο-πορτρέτο του Τσελίνι από τον Νταλί έχει τα χαρακτηριστικά του ζωγράφου, αν κανείς παρατηρήσει τις λεπτομέρειες. <br />Στοιχείο που μαρτυρά τον απερίγραπτο θαυμασμό του Νταλί προς την προσωπικότητα του Τσελίνι!<br />Γιατί και ο Νταλί ήταν εκκεντρικός, ισχυρογνώμων, πεισματάρης, επιθετικός και απερίσκεπτος ενίοτε, τολμηρός και "αντάρτης".<p></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Λάτρευε να αυτοδιαφημίζεται και να προκαλεί με τις κινήσεις του.</p><p>Κάποιοι δε, τον είπαν και τρομερά φιλοχρήματο! Μάλιστα αυτό το χαρακτηριστικό της απληστίας του οδήγησε στον αναγραμματισμό του ονόματός του <b>Salvador Dali=Avida Dollars</b>, που μεταφράζεται σε "άπληστος για δολάρια".</p><p><br /></p><p>'Οπως και να'χει κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική και πνευματική του "ιδιοφυία", κάτι, που δηλώνεται και σε ένα από τα ονόματά του : <br /><b>"Eungenio", που στα ισπανικά σημαίνει "Είναι ιδιοφυής".</b></p><p><br /></p><p>Το αγαπημένο ισπανικό συγκρότημα, οι <b>Μecanο,</b> δίνουν αυτό το όνομά του σε ένα από τα τραγούδια τους, αφιερωματική τιμή στο μεγάλο συντοπίτη τους καλλιτέχνη με το χαρακτηριστικό μουστάκι...</p><p><br /></p><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>"Si te reencarnas en cosa hazlo en lapiz o en pincel</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>y gala de piel sedosa que lo haga en lienzo o en papel</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>andamos justos de genios "eungenio" salvador dali!"</i></div></i><i><div style="text-align: center;"><i><br />"Αν μετενσαρκωθεί,</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>πάλι με μολύβι ή πινέλο</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>τη Γκαλά θα σκιτσάρει τη μεταξωτή</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>σε καμβά ή χαρτί</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>η ιδιοφυία</i></div></i><i style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i>"Eungenio" Σαλβαντόρ Νταλί!"</i></div></i><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Mecano: "Eugenio Salvador Dali"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KYApLnZbBg4" width="320" youtube-src-id="KYApLnZbBg4"></iframe></div><p>Φυσιογνωμία εκκεντρική ο Σαλβαντόρ Νταλί, αλλά ενδιαφέρουσα... </p><p>Από τους πιο πρωτοπόρους και προοδευτικά πνεύματα της εποχής, με αχαλίνωτη φαντασία, οι αλληγορικές εικόνες του αποτελούν ονειρική παραίσθηση!</p><p>Σίγουρα οι προσεγγίσεις των θεμάτων του αποτελούν πρόκληση, άλλοτε σκανδαλίζουν ή σοκάρουν, άλλοτε ωθούν σε βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς, σίγουρα πάντως μιλούν στην ψυχή εκείνου που θα σταθεί μπροστά στη δημιουργία του...</p><p>Από τα πλάσματα που λάτρεψε η αιωνιότητα...</p><p>Ο Νταλί πέθανε σαν σήμερα, <b>23 Ιανουαρίου </b>1989 από καρδιακή ανακοπή στο Φιγέρες τη γενέτειρά του. Ο τάφος του βρίσκεται μέσα στο Μουσείο του...</p><p><br /></p><p>Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό <a href="https://iporta.gr/%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8c%cf%81-%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%af-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b9%ce%b4%ce%b9%cf%8c%cf%81%cf%81%cf%85%ce%b8%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bc%cf%85%cf%83/?fbclid=IwAR1cN1h0lAgF_TevnlZv2tT5OYOA_w6Z9uXoXB015WC5PEDnfVMB9bmngDM">iporta.gr</a></p><div><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-47927368977432919342021-01-13T09:31:00.001-08:002021-01-13T09:31:30.135-08:00Τσαρούχης: το εξώφυλλο για τα "Λειτουργικά" του Μάνου<p> <img class="loaded" data-src="https://img.discogs.com/OXCXIbbu9mihgepac5SMQ8V-GyM=/fit-in/598x600/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6983826-1430992299-2723.jpeg.jpg" height="483" src="https://img.discogs.com/OXCXIbbu9mihgepac5SMQ8V-GyM=/fit-in/598x600/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6983826-1430992299-2723.jpeg.jpg" width="481" /> </p><p><br /></p><p>Δεν είναι λίγες οι φορές που ο <b>Γιάννης Τσαρούχης</b> φιλοτέχνησε και εξώφυλλα δίσκων, που αποτελούν εικαστικά αριστουργήματα!</p><p>Στην εικόνα βλέπουμε το σχέδιο του Τσαρούχη για το δίσκο του <b>Μάνου Χατζιδάκι: "Λειτουργικά". </b></p><p>Το ροζ φόντο έρχεται σε αντίθεση με το μαύρο χρώμα του πιάνου, ενώ σε πρώτο πλάνο ένας γυμνός από τη μέση και πάνω άντρας με μυώδες, καλλίγραμμο κορμί πατά τα πλήκτρα του μουσικού οργάνου. Χωρίς ίχνος επιτήδευσης, μέσα από τις γραμμές και τα χρώματα αφήνει να αναδυθεί η γνησιότητα και η αλήθεια.</p><p>Το αντρικό σώμα ήταν αγαπημένο θέμα του γιατί όπως έγραψε ο ίδιος στο κείμενό του: "Για το ζεϊμπέκικο": <b><i>"...πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς το σώμα σαν έργο του αγαθού πατρός Θεού και όχι του σατανά..."</i></b></p><p><b><i><br /></i></b></p><p>Τα "Λειτουργικά" ηχογραφήθηκαν το 1971, στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, με τον ίδιο στο πιάνο και την <b>Φλέρυ Νταντωνάκη</b> να ερμηνεύει. Είναι η εποχή που ο συνθέτης μόλις έχει ανακαλύψει την τραγουδίστρια κι είναι τρομερά ενθουσιασμένος.</p><p>Ο Μάνος ζητά από τον φίλο του τον Τσαρούχη να φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του δίσκου που περιλαμβάνει επιλογές από επιτυχίες μεγάλων λαϊκών συνθετών σε μεταγραφή για φωνή και πιάνο.</p><p>Ο Τσαρούχης ανταποκρίθηκε με χαρά, άλλο αν το σχέδιο της ηχογράφησης εγκαταλείφθηκε, μάλλον γιατί ο Χατζιδάκις βρισκόταν στην Αμερική. </p><p><br /></p><p>Από τα λαϊκά τραγούδια του δίσκου επιλέγω να ακούσουμε ένα του <b>Βασίλη Τσιτσάνη,</b> τον οποίο θαύμαζε ο μέγας Τσαρούχης για την αυθεντικότητά του. </p><p>Είναι ένα ζεϊμπέκικο που συχνά χόρευε ο ζωγράφος μας όταν διασκέδαζε στα κέντρα που εμφανιζόταν ο Τσιτσάνης, "ρίχνοντας" τις θρυλικές στροφές του και κάνοντας τα γνώριμα τσακίσματά του πάνω στον ρυθμό των 9/8...</p><p><br /></p><p>Το <b>"Αντιλαλούνε τα βουνά</b>" που έγραψε ο Τσιτσάνης αρχές της δεκαετίας του '50 είναι φαινομενικά ένα ερωτικού περιεχομένου τραγούδι, όμως -όπως συνήθιζε ο λαϊκός μας συνθέτης και στιχουργός- είχε και συμβολιστικό χαρακτήρα, καθώς αντανακλούσε το κλίμα δυσφορίας της εποχής, όπου φτώχεια, πόνος, βάσανα και μια γενική ανέχεια ταλαιπωρούσαν τα λαϊκά στρώματα την περίοδο εκείνη... </p><p>Θα το ακούσουμε στην εκδοχή των "Λειτουργικών" με τη φωνή της Φλέρυ και στο πιάνο τον Μάνο...</p><div style="text-align: center;"><i>"Αντιλαλούνε τα βουνά, σαν κλαίω εγώ τα δειλινά.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Περνούν οι ώρες θλιβερές σ’ ένα παλιό ρολόι</i></div><div style="text-align: center;"><i>κι εγώ τους αναστεναγμούς τούς παίζω κομπολόι.<br /><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>Εμπάφιασα απ’ τα ντέρτια μου κι απ’ τα πολλά σεκλέτια μου.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κουράγιο είχα στη ζωή, μα τώρα που σε χάνω</i></div><div style="text-align: center;"><i>θα ήταν προτιμότερο για μένα να πεθάνω.<br /><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>Μουγκρίζω απ’ τις λαβωματιές κι απ’ τις δικές σου μαχαιριές.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Λαβωματιές με γέμισες και μ’ έφαγαν οι πόνοι</i></div><div style="text-align: center;"><i>και στη φωτιά που μ’ έριξες τίποτα δε με σώνει"</i></div><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/USEWbJ0jANM" width="320" youtube-src-id="USEWbJ0jANM"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-85808462970068984302021-01-09T14:30:00.001-08:002021-01-10T01:47:17.868-08:00"Στην καρδιά και στην πόλη να βρέχει...", σταγόνες Βερλαίν στις νότες των Ντεμπισί και Κόνταλυ<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1c/Netsurf17_-_Paul_Verlaine.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="259" data-original-width="195" height="385" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1c/Netsurf17_-_Paul_Verlaine.png" width="290" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /><br /><b><i>"Η Μουσική πάνω απ'όλα!"</i></b><br /><span style="font-size: x-small;">(Πωλ Βερλαίν)</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div><br /><p>Ο <b>Πωλ Βερλαίν</b> ξεκίνησε ως ποιητής των σαλονιών, πέρασε από τη φάση των ερωτικών και άλλων υπερβολών για να καταλήξει χωρίς να το θέλει, ο ηγέτης της "παρακμιακής σχολής" κάνοντας γνωστούς τους "καταραμένους ποιητές". Συνδέθηκε με τη σχολή του παρνασσισμού, χαρακτηρίζεται ως λυρικός ποιητής που σημάδεψε τη μετάβαση από το ρομαντισμό στο συμβολισμό και διακρίνεται για τo μουσικό αποτέλεσμα της γραφής του.</p><p>Πλούσια η εργογραφία του, ο ποιητής υιοθέτησε ένα μοναδικό, δικό του ύφος και εξέφρασε με λυρισμό και γλαφυρότητα τις έντονες εμπειρίες του.</p><p>Τα ταραχώδη συμβάντα στο βίο του, το ποτό, οι ουσίες, και η ρέμπελη ζωή κλόνισαν την υγεία του με αποτέλεσμα, τον σχετικά πρόωρο θάνατό του, σε ηλικία μόλις 51 ετών στο Παρίσι. <br />Θάφτηκε δυο μέρες αργότερα στο Cimetière des Batignolles, σαν σήμερα <b>10 Γενάρη 1896.</b></p><p><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f9/Claude_Debussy_ca_1908%2C_foto_av_F%C3%A9lix_Nadar.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="594" height="230" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f9/Claude_Debussy_ca_1908%2C_foto_av_F%C3%A9lix_Nadar.jpg" width="171" /></a></b></div><b>1.</b> Η ποίηση του Βερλαίν επηρέασε βαθιά τη μουσική του <b>Kλωντ Ντεμπισί.</b><p></p><p>Κι οι δυο τους εμπνεύστηκαν από την λεπτότητα και την απόχρωση των μορφών, στοιχεία τα οποία έθεσαν ως βάση για μια νέα μορφή στην προϋπάρχουσα τέχνη.</p><p><br /></p><p>Απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα μελοποιημένο από τον Κλωντ Ντεμπισί ποίημά του με τίτλο:<b> "Il Pleure dans mon Coeur".</b></p><p> Ανήκει στον κύκλο τραγουδιών με ποιήματα του Βερλαίν κι έχει τίτλο: <b>"Ariettes oubliées-Ξεχασμένα Τραγούδια".</b></p><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>"Να κλαίει μες στην καρδιά μου</i></div><div style="text-align: center;"><i>και στην πόλη να βρέχει...</i></div><div style="text-align: center;"><i>Ποια να' ν' αυτή που τρέχει</i></div><div style="text-align: center;"><i>η πίκρα ως την καρδιά μου;</i></div><div style="text-align: center;"><i>Ω, γλυκός ήχος της βροχής</i></div><div style="text-align: center;"><i>απ 'τις σκιές και κατά γης!</i></div><div style="text-align: center;"><i>Για τον καημό μιανής ψυχής</i></div><div style="text-align: center;"><i>ω, το τραγούδι της βροχής!</i></div><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>Δίχως αιτία να βρέχει,</i></div><div style="text-align: center;"><i>-μα η καρδιά δεν αντέχει</i></div><div style="text-align: center;"><i>Σε πρόδωσε κανείς;</i></div><div style="text-align: center;"><i>Όχι, Άδικα πονείς.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Αχ, ποια άλλη θλίψη, ανίσως</i></div><div style="text-align: center;"><i>δεν το ξέρεις γιατί</i></div><div style="text-align: center;"><i>-δίχως αγάπη ή μίσος-</i></div><div style="text-align: center;"><i>η θλίψη σου κρατεί;"</i></div><p style="text-align: center;">(μτφ: Τέλλος Άγρας, Νέα Εστία, τεύχος 167)</p><p style="text-align: center;"><b>Debussy : "Ariettes Oubliées: Il Pleure dans mon Coeur"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/4V5XqoSED2w" width="320" youtube-src-id="4V5XqoSED2w"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e3/Kod%C3%A1ly_Zolt%C3%A1n_1930s.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="349" height="233" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e3/Kod%C3%A1ly_Zolt%C3%A1n_1930s.jpg" width="181" /></a></div><br />2. Το ίδιο ποίημα αποτέλεσε θεματικό υλικό για την πιανιστική μινιατούρα του<b> Zoltán Kodály:"Il pleut dans la ville"</b>.<br />Είναι το τρίτο από τα <b>"Seven Pieces for Piano, op. 11".</b><p></p><p><b><br /></b></p><p>Κανείς διακρίνει την επίδραση της γαλλικής τέχνης (συγκεκριμένα του Ντεμπισιανού ύφους) στην καλλιτεχνική ανάπτυξη του νεαρού Ζόλταν, και μαρτυρά την εκτίμηση του ούγγρου συνθέτη προς τον ιμπρεσιονιστή γάλλο δημιουργό.</p><p><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Kodaly - Il pleut dans la ville:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/R-ykViE_hhQ" width="320" youtube-src-id="R-ykViE_hhQ"></iframe></div><br /><p style="text-align: left;">To κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό <a href="https://iporta.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%8c%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bb%ce%b1%ce%af%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bc%cf%80/">iporta.gr</a>.</p><p style="text-align: left;">Παλαιότερο κείμενο για τους Βερλαίν - Ντεμπισί μπορείτε να διαβάσετε και <a href="https://notesmuthoikaielpida.blogspot.com/2020/03/blog-post_30.html">εδώ.</a></p><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-9385582426002953452021-01-08T05:00:00.001-08:002021-01-08T05:31:55.286-08:00Ροδόλφος: Αρχιδούκας, καρδινάλιος και συνθέτης....Η σχέση με τον Μπετόβεν...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5f/Rudolf-habsburg-olmuetz.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="603" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5f/Rudolf-habsburg-olmuetz.jpg" width="301" /></a></div>Γεννήθηκε σαν σήμερα, <b>8 Ιανουαρίου</b> 1788 και μάς είναι γνωστός από τη σχέση του με τον <b>Μπετόβεν.</b> <p></p><p>Ο <b>Αρχιδούκας Ροδόλφος</b> του Οίκου των Αψβούργων και καρδινάλιος γνώρισε τον Μπετόβεν όταν το 1803 προσελήφθη ως δάσκαλός του στο πιάνο και τη σύνθεση. Ήταν ο μόνος μάλιστα μαθητής στη σύνθεση που ανέλαβε ποτέ ο Μπετόβεν..</p><p>Ο Αρχιδούκας θαύμαζε τον τιτάνα και υπήρξε εκτός από μαθητής του, δια βίου υποστηρικτής, προστάτης και χρηματοδότης του, ενώ συνδέθηκαν με στενή φιλία. </p><p>Λέγεται πως όταν προσφέρθηκε στον Μπετόβεν η θέση του αρχιμουσικού στο Κάσελ από τον αδελφό του Ναπολέοντα, ο Αρχιδούκας ήταν εκείνος που έπεισε άτομα του πριγκιπικού κύκλου να καταβάλουν στον Μπετόβεν εγγυημένο ετήσιο μισθό 4000 φιορινιών, 1500 από τα οποία θα κατέβαλε ο Ροδόλφος, όπως κι έγινε, πείθοντας τελικά το Μπετόβεν να μείνει στη Βιέννη. <br />Αξιοσημείωτο είναι πως μετά από καιρό που το αυστριακό νόμισμα υποτιμήθηκε και πολλοί χρεωκόπησαν, ο Αρχιδούκας αντί να διακόψει την καταβολή την αύξησε καθώς δεν ήθελε επουδενί ο αγαπημένος του φίλος και δάσκαλος να υποφέρει οικονομικά. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz1mfSiTokxJqEKw7b3G4NkeGAAhNHn-ZjgfpT9jic6bztD2VH75CjHjcBUcN6YzmeINr3F_q008fVBJ5iYA803_a3gZ69IdcsL4vAnImBUQhkDDhLQp2O9qfTNeZYlFa_lU_upOxphZrb/s600/Beethoven.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="499" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz1mfSiTokxJqEKw7b3G4NkeGAAhNHn-ZjgfpT9jic6bztD2VH75CjHjcBUcN6YzmeINr3F_q008fVBJ5iYA803_a3gZ69IdcsL4vAnImBUQhkDDhLQp2O9qfTNeZYlFa_lU_upOxphZrb/s320/Beethoven.jpg" /></a></div>Από επιστολές γνωρίζουμε πως ο Μπετόβεν -προφασιζόμενος ασθένεια- συχνά ακύρωνε τα μαθήματα, ώσπου μια μέρα προκάλεσε την αντίδραση του νεαρού Ροδόλφου, που παρά το σεβασμό προς το δάσκαλό του, έδειξε ευθαρσώς το παράπονο και τη δυσαρέσκειά του. Ο Μπετόβεν που δεν χαριζόταν σε κανένα, τού απάντησε με τη γνωστή φράση: <i><b>"Θυμίζω πως δεν είμαι υπηρέτης σου!"</b></i><p></p><p>Βέβαια, πάντα ο Ροδόλφος μιλούσε με σεβασμό για το δάσκαλό του και κείνος αναγνώριζε πως τού φερόταν ίσος προς ίσο κοινωνικά και ως φίλος. <br /><i>-"Ποτέ δεν με αντιμετώπισε ως κατώτερο ή ως δούλο",</i> έλεγε...</p><p>Απόδειξη, πως του αφιέρωσε τα καλύτερα έργα του, ανάμεσά τους το "Αυτοκρατορικό" κονσέρτο για πιάνο, τη Σονάτα No. 26 σε Μι ύφ. μείζ., γνωστή ως "Les Adieux", την απαιτητική Σονάτα για Πιάνο No. 29 σε Σι ύφ. μείζ, ( "Hammerklavier"), το επονομαζόμενο "Archduke Piano Trio" αλλά και την "Μίσα Σολέμνις" προγραμματισμένη να εκτελεστεί στη χειροτόνηση του Ροδόλφου.</p><p><br /></p><p>Σήμερα όμως, ημέρα της γενέθλιας επετείου του Αρχιδούκα, προτείνω να ακούσουμε μια δική του σύνθεση, καθώς ο Ροδόλφος υπήρξε κι ο ίδιος αξιολογότατος μουσικός, εξαιρετικός πιανίστας και ικανότατος συνθέτης. </p><p>Πρόκειται για τη <b>Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Φα μείζονα.</b> Ενα σύνολο παραλλαγών πάνω σε ένα θέμα του Φερδινάνδου της Πρωσίας, που και κείνος υπήρξε -εκτός από γαλαζοαίματος-, ταλαντούχος μουσικός, φλαουτίστας και συνθέτης. <br />Τη σύνθεση έγραψε ο Ροδόλφος το 1806 λίγο μετά το θάνατο του Πρώσου βασιλιά στη μάχη της Ιένα, θέλοντας να τον τιμήσει.<br />Ο Ροδόλφος ακολουθεί τη γνωστή αρμονική πορεία από την τονική προς την δεσπόζουσα, ενώ η βηματική μελωδία διανθίζεται από λογής φιοριτούρες, όπως τρίλλιες και διαφόρων ειδών ποικιλματικούς φθόγγους.<br />Η ανάπτυξη περιλαμβάνει έναν ισόρροπο διάλογο ανάμεσα στα δυο όργανα με λυρισμό και θέρμη, συχνά με ορμητικότητα αλλά και σκοτεινές, μελαγχολικές αποχρώσεις, πλούσιο όμως σε φαντασία και ευρηματικότητα...</p><p style="text-align: center;"><b>Archduke Rudolph: "Violin Sonata and Variations on a Theme by Prince Louis Ferdina"</b></p><p style="text-align: center;"><b>Josef Suk - Susan Kagan:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/6GI6lgwQ4eE" width="320" youtube-src-id="6GI6lgwQ4eE"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-44163331079903279562020-12-30T22:23:00.000-08:002020-12-30T22:23:58.275-08:00Μουσικοί και Παιχνίδια με την τράπουλα...<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/af/Theodoor_Rombouts_-_Joueurs_de_cartes.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="800" height="341" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/af/Theodoor_Rombouts_-_Joueurs_de_cartes.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Joueurs de cartes", Theodoor Rombouts </span></td></tr></tbody></table>Η τράπουλα και τα παιχνίδια της κατά την περίοδο των γιορτών κάνουν αισθητή την παρουσία τους.<p></p><p>Έτσι, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, "για το καλό του χρόνου" παίζουμε ένα από τα δημοφιλέστερα τυχερά παιχνίδια, το "τριάντα ένα". </p><div><br /></div><p>Η <b>τράπουλα</b> προέρχεται από το ιταλικό "trappola", που σημαίνει "παγίδα".</p><p>Αποτελείται από τα "τραπουλόχαρτα" και προήλθε από το ιταλικό παιχνίδι "ταρόκο", που παιζόταν με χοντρά παραλληλόγραμμα χαρτιά με αριθμημένες φιγούρες τόσο για ψυχαγωγία, όσο και για κερδοσκοπία. <br /><br />Πιθανή άποψη θεωρείται ότι τα παιγνιόχαρτα εμφανίστηκαν στην Αίγυπτο, έχοντας επάνω τους θρησκευτικές απεικονίσεις, και ότι τα τραπουλόχαρτα, αποτύπωναν συμβολικά την αρχέγονη γνώση, αποτελούσαν ένα μέρος της λατρείας του Αιγυπτίου θεού Τοθ και με τη βοήθειά τους μπορούσε να προβλεφθεί η μοίρα των ανθρώπων και το μέλλον τους, να δοθούν συμβουλές προς αυτούς και να εξηγηθεί η θέληση των θεών. </p><p>Τα "Φύλλα της Τύχης" λέγονταν "Τάροκ" απ' όπου και η ονομασία Ταρό.</p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cf/1545GermanCardDeck.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="497" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cf/1545GermanCardDeck.jpg" width="199" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Τραπουλόχαρτα (1545</span>)</td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: justify;">Άλλη άποψη είναι ότι επινοήθηκαν το 10ο αιώνα στην Ινδία και είχαν πολεμικές αναπαραστάσεις. </div><div style="text-align: justify;">Η περισσότερο κρατούσα άποψη, όμως, είναι αυτή που συνδέει την τράπουλα με την Κίνα, όπου μάλιστα, ως γνωστό, εφευρέθηκε και το χαρτί.</div><div style="text-align: justify;">Τα παιγνιόχαρτα θεωρούνται εξέλιξη των κινέζικων ντόμινο, γιατρικού της πλήξης. </div><div style="text-align: justify;">Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Κινέζος αυτοκράτορας του 12ου αιώνα Σεν-Χο, ανέθεσε στους σοφούς του να βρουν ένα αντίδοτο στην πλήξη που ένιωθαν στο παλάτι οι τριακόσιες παλλακίδες του, οπότε και κάποιος σοφός του έφερε μια συλλογή από μικρές, ωραία διακοσμημένες, πλάκες από ελεφαντόδοντο, με τις οποίες, κατά τα λεγόμενά του, μπορούσαν να παιχτούν πολλά και διαφορετικά παιχνίδια. Τόσο ο αυτοκράτορας, όσο και οι παλλακίδες του, ενθουσιάστηκαν και, πλέον, το πρόβλημα της ανίας λύθηκε. </div><p></p><p></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στην Ευρώπη η τράπουλα ήρθε από την Ασία. Είτε από τους Σταυροφόρους, είτε από τους Άραβες της Ισπανίας, είτε, πάλι από τους Σαρακηνούς ή τους Μαμελούκους.</div><div style="text-align: justify;">Στα τραπουλόχαρτα υπήρχαν σύμβολα, όπως ο ήλιος, η σελήνη ή το σπαθί. Η τράπουλα των Μαμελούκων αποτελείτο από 52 φύλλα χωρισμένα σε τέσσερις σειρές (τα κύπελλα, τα νομίσματα, τα σπαθιά και τα μπαστούνια).</div><div style="text-align: justify;">Στην κεντρική Ευρώπη οι τέσσερις σειρές ονομάζονταν: φύλλα, κουδούνια, βελανίδια και καρδιές.</div><div style="text-align: justify;">Στην Ιταλία υποτίθεται πως συμβόλιζαν, αντίστοιχα, τέσσερις μεσαιωνικές τάξεις: τους αγρότες, τους εμπόρους, τους ευγενείς και τον κλήρο.</div><div style="text-align: justify;">Τελικά το σύστημα που επικράτησε έχει τις ρίζες του στη Γαλλία του 16ου αι. και γι’ αυτό οι φιγούρες της παριστάνουν ενδυμασίες της εποχής. Αποτελεί συγκερασμό των παραπάνω, και έχει τριφύλλια, καρό, πίκες και καρδιές. Οι δε φιγούρες είναι βασιλιάς, ιππότης και υπηρέτης, ενώ αργότερα προστίθεται η βασίλισσα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p></p><p style="text-align: center;">***</p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Les_Joueurs_de_cartes%2C_par_Paul_C%C3%A9zanne.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="656" data-original-width="800" height="262" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Les_Joueurs_de_cartes%2C_par_Paul_C%C3%A9zanne.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Xαρτοπαίκτες", Cezanne</span></td></tr></tbody></table>Διαβάζοντας για την τράπουλα, μάς έρχονται στο νου οι εθισμένοι στο τζόγο και συνδυαστικά με την Τέχνη, πρώτος ο <b>"Παίκτης" του Ντοστογιέφσκυ</b>, ένα μυθιστόρημα αυτοβιογραφικό, καθώς ο συγγραφέας τυραννίστηκε από το πάθος της χαρτοπαιξίας. <p></p><p>Αυτόματα οδηγούμαστε στον Ρώσο<b> Προκόφιεφ</b>, που με βάση το βιβλίο του Ντοστογιέφσκυ εμπνεύστηκε την ομώνυμη όπερά του <b>"The Gambler"</b>, που γράφτηκε το 1916 και στην πλοκή της περιλαμβάνει μια ερωτική ιστορία με τραγικές συνέπειες εξαιτίας της εμμονής και του πάθους του άνδρα για τα χαρτιά.</p><p>Και ο επίσης ρώσος <b>Τσαϊκόφσκι</b> δίνει μια αριστουργηματική όπερα με πυρήνα της το πάθος της χαρτοπαιξίας. <br />Η 3 πράξεων όπερά του: <b>"Ντάμα Πίκα" </b>βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του <b>Αλεξάντερ Πούσκιν</b>. Περιγράφει μια ατυχή ιστορία αγάπης και θίγει θέματα όπως αλλοίωση της ψυχής και απομόνωσης του ανθρώπου λόγω του εθισμού, που τον οδηγεί τελικά στην αυτοκαταστροφή. </p><p><br /></p><p>Τζογαδόροι ή λάτρεις της τράπουλας, υπήρξαν και μουσικοί. </p><p>1. Ο Ιταλός βιρτουόζος του βιολιού και συνθέτης <b>Νικολό Παγκανίνι</b> έπαιζε χαρτιά συστηματικά και μάλιστα συχνά χρεωνόταν με μεγάλα ποσά. Λέγεται πως κάποτε αναγκάστηκε να πουλήσει το βιολί του προκειμένου να ξεπληρώσει το τεράστιο χρέος! Επίσης στο Παρίσι, συμμετείχε ως μέτοχος ενός καζίνο που έφερε το όνομά του, όπου 2 φορές την εβδομάδα έδινε και ρεσιτάλ.</p><p><br /></p><p>2. Άπληστος με τα τυχερά παιχνίδια ήταν και ο <b>Μότσαρτ</b>, ένας τζογαδόρος που τα περισσότερα από τα κέρδη του από τις παραστάσεις -λένε οι κακές γλώσσες- διοχετεύονταν στην αποπληρωμή των οφειλών σε πιστωτές τους. </p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/56/Edvard_and_Nina_Grieg_playing_cards_with_three_friends_(5444909260).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="606" data-original-width="800" height="242" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/56/Edvard_and_Nina_Grieg_playing_cards_with_three_friends_(5444909260).jpg" width="320" /></a></div>3. Από τη χαρτοπαιξία ίσως κάπως ωφελημένος, λόγω του επιχειρηματικού μυαλού του, μπορούμε να ισχυριστούμε πως υπήρξε ο <b>Τζοακίνο Ροσίνι.</b> Μέτοχος ενός καζίνο-όπερα, συνδύαζε τα δυο μεγάλα πάθη του: μουσική και τυχερά παιχνίδια. Οι λάτρεις της μουσικής τέχνης έρχονταν στο χώρο να ψυχαγωγηθούν και συγχρόνως -αν επιθυμούσαν- συμμετείχαν σε κάποιο από τα τραπέζια της χαρτοπαικτικής λέσχης. <div><br /><p></p><p></p>4. Ο <b>Ρίχαρντ Στράους</b>, αλλά και το <b>ζεύγος Γκριγκ</b> αρεσκόταν να παίζει παιχνίδια με τράπουλα τις μέρες των Χριστουγέννων. <div><br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO3Dj_tv3CgZ3pkU03fVbSjJnCt8kmEHWFlbPietUxPv9EgFm1hsaDT5AFtTzaFv2XAHK2b1YQ_4BZekDgiCyZBjn1BhUDvwO4imLnMHSlTHBAW9Kpa5dfGxa5b1eIcBd8hscW3mfqiq_h/s701/%25CF%2581+%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2582+%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B1.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="505" data-original-width="701" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO3Dj_tv3CgZ3pkU03fVbSjJnCt8kmEHWFlbPietUxPv9EgFm1hsaDT5AFtTzaFv2XAHK2b1YQ_4BZekDgiCyZBjn1BhUDvwO4imLnMHSlTHBAW9Kpa5dfGxa5b1eIcBd8hscW3mfqiq_h/s320/%25CF%2581+%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2582+%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B1.png" width="320" /></a></div><br />Όπως το 1887 στη Λειψία, όπου η πράσινη τσόχα στρώθηκε για τους συνθέτες Frederik Delius, Johan Halvorsen και Christian Sinding, και τη Νίνα, σύζυγο του Έντβαρντ Γκριγκ που ο φακός την τσάκωσε κάνοντας τη "μάνα" υπό το βλέμμα του Γκριγκ. <p></p><p><br /></p><p>5. Τέλος, ο<b> Ιγκόρ Στραβίνσκι</b> έπαιζε κι αυτός τυχερά παιχνίδια, με ιδιαίτερη αδυναμία στο πόκερ. Το 1937 έγραψε το <b> "Jeu de cartes-Παιχνίδι με τράπουλα"</b>, ένα μπαλέτο σε <b>"τρεις παρτίδες"</b> -όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται- σε χορογραφία Μπαλανσίν και ανήκει στη νεοκλασική περίοδο του συνθέτη.</p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAIrw4tsSMSYtCp2kivsjn0VBFRWl-77eAOLQOcQRxxUTWgL3TUhuTlzynF9w5-P3hGADmVruGlUZ91RD-ddL4c0VpmEPKHZ2WWaB-cjxIfXor5vJC2Wd2ApEJvB8Zot08mBtayUtVNsmk/s512/%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%2583%25CE%25BA%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2581.png" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="495" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAIrw4tsSMSYtCp2kivsjn0VBFRWl-77eAOLQOcQRxxUTWgL3TUhuTlzynF9w5-P3hGADmVruGlUZ91RD-ddL4c0VpmEPKHZ2WWaB-cjxIfXor5vJC2Wd2ApEJvB8Zot08mBtayUtVNsmk/s320/%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%2583%25CE%25BA%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2581.png" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ο Στραβίνσκυ παίζει πόκερ<br />(από <a href="https://twitter.com/NormalComposers/status/1102671461255467009/photo/1">twitter</a>)</span></td></tr></tbody></table><br /><p></p><div style="text-align: left;">Ο Στραβίνσκι στήνει την υπόθεση με τραπουλόχαρτα, ανάμεσα στα οποία κυρίαρχη θέση κρατά ο <b>"Τζόκερ"</b>, συχνά αήττητος, καθώς ως μπαλαντέρ μπορεί να υποκαθιστά άλλα τραπουλόχαρτα, πλαισιωμένος από τους Άσσο, Ρήγα και Ντάμα. </div><div style="text-align: left;">Στις δυο πρώτες "παρτίδες" ο Τζόκερ επικρατεί όλων, όμως στο τέλος ο παίκτης επιτυγχάνει το ανώτερο πάντων <b>"φλος ρουαγιάλ"</b> (Άσσος, Ρήγας, Ντάμα, Βαλές, Δέκα του ίδιου χρώματος σε σειρά) και βγαίνει νικητής, με προφανείς τους συμβολισμούς.</div><p></p><p style="text-align: left;"><br /></p><p>Στο παρακάτω βίντεο ακούμε από την "Πρώτη παρτίδα" το <b>"Χορό του Τζόκερ"</b> ....και από την τελική "Τρίτη παρτίδα" τη <b>"Μάχη ανάμεσα σε μπαστούνια και κούπες"</b>.</p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Igor Stravinsky: "Jeu de Cartes":</b></p><p style="text-align: center;"><b>I: </b></p><p style="text-align: center;"><b><i>Dance of the Joker , </i></b><b><i>Waltz-Coda Tranquillo</i></b></p><p style="text-align: center;"><b>ΙΙΙ:</b></p><p style="text-align: center;"><b><i>Battle between Spades and Hearts, </i></b><b><i>Final Dance - Coda</i></b></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/mzbMgjJ6SXk" width="320" youtube-src-id="mzbMgjJ6SXk"></iframe></b></div><br /><div>Μπορεί να μην μού αρέσουν τα χαρτιά, όμως βρήκα την ιστορία της τράπουλας πολύ ενδιαφέρουσα κι αφού εναρμονίζεται στο πνεύμα των ημερών, είπα να τη συνδυάσουμε με κάτι σχετικό μουσικά...</div><div>Καλή Χρονιά σε όλους, με υγεία, αγάπη, αισιοδοξία και την τύχη -ει δυνατόν- με το μέρος μας!</div><div>Αν δε, κάποιος αποφασίσει να "τζογάρει" ας τού ευχηθούμε "καλά κέρδη"!</div><p></p><div style="text-align: center;"><br /></div><div>Μέρος του κειμένου έχει δημοσιευτεί παλαιότερα στην Κοινότητα <a href="https://www.facebook.com/TheMythologists/photos/a.266687670100436/410306799071855/">The Mythologists</a></div><div><br /></div><div><div>Πηγές για ιστορία τράπουλας: Εγκ. "Πάπυρος Larousse Britannica",Wikipedia</div></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></div></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-32314715937657627822020-12-30T05:52:00.000-08:002020-12-30T05:52:32.822-08:00Μεσσιάν: "Είκοσι βλέμματα πάνω στο Θείο Βρέφος"<p> </p><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY7pnRwv_yypgOI1bevIlCb5f7izq9Wr1JffIhZT1YKcQNmuPGUZvoD-Sj-PzXMDXT10UbymzZ0Wzfx4dQ-w8JZvN-HhkeMpcm2abKsSckvkNzU1mHCskFDFyjomravo59I4Gozzu7PSbX/s1024/%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="764" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY7pnRwv_yypgOI1bevIlCb5f7izq9Wr1JffIhZT1YKcQNmuPGUZvoD-Sj-PzXMDXT10UbymzZ0Wzfx4dQ-w8JZvN-HhkeMpcm2abKsSckvkNzU1mHCskFDFyjomravo59I4Gozzu7PSbX/w299-h400/%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpeg" width="299" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">"La Nativité" Geertgen tot Sint Jans </span></span></td></tr></tbody></table>Από τα σπουδαιότερα πιανιστικά έργα του 20ου αι. και συγχρόνως το κορυφαίο έργο του <b>Ολιβιέ Μεσσιάν</b> για πιάνο είναι το <b>"Είκοσι βλέμματα πάνω στο Θείο Βρέφος".</b></p><p><b><br /></b></p><p>Γράφτηκε από το συνθέτη για την δεύτερη σύζυγο του πιανίστα, <b>Yvonne Loriod</b>, το 1944 .</p><p><br /></p><p>Eίναι μια από τις συνθέσεις του Μεσσιάν που σύμφωνα με τον ίδιο απεικονίζουν αυτό, που προσδιόριζε ως <i>"τις θαυμάσιες πτυχές της πίστης"</i> βασισμένες στον ακλόνητο Ρωμαιοκαθολικισμό του.</p><p>Τα "Είκοσι βλέμματα πάνω στο Θείο Βρέφος" είναι μια σουίτα είκοσι μερών, που έχει χαρακτηριστεί <i><b>"μουσικός στοχασμός" </b></i>καθώς κάθε μέρος αποτελεί "διαλογισμό" πάνω στην παιδική ηλικία του Χριστού, ένα είδος στοχαστικής ενατένισης του Θείου Βρέφους. </p><p><br /></p><p>Το έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό, με το συνθέτη να συνδυάζει κελαηδισμούς, διαφωνίες, μοτίβα από έργα άλλων συνθετών όπως του Λιστ, μέσα σε ένα σύννεφο μυστικισμού και αισθησιασμού. </p><p>Αποτελεί δε, μια από τις πολύ αγαπημένες συνθέσεις του σπουδαίου <b>Δανιήλ Τριφόνοφ</b>, ο οποίος δηλώνει πως <i>"υπάρχει στο δικό του χρονικό σύμπαν, βοηθώντας τον ακροατή να συνειδητοποιήσει γιατί χρειάζεται την κλασική μουσική, να εκτιμήσει τους ήχους όπως είναι, σε έναν απεριόριστο ηχητικό χώρο. Το πρωτάκουσα σε ένα θαλάσσιο θέρετρο με μόνη συνοδεία των κυμάτων του ωκεανού και τον φρέσκο αέρα να μού δροσίζει το πρόσωπο κι ήταν μια πρωτόγνωρη, διαλογιστική εμπειρία", </i>λέει.</p><p><br /></p><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOLYxpOIWclOUVoesxaU5ea50gKgQDr-_qNYHOljtUhu2yKjyzOJOBWSLpQsPmnwemeT1DGexyOwp5vCw-QKh2Z8XKMnh75tLK46ZVGtQnPupZGrZ-rVQRvuHzer8TUT5q6IJDrA6snmvi/s400/Yvonne-Loriod-et-Olivier-Messiaen1.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="308" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOLYxpOIWclOUVoesxaU5ea50gKgQDr-_qNYHOljtUhu2yKjyzOJOBWSLpQsPmnwemeT1DGexyOwp5vCw-QKh2Z8XKMnh75tLK46ZVGtQnPupZGrZ-rVQRvuHzer8TUT5q6IJDrA6snmvi/w308-h400/Yvonne-Loriod-et-Olivier-Messiaen1.jpeg" width="308" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Olivier Messiaen και Yvonne Loriod</span></td></tr></tbody></table>Ο ίδιος ο Μεσσιάν περιγράφει τη σύνθεση ως <i>"Ενατένιση του Θείου βρέφους στη φάτνη και οράματα που το περιβάλλουν. Από την άφατη θεώρηση του Θεού, στη θεώρηση της Εκκλησίας της Αγάπης, το Άγιο Πνεύμα, τη στοργική θεώρηση της Παρθένου, των Αγγέλων, των Μάγων και των άυλων συμβόλων(Χρόνος, Σιωπή,Αστερι ή Σταυρός)".</i></p><p><br /></p><p>Τέσσερα λάιτ-μοτίφς διατρέχουν το σύνολο του έργου κι επανέρχονται κυκλικά:</p><p>1. Το θέμα του Θεού, <br />2. της Μυστικής Αγάπης, <br />3. το θέμα του Άστρου και του Σταυρού και <br />4. το θέμα των Συγχορδιών.</p><p>Το Άστρο και ο Σταυρός έχουν κοινό θέμα γιατί αποτελούν αντίστοιχα την έναρξη και το κλείσιμο της επίγειας ζωής του Χριστού.<br /></p><p><br /></p><p>Θα ακούσουμε το <b>"Βλέμμα στο Άστρο"</b> και το<b> "Φιλί του μικρού Ιησού", </b>δυο ζεστά, απαλά, φωτεινά μελωδίσματα και ίσως τα πιο εκστατικά από τα μουσικά θρησκευτικά οράματα του συνθέτη... Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται το <b>"Noël".</b></p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>1. Messiaen: "Vingt regards sur l'Enfant-Jésus. II-Regard de l'étoile" / Yvonne Loriod:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/vxT_BdYR8jg" width="320" youtube-src-id="vxT_BdYR8jg"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>2. Messiaen: "Vingt regards sur l'Enfant-Jésus. ΧV-Le baiser de l'Enfant-Jésus" / Yvonne Loriod:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/uDOZpochsAk" width="320" youtube-src-id="uDOZpochsAk"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>3. Messiaen: "Vingt regards sur l'Enfant-Jésus. ΧΙΙΙ-Noël / Yvonne Loriod:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Z3R-FKGssqE" width="320" youtube-src-id="Z3R-FKGssqE"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p> </p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-13638450225077439832020-12-28T03:56:00.003-08:002020-12-29T01:34:50.376-08:00Ο Ραβέλ και τα "Χριστούγεννα των παιχνιδιών"...<p>Την τελευταία πενταετία της ζωής του ο <b>Μωρίς Ραβέλ</b> άρρωστος βαριά δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί, ούτε και να μιλά. Το 1937 υποβλήθηκε σε μια αποτυχημένη χειρουργική επέμβαση που επέφερε το θάνατό του σαν σήμερα <b>28 Δεκεμβρίου.</b></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fd/Ravel_Pierre_Petit.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="546" data-original-width="368" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fd/Ravel_Pierre_Petit.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"> <span style="font-size: x-small;">Ο Ραβέλ την περίοδο σύνθεσης του έργου<br /><br /></span></span></td></tr></tbody></table><br />Πάντα υπέρμαχος της ομορφιάς και της ευγένειας, ένας δανδής αριστοκράτης, διακρινόταν για την περιποιητική συμπεριφορά του και δικαίως χαρακτηρίζεται ως ένας από τους <b>"Ιππότες της κλασικής μουσικής". </b><br />Κυριολεκτικά, τo 1920 ανακηρύχθηκε "Ιππότης επί τιμή", τίτλος που αποκήρυξε μεν, όμως έδωσε την αφορμή στον φίλο του Ερίκ Σατί να γράψει: <b><i>"Ravel vient de refuser la Légion d'honneur, mais toute sa musique l'accepte - O Ραβέλ μπορεί να αρνήθηκε τον τίτλο τιμής αλλά όλη η μουσική του τον αποδέχεται". </i></b><p></p><p><b><i><br /></i></b></p><p>Δεν παντρεύτηκε ποτέ και είχε λιγοστούς φίλους, μολονότι εξαιρετικά κοινωνικός, αν και κάπως εκκεντρικός...<br />Άγαμος και άτεκνος, όμως ο Ραβέλ λάτρευε τα παιδιά και τον κόσμο της φαντασίας τους. Υπήρξε ένας ανεξάντλητος παραμυθάς, αφού συχνά κατασκεύαζε δικές του ιστορίες και τις έλεγε στα παιδιά των φίλων του, διατηρώντας έτσι καθόλη τη διάρκεια της ζωής του την ικανότητα να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού...</p><p><br /></p><p>Το <b>"</b><b style="text-align: center;">Noël des jouets </b><b>- Χριστούγεννα των παιχνιδιών" </b>συνέθεσε ο Ραβέλ το 1905, και είναι εκείνο με το οποίο ο τριαντάχρονος συνθέτης έκανε το λογοτεχνικό του ντεμπούτο, αφού εκτός από τη μουσική έγραψε και το κείμενο. </p><p>Θυμίζουμε πως τα παιχνίδια, και ιδιαίτερα τα μηχανικά, ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στον Ραβέλ.</p><p>Το έργο που είναι για φωνή και πιάνο, βασίζεται σε μια παλιά παραδοσιακή γαλλική μελωδία και αναδύει μελωδικούς, λεπτεπίλεπτους απόηχους από την ορχήστρα γκαμελάν, αλλά και συνθέσεων των Μασνέ και Μουσόργκσκι. </p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI390qfYTLfl-m7Hg7kffJYFYrH_UBDS4yVtZD_itvPH1t0WY_7a3R-fAhOndaMJ3koFmaPJKa5ovC_garGu8-mmYmLnH6xhgWVBzuPBaO-LjT9prKHugWcD4Lfo0rZdNKb-ZRAPtuLtFG/s1600/%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1.webp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1323" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI390qfYTLfl-m7Hg7kffJYFYrH_UBDS4yVtZD_itvPH1t0WY_7a3R-fAhOndaMJ3koFmaPJKa5ovC_garGu8-mmYmLnH6xhgWVBzuPBaO-LjT9prKHugWcD4Lfo0rZdNKb-ZRAPtuLtFG/w331-h400/%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1.webp" width="331" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Jouets de Noël", Emilio Grau Sala (από <a href="https://www.mutualart.com/Artwork/Jouets-de-Noel/CC3CF3B55CCFD5BD">mutualart</a>)</span></td></tr></tbody></table>Αναπτύσσεται σε 5 σύντομα μέρη που εκτελούνται ενιαία, όμως αντιστοιχούν σε ξεχωριστούς τίτλους:<br /><br /><p></p><p></p><ul style="text-align: left;"><li><i>Τα πρόβατα στην παιδική φάτνη</i></li><li><i>Η Παναγία με το κρινολίνο της </i></li><li><i>Ο σκύλος Βελζεβούλης απειλεί το Χριστούλη</i></li><li><i>Ο Χριστός ως ζαχαρωτό, και </i></li><li><i>Η Προσκύνηση<br /><br /></i></li></ul><p></p><p>Πρόκειται για μια πρωτότυπη, γοητευτική πιανιστική μινιατούρα-τραγούδι για τα Χριστούγεννα, για παιδιά και όσους αισθάνονται παιδιά. Η σύντομη πιανιστική εισαγωγή υποβάλλει την ονειρική ατμόσφαιρα του κειμένου και η φωνή που ακολουθεί αναπτύσσει περαιτέρω το υλικό της μέσα σε ένα παραμυθικό, ηχητικό τοπίο. Τα ιριδίζοντα μέρη του πιάνου ηχούν σα γλυκές, λαχταριστές λιχουδιές υποστηρίζοντας την με εκφραστική, παιχνιδιάρικη ενέργεια, φωνή, σ' αυτό το απαράμιλλης ομορφιάς δείγμα ασματικής γραφής του Ραβέλ.</p><p><br /></p><p>Το έργο αφιερώθηκε στην Mme Louise Cruppi, συγγραφέα, ακτιβίστρια και πιανίστα, που ενθάρρυνε το έργο του Ραβέλ στην πρώιμη συνθετική του περίοδο και κείνος για να την ευχαριστήσει τής αφιέρωσε πλην των "Noël des jouets" και την μεταγενέστερη όπερα του "Η ισπανική ώρα". <br />Το "Noël des jouets" πρωτοπαρουσιάστηκε με τον ίδιο τον Ραβέλ στο πιάνο, που λίγο αργότερα ολοκλήρωσε και την ορχηστρική του εκδοχή.</p><p style="text-align: center;"><b>"Noël des jouets", Ravel:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/mDellub9Mas" width="320" youtube-src-id="mDellub9Mas"></iframe></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p><div><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-34651991974890942852020-12-27T06:06:00.000-08:002020-12-27T06:06:58.997-08:00Χριστουγεννιάτικο παραμύθι: "Ο γρύλος στο τζάκι"<p> <i>"Δως του κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει..."</i></p><p>Οι λαοί θεωρούν <b>το τραγούδι του γρύλου</b> καλό, αλλά και κακό οιωνό. Έτσι στη Βραζιλία είναι σημάδι είτε επικείμενης βροχής, είτε προαναγγέλλει θάνατο. Για το λόγο αυτό αν βρεθεί γρύλος να τραγουδά μέσα σε σπίτι, θανατώνεται. <br />Στα Μπαρμπέιντος, όμως, όπως και για τους λαούς της Βόρειας Ευρώπης ο ήχος του εντόμου θεωρείται οιωνός για οικονομική ευημερία, ενώ υπάρχει η δοξασία ότι όποιος δει γρύλο θα του φέρει καλοτυχία!</p><p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/09/Cricketonthehearth_front.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="592" data-original-width="693" height="547" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/09/Cricketonthehearth_front.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Από εικονογράφηση της νουβέλας "<b style="text-align: left;">Γρύλος στο τζάκι" </b>του Ντίκενς (1846)</span></td></tr></tbody></table><br />Ανάμεσα στις πέντε νουβέλες, που έγραψε ο <b>Κάρολος Ντίκενς</b> για τα Χριστούγεννα, το λιγότερο γνωστό (παρότι για χρόνια ήταν δημοφιλέστερο στη σκηνή ακόμα κι από το "Christmas Carol") είναι ο <b>"Γρύλος στο τζάκι"</b>, που κυκλοφόρησε τέλη Δεκεμβρίου του 1845. <br /><br />Πρόκειται για μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία που ο βρετανός συγγραφέας χαρακτήρισε ως <i><b>"ήσυχη, όλο αθωότητα και ομορφιά"</b></i>, απάντηση σε όσους τον κατηγόρησαν για υπερβολική συναισθηματικότητα. <br />Προσέλκυσε εκατομμύρια αναγνωστών, καθώς το ξετύλιγμά της τούς χρίζει επισκέπτες ενός ευτυχισμένου σπιτικού της Βικτωριανής εποχής, ιδανικού στα μάτια ενός παιδιού, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που φτώχια, καταφρόνια, κοινωνικές ανισότητες και εκμετάλλευση ήταν καθημερινά βιώματα. Στην ιστορία του ο Ντίκενς υπογραμμίζει πως πάντα ανάμεσά μας υπάρχουν κακοί, μεταμορφωμένοι σε τέρατα. Όμως επίσης πάντα υπάρχει κι ένας φύλακας άγγελος, υπάρχει ένας "γρύλλος στο τζάκι" κάθε σπιτιού, που αποκαθιστά τα πράγματα, παίρνει το μέρος των καλών και οι κακοί ρίχνονται στην άβυσσο της ανυπαρξίας.</p><p><b>Η ΥΠΟΘΕΣΗ:</b></p><p></p><div style="text-align: center;"><br /></div><span style="text-align: center;">Ένα ζευγάρι, o Tζων και η πολύ νεότερή του Ντοτ, ζει ευτυχισμένο με το μικρό γιο τους και την γκουβερνάντα του. Ενας γρύλος ενεργεί ως φύλακας άγγελος για την οικογένεια. Όταν τα πράγματα πάνε καλά, το έντομο γρυλίζει στο τζάκι, ενώ παραμένει σιωπηλό όταν υπάρχουν σκοτούρες, λογής δυσκολίες και θλίψη. <br /></span>Κατά την περίοδο των Γιορτών η οικογένεια φιλοξενεί στο σπίτι της έναν μυστηριώδη ξένο. <br />Ο Tάκλετον, ένας ζηλιάρης γέρος, προσπαθεί να σπείρει ζιζάνια ανάμεσα στο ζευγάρι. Έτσι δηλητηριάζει το μυαλό του Τζων για την Ντοτ, λέγοντάς του πως αντιλήφθηκε τη γυναίκα του να τον απατά με τον επισκέπτη τους. <br />Ο Τζων από τη θλίψη του δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και αποφασίζει να χωρίσει τη γυναίκα του για να την απαλλάξει από ένα γάμο που τής είναι βάρος. <br />Ο γρύλος σταματά το χαρούμενο τραγούδι του...<br />Μέσω των υπερφυσικών του δυνάμεων όμως, τα ψέματα του συκοφάντη αποκαλύπτονται και ...έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα...<p></p><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/16/Illustration_for_Charles_Dickens's_Cricket_on_the_Hearth_by_Fred_Barnard.png" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="438" data-original-width="350" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/16/Illustration_for_Charles_Dickens's_Cricket_on_the_Hearth_by_Fred_Barnard.png" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Ιllustration for Charles Dickens's <br />"Cricket on the Hearth", Fred Barnard (1896)</span><br /><br /></td></tr></tbody></table></p><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><p></p><p><span style="text-align: center;">Παρόλο το αίσιο τέλος, η ιστορία του Ντίκενς εστιάζει στο ύπουλο και σκοτεινό πάθος της ζήλιας. Είναι ο γρύλος, που με το χαρούμενο, επίμονο φτερούγισμα και παιχνιδιάρικο γρύλισμά του, αλλά και τις ενδιάμεσες συμβολικές σιωπές του υπενθυμίζει στον Τζον, την αγάπη του για την σύζυγό του και τον οδηγεί να συγχωρήσει την υποτιθέμενη απιστία του προτού αποκαλυφθεί η αλήθεια της αθωότητας της. <br /><br /></span>Ο Ντίκενς για μια ακόμη φορά εξυψώνει το δίκαιο και την επικράτησή του. Κάθε τζάκι, φίλοι μου, κάθε εστία έχει το δικό της γρύλο. Κι αν δεν τον έχει, πρέπει να ψάξουμε να τον βρούμε. Γιατί τζάκι δίχως γρύλο είναι ζωή δίχως όνειρα, άνθρωπος δίχως ελπίδα...</p><div><br /></div><p>Ο "Γρύλος στο τζάκι" του Ντίκενς δραματοποιήθηκε σε πολλές γλώσσες και μελοποιήθηκε πολλάκις, επίσης.</p><p><br /></p><p><b><span style="font-size: medium;">1.</span></b> <b>"The Cricket On The Hearth"</b> είναι μια μικρή όπερα με στοιχεία πρόζας, τριών πράξεων του σκωτσέζου σερ<b> Alexander Mackenzie, </b>που συνέθεσε το 1904 κι έκανε πρεμιέρα στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής μια δεκαετία αργότερα. Ο συνθέτης αγαπούσε ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη όπερα(ήταν εξάλλου δεμένος με τα αναγνώσματα του Ντίκενς) και δήλωσε πως την έγραψε <i><b>"για την Αγάπη". </b></i></p><p>Ο Μακένζι κινείται σε ρυθμική αγωγή διακυμάνσεων, άλλοτε γρήγορη κι άλλοτε αργή, σε ύφος ανάλαφρο, πρόσχαρο, όπου το σκέρτσο και το παιχνίδισμα υπερτερούν, κι άλλοτε μικρές, μελαγχολικές ή ταραγμένες φράσεις να υποδεικνύουν τη διάθεση των ηρώων της ιστορίας.<br />Απλές, βηματικές κινήσεις μικρών διαστημάτων πλάθουν μoυσικές συλλαβές, που ακολουθούν ένα απότομο σκαμπανέβασμα, σαν μίμηση του τιτιβίσματος του γρύλου.</p><p>Ακούμε την ουβερτούρα με τη χαρακτηριστική αρχική <b>σκηνή της τσαγιέρας "εν βρασμώ"</b>, έμπνευση από την πρώτη πρόταση της νουβέλας του Ντίκενς: <b>"The kettle began it"</b>, με τα πνευστά κυρίως, να μιμούνται τους ήχους από τη διαδικασία του βρασμού. Καθώς η θερμοκρασία του νερού αυξάνεται, σχηματίζονται φυσαλίδες. Ο ατμός τους υγροποιείται με αποτέλεσμα να "εξαφανίζονται" κάνοντας χαρακτηριστικούς ήχους... <br />Οι μαθητές του Μακένζι μετά το τέλος της πρεμιέρας τού χάρισαν μια μινιατούρα τσαγιέρα που με ανάλογο μηχανισμό μπορούσε να βγάζει ατμούς. </p><p style="text-align: center;"><b>Sir Alexander Mackenzie: "The Cricket on the Hearth Op 62 - Overture" <br /> Charles Dickens Christmas tale </b></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Cw2v-y3S-04" width="320" youtube-src-id="Cw2v-y3S-04"></iframe></div><p><br /></p><p><b><span style="font-size: medium;">2.</span> </b>Νωρίτερα, το 1896 ο <b>Karl Goldmark </b> είχε συνθέσει την όπερά του σε 3 πράξεις: <b>"Das Heimchem am Herd" </b>με γερμανικό λιμπρέτο-έμπνευση από την Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς . Ακούμε την <b>Άρια της Dot,</b> γυναίκας του ευαίσθητου αχθοφόρου που έπεσε θύμα συκοφαντίας. Από την Μοραβικής καταγωγής περίφημη υψίφωνο, <b>Maria Jeritza</b>, που μάγεψε και σε αυτό το ρόλο.</p><p style="text-align: center;"><b>"Das Heimchen am Herd-Ach, das ist herrlich"; Karl Goldmark / Maria Jeritza</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/du6iOVg3sEE" width="320" youtube-src-id="du6iOVg3sEE"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><div style="text-align: center;"><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-83282099661011708322020-12-11T10:36:00.005-08:002021-03-05T10:46:09.047-08:00Μουσική για ένα μυστήριο βουνό...<p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia2mOOd47ia_Zl4waqv8Dr73bRGdDZQIop_YK5qwFRTfUZZ9At3LVLfdufG-mOHeLOYXaScHSHLoz1T3FNT8XFWvn4Aar4oVDrCW5XZ4J6PS2ZNJoS-exg3q5UpMAJp-jLG8qoj_bh4btV/s2048/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia2mOOd47ia_Zl4waqv8Dr73bRGdDZQIop_YK5qwFRTfUZZ9At3LVLfdufG-mOHeLOYXaScHSHLoz1T3FNT8XFWvn4Aar4oVDrCW5XZ4J6PS2ZNJoS-exg3q5UpMAJp-jLG8qoj_bh4btV/w640-h480/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">(H εξαίσια φωτογραφία είναι του φυσιολάτρη γαμπρού μου, Andreas, που ζει με την οικογένειά του στο Σιάτλ, <br />τραβηγμένη πριν λίγες μέρες από εξόρμησή του στα γύρω βουνά)</span></span></td></tr></tbody></table><br /></p><p>Η <b>11η Δεκεμβρίου</b> έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως <b>"Διεθνής Ημέρα Βουνού"</b>, με στόχο να αναδειχθεί ο ζωτικός ρόλος, που παίζει το βουνό στη ζωή των ανθρώπων.</p><p>Ετσι για το απομεσήμερο προτείνω να ακούσουμε το έργο ενός φυσιολάτρη συνθέτη, που λάτρεψε την ανάβαση σε κατάφυτα βουνά και εγκωμίασε το ορεινό περιβάλλον με τη μουσική του.</p><p>Ο αρμενικής καταγωγής, <b>Αlan Hovhaness</b> αρχές της δεκαετίας του 1970, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Σιάτλ της Πολιτείας της Ουάσινγκτον, μια πανέμορφη πόλη, κτισμένη μέσα σε μια στενή λωρίδα του Ειρηνικού ωκεανού, τριγυρισμένη από πλουσιότατα σε βλάστηση βουνά, εξ ού και το προσωνύμιο "σμαραγδένια πόλη".</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/0/07/Alan_Hovhaness.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="385" data-original-width="261" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/0/07/Alan_Hovhaness.jpg" /></a></div>Ο Χοβχάνες είχε εντυπωσιαστεί, όταν επισκέφτηκε την περιοχή πριν χρόνια:<p></p><p><i>"Μου αρέσει πολύ η φύση εδω, κυρίως τα υψώματα. Δεν χρειάζεται να πάω στις Ελβετικές Αλπεις...Εδώ τα βουνά έχουν μια ιερότητα...Είναι εκείνα που σε οδηγούν στο Θεό... Βρίσκονται στα μισά του δρόμου, ανάμεσα στη Γη και τον Ουρανό..."</i></p><p><br /></p><p>Η <b>Συμφωνία του, Νο. 2,</b> έχει τον υπότιτλο: <b>"Mysterious Mountain" </b>και είναι εμπνευσμένη από τα γύρω βουνά του Σιάτλ.</p><p><br /></p><p>Η τριών κινήσεων ορχηστρική σύνθεση παραγγέλθηκε το 1955 από τον Leopold Stokowski προκειμένου να παρουσιαστεί στην παρθενική εμφάνιση του μαέστρου ως δ/ντής στην Συμφωνική Ορχήστρα του Χιούστον.</p><p>Η εντυπωσιακή σύνθεση στηρίζεται σε πεντατονικές κλίμακες, που δίνουν ένα άρωμα εξωτισμού, ενώ εμφανή είναι στοιχεία αναγεννησιακής πολυφωνίας και θρησκευτικών ύμνων της Δυτικής μουσικής, που ίσως μαρτυρούν επιρροές από Part και Tavener.</p><p>Μελωδική γραμμή, αρμονίες και ενορχήστρωση σκιαγραφούν τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα, την ιερότητα των βουνών, στην γαλήνη και τη σιωπή των οποίων μπορεί κανείς να αφεθεί, να καθαρίσει η ψυχή, να φρεσκαριστεί η σκέψη ...</p><p>Ο Χοβχάνες πετυχαίνει έναν μουσικοπνευματικό διαλογισμό, που ενθουσίασε τον Ραλφ Βον Ουίλιμς, τόσο, που σχολίασε χαρακτηριστικά:</p><p><i>"Τα "βουνά" του Χοβχάνες γεμάτα μυστήριο γίνονται σύμβολα, όπως οι πυραμίδες. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει το Θεό..."</i></p><p><br /></p><p>Η πρώτη και πιο δημοφιλής ηχογράφηση του έργου, (θεωρείται από τους κριτικούς ως η σημαντικότερη) έγινε με τη Chicago Symphony Orchestra υπό τον <b>Fritz Reiner.</b></p><p style="text-align: center;"><b>HOVHANESS: Symphony No. 2 op. 132 "Mysterious Mountain" / Reiner:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/zQZBrJmzsrc" width="320" youtube-src-id="zQZBrJmzsrc"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-72591350765734638202020-12-07T05:56:00.002-08:002021-12-06T22:44:59.911-08:00"Ωδή στη χαρά": Μια νεανική καντάτα του Μασκάνι...<p> </p><p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtujSTbtDTYOScD7uQn0ORReWgDaxnPph9LKm1KLujdDD2_VAjN6MzHGgyTqhO0U1noNr1otiHjB43dgGzF-lpdaYkIyPH-029lzi_rKEIhyphenhyphenJiOLuHKV20dXqvKE_N68DPxQIjfiZ8sbyR/s1032/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25BF+%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1032" data-original-width="717" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtujSTbtDTYOScD7uQn0ORReWgDaxnPph9LKm1KLujdDD2_VAjN6MzHGgyTqhO0U1noNr1otiHjB43dgGzF-lpdaYkIyPH-029lzi_rKEIhyphenhyphenJiOLuHKV20dXqvKE_N68DPxQIjfiZ8sbyR/w278-h400/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25BF+%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" width="278" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ο Μασκάνι παίζοντας μπιλιάρδο με πούρο στο στόμα,<br />καθώς δεν το αποχωριζόταν ποτέ..<br style="text-align: left;" /><span style="text-align: left;">(από</span><span style="text-align: left;"> </span><a href="https://www.pietromascagni.com/index.php/en/his-passions" style="text-align: left;" target="_blank">pietromascagni.com</a><span style="text-align: left;">)</span></span></td></tr></tbody></table></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><br /></span></span></td></tr></tbody></table>Ο συνθέτης είχε πολλά πάθη...Έπαιζε χαρτιά μανιωδώς, κάπνιζε πούρα επίσης μανιωδώς, μάλιστα πριν από κάθε ταξίδι του ετοίμαζε προσεκτικά το απόθεμα πούρων που θα είχε μαζί του, καθώς κάπνιζε το λιγότερο 36 μισά ημερησίως.<p></p><p>Τού άρεσε να παίζει με φίλους μπιλιάρδο, να κάνει ποδήλατο, όπως και να συλλέγει διάφορα παλιά αντικείμενα.<br />Από μουσικά όργανα, σπιρτόκουτα και ρολόγια τσέπης ως πένες, νομίσματα, γραβάτες, τσοπστικς και μπαστούνια.</p><p>Καμάρωνε γιατί είχε στην κατοχή του το μπαστούνι του Τζοακίνο Ροσίνι, αλλά και ένα πολύτιμο μουσικό όργανο, το σπινέτο του Μότσαρτ...</p><p><br /></p><p>Δεν ξέρω, εκλεκτοί μου φίλοι, αν καταλάβατε, αλλά όλα αυτά αφορούν τον αγαπημένο βεριστή συνθέτη, <b>Πιέτρο Μασκάνι.</b></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Ο συνθέτης της Καβαλλερία Ρουστικάνα, και τόσων άλλων δημιουργιών γεννιέται στο Λιβόρνο σαν σήμερα,<b> 7 Δεκέμβρη </b>του 1863.</p><p><br /></p><p>Ο Πιέτρο ξεκίνησε κρυφά μαθήματα μουσικής, καθώς ο πατέρας του δεν συμφωνούσε με την αποφασή του να ασχοληθεί με την τέχνη και τον προόριζε για τη Νομική επιστήμη...</p><p>Στα πρώτα χρόνια των σπουδών του στο Ωδείο θα γράψει μια μικρή όπερα με τίτλο: "Zilia" αναφερόμενη στα ταξίδια του Κολόμβου, μια συμφωνία, διάφορα εκκλησιαστικά έργα και δυο καντάτες, που θα παρουσιαστούν στο Λιβόρνο και θα ενθουσιάσουν.</p><p>Πρόκεται για τις καντάτες "In Filanda" και <b>"Alla Gioia- Ωδή στη χαρά"</b>, πάνω σε κείμενο του Φρήντριχ Σίλλερ, που μελοποίησε και ο Μπετόβεν, αλλά σε μετάφραση στην ιταλική γλώσσα από τον Αντρέα Μαφέι.<br />Η ωραία καντάτα για σοπράνο, τενόρο, βαρύτονο και μπάσο αφιερώθηκε στον κόμη Μαρντερέλ, που εντυπωσιασμένος με το ταλέντο του νεαρού Μασκάνι αποφασίζει να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του στο Μιλάνο.</p><p>Η "Ωδή στη Χαρά", πρόκειται για καντάτα που μαρτυρά τη μουσική ιδιοφυία του δημιουργού της και την εξέλιξή του φυσικά.. Οι δάσκαλοι του Μασκάνι χαρακτήρισαν αυτή τη νεανική σύνθεση, <i>"φιλόδοξο έργο, κομψό και εκλεπτυσμένο μελωδικά"</i>, ενώ ο ίδιος ο Μασκάνι μετά από χρόνια το έκρινε, ως <i>"σύνθεση ανώτερη από τη δύναμή του παρά την τεράστια ομορφιά της νιότης του".</i></p><p>Στην παρουσίαση της καντάτας ο Μασκάνι ήταν 19 χρονών και είχε αναλάβει να ερμηνεύσει το μέρος του βαρύτονου.<br />Ο φιλόδοξος νεαρός συνθέτης ακολουθεί την τυπική δομή της καντάτας, που είχε μελετήσει στο Ωδείο του Λιβόρνο και παρότι δεν παρουσιάζει κάποιες πρωτοτυπίες , ωστόσο αναδύεται η χάρη και ο αυθορμητισμός του, αλλά κυρίως η αγάπη του για το λυρικό τραγούδι.<br />Ιδιαίτερα είναι τα μιμητικής τεχνικής <b>χορωδιακά μέρη</b> στο ύφος της φούγκας, η κατανυκτική σόλο <b>"Προσευχή", </b>και η ειδυλλιακή<b> "Romance" του βαρύτονου </b>που ξεχωρίζουν για την εκφραστικότητα και το λυρισμό τους.</p><p style="text-align: center;"><b>1. Μascagni "Ωδή στη Χαρά": Coretto (χορωδιακό):</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9mFq_UuWnUk" width="320" youtube-src-id="9mFq_UuWnUk"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>2. Μascagni "Ωδή στη Χαρά": Preghiera(Προσευχή):</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/JYYHu5MW4ks" width="320" youtube-src-id="JYYHu5MW4ks"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>3. Μascagni "Ωδή στη Χαρά": Romanza-Baritone:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/TH7xFYhNHjw" width="320" youtube-src-id="TH7xFYhNHjw"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Για τον Μασκάνι μπορείτε να διαβάσετε αρκετά άρθρα στο μπλογκ. Περιηγηθείτε!<div><br /></div><div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><b><br /></b></p><p style="text-align: center;"><br /></p></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-82180975423660331832020-12-02T03:36:00.002-08:002020-12-02T03:53:23.436-08:00ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ: "Divina" και "Τίγρης"<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpdC4ILA46Jb3RTkgq9GqrrjsRvHHs96-saUQHD1nFsDhUOYKP6o352PEk7K9WCDolCj2LcotLnb9WbCR-akLHDoUhbmD2I5fKhvvN-6dQyoOiMNEVX3PUZsGJc06TLbz8eQfvLOzo_Q3t/s256/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A3+-callas-bing-small.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="256" data-original-width="222" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpdC4ILA46Jb3RTkgq9GqrrjsRvHHs96-saUQHD1nFsDhUOYKP6o352PEk7K9WCDolCj2LcotLnb9WbCR-akLHDoUhbmD2I5fKhvvN-6dQyoOiMNEVX3PUZsGJc06TLbz8eQfvLOzo_Q3t/w347-h400/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A3+-callas-bing-small.png" width="347" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ο Bing με την Κάλλας, (<a href="http://pawprints.kashalinka.com/anecdotes/sir-rudolf-bing">pawprints.kashalinka</a>)</span></td></tr></tbody></table><br /><p></p><p>"Η Κάλλας είναι η Βίβλος της όπερας"(Λεονάρντ Μπερνστάιν)</p><p>"Η φωνή της Κάλλας είναι η Pieta του Μικελάντζελο...,η ζωγραφική της Καπέλα Σιξτίνα,που έγινε ουράνιο τραγούδι!Η φωνή της δονεί την ψυχή, όπως το τσέλο του Casals"(Phyllis Chesler)</p><p>"Το πιο αξιοπρόσεκτο για τη Μαρία είναι ότι, για πολλούς, η φωνή της δεν ήταν "κλασικά όμορφη".Η φωνή της, διαυγέστατη μεν, αλλά δεν διέθετε στοιχεία που θα την περιεγραφαν "βελούδο ή λούστρο", αλλά πιστεύω ότι μέρος της ομορφιάς της οφείλεται ακριβώς σε αυτό. Επειδή η έλλειψη λούστρου, έκανε τη φωνή να αποκτά ιδιαίτερο τίμπρο, τόσο διακριτικά χρώματα, ώστε να μένει αξέχαστη" (Rodolfo Celletti)</p><p>"Η φωνή της Κάλλας είχε απίστευτη γοητεία, αυτό το είδος ήχου, που σε κερδιζει στο πρώτο άκουσμα, μια μαγική ποιότητα" (Carlo Maria Giulini)</p><p>"Από τότε που άκουσα την Κάλλας σε ρόλους στις όπερες: "Puritani", "Madama Butterfly" και "Norma" έγινε το υπέροχο είδωλό μου..Η φωνή της τραγουδάει πέρα από τις νότες"(Leontyne Price)</p><p><br /></p><p><br /></p><p>Η Μαρία δεν ήταν απλώς μια σοπράνο. Ήταν ένα <i><b>"νέο, απίστευτο ηχητικά όργανο" </b></i>και όλοι ήταν θαυμαστές της, από τη Γκρέις Κέλι ως τη Βασίλισσα της Αγγλίας…</p><p>Εξακολουθεί, ακόμα και μετά το θάνατό της, να είναι ο ορισμός της ντίβας ως καλλιτέχνη. Αλλά ο τύπος ήταν σπάνια στο πλευρό της και καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας της χαρακτηρίστηκε μεν ως <b>"Divina prima donna", αλλά και "Tίγρης"</b>...Τίγρης με την έννοια της αυστηρά απαιτητικής. </p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUjoHr17D6mRyJr2qsoKAg_kgDllGn0yEqV2EKRSEzAciOe3Klkj_sEo5RXSG7ILR-BYEbOBH_1dmRYCM1cc7KanH5xVhjrX2TSuvT-TcDlBxkrEo2IwoZ0me5HJaLIJQdMPNxVcTxnf0t/s1500/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1083" data-original-width="1500" height="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUjoHr17D6mRyJr2qsoKAg_kgDllGn0yEqV2EKRSEzAciOe3Klkj_sEo5RXSG7ILR-BYEbOBH_1dmRYCM1cc7KanH5xVhjrX2TSuvT-TcDlBxkrEo2IwoZ0me5HJaLIJQdMPNxVcTxnf0t/w400-h289/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Η Κάλλας στο ρόλο της Τόσκα(ΜΕΤ 1965)<br />Δίπλα της ο Γκόμπι ως Σκάρπια (<a href="http://www.operametro.com/remembrance/182016maria-callas-as-tosca">operametro.com</a>)</span></td></tr></tbody></table>Ο ιμπρεσάριος της Met, <b>Rudolf Bing</b>, είχε δηλώσει ότι η <i>"Κάλλας ήταν ο πιο δύσκολος καλλιτέχνης με τον οποίο συνεργάστηκα ποτέ! Κι αυτό γιατί ήταν πανέξυπνη, δεν μπορούσες να ξεφύγεις από την Κάλλας. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε και γιατί το ήθελε". </i><p></p><p>Το 1958 ο Μπινγκ <b>ακύρωσε το συμβόλαιο </b>της Κάλλας με τη Μητροπολιτική Όπερα γιατί προηγήθηκε κάποια διαφωνία τους. Το ρόλο της Λαίδης Μάκβεθ στην όπερα του Βέρντι πήρε η Λεόνι Ρισάνεκ. Ο Μπινγκ επειδή φοβόταν πως το κοινό θα αντιδρούσε άσχημα στην απουσία της Κάλλας και η Ρισάνεκ θα είχε εχθρική υποδοχή, προσέλαβε κάποιον να φωνάζει<i> "Μπράβα, Κάλλας"</i>, κατά την πρώτη είσοδο της πριμαντόνας. Ορθώς προνοητικός ο Μπινγκ, κατάφερε να παραπλανήσει τουλάχιστον για τα πρώτα κρίσιμα λεπτά το ακροατήριο και η παράσταση ήταν τελικά επιτυχής. </p><p>Πάντως, ακόμα και κατά τη διάρκεια της μεταξύ Μπινγκ-Κάλλας, μεγάλης διαμάχης, ο θαυμασμός του ιμπρεσάριου της ΜΕΤ για την λυρική τραγουδίστρια δεν άλλαξε ποτέ. <br />Μάλιστα παραδέχτηκε πως κάποια φορά <b>τρύπωσε κρυφά στη Σκάλα του Μιλανου, προκειμένου να την ακούσει</b> κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης. </p><p><br /></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWQMCb9AkHN25EE_ocp0pICS6GTbfMgCDwH0VNsq7DHRE4Qyljjp0IW7-z5-fRRG108L4inQYHUQKyfT6qkiwXAZ-av3L18XUri_vqfcHloRd7yI2MhWZpVGdkjbnUQxoEI8l5DsYNVRF4/s750/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A3+image-asset.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="635" data-original-width="750" height="339" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWQMCb9AkHN25EE_ocp0pICS6GTbfMgCDwH0VNsq7DHRE4Qyljjp0IW7-z5-fRRG108L4inQYHUQKyfT6qkiwXAZ-av3L18XUri_vqfcHloRd7yI2MhWZpVGdkjbnUQxoEI8l5DsYNVRF4/w400-h339/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A3+image-asset.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Το πλήθος ενώ περιμένει στην είσοδο της ΜΕΤ<br />(<a href="http://www.operametro.com/remembrance/182016maria-callas-as-tosca">operametro.com</a>)</span></td></tr></tbody></table>Η σχέση των δυο τους αποκαταστάθηκε τελικά και η Κάλλας επέστρεψε στη Met της Νέας Υόρκης για τις παραστάσεις της <b> "Tosca" το Μάρτιο του'65. </b><p></p><p>Hταν ένας προσωπικός θρίαμβος της Κάλλας και οι εφημερίδες έγραφαν πως<i> "επιτέλους! η λατρεμένη σοπράνο επέστρεψε στο σπίτι της!"</i></p><p> Η Νέα Υόρκη από τη στιγμή ανακοίνωσης της παράστασης είχε πέσει σε κατάσταση παραζάλης!Από νωρίς είχε συγκεντρωθεί κόσμος στην είσοδο της Όπερας αψηφώντας το τσουχτερό κρύο. </p><p>Οι επευφημίες στις εισόδους της Κάλλας αντηχούσαν ως έξω!Μετά δε, την άρια "<b>Vissi d'arte</b>", τα χειροκροτήματα ηχούσαν ασταμάτητα, εκφραζοντας τη θερμή υποδοχή, το γεμάτο ευγνωμοσύνη καλωσόρισμα του Νεοϋορκέζικου κοινού προς την αγαπημένη του πριμαντόνα!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/nVbbtU154PA" width="320" youtube-src-id="nVbbtU154PA"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-90937313558935125662020-11-27T07:53:00.010-08:002021-01-22T07:30:46.982-08:00"Έρωτας, η ελκτική του δύναμη στο μύθο – 11: Ηρώ και Λέανδρος"<p>Οι προγονοί μας -ως γνωστόν- προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ερμηνεύσουν όσα ανεξήγητα και ακατανόητα συνέβαιναν γύρω τους...Από φυσικά φαινόμενα ως τις ανθρώπινες ιδιότητες και αδυναμίες. Ανάμεσά τους και η αόρατη, κινητήρια δύναμη του έρωτα. Δύναμη που ασκεί τεράστια επιρροή πάνω σε όσους τον βιώνουν κι αποτελεί για κείνους, τουλαχιστον για όσο διάστημα υφίσταται, το βαθύτερο νόημα της ζωής. </p><p>Σε αυτή τη σειρά αναρτήσεων κάθε Παρασκευή βράδυ θα αναφερόμαστε συνοπτικά σε δημοφιλή ζευγάρια της μυθολογίας, που ερωτεύτηκαν σφοδρά και σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφικά, καθώς η δύναμη του έρωτά τους τέθηκε εκτός ελέγχου. </p><div><br /></div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Jjs0fOf5t6lsAD82Q4mYP3aNAbDwoDLnGn_AboLyedkEmW6K6yfzSCq2aFtXFX3b38_ige5U2KbzFyoOSlwDeww8X4Z4MKG7rzLVgcTqmsp6ymtMIBF9ybv9NqiE64QF375ZaE34uZrM/s960/%25CE%25B7%25CF%2581%25CF%2589+%25CE%25BA+%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="638" data-original-width="960" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Jjs0fOf5t6lsAD82Q4mYP3aNAbDwoDLnGn_AboLyedkEmW6K6yfzSCq2aFtXFX3b38_ige5U2KbzFyoOSlwDeww8X4Z4MKG7rzLVgcTqmsp6ymtMIBF9ybv9NqiE64QF375ZaE34uZrM/w400-h266/%25CE%25B7%25CF%2581%25CF%2589+%25CE%25BA+%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Μαρμάρινο ανάγλυφο "Ηρώ και Λέανδρος", <br />Henry Hugh Armstead-Τate Gallery UK</span><br /><br /></td></tr></tbody></table>Απόψε, μια ερωτική ιστορία, που συγκίνησε πλήθος καλλιτεχνών από την αρχαιότητα ως σήμερα, μα και κάθε αναγνώστη του μύθου.<p><br /><br /></p><p><i>"Ξέρεις τη χώρα που ανθούν μύρτα και κυπαρίσσια...[...]<br /></i><i>Που τα τρυγώνια του έρωτα και τα’ άγρια τα γεράκια<br /></i><i>Σε θλίψη μαραζώνουνε ή για το κρίμα ορμάνε;<br /></i><i>Πού ‘ναι ολάνθιστη η γης και που ο ήλιος λάμπει,<br /></i><i>Που των παρθένων η δροσιά ρόδων δροσούλα μοιάζει;"</i></p><p><i> </i></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/Evelyn_de_Morgan_-_Hero_Holding_the_Beacon_for_Leander%2C_1885.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="384" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/Evelyn_de_Morgan_-_Hero_Holding_the_Beacon_for_Leander%2C_1885.jpg" width="193" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"H Hρώ με τη λυχνάρι"<br />Evelyn de Morgan</span></td></tr></tbody></table>Με αυτή την όμορφη περιγραφή των Δαρδανελίων ξεκινά ο λόρδος Μπάυρον τη "Νύφη της Αβύδου". Η νύφη της Αβύδου ήταν η Ηρώ. Ενα μυθολογικό πρόσωπο, που σύμφωνα με την παράδοση έμενε στη Σηστό, αρχαία πόλη της Θράκης, κτισμένη στα παράλια του Ελλησπόντου στο στενότερο μέρος του. Πάνω σε έναν απόκρημνο βράχο της παραλίας της Σηστού υψωνόταν ο ναός της Αφροδίτης. Ιέρεια του Ναού η νεαρή και πανέμορφη Ηρώ. Κάθε χρόνο την άνοιξη τελούνταν στο ναό η γιορτή της Αφροδίτης και του Άδωνη. Προσκυνητές πολλοί κάθε χρόνο. Για πρώτη του φορά ήρθε ως προσκυνητής και ένας ωραίος νεαρός, ο Λέανδρος, που έμενε στην απέναντι ακτή του Ελλησπόντου, την Άβυδο.<p></p><p>Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος, ο πόθος τους ακατανίκητος!!! Υπερπηδούν κάθε ανθρώπινο και ιερό φραγμό. Η Ηρώ την ιεροσύνη της, ο Λέανδρος την ιερότητα της παρθένου. Μετά τη γιορτή, η Ηρώ δέχτηκε τον Λέανδρο στον πύργο όπου κατοικούσε όταν τελείωνε η υπηρεσία της στον ναό. Από τότε, ο Λέανδρος περνούσε κάθε βράδυ τον Ελλήσποντο, έχοντας για οδηγό το φως ενός λυχναριού που έβαζε η Ηρώ στο ψηλότερο σημείο του ναού και, κατάκοπος, έπεφτε στην αγκαλιά της. </p><p>Μια χειμωνιάτικη νύχτα όμως, ο άνεμος έσβησε το λυχνάρι και ο Λέανδρος έχασε τον προσανατολισμό του, χωρίς τον φωτεινό οδηγό, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί στα βράχια...</p><p>Το πρωί, η Ηρώ είδε από το παράθυρό της το πτώμα του Λέανδρου που είχαν ξεβράσει στη στεριά τα κύματα. Μεσ' στην οδυνη και την απελπισιά του χαμού του αγαπημένου της κρίνει πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν…Ετσι, ρίχτηκε από τον πύργο στη θάλασσα και πνίγηκε.<br />Οι κάτοικοι της Σηστού έθαψαν τους δύο εραστές σε κοινό τάφο. <br /><br /></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8a/Joseph_Mallord_William_Turner_(1775-1851)_-_The_Parting_of_Hero_and_Leander_-_from_the_Greek_of_Musaeus_-_NG521_-_National_Gallery.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="496" data-original-width="800" height="248" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8a/Joseph_Mallord_William_Turner_(1775-1851)_-_The_Parting_of_Hero_and_Leander_-_from_the_Greek_of_Musaeus_-_NG521_-_National_Gallery.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Joseph Mallord William Turner</span></td></tr></tbody></table>Κι ο ευαίσθητος Ελληνικός λαός θρηνεί στα δημοτικά του τραγούδια…<p></p><p><br /></p><p><i>"…στο’ να φυτρώνει κάλαμος και στ’ άλλο κυπαρίσι…<br />για δέστε τα βαριόμοιρα για δέστε τα καημένα<br />σαν δεν φιλιούνται ζωντανά φιλιούνται πεθαμένα…"</i></p><p><br /></p><p><br />Ο μύθος του ερωτευμένου ζευγαριού ενέπνευσε το Λόρδο Μπάυρον στη Νύμφη της Αβύδου και μάλιστα ο ίδιος ο ποιητής λέγεται πως διέσχισε κολυμπώντας το στενό που, κατά τον μύθο, περνούσε κάθε νύχτα ο Λέανδρος.</p><p>Εκτός από το Μπάυρον και το Μουσαίο (5ος αι. μ.Χ.), που έγραψε "Τα καθ’ Ηρώ και Λέανδρον", ένα ποίημα σε 343 δακτυλικούς εξάμετρους στίχους. </p><p></p><div style="text-align: center;"><i>"Πες μου τον λύχνο, δέσποινα, που είδε κρυφές αγάπες,</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>της νύκτας τον κολυμπητή, που για γαμπρός πρυμίζει,</i></div><div style="text-align: center;"><i>τον γάμο πες τον σκοτεινό, που δεν είδ᾽ η Αυγούλα,</i></div><div style="text-align: center;"><i>και την Σηστό, που της Ηρώς ενυκτογίνη ο γάμος.</i></div></i><p></p><p style="text-align: center;"><i>[...]</i></p><p></p><div style="text-align: center;"><i>Έλα, θεά, τραγούδα μου, να πούμε το ᾽να τέλος</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>του λυχναριού που απόσβησε και του παιδιού που εχάθη.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Αντικρινές γειτόνισσες Σηστός και Άβυδος ήταν</i></div><div style="text-align: center;"><i>κατάγιαλα. Το τόξο του τάνυσ᾽ επάνω ο Έρως</i></div><div style="text-align: center;"><i>και μες στες χώρες και τες δυο μιαν τόξεψε σαγίτα</i></div><div style="text-align: center;"><i>και μια κορασιάν έκαψε και νιο ένα παλληκάρι.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Λέανδρο τον ομορφονιό κι Ηρώ την κόρη ελέγαν.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Η Ηρώ στην Σηστόν έμενε, στην Άβυδο ο νιος ήτον·</i></div><div style="text-align: center;"><i>άστρα κι οι δυο γλυκόφωτα στες δυο μέσα τες χώρες..."</i></div></i><p></p><p style="text-align: center;"><i>(μτφ: Σίμος Μεναρδος)</i></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/76/Hero_and_Leander_by_Peter_Paul_Rubens.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="598" data-original-width="800" height="299" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/76/Hero_and_Leander_by_Peter_Paul_Rubens.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Hero and Leander", Peter Paul Rubens</span></td></tr></tbody></table>Το ποίημα του Μουσαίου είναι από τα δημοφιλέστερα πάνω στο θέμα. Από αυτόν εμπνέονται αργότερα και γράφουν ο Σίλλερ μια μπαλάντα, ο Γκριλμπατσέρ μια λυρική τραγωδία, ενώ πλήθος εικαστικών και μουσικών δημιουργών αποτυπώνουν το ειδύλλιο των δυο νέων στον καμβά τους...<p></p><p><br /></p><p><i>"Της Ηρώς και του Λεάνδρου η καρδιά <br />Απ’ το βέλος του Έρωτα, που θεϊκιά <br />Έχει δύναμη, οδυνηρά επλήγη.<br />Η Ηρώ, ανθηρή ως Ήβη, όμορφη κόρη· <br />Κείνος εύρωστος, που κίναγε στα όρη <br />Με ορμή για να ριχτεί μες στο κυνήγι..."</i>, γράφει ο ΣΙΛΛΕΡ ...</p><p><br /></p><p style="text-align: center;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/01/K%C4%B1z_Kulesi_February_2013_01.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="800" height="268" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/01/K%C4%B1z_Kulesi_February_2013_01.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table>και συνεχίζει:<p></p><p></p><div style="text-align: center;"><i>"Και με ντύμα που ο αέρας το σηκώνει </i></div><i><div style="text-align: center;"><i>Ρίχνεται από του πύργου το μπαλκόνι,</i></div><div style="text-align: center;"><i>Στους γιαλούς του Πόντου τους κατάφωτους. </i></div><div style="text-align: center;"><i>Στα βασίλειά του πάνω τα πελάγια </i></div><div style="text-align: center;"><i>Τα δυο λείψανα ο θεός φέρει τα άγια,</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κι είναι αυτός που αποτελεί τον τάφο τους.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κι απ’ τη λεία του αυτή ευχαριστημένος</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κινά ολόχαρος, μακριά να την φυλά,</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κι απ’ την ανεξάντλητή του υδρία χύνει </i></div><div style="text-align: center;"><i>Τη ροή του, ποταμό που αιωνίως κυλά"</i></div><div style="text-align: center;"><i><br /><br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-style: normal;">( Φρήντριχ Σίλλερ, Μπαλάντες, μτφ. Κ.Γ.Σαμέλη)</span></div></i></div><div style="text-align: center;"><br /></div></i><p>Στη θάλασσα του Βοσπόρου υπάρχει ο <b>"Πύργος του Λεάνδρου"</b> ή "Πύργος της κόρης", γνωστός με την τουρκική ονομασία "<b>Kız Kulesi"</b> .Το όνομα του πύργου συνδέεται με διάφορους θρύλους. Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική εκδοχή ο πύργος οφείλει την ονομασία του στο μύθο της Ηρώς και του Λέανδρου. Η Ηρώ όταν κατάλαβε τι συνέβη αυτοκτόνησε πηδώντας από τον πύργο.</p><p><br /></p><p>Τα μουσικά έργα, τα εμπνευσμένα απο αυτόν τον τρυφερό, αγάπης μύθο, είναι πολλά. </p><p>Ξεχωρίζουμε: </p><p style="text-align: left;">1) Ο γάλλος <b>Louis-Nicolas Clérambault </b> διέπρεψε ως οργανίστας, βιολιστής και συνθέτης και είναι εκεινος που ανέπτυξε το είδος των "γαλλικών καντατών ", που συγκεντρωθηκαν σε 5 τόμους. Από το 2ο τόμο είναι η καντάτα "Λέανδρος και Ηρώ" εμπνευσμένη απο το μύθο, σε κείμενο αγνώστου. Ποτισμένη με εντονο λυρισμό, ευγενεια και τρυφεροτητα. Ιδιαιτερα εκφραστικό το μέρος που απεικονιζει το στροβίλισμα των ανέμων...Τσέμπαλο και ταχυτατες δοξαριές ηχούν σαν να βροντοφωναζουν τη δόξα και το θρίαμβο του αγέρα , που "ξεσκίζει" το άψυχο, αιμόφυρτο κορμί του νεου στις όχθες...</p><p style="text-align: center;"><b>Clerambault: "Leandre et Hero"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/-xs63fQLPLQ" width="320" youtube-src-id="-xs63fQLPLQ"></iframe></div><p>2) Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη το 1707, ο <b>Φρειδερίκος Χαίντελ</b> έγραψε μια καντάτα εμπνευσμένη από το μύθο του Λέανδρου και της Ηρώς σε λιμπρέτο του καρδινάλιου Οτομπόνι. Είναι το έργο με το οποίο ο συνθέτης αντικατέστησε με ιταλικό το πρώην γερμανικό ύφος σύνθεσης του, που έκτοτε θα χρησιμοποιούσε.<br />Ο Χαίντελ προσεγγίζει με συγκλονιστικό τρόπο την απώλεια της αγάπης και καθηλώνει με τη θρηνητική άρια της Ηρως μέσα στην παραφροσύνη που τής δημιουργεί η εικόνα του νεκρού αγαπημένου:</p><p style="text-align: center;"><b>Handel: "Ero e Leandro":</b></p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/7kgdcrkuhlY" width="320" youtube-src-id="7kgdcrkuhlY"></iframe></p><p>3) Το 1837 ο <b>Ρόμπερτ Σούμαν </b>με πυρήνα τους χαρακτήρες Φλορεστάν κα Ευσέβιο, που αντιπροσωπεύουν τη δυαδικότητα της προσωπικότητάς του, ο ένας ορμητικός και όλο πάθος και ο άλλος ονειροπόλος και ευαίσθητος συνθέτει το <b>"Fantasiestücke, Op. 12"</b>, μια πιανιστική συλλογή από οκτω μινιατούρες τις οποίες αφιέρωσε στην δεκοχτάχρονη πιανίστα και φίλη του, Anna Robena Laidlaw...Θρυλείται πως στο μέρος της συλλογής με τίτλο: <b>"In der Nacht -Στη Νύχτα"</b>, όπου συνδυάζεται η ηρεμία της νυχτας με το πάθος που γεννά σε δυο ερωτευμένους, πως ο Σούμαν όταν το συνέθετε είχε κατά νου το μύθο του Λέανδρου και της Ηρώς.</p><p></p><div style="text-align: center;"><b>Schumann Fantasiestücke, Op.12 - 5. In der Nacht:</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/LbJ9kueSf-A" width="320" youtube-src-id="LbJ9kueSf-A"></iframe></div><div style="text-align: center;"><br /></div></b><p></p><p>3)Το 1853 ο <b>Φραντς Λιστ</b> γράφει τη δεξιοτεχνικότατη μπαλάντα του Ν.2 για πιάνο, που κατά δήλωση του Claudio Arrau σκιαγραφεί τον αρχαιοελληνικό μύθο της Ηρώς και του Λέανδρου με την τραγική του κατάληξη. Πιιθανολογείται πως την εκδοχή αυτή άκουσε από το δάσκαλό του, Martin Krause που υπήρξε μαθητής του Λιστ.<br />Η μπαλάντα στηρίζεται σε δυο θέματα. Το ένα αναπτύσσεται στην χαμηλή περιοχή του πιάνου αναδύοντας απειλητική αίσθηση με τη συνεχή εκτέλεση από τρίηχα και το άλλο στη μεσαία και την υψηλή περιοχή, περισσότερο φωτεινό και με στοχαστική διάθεση.Ενα επίμονο χρωματικό ostinatο αντιπροσωπεύει τη θάλασσα. Ακούγοντας την τρομερά δεξιοτεχνική σύνθεση μπορεί κανείς να πλάσει με τη φαντασία του την εικόνα της δύσκολης νυχτερινής πλεύσης του ερωτευμένου νέου που παλεύει με τα κύματα προκειμένου να φθάσει στην αγαπημένη του...</p><p style="text-align: center;"><b>Liszt: "Ballade No. 2" / <span style="text-align: left;">Claudio Arrau</span> :<br /><br /></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/4bRTrDbPw8s" width="320" youtube-src-id="4bRTrDbPw8s"></iframe></div><p></p><p>4)Ο <b>Giovanni Bottesini</b>, ο επονομαζόμενος"Παγκανίνι του κοντραμπάσου", φίλος και ίνδαλμα του Βερντι, γράφει την όπερα: "Ero e Leandros" σε λιμπρέτο του Αρίγκο Μπόιτο. Παρουσιάστηκε το 1879 στο Teatro Regio στο Τορίνο. Χαιρετίστηκε με θερμή επιτυχία για τις "γεμάτες μαγεία" στιγμές της σύνθεσης, όπως οι άριεs της Ηρώς, ο λυρισμός των ειδυλλιακών ντουέτων μεταξύ των εραστών και ο δραματικος επίλογος. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Y-G31W7AJlA" width="320" youtube-src-id="Y-G31W7AJlA"></iframe></div><p>5) Mπορεί ο <b>Alfredo Catalani </b> να είναι γνωστός για τις όπερές του, κυρίως την αγαπημένη του Τοσκανίνι, "La Wally", αλλά πειραματίστηκε επίσης με μια σειρά από ορχηστρικά έργα. Τελευταίο αυτής της κατηγορίας είναι το συμφωνικό ποίημα: "Ero e Leandro", σύνθεση του 1884 κι έμπνευση απο την τραγική ερωτική ιστορία των νέων στα Δαρδανέλια, που από πολλούς θεωρήθηκε "το καλύτερο όλων, μακράν".</p><p style="text-align: center;"><b>Alfredo Catalani - Ero e Leandro:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/jACs1l55gSo" width="320" youtube-src-id="jACs1l55gSo"></iframe></div><p>6) <b>Victor Herbert </b>– "Hero and Leander" : Πρόκειται για απαράμιλλης ομορφιάς συμφωνικό ποίημα, που ο Βικτόρ Χέρμπερτ εμπνευστηκε μετά την ανάγνωση του ποιήματος του Μπάυρον που τον ενθουσίασε!Ιδιαίτερης αξίας είναι η <b>"Σκηνή της Αγάπης"</b>, όπου ο δημιουργός αναθέτει ένα αισθησιακό διάλογο ανάμεσα στο όμποε και το φαγκότο, έκφραση της έκρηξης πάθους των δυο εραστών.</p><p></p><div style="text-align: center;"><b>Victor Herbert: "Hero and Leander" Op.33: 2nd mov- Love Scene":</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/i6i4aXRvlMk" width="320" youtube-src-id="i6i4aXRvlMk"></iframe></div><div style="text-align: center;"><br /></div></b><p></p><p>Όλα τα έργα που έχει εμπνεύσει ο συγκεκριμένος μύθος για τη "Νύφη της Αβύδου και τον αγαπημένο της Λέανδρο" συγκινούν βαθειά....Η ποιητική τέχνη από το Μουσαίο ως τον Μπάυρον και τον Σίλλερ..Η Χαιντελική καντάτα, η όπερα του Καταλάνι ή του Μποτεσίνι, ο Σούμαν και ο Λιστ, υμνούν τον έρωτα των δυο νέων που η ιστορία τους τούς χάρισε την αιωνιότητα!</p><p><br /></p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-43779458209849092062020-11-27T04:18:00.003-08:002020-11-27T04:53:42.348-08:00ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ: "Το φιλί της νεράιδας - Αλληγορικό μπαλέτο εμπνευσμένo από τη Μούσα του Τσαϊκόφσκι"<p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Rudolf_Koivu_-_Lumikuningatar.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="505" height="640" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Rudolf_Koivu_-_Lumikuningatar.jpg" width="403" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Η Βασίλισσα του χιονιού", Rudolf Koivu<br />(από εικονογράφηση του παραμυθιού του Άντερσεν)</span><br /></td><td class="tr-caption"><br /><br /></td></tr></tbody></table><div style="text-align: left;"><i>"Αφιερώνω αυτό το μπαλέτο <b>στη μνήμη του Τσαϊκόφσκυ </b>συσχετίζοντας τη Μούσα του με τη Νεράιδα, ως αλληγορία. Αυτή η Μούσα τον σφράγισε με το μοιραίο φιλί της, το μυστηριώδες αποτύπωμα του οποίου γίνεται αισθητό σ'όλο το έργο του μεγάλου καλλιτέχνη"</i></div></span></div><p></p><p style="text-align: left;">(Ιγκόρ Στραβίνσκι, <a href="http://www.kcatalog.org/index.php/browse-chapters/113-k049-le-baiser-de-la-fee">kcatalog.org</a>)</p><p><br /></p><p>Παραμυθένια καλησπέρα, αγαπημένοι φίλοι, καθώς όχι μόνο οι μικροί, μα και οι μεγάλοι αγαπάμε τα παραμύθια, ιδιαίτερα αυτή την εποχή, που ο καιρός έχει κρυώσει και το τζάκι ανάβει τα βράδια...<br />Η ψυχή που αναζητά το άπιαστο και ψάχνει ν'ακουμπήσει τ' όνειρο, χάνεται στη μαγεία των παραμυθιών...</p><p><br /></p><p>Από τα αγαπημένα παραμύθια είναι και η <b>"Βασίλισσα του χιονιού" </b>του<b> Χανς Κρίστιαν Άντερσεν...</b></p><p><br /></p><p>Αυτό θα απολαύσουμε σήμερα στη μουσική-μπαλετική του εκδοχή, καθώς ως τέτοιο έκανε <b>πρεμιέρα στις 27 Νοεμβρίου</b> 1828.</p><p>Πρόκειται για το τελευταίο από τα μπαλέτα που παρουσιάσε ο Ντιάγκιλεφ σε μουσική του <b>Ιγκόρ Στραβίνσκι </b>και προσαρμοσμένο τίτλο:<b> "Le baiser de la fée - Το φιλί της νεράιδας".</b></p><p><b><br />Μια σύνθεση, αφιερωμένη στη μνήμη του Τσαϊκόφσκι.</b></p><p>Mην ξεχνάμε πως ήταν ένδεκα χρονών ο Στραβίνσκι όταν σε παράσταση στο θέατρο Mariinsky της Αγίας Πετρούπολης, που τραγουδούσε ο μπάσος πατέρας του είδε τον Τσαϊκόφσκι, ακριβως δύο εβδομάδες πριν το θάνατό του. Ο ίδιος χαρακτήριζε ως βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του, ανάμνηση , την εικόνα του άνδρα με τα άσπρα μαλλιά, τους φαρδείς ώμους και το ασθενικό πρόσωπο.</p><p><br /></p><p>Είναι η εποχή που ο Στραβίνσκι στρέφεται στις μουσικές μορφές του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας τες στο πλαίσιο των δικών του αισθητικών επιδιώξεων.<br />Θυμίζουμε πως το έργο του έχει βαθιά τις ρίζες του στα δυο παράλληλα ρεύματα του 19ου αι. Ο δάσκαλός του, Ρίμσκι-Κόρσακοφ, του έμαθε να εκτιμά την ρωσική μουσική παράδοση και τα επιτεύγματα της εθνικής ρωσικής μουσικής, ενώ ο Πιότρ - Ιλιτς Τσαϊκόφσκι, του μετέδωσε την αγάπη του για τη μουσική της Δύσης, καθώς και για τη μουσική μπαλέτου.</p><p>Έτσι, στο "Φιλί της Νεράιδας" ο Στραβίνσκυ βρίσκει ευκαιρία να εκφράσει την αγάπη του για τις συναισθηματικές σελίδες του Τσαϊκόφσκι, κάτι που προκαλεί εντύπωση αν αναλογιστούμε πως ο συνθέτης ανήκει στους νεωτεριστές-πρωτοπόρους, ένα "πρότυπο καινοτομιών", ενώ ο συμπατριώτης του Τσαϊκόφσκι θεωρήθηκε απο πολλούς "δημιουργός παλαιάς κοπής".</p><p>Ο ίδιος ομολογεί:</p><p><i>"Οταν στο τέλος του 1927 η Ίντα Ρουμπινστάιν μού ζητησε να συνθέσω κάτι γι'αυτήν, μού προτάθηκαν δυο ιδέες. Η μια ήταν άκρως ελκυστική, καθώς μού παρείχε τη δυνατότητα να εκφράσω την απεριόριστη αγάπη και θαυμασμό μου για τη μουσική του Τσαϊκόφσκι.Η εκτέλεση είχε οριστεί για το Νοέμβριο, μήνα του θανάτου του που εκείνη τη χρονιά συμπληρώνονταν η 35η επέτειος. Ετσι δέχτηκα την πρόταση".</i></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirnqgh0jRvTSoUC-bC9R2nXy5lOPJLhDz27EPRLRvlGyyyUyqaRJ51P_ksA0wt3fEzYa3pgun7T1LTVyl7CJzna36In_BciY3Tkd2Dhax1FrJZQn2PevHvuk9PmyLTS47AZSykDBZlWTqF/s340/stravinsky.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="263" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirnqgh0jRvTSoUC-bC9R2nXy5lOPJLhDz27EPRLRvlGyyyUyqaRJ51P_ksA0wt3fEzYa3pgun7T1LTVyl7CJzna36In_BciY3Tkd2Dhax1FrJZQn2PevHvuk9PmyLTS47AZSykDBZlWTqF/w310-h400/stravinsky.jpg" width="310" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">To μπαλέτο ευτύχησε σε πολλές χορογραφικές αναθεωρήσεις<br />Αξιοσημείωτη και κείνη του Μπαλανσίν με το <br />American Ballet </span><span style="font-size: x-small;">το 1937, απ' όπου και η φωτογραφία.<br />Συνθέτης και χορογράφος αναζητούν κοστούμια για το <br />μπαλέτο τους: "Le Baiser de la Fee"(<a href="https://www.pinterest.co.uk/pin/278730664420636319/">pinterest</a>)<br /><br /></span></td></tr></tbody></table>Ο Στραβίνσκι σε αναζήτηση υλικού ώστε να στηθεί το λιμπρέτο του μπαλέτου, στράφηκε προς την παραμυθική λογοτεχνία. Επέλεξε το παραμύθι της <b>"Βασίλισσας του Χιονιού" του Άντερσεν</b>, το οποίο επεξεργάστηκε <b>διαμορφώνοντας το λιμπρέτο:</b><p></p><p><i>Στον παγωμένο βορρά μια μητέρα με το μωρό της πέφτουν σε χιονοθύελλα. <br />Μια μυστηριακή νεράιδα με τα ξωτικά της τούς παρακολουθούν. Πλησιάζει και δίνει ένα φιλί στο μωρό για να το γλιτώσει. Το χωρίζει από τη μάνα και κείνη εξαφανίζεται. Το παιδί βρίσκουν κάποιοι χωρικοί...<br />Είκοσι χρόνια αργότερα κι όταν ο νέος βρίσκεται στην κορύφωση της ευτυχίας του, τη μέρα του γάμου του με την αγαπημένη του, θα τον ξαναφιλήσει. <br />Κάτω από τις υπερφυσικές δυνάμεις της νεράιδας ο νέος δεν μπορεί να αντιδράσει...<br />Εκείνη τον οδηγεί στην ουράνια χώρα της και τού χαρίζει την αιωνιότητα.</i></p><p>Η αλληγορία του θέματος ειναι εμφανής, καθώς και ο Τσαϊκόφκι δέχτηκε το μοιραίο φιλί της Μούσας και το σημάδι της είναι αισθητό σε κάθε δημιούργημα αυτού του καλλιτέχνη. <br />Το τέλος του με τον βιολογικό θάνατο, τού χαρίζει την αθανασία.</p><p><br /></p><p>Στο παραμύθι του Αντερσεν η βασίλισσα του πάγου μισεί τον άνθρωπο, όμως ο Στραβίνσκι επιθυμεί άλλη διάσταση των νοημάτων. Προσπάθησε να δώσει στην πλοκή συμβολικές αναφορές που θα τον εξυπηρετούσαν στη σύνθεση ενός έργου ως σεβασμό στον Τσαϊκόφσκι. Το φιλί της νεράιδας είναι φιλί τρυφερότητας σαν ένα φιλί καλής τύχης, ένα δώρο για τη ζωή. </p><p><br /></p><p>Το μπαλέτο αναπτύσσεται σε τέσσερις σκηνές με τον Στραβίνσκι να επεξεργάζεται πιανιστικές κυρίως μελωδίες της πρώιμης περιόδου του Τσαικόφσκυ, που δεν είχαν ενορχηστηθεί ποτέ. Ο συνθέτης μετουσιώνει το θεματικό υλικό αρμονικά, ορχηστρικά και ρυθμικά συμβάλοντας στη διαμόρφωση παραμυθικής, υποβλητικής ατμόσφαιρας. Τα θέματα άλλοτε ζωηρά και με ορμητική διαθεση ή με λαϊκότροπο χορευτικό παλμό κι άλλοτε με ιδιαίτερο λυρισμό, αιθέρια ή ελεγειακού χαρακτήρα οδηγούν στην ανατρεπτική κατάληξη.Στην τελική σκηνή, όπου ακούγεται το Νανούρισμα της αιωνιότητας, ο ακροατής παρασύρεται μέσα στο ονειρικό, υπνωτιστικό, ηχητικό τοπίο...</p><p><br /></p><p>Τα Μέρη:</p><p>1. Πρόλογος-Νανούρισμα της καταιγίδας</p><p>2. Μια γιορτή στο χωριό</p><p>3. Η σκηνή στο μύλο-Pas de deux, Entree, Adagio, Variation, Coda </p><p>4. Νανούρισμα της αιωνιότητας</p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Igor Stravinsky: "Le baiser de la fée", LSO - Evgeny Mravinsky:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Qu8Q4Tz53eI" width="320" youtube-src-id="Qu8Q4Tz53eI"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b>Το μπαλέτο: "Rudy is Haunted by a vision of the Fairy" / Tatiana Yatsenko-Vladimir Malakhov: </b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/R0FrFCTvQQc" width="320" youtube-src-id="R0FrFCTvQQc"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"> </span></p><div><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-87961564523619129222020-11-25T06:34:00.001-08:002020-11-25T06:41:29.177-08:00Ο Λόπε ντε Βέγκα, ο Χατσατουριάν και η χήρα της Βαλένθια...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh441L7ipV-I7nhNKNH0mAsS8bWsyRewUAClSAuhujufcIYfkgyt2WssBLyqA8lZCay07F_Odej4Y7mINkoJvgFaNTY13NUarvcfZP6MmGOYTdlUhSm69q1e0jS5PJvBKYHq49Pm93c3Y7d/s632/Lope++de+Vega.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="632" data-original-width="504" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh441L7ipV-I7nhNKNH0mAsS8bWsyRewUAClSAuhujufcIYfkgyt2WssBLyqA8lZCay07F_Odej4Y7mINkoJvgFaNTY13NUarvcfZP6MmGOYTdlUhSm69q1e0jS5PJvBKYHq49Pm93c3Y7d/w319-h400/Lope++de+Vega.jpg" width="319" /></a></div>Με το Θερβάντες μοιράζεται το στέμμα της ισπανικής λογοτεχνίας. Ο γεννημένος σαν σήμερα, <b>25 Νοεμβρίου 1562, Λόπε ντε Βέγκα</b>, είναι ένας από τους κορυφαίους της <b>Χρυσής Ισπανικής εποχής.</b><br />Παραγωγικότατος θεατρικός συγγραφέας, μα και με πρωτόγνωρο πάθος για το γυναικείο φύλο!Ασυγκράτητος σε συναίσθηματα, ερωτύλος και παρορμητικός, σαγήνευε με το ιπποτικό στυλ του κάθε γυναικεία ύπαρξη!<p></p><p>Γύρω στα 1600 γράφει τη θεατρική κωμωδία: <b>"Η χήρα της Βαλένθια"</b>, μια παραλλαγή του μύθου του "Ερωτα και της Ψυχής", όπου αναθέτει στο φτερωτό θεό της αγάπης το ρόλο του μυστικού εραστή και ίσως αποτελεί και μια μορφή αυτοβιογραφίας, καθώς ο ισπανός συγγραφέας μετά τις πολλές επιπόλαιες ερωτικές υποθέσεις και το θάνατο της νόμιμης συζύγου του ερωτεύθηκε τη χήρα Αντόνια Τρίγιο δε Αρμέντα, με την παράνομη συμβίωσή τους να οδηγεί σε σκάνδαλο και τη δημόσια διαπόμπευσή του. <br />Γεγονός, που τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από τη Μαδρίτη.</p><p><br /></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2d/La_viuda_valenciana_copia_manuscrita.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="562" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2d/La_viuda_valenciana_copia_manuscrita.jpg" width="225" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Λόπε ντε Βέγκα: <b>"Η χήρα της Βαλένθια"</b><br />(χειρόγραφο)</span></td></tr></tbody></table><p></p><p><br /></p><p>Ας δούμε όμως λίγο την <b>ΥΠΟΘΕΣΗ</b> του θεατρικού έργου:</p><p></p><br />Η Λεονάρντα μένει χήρα...Σύμφωνα με τα στερότυπα της εποχής πρέπει να παραμείνει σεμνή και αφοσιωμένη στον εκλιπόντα σύζυγό της. Όμως κάτω από τα πλούσια στήθη της φλογίζεται η καρδιά της για τον εραστή της, Καμίλο.<br /><p style="text-align: left;">Για να έχει την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο οργανώνει με τη βοήθεια των υπηρετών της ένα πονηρό σχέδιο…Κάθε βράδυ και μέσα στο σκοτάδι ο Καμίλο μπαίνει στο σπίτι από την πίσω πόρτα, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.. Εκείνη, πάντα καλυμμένη –είναι η αόρατη ερωμένη- απολαμβάνει τον έρωτα χωρίς να διακυβεύεται το όνομα και η θέση της.</p><p style="text-align: left;"><br /></p><p>Η διασκεδαστική και συναρπαστική πλοκή εκτυλίσσεται στην ισπανική Βαλένθια, μια πόλη που σφύζει από ζωντάνια και το εορταστικό κλίμα κορυφώνεται, ιδιαίτερα την καρναβαλική περίοδο …<br />Ο ντε Βέγκα επιλέγει αυτή την πόλη όπου επικρατεί χάος και τα πρόσωπα παρουσιάζονται με ψεύτικες ταυτότητες προκειμένου να θίξει θέματα του έρωτα, της κοινωνικής θέσης, των στερεοτύπων, της εξουσίας, αλλά κυρίως να αναδείξει το στοιχείο της ίντριγκας και της γυναικείας σεξουαλικότητας.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c4/Aram_Khachaturian_1971.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="722" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c4/Aram_Khachaturian_1971.png" width="361" /></a></div>Αυτά είναι και τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν τον <b>Αράμ Χατσατουριάν</b>, όταν το 1940, διαβάζει το θεατρικό του τιμώμενου σήμερα ισπανού συγγραφέα και εμπνέεται τη σκηνική μουσική του που αντανακλά τέλεια το θεατρικό κείμενο, το πνεύμα και τις αρχές της εποχής στην οποία αναφέρεται.<p></p><p>Ο αρμένης συνθέτης αργότερα θα δώσει και την ομώνυμη Σουίτα που δομείται σε 5 μέρη μαζί με τον πρόλογο, μεταφέροντάς μας στην ισπανική πόλη της χαράς, των άκρατων επθυμιών και ερώτων. </p><p>Επιστρατεύει ρυθμούς άλλοτε γρήγορους με τα χάλκινα κρουστά να υπογραμμίζουν την κεφάτη, εορταστική ατμόσφαιρα κι άλλοτε πιο αργούς να σκιαγραφούν την ρομαντική, αισθησιακή και ειδυλλιακή διάθεση των εραστών.</p><p><br /></p><p><b>Τα μέρη της Σουΐτας:</b></p><p>Πρόλογος - Σερενάτα - Άσμα - Κωμικός χορός - Ιντερμέτζο - Τελικός χορός</p><p><br /></p><p><b>Ι - ΙΙ:</b> Μετά το σύντομο <b>Πρόλογο</b>, μια εξόχως δυναμική ορχηστρική εισαγωγή με θέματα που παραπέμπουν σε ζωηρούς ισπανικούς λαϊκούς χορούς, εμφανίζεται η <b>"Σερενάτα"</b>, ένα τραγούδι που με το βασικό του λυρικό θέμα διεγείρει τις αισθήσεις.</p><p><b>ΙΙΙ: </b>Το "Άσμα", που ακολουθεί μοιάζει με μουσικό ψίθυρο καμωμένο από ωραίες, τρυφερές, ερωτικές λέξεις-νότες. Πρόκειται για ένα "εξωτικό" μελωδικό ανάπτυγμα από τα κλαρινέτα και τα όμποε, αργό, σαγηνευτικό, διεγερτικό.</p><p><b>IV:</b> Ο <b>"Κωμικός χορός"</b> ξετυλίγεται με στοιχεία ευθυμίας και μουσικής ιλαρότητας, έμπνευση από την αρμένικη παραδοσιακή μουσική με ρυθμούς εμβατηριακούς, απότομους να εναλλάσσονται και να παρασύρουν τη διάθεση του ακροατή, ανάλογα.Τα φλάουτα αναλαμβάνουν να ολοκληρώσουν ήρεμα το μέρος, με μια αυτοσχεδιαστικού ύφους μελωδικότατη καντέντσα.</p><p><b>V: </b>Ακολουθεί το ραψωδικό <b>"Intermezzo"</b> σε πνεύμα μυστηριώδες, αινιγματικό να υπενθυμίζει την ερωτική λάβρα, που διαπνέει το σύνολο του έργου, με εμφανή την ισπανική επιρροή.</p><p><b>VI: </b>Ο<b> "Τελικός χορός"</b> συναρπαστικός, ενθουσιάζει και ξεσηκώνει με την πολύχρωμη μελωδική γραμμή του, όπου δεσπόζει το λαμπερό μοτίβο, που κολακεύει ιδιαίτερα την δεξιοτεχνία των σολιστών που το εκτελούν, πίκολι, φλάουτα, φαγκότα αρχικά και σε απαντητική επανάληψη τρομπέτες και τρομπόνια.</p><p><br /></p><p>Ο Χατσατουριάν είναι από τους διαπρεπέστερους συνθέτες της εποχής του, που διαμόρφωσε ένα δικό του, προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται για την νεοκλασσικιστική του καθαρότητα αλλά και για τις αναφορές του στην λαϊκή μουσική παράδοση της πατρίδας του. <br />Στη σύνθεση αυτή ξεχωρίζει ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός χειρίζεται την ορχήστρα. <br />Πρόκειται για έργο μελωδικό, πολύχρωμο, αισθησιακό και λυρικό, το πρώτο έργο μεγάλης κλίμακας του συνθέτη που συνδυάζει το αρμένικο φολκλόρ με τη λαϊκή ισπανική μουσική παράδοση. <br />Έργο, που αναδεικνύει την μελωδική ευρηματικότητα του συνθετη, τη δεξιότητά του στην ενορχήστρωση και έμφαση στις ρυθμικές κορυφώσεις.</p><p style="text-align: center;"><b>Aram Khachaturian : "The Valencian Widow, Suite":</b></p><p style="text-align: center;"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/xpZgzHy2Sd0" width="320" youtube-src-id="xpZgzHy2Sd0"></iframe></b></div><b><br /></b><p></p><p> </p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-29984672906316103002020-11-16T08:20:00.002-08:002020-11-21T04:32:11.430-08:00Ο Χίντεμιτ και το "Σεπτέτο", που βρέθηκε στα χείλη όλων των παντοπωλών...<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/Rudolf_Heinisch%2C_Paul_Hindemith_mit_Bratsche%2C_1956.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="649" data-original-width="800" height="325" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/Rudolf_Heinisch%2C_Paul_Hindemith_mit_Bratsche%2C_1956.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Rudolf Heinisch: "Ο Χίντεμιτ παίζει βιολί"</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div><div><br /></div><div>Ο <b>Πάουλ Χίντεμιτ </b>θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς μουσικούς του 20ου αι. Εκτός από συνθέτης και μαέστρος, υπήρξε βιολιστής, βιολονίστας, μουσικοδιδάσκαλος και διαπρεπής μουσικολόγος.</div><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table>Τα έργα του χαρακτηρίζονται "νεοκλασικά" κι είναι εμφανώς επηρεασμένα από την αντιστικτική γλώσσα του Μπαχ.<p><b><br />"Septet for Winds":</b></p><p>Ο Πάουλ Χίντεμιτ μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο μεταναστεύει στην Αμερική. Εκεί, και με διάθεση νοσταλγίας για την πατρίδα, όπως κάθε μετανάστης γράφει μια από τις δημοφιλέστερες της δημιουργικής του πορείας, σύνθεση, το <b>"Σεπτέτο"</b> του για σύνολο πνευστών.</p><p>Βρισκόταν στην Ταορμίνα στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής περιοδείας τo 1948, όταν συνέθεσε το <b>"Septet".</b></p><p>Ο ίδιος σημειώνει στο ημερολόγιό του:</p><p style="text-align: center;"><i>"Αυτός ο κήπος της Ταορμίνα που βρίσκομαι, είναι πανέμορφος!<br />Η θάλασσα βρίσκεται στα πόδια μου και πίσω υψώνεται η Αίτνα χιονισμένη...<br />Αν κάποιος θεωρεί πως η ποιότητα μιας σύνθεσης επηρεάζεται από το περιβάλλον μας, <br />τότε σίγουρα ο τόπος αυτός είναι ο ιδανικός ώστε να τού γεννηθούν οι ωραιότερες ιδέες!"</i></p><p style="text-align: center;"><i><br /></i></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/20/Rudolf_Heinisch%2C_Paul_Hindemith_dirigiert%2C_ca._1950.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="671" data-original-width="800" height="335" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/20/Rudolf_Heinisch%2C_Paul_Hindemith_dirigiert%2C_ca._1950.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Rudolf Heinisch: "Ο Χίντεμιτ διευθύνει"</span></td></tr></tbody></table>Το Σεπτέτο αναπτύσσεται σε <b>5 μέρη </b>σχεδιασμένα ώστε να εκτελούνται ενιαία, όμως ως διακριτές ενότητες. Εκτελείται από σύνολο: φλάουτο-όμποε-κλαρινέτο-μπάσο κλαρινέτο-φαγκότο-κόρνο και τρομπέτα.<p></p><p><br /></p><p>1.Lebhaft</p><p>2.Intermezzo, Sehr langsam, frei</p><p>3.Variationen, Mäßig schnell</p><p>4. Intermezzo, Sehr langsam</p><p>5. Fuge Alter Berner Marsch, Schnell</p><p><br /></p><p><b>1.</b> Το εναρκτήριο μέρος <b>"Lebhaft-ζωηρά",</b> εκτελείται από το σύνολο των ξύλινων πνευστών στα οποία ανατίθεται ένα σαρκαστικού ύφους βασικό θέμα, που θυμίζει μουσική συνοδεία σε ταινία κινουμένων σχεδίων. </p><p><b>2.</b> Ακολουθεί το <b>"Intermezzo: Sehr langsam, frei-πολύ αργά και ελεύθερα"</b> με χαρακτήρα αυτοσχεδιαστικό.</p><p><b>3.</b> Το 3ο μέρος περιλαμβάνει εννέα παραλλαγές μια μελωδίας έντονου λυρισμού, που καθεμία ξετυλίγεται πάνω σε ξεχωριστό ρυθμικό χαρακτήρα.</p><p><b>4.</b> Το 4ο μέρος απαρτίζεται από ένα σύντομο δεύτερο ιντερμέτζο ρευστής μουσικής υφής, σε τέμπο Sehr langsam-πολύ αργά επίσης, το οποίο οδηγεί στο </p><p><b>5.</b> φινάλε, όπου ο Χίντεμιτ μεγαλουργεί αντιστικτικά. Στα πλαίσια ενός ελεύθερα ατονικού, όμως οργανωμένου υλικού και σε μορφή διπλής φούγκας "ομολογεί" τις αισθητικές επιλογές του, που έχουν πυρήνα τους μεν τον εκφραστικό εξπρεσιονισμό , όμως με νύξεις και του υστερο-ρομαντικού ιδιώματος της πρώιμης περιόδου του Χίντεμιτ. <br />Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το κλείσιμο, όπου η τρομπέτα εμφανίζεται απρόσμενα εκτελώντας τη μελωδία του γνωστού εμβατηρίου:<b>"Gruß an Bern"</b>, που "σβήνει" αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του ..</p><p>Αξίζει να σημειωθεί πως όταν το 1952 παρουσιάστηκε στις ΗΠΑ, το έργο είχε τεράστια επιτυχία!Μάλιστα βραβεύτηκε και χαρακτηρίστηκε απ΄τους μουσικοκριτικούς ως <b style="font-style: italic;">"το καλύτερο έργο μουσικής δωματίου της χρονιάς".<br /></b><span style="text-align: center;"><br />Χαριτολογώντας, η σύζυγος του συνθέτη Γερτρούδη, έγραψε σε κάποιο φίλο του ζευγαριού, εκδότη: </span></p><p style="text-align: left;"><span style="text-align: center;"><i>"Δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει πραγματικά το βραβείο, αλλά τα συγχαρητήρια πέφτουν βροχή από όλες τις πλευρές. Ξαφνικά το "Σεπτέτο" βρέθηκε στα χείλη όλων των παντοπωλών και των ιχθυοπωλών, που μας έχουν δεχθεί -πλέον- στις τάξεις του εκλεκτού πελατολογίου τους!"</i></span></p><p style="text-align: left;"><span style="text-align: center;"><i><br /></i></span></p><p style="text-align: center;"><b>Paul Hindemith: "Septet for Winds":</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Qe_93jASilo" width="320" youtube-src-id="Qe_93jASilo"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p><p style="text-align: center;">[Ο <b>Πάουλ Χίντεμιτ </b>γεννήθηκε σαν σήμερα,<b> 16 Νοεμβρίου</b> 1895<br />Τα <b>ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ</b> του γερμανού, Rudolf Heinisch, στενού φίλου του συνθέτη, φιλοτεχνήθηκαν την περίοδο σύνθεσης του Σεπτέτου]</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>πηγές: <br />www.umwindorchestra.com<br />nyphil.org<br />προσωπικές εκτιμήσεις μετά την ακρόαση</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-84156936381318940132020-11-13T12:20:00.001-08:002020-11-13T12:20:51.435-08:00«Έρωτας, η ελκτική του δύναμη στο μύθο – 9: Καλλιρόη και Κόρεσος»<p>Οι προγονοί μας -ως γνωστόν- προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ερμηνεύσουν όσα ανεξήγητα και ακατανόητα συνέβαιναν γύρω τους...Από φυσικά φαινόμενα ως τις ανθρώπινες ιδιότητες και αδυναμίες. Ανάμεσά τους και η αόρατη, κινητήρια δύναμη του έρωτα. Δύναμη που ασκεί τεράστια επιρροή πάνω σε όσους τον βιώνουν κι αποτελεί για κείνους, τουλαχιστον για όσο διάστημα υφίσταται, το βαθύτερο νόημα της ζωής. Σε αυτή τη σειρά αναρτήσεων κάθε Παρασκευή βράδυ θα αναφερόμαστε συνοπτικά σε δημοφιλή ζευγάρια της μυθολογίας, που ερωτεύτηκαν σφοδρά και σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφικά, καθώς η δύναμη του έρωτά τους τέθηκε εκτός ελέγχου. </p><p>Απόψε ένας έρωτας πάνω κι από το θάνατο…</p><p><b>"Καλλιρόη και Κόρεσος"</b></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/10/Fragonard_coresus_sacrificing_himselt_to_save_callirhoe.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="800" height="486" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/10/Fragonard_coresus_sacrificing_himselt_to_save_callirhoe.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Η θυσία του Κόρεσου για να σωθεί η Καλλιρόη", <br />Jean-Honoré Fragonard, Λούβρο</span></td></tr></tbody></table><p></p><br /><i style="text-align: left;">"...καὶ Διονύσου κατὰ τοῦτο τῆς πόλεώς ἐστιν ἱερὸν ἐπίκλησιν Καλυδωνίου: μετεκομίσθη γὰρ καὶ τοῦ Διονύσου τὸ ἄγαλμα ἐκ Καλυδῶνος. ὅτε δὲ ᾠκεῖτο ἔτι Καλυδών, ἄλλοι τε Καλυδωνίων ἐγένοντο ἱερεῖς τῷ θεῷ καὶ δὴ καὶ Κόρεσος, ὃν ἀνθρώπων μάλιστα ἐπέλαβεν ἄδικα ἐξ ἔρωτος παθεῖν. ἤρα μὲν Καλλιρόης παρθένου: ὁπόσον δὲ ἐς Καλλιρόην ἔρωτος Κορέσῳ μετῆν, τοσοῦτο εἶχεν ἀπεχθείας ἐς αὐτὸν ἡ παρθένος...",</i><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><span style="text-align: left;">μας πληροφορεί ο </span><b style="text-align: left;">Παυσανίας </b><span style="text-align: left;">στα </span><b style="text-align: left;">"ΑΧΑΪΚΆ"</b><span style="text-align: left;"> του.</span><p><br /></p><p>Σύμφωνα με το μύθο, η <b>Καλλιρόη </b>ήταν μια πανέμορφη νεανίδα της Καλυδώνας.Στην Καλυδώνα ζούσε και ο <b>Κόρεσος</b>, που δεν φημιζόταν για την ομορφάδα του. Αδικημένος απ'τη φύση, όσον αφορά την εξωτερική του εμφάνιση, είχε και την ατυχία να ερωτευθεί την πανώρια Καλλιρόη, η οποία όμως τον περιφρονούσε, θεωρώντας την αγάπη του ως την μεγαλύτερη προσβολή που της είχε γίνει. Απογοητευμένος και θλιμμένος αποφάσισε να κρύψει την ασχήμια του κάτω από το χιτώνα των ιερέων του Διονύσου και αφοσιώθηκε στη λατρεία του θεού. Θεωρούσε πως με αυτή τη μεταμόρφωση θα μπορούσε τουλάχιστον να εμπνεύσει τον σεβασμό.<br />Έτσι, μια μέρα, πήρε το θάρρος και πήγε στον πατέρα της Καλλιρόης για να τη ζητήσει σε γάμο.<br />Φυσικά η όμορφη παρθένα αρνήθηκε! Η απελπισία και η θλίψη του νέου ήταν τόση, που γυρνώντας στο ναό του Διονύσου άρχισε να εκστομίζει κατάρες, ζητώντας από τον θεό εκδίκηση για την προσβολή που έγινε στον ιερέα του. Πάνω στoν παραλογισμό του καταράστηκε ακόμα και την πατρίδα του και τους κατοίκους της.<br />Δεν πέρασε πολύς καιρός και στην Καλυδώνα ξέσπασε θανατηφόρα επιδημία!</p><p><i>"...οἱ Καλυδώνιοι τὸ παραυτίκα ὥσπερ ὑπὸ μέθης ἐγίνοντο ἔκφρονες καὶ ἡ τελευτὴ σφᾶς παραπλῆγας ἐπελάμβανε καταφεύγουσιν οὖν ἐπὶ τὸ χρηστήριον τὸ ἐν Δωδώνῃ..."</i></p><p>Το μαντείο της Δωδώνης έδωσε χρησμό πως η επιδημία θα κατάπαυε μόνο εάν οι Καλυδώνιοι θυσίαζαν στον Διόνυσο την Καλλιρόη ή άν θυσιάζονταν κάποιος άλλος στην θέση της. Αφού, κανείς δεν προσφέρθηκε,η παρθένος οδηγήθηκε στον βωμό. Πιεζόμενος όμως ο Κόρεσος από τον έρωτά της προς αυτήν, και που ως ιερέας θα την έσφαζε ο ίδιος, σφάχτηκε εκείνος αντί αυτής.</p><p><i>"...Καλλιρόη τε ὡς Κόρεσον τεθνεῶτα εἶδεν, μετέπεσε τῇ παιδὶ ἡ γνώμη, καὶ--ἐσῄει γὰρ αὐτὴν Κορέσου τε ἔλεος καὶ ὅσα ἐς αὐτὸν εἴργασται αἰδώς--ἀπέσφαξέ αὑτὴν ἐς τὴν πηγήν..."</i></p><p>Η κοπέλα βλέποντας νεκρό το νέο στα πόδια της κατάλαβε πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του για κείνη, καθώς προτίμησε να πεθάνει ο ίδιος για να την γλυτώσει. Τότε, βλέποντας την ευγένεια της ψυχής που καθρεπτιζόταν στη μορφή του νεκρού άνδρα και έδινε στο γαληνεμένο πρόσωπό του μια ομορφιά θεϊκή η νέα ένιωσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα: τον έρωτα! Μια ακατανίκητη δύναμη την έσπρωχνε κοντά του. Ντροπή, τύψεις μα και ο έρωτας, που είχε ξαφνικά γεννηθεί μέσα της την έκαναν να σφαχτεί και κείνη, στην πηγή της Καλυδώνας, που αργότερα οι άνθρωποι ονόμασαν Καλλιρόη από το όνομα της νέας.</p><p><i>"...ἀπέσφαξέ αὑτὴν ἐς τὴν πηγήν καὶ ἀπ' ἐκείνης οἱ ἔπειτα ἄνθρωποι Καλλιρόην τὴν πηγὴν καλοῦσι".</i>(ΠΑΥΣΑΝΙΑ ΑΧΑΪΚΑ, Κεφ. 21)</p><p><br /></p><p>Σας παραθέτω το τέλος από ένα παλιό σχετικό διήγημα του <b>Σταματίου Βάλβη, </b>που ανακάλυψα...</p><p><i>"...Η μήνις του Διονύσου εξιλεώθη...Η νόσος της πόλεως έπαυσεν αυθωρεί.Πάντες οι Καλυδώνιοι θρηνούσι τον θείον ιερέα...[...]Ολίγην ώρα μετά,την μάχαιραν του Κορέσου έλαβεν η Καλλιρόη προς ανάμνησιν της αυταπαρνήσεως εκείνου και την μάχαιραν ταύτν ενέπηξεν εις το στήθος αυτής!Την στιγμήν καθ' ην είδον πίπτοντα τον Κόρεσον,ηγάπησεν πρώτη φορά και η Καλλιρόη.Και ηγάπησε εκείνον,ον τοσούτον εμίσησεν!!Τοιαύτη η ανθρωπίνη καρδία!..."</i></p><p><br /></p><p>Ο μύθος αυτός μάς φέρνει στο νου τόσες και τόσες περιπτώσεις έρωτα που δεν βρήκαν ανταπόκριση καθώς η εξωτερική εμφάνιση του ενός έπαιξε ρόλο ανασταλτικό ώστε να αναπτυχθεί το ερωτικό συναίσθημα. Όταν αποκαλύπτεται με πράξεις η εσωτερική ομορφιά κι ο πλούτος της ψυχής αυτού που απορρίψαμε, εκτός από τη συνειδητοποίηση της ουσίας της αγάπης, τα συναισθήματα μπορεί και ν' αλλάξουν... </p><p> </p><p style="text-align: left;">Η τέχνη έχει αποτυπώσει θαυμάσια το μύθο, που μας διδάσκει την αυτοθυσία. Ένα υπέροχο δείγμα εικαστικής δημιουργίας υψηλής αισθητικής είναι του <b>Jean-Honoré Fragonard</b>, που κοσμεί τις αίθουσες του Λούβρου. Ο ζωγράφος με βάση την περιγραφή του Παυσανία αποτυπώνει την έντονης δραματικότητας σκηνή της θυσίας του ερωτευμένου Κόρεσου ώστε να σώσει την αγαπημένη του Καλλιρόη.<br /></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7f/Andre_cardinal_destouches.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="505" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7f/Andre_cardinal_destouches.jpg" width="316" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span style="text-align: left;">Andre Destouches</span></span></td></tr></tbody></table><p></p>Επίσης το μύθο περιγράφει με τα μουσικά ηχοχρώματα στην ομώνυμη όπερά του ο <b>Andre Destouches</b>.<br />Ο γάλλος συνθέτης εμπνεύστηκε από τον έρωτα του Κόρεσου προς την Καλλιρόη όπως την διέσωσε ο Παυσανίας στα Αχαϊκά του, την λυρική τραγωδία του <b>"Callirhoé"</b> με πρόλογο και πέντε πράξεις σε λιμπρέτο του<b> Pierre-Charles Roy</b>, που από τους συγχρόνους του θεωρήθηκε <b>"ως το αριστούργημά του".<br /></b>Η πρεμιέρα της όπερας έγινε το 1712 στο Βασιλικό Θέατρο του Παρισιού.<br />Ο συνθέτης βασίστηκε στο μοντέλο της λυρικής τραγωδίας του Lulli, συμβάλλοντας έτσι στην εξέλιξη του είδους αυτού υπογραμμίζοντας τη σύνδεση λόγου, μουσικής και κίνησης.<p style="text-align: left;">Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος που ανατίθεται στη χορωδία, η οποία όχι μόνο παρεμβαίνει ως μάρτυρας του δράματος, αλλά και συμμετέχει σε αυτό σχολιάζοντας.Η σύνθεση, μέσα από τα ηχοχρώματα των οργάνων και τη δυναμική δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα αναδεικνύοντας τέλεια τις ψυχολογικές περιγραφές των χαρακτήρων της τραγωδίας.</p></blockquote><p>Ο λιμπρετίστας παραλλάσσει ελαφρώς το μύθο, με την Καλλιρόη να εξαναγκάζεται από τους γονείς της να πατρευτεί τον ιερέα Κόρεσο. Εκείνη, που είναι κρυφά ερωτευμένη με τον Αγήνορα, κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής λιποθυμά και ο νέος ομολογεί την αγάπη τους. Ο Κόρεσος οργισμένος για την ασέβεια προς το πρόσωπό του-ιερέα του Διονύσου, καταριέται το λαό της Καλυδώνας να τον βρουν πολλά δεινά, όπως και γίνεται. <br />Η Καλλιρόη με τη μητέρα της συμβουλεύονται το Μαντείο κι ο χρησμός απαιτεί το αίμα της Καλλιρόης ή κάποιου που την αγαπά πραγματικά για να σωθεί το βασίλειο. <br />Η κοπέλα παίρνει την απόφαση να θυσιαστεί , ενώ ο ερωτευμένος Αγήνωρ είναι πρόθυμος να πεθάνει στη θέση της, ώστε να σωθεί η αγαπημένη του.Ο Κόρεσος βλέπει πως αν θυσιαστεί ο Αγήνορας, η Καλλιρόη θα τον μισήσει για πάντα. Έτσι, μαχαιρώνεται εκπληρώνοντας τη θυσία που ζήτησε ο θεός, να χυθεί αίμα από κάποιον που αγαπούσε βαθιά την Καλλιρόη..</p><p>Θα ακούσουμε την εισαγωγή της λυρικής τραγωδίας και την άρια της Καλλιρόης από την Πρωτη πράξη , οπου η κοπέλα θρηνεί τη μοίρα της, καθώς αντιλαμβάνεται πως χανει το νεο που αγαπα. …Μέρος έντονης εκφραστικότητας, οδύνης και σπαραγμού..</p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><b>Andre </b></span><b>Destouches: "Callirhoé, Ouverture":</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HHPqcOie7u0" width="320" youtube-src-id="HHPqcOie7u0"></iframe></div><p style="text-align: center;"><b style="text-align: left;">Andre </b><b>Destouches: "Callirhoé, O nuit temoin de mes soupirs secrets":</b></p><p style="text-align: center;"><i>"Ω, νύχτα, μάρτυρα των μυστικών μου στεναγμών.<br />για πάντα έχασα το νέο π'αγαπώ!"</i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/7zgR8pboVUo" width="320" youtube-src-id="7zgR8pboVUo"></iframe></div><p>Η λυρική τραγωδία κλείνει με τις τελευταίες λέξεις που απευθύνει ο Κόρεσος στους εραστές: <br /></p><div style="text-align: center;"><i style="text-align: left;">"Πεθαίνοντας, μπορεί το χέρι μου να σας ενώσει…Να θυμάστε τον Κόρεσο…"</i></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PTN0CYbtkvQ" width="320" youtube-src-id="PTN0CYbtkvQ"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;">Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην Κοινότητα <a href="https://www.facebook.com/TheMythologists/photos/a.266687670100436/2832524490183395/?type=3&theater">The Mythologists</a></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-43305736384119704022020-11-07T07:52:00.001-08:002020-11-07T07:52:18.373-08:00«Έρωτας, η ελκτική του δύναμη στο μύθο – 8: Αρέθουσα και Αλφειός»<p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f6/Alpheus_and_Arethusa_02_-_Carlo_Maratta.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="661" data-original-width="800" height="528" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f6/Alpheus_and_Arethusa_02_-_Carlo_Maratta.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">"Ο Αλφειός κυνηγά την Αρέθουσα ενώ η Άρτεμη την τυλίγει σε σύννεφο", Carlo Maratta (1655)</span></td></tr></tbody></table><p></p><br />Σε αυτή τη σειρά αναρτήσεων κάθε Παρασκευή βράδυ θα αναφερόμαστε συνοπτικά σε δημοφιλή ζευγάρια της μυθολογίας, που ερωτεύτηκαν σφοδρά και σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφικά, καθώς η δύναμη του έρωτά τους τέθηκε εκτός ελέγχου. <p>Οι προγονοί μας -ως γνωστόν- προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ερμηνεύσουν όσα ανεξήγητα και ακατανόητα συνέβαιναν γύρω τους...Από φυσικά φαινόμενα ως τις ανθρώπινες ιδιότητες και αδυναμίες. Ανάμεσά τους και η αόρατη, κινητήρια δύναμη του έρωτα. Δύναμη που ασκεί τεράστια επιρροή πάνω σε όσους τον βιώνουν κι αποτελεί για κείνους, τουλάχιστον για όσο διάστημα υφίσταται, το βαθύτερο νόημα της ζωής. </p><p>Απόψε, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας...</p><div><b>«Αρέθουσα και Αλφειός»</b></div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Paolo_de_Matteis_-_Alpheus_and_Arethusa.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="575" data-original-width="800" height="287" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Paolo_de_Matteis_-_Alpheus_and_Arethusa.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Aλφειός και Αρέθουσα", Paolo de Matteis</span></td></tr></tbody></table><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Σύμφωνα με μια εκδοχή τη Μυθολογίας, η Αρέθουσα ήταν μια νύμφη των πηγών και των δασών, ορκισμένη παρθένα και συνοδός της Άρτεμης, κόρη του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδος. </p><p>Την πανέμορφη Αρέθουσα ερωτεύτηκε ο Αλφειός.</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;">Όμως, εκείνη, μη ανταποκρινόμενη στον έρωτά του και προσπαθώντας να ξεφύγει από το κυνήγι του, ζήτησε βοήθεια από την Άρτεμη, Η θεά την τύλιξε σε σύννεφο και τη μεταμόρφωσε σε γάργαρη πηγή. Ο Δίας που είχε λυπηθεί τον απελπισμένο από την απόρριψη Αλφειό, τον μεταμόρφωσε σε ποτάμι. </p></blockquote><p>Η Άρτεμη έδειξε στην Αρέθουσα υπόγειους δρόμους για να μπορέσει να τού ξεφύγει…</p></blockquote><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/44/Syrakus_BW_2012-10-06_14-48-35_stitch_2.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="745" data-original-width="800" height="298" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/44/Syrakus_BW_2012-10-06_14-48-35_stitch_2.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">H πηγή της Αρέθουσας στην Ορτυγία</span></td></tr></tbody></table>Έτσι η Αρέθουσα διαπέρασε τη μεταξύ Πελοποννήσου και Σικελίας θάλασσα, φθάνοντας στην νήσο Ορτυγία, στις Συρακούσες. <br />Όμως η αγάπη του Αλφειού, δυνατή και άσβεστη όπως ήταν, βρήκε τρόπο να τη φτάσει. Με την ορμητικότητά του κυριάρχησε στα θαλάσσια ρεύματα της Αδριατικής, καταφέρνοντας να ενώσει τα νερά του για πάντα με κείνα της καλλίροης πηγής της Αρέθουσας.<br />Μιας πηγής, που περιβάλλεται σήμερα από φοίνικες και παπύρους. Ένα από τα ελάχιστα μέρη της Ευρώπης που φύεται πάπυρος...<p></p><p></p><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table>Πρόκειται για ένα υπέροχο μύθο, που είχαν επινοήσει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, προκειμένου να ερμηνεύσουν την ένωση των γλυκών νερών των ποταμών με τη θάλασσα...<p></p><p><br />Η μάγισσα Μουσική μας, εδώ παρούσα φυσικά, αφού από το μύθο εμπνεύστηκε το 1915 το πρώτο μέρος του έργου <b>"Mythes, Op.30-Μύθοι-Τρία ποιήματα για βιολί και πιάνο", ο Karol Szymanowski.</b></p><p>Το έργο είναι τριμερές με τους μύθους του "Νάρκισσου" και του "Πάνα με τις Δρυάδες", να το ολοκληρώνουν.<br />Σύνθεση ιμπρεσσιονιστικού ύφους, πλούσια ηχοχρωματική παλέτα, ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη αρμονία και το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ πιάνου και βιολιού αποκαλύπτεται μαγικό!<br />Η μυθολογία δίνει το ερέθισμα για μουσικό προγραμματισμό! <br />Mαγευτική η εκφραστική φύση του μύθου από τον Σιμανόφσκι, που αριστοτεχνικά τον περιγράφει με λεπτότατες αποχρώσεις και τεράστιο φάσμα λυρισμού, που πολλοί χαρακτήρισαν ως "έκσταση".</p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e6/Alpheus_and_Arethusa_MET_DP248116.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="600" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e6/Alpheus_and_Arethusa_MET_DP248116.jpg" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Aρέθουσα και Αλφειός", Lorenzi, Battista di Domenico<br />MET, NY</span></td></tr></tbody></table><br /><p></p><p>Από τα πρώτα κιόλας μέτρα το πιάνο μιμείται τη γάργαρη ροή του νερού, δημιουργώντας το μουσικό υπόβαθρο για μια από τις ωραιότερες μελωδίες του Σιμανόφσκι.</p><p>Θεωρείται έργο επαναστατικό, καθως υιοθετεί ένα νέο τρόπο έκφρασης για το βιολί, που έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. <br />Ετσι, επιλέγω να το ακουσουμε με τον θρύλο-ουκρανό <b>Yulian Sitkovetsky.</b><br />Ως παιδί υπήρξε φαινόμενο.Ήταν εκείνος που επιλέχθηκε ως το σπουδαιότερο ταλέντο του Ωδείου του Κιέβου προκειμένου να ερμηνεύσει για τον Jacques Thibaud ενώ το 1945 κέρδισε τον διαγωνισμό Νεων Ερμηνευτών Σοβ.Ενωσης στο βιολί, με τους Ρίχτερ και Ροστροπόβιτς να κερδίζουν στο πιάνο και το τσέλο, αντίστοιχα.</p><p>Δυο χρόνια αργότερα μοιράστηκε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Πράγας με τον Leonid Kogan.Θαυμαστές και υποστηρικτές του υπήρξαν οι Yehudi Menuhin και David Oistrakh. Στο πιάνο η σύζυγός του, Bella Davidovich.</p><div><br /></div><div><br /></div><p style="text-align: center;"><b>Κ. Szymanowski : "Mythes", Op.30 No.1 - </b><b>La Fontaine d'Arethuse" / Julian Sitkovetsky:<br /></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/JmMykNwh7UM" width="320" youtube-src-id="JmMykNwh7UM"></iframe></div><br /><p></p><div>Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην Κοινότητα <a href="https://www.facebook.com/TheMythologists/photos/a.266687670100436/2813989968703514/?type=3&theater">The Mythologists</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-28795693984102308472020-11-01T00:04:00.002-07:002020-11-01T00:04:56.397-07:00Εντουάρντ Σαΐντ: ο σταχαστής με τη βαθιά μουσική κουλτούρα...<p style="text-align: left;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/29/Edward_Said_and_Daniel_Barenboim_in_Sevilla%2C_2002.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="800" height="270" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/29/Edward_Said_and_Daniel_Barenboim_in_Sevilla%2C_2002.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">Έντουαρντ Σαΐντ - </span></span><span style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">Ντάνιελ Μπάρεμποϊμ</span></span></td></tr></tbody></table><p></p>Τον γεννημένο σαν σήμερα, <b>1η Νοέμβρη</b> 1935, <b>Έντουαρντ Σαΐντ</b>, τον γνωρίζουμε ως ένα από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής μας, κριτικό λογοτεχνίας, και πολιτικό αναλυτή, ειδικό στο Μεσανατολικό πρόβλημα. Αμερικανός υπήκοος, γεννημένος στην Παλαιστίνη, χριστιανός ανάμεσα σε μουσουλμάνους, μπορούμε να καταλάβουμε όσα βίωνε και ήταν καθοριστικά στη διαμόρφωση της σκέψης και της προσωπικότητάς του.<br /><br /><p style="text-align: left;">Οι φιλόμουσοι έχουμε κι έναν παραπάνω λόγο για τη μαζί του γνωριμία, καθώς υπήρξε φίλος και συνεργάτης του <b>Ντάνιελ Μπάρεμποϊμ. <br /></b>Tούς άρεσε να παίζουν στο πιάνο Σούμπερτ a 4 mains...</p><p>Παλαιστίνιος ο ένας, Εβραίος ο άλλος μοιράστηκαν το πάθος τους για τη µουσική, την οδύνη τους για τις πληγές-διαφορές των λαών...</p><p>Οι δυο τους το 1999 ίδρυσαν την <b>Ορχήστρα του Δυτικού-Ανατολικού Διβανίου</b>, (αποκαλούμενη έτσι από την ποιητική συλλογή του Γκαίτε "West-oestlicher Diwan"), αποτελούμενη από νέους Ισραηλινούς και Άραβες, ένα όραμα του Σαΐντ, που πίστεψε στην αξία της Μουσικής ως πανανθρώπινο φαινόµενο για τη συναδέλφωση των λαών...<br />Eπίσης, από κοινού ίδρυσαν την <b>"Ακαδημία Barenboim - Said" </b> στο Βερολίνο, όπου υποδέχεται νέους φοιτητές από τον αραβικό κόσμο και το Ισραήλ για να σπουδάσουν μουσική και ανθρωπιστικές σπουδές.</p><p><b>Ο Σαΐντ αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία αλλά και την κλασική μουσική,</b> που άκουγε μετά μανίας από μικρός. Άνθρωπος λοιπόν, με βαθιά μουσική κουλτούρα, γνώστης ιδιαίτερων λεπτομερειών για συνθέτες και έργα, πιανίστας ο ίδιος...</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCAbXTIagCpD3hwRlclfOlLuIvB4OjyPWsALYirq1QS55KGa6d_FGP09pmEAcTCjLTGNa6izDpqU0fZlinFg_qpfQYj1VHszc_vGPJ4JhpBnVBTTyz54HSINK1NMzSNRckCuaLOseJ6vEg/s910/%25CE%2596%25CE%25A9%25CE%2597+%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%259F%25CF%2582+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="910" data-original-width="630" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCAbXTIagCpD3hwRlclfOlLuIvB4OjyPWsALYirq1QS55KGa6d_FGP09pmEAcTCjLTGNa6izDpqU0fZlinFg_qpfQYj1VHszc_vGPJ4JhpBnVBTTyz54HSINK1NMzSNRckCuaLOseJ6vEg/s320/%25CE%2596%25CE%25A9%25CE%2597+%25CE%2595%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%259F%25CF%2582+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A5.jpg" /></a></div>Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του <b>"Ζωή εκτός τόπου" </b>θα μοιραστούμε σήμερα, μέρα της γενέθλιας επετείου του, στην ουσία την αυτοβιογραφία του, όπου η μουσική παίζει σε πολλά κεφάλαιά του, πρωταγωνιστικό ρόλο:<p></p><p><i>"Η μουσική (όταν ήμουν μικρός) ήταν μια δυσάρεστη και βαρετή σειρά από ασκήσεις πιάνου, οι οποίες μέσα από τα βιβλία των Μπουργκμύλερ, Τσέρνι και Ανόν με κρατούσαν δέσμιο ατέλειωτων επαναλήψεων που δεν φαίνονταν να βελτιώνουν ικανοποιητικά τη δεξιοτεχνία μου στο κλαβιέ και αφετέρου εκπληκτικά πλούσιος κόσμος μεγαλόπρεπων ήχων και θεαμάτων.[...] συνδύαζα τις εικόνες τους με φανταστικές σκηνές που δημιουργούσα με τους ήχους από τα χορδίσματα της ορχήστρας πριν από την παράσταση και ήχους που αγάπησα μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές.<br /></i><i>[...]<br /></i><i>Μού επέτρεπαν να ακούω δύο κι έπειτα τρία ραδιοφωνικά προγράμματα την εβδομάδα...το ένα ήταν οι <b>"Βραδιές στην όπερα" στο BBC</b> κάθε απόγευμα Κυριακής στη 1:15, όπου άκουσα όπερα για πρώτη φορά. Εκστασιάστηκα όταν μετέδωσαν την <b>"Πουλημένη Μνηστή",</b> ενώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να φανταστώ τις χαρές ενός τσέχικου γάμου και τί θα μπορούσαν να σημαίνουν τα ακατανόητα λόγια που τόση ευχαρίστηση μού πρόσφεραν μέσα από τα ραδιοκύματα...<br /></i><i>[...]<br /></i><i>Ο πλέον δελεαστικός, αυτός που παρέμεινε μέγα μυστήριο ήταν ο <b>Βάγκνερ.</b> Ένας εξαιρετικά αινιγματικός δίσκος 78 στροφών που στη μια πλευρά είχε το <b>"Κάλεσμα του Χάγκεν"</b>, με έφερε σε επαφή στα δέκα περίπου χρόνια μου με το <b>Der Ring</b>, αλλά δεν μπόρεσα να δω την όπερα μέχρι το 1958 όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Μπαϋρόιτ. Το ρόλο του Χάγκεν τραγούδησε ένας ερμηνευτής, που μούγκριζε, βρυχάτο και γρύλιζε με τον αρμόζοντα επιβλητικό τρόπο ήχους που εκπροσωπούσαν έναν ομιχλώδη κόσμο λογχοφόρων αχρείων, τρομερών όρκων και αιμοσταγούς δράσης....</i></p><p>(<b>Εντουάρντ Σαΐντ: " Ζωή εκτός τόπου</b>, εκδ. Μεταίχμιο, μτφ: Ελένη Λούση, σελ. 170-173)</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b3/Bedrich_Smetana.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="708" data-original-width="584" height="200" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b3/Bedrich_Smetana.jpg" width="165" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">1.</span></b> Θα ακούσουμε την εισαγωγή από την όπερα του <b>Σμέτανα: "Πουλημένη Μνηστή"</b>, που θεωρείται το αριστούργημα του τσέχου συνθέτη. Από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ο τσεχικός εθνικός ύμνος. <p></p><p>Ο Σμέτανα με αφάνταστη μουσική εφευρετικότητα διηγείται τη σπαρταριστή ιστορία, όπου εκτυλίσσεται σε ένα Βοημικό χωριό. Αναφέρεται στη φτωχή Μαρένκα, που πιέζεται από τον πατέρα της να παντρευτεί τον τραυλό αλλά πλούσιο Βάτσεκ, γιο του γαιοκτήμονα της περιοχής. Όμως η κοπέλα είναι ερωτευμένη με έναν νέο άγνωστης καταγωγής, τον Γιένικ, ο οποίος φαινομενικά ξεπουλάει την αγάπη της έναντι αμοιβής, με μόνο όρο αυτή να παντρευτεί έναν από τους γιους του πλούσιου γαιοκτήμονα. Στο τέλος ο νέος κερδίζει τα χρήματα αλλά και τη νύφη, αφού αποκαλύπτεται ότι ο Γιένικ είναι ο χαμένος γιος .<br /> <br />Πρόκειται για όπερα ατμοσφαιρική με αυθεντικά τσεχικά στοιχεία και στην Εισαγωγή ο Σμέτανα μεταφέρει τη φρεσκάδα, την ορμητικότητα και το χιουμοριστικό πνεύμα του έργου.</p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Smetana: "The Bartered Bride", Overture:</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/nZRahxqOjaE" width="320" youtube-src-id="nZRahxqOjaE"></iframe></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9d/RichardWagner.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="577" height="200" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9d/RichardWagner.jpg" width="144" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">2.</span></b> Ο Σαΐντ αναφέρεται στο <b>"Λυκόφως των Θεών"</b>, το τελευταίο μέρος, της τετραλογίας του <b>Ρίχαρντ Βάγκνερ: "Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν"</b>, και το ρόλο του κακού, σκοτεινού και εκδικητικού <b>Χάγκεν</b>, που ανατίθεται σε φωνή μπάσου. <br />Είναι ο γιος του άπληστου νάνου Άρμπεριχ και σχεδιάζουν να πάρουν πίσω το δακτυλίδι, που χαρίζει, σε όποιον το φοράει, τη δύναμη να κυριαρχήσει πάνω στον κόσμο. <br />Αποφασισμένος να θανατώσει τον Ζίγκφριντ ανεβαίνει στο βράχο και φυσώντας το κέρατο καλεί στα όπλα...<p></p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><b>Wagner: "Götterdämmerung, Act 2 , scene II- Hagen's call"</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/RnwFS0kq00E" width="320" youtube-src-id="RnwFS0kq00E"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-14148217748300450412020-10-31T11:12:00.001-07:002020-10-31T11:12:35.378-07:00 «Έρωτας, η ελκτική του δύναμη στο μύθο – 7: Πύραμος και Θίσβη»<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5c/Pierre_Gautherot_-_Pyramus_and_Thisbe%2C_1799.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="618" data-original-width="800" height="494" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5c/Pierre_Gautherot_-_Pyramus_and_Thisbe%2C_1799.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Pierre Gautherot : "Pyrame et Thisbe"</span></td></tr></tbody></table><p><br />Οι προγονοί μας -ως γνωστόν- προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ερμηνεύσουν όσα ανεξήγητα και ακατανόητα συνέβαιναν γύρω τους...Από φυσικά φαινόμενα ως τις ανθρώπινες ιδιότητες και αδυναμίες. Ανάμεσά τους και η αόρατη, κινητήρια δύναμη του έρωτα. Δύναμη που ασκεί τεράστια επιρροή πάνω σε όσους τον βιώνουν κι αποτελεί για κείνους, τουλαχιστον για όσο διάστημα υφίσταται, το βαθύτερο νόημα της ζωής. </p><p>Σε αυτή τη σειρά αναρτήσεων κάθε Παρασκευή βράδυ θα αναφερόμαστε συνοπτικά σε δημοφιλή ζευγάρια της μυθολογίας, που ερωτεύτηκαν σφοδρά και σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφικά, καθώς η δύναμη του έρωτά τους τέθηκε εκτός ελέγχου. </p><p>Απόψε ένας μύθος για τον έρωτα δυο νέων,που οι κοινωνικές συμβάσεις εμποδίζουν…Μια ιστορία που πάντα συγκινεί… :<b> "Πύραμος και Θίσβη"...</b></p><p><br /></p><p></p><div style="text-align: center;"><i>"Στου έρωτα το μαγικό παιχνίδι</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>Τους εραστές φωτίζει η ομορφιά τους.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Κι ο έρωτας, που λεν τυφλός πως είναι</i></div><div style="text-align: center;"><i>τη σκοτεινιά της νύχτας προτιμάει.</i></div><div style="text-align: center;"><i>Έλα γλυκειά μου νύχτα να μου μάθεις</i></div><div style="text-align: center;"><i>πώς δυο παρθενικά κορμιά θα σμίξουν</i></div><div style="text-align: center;"><i>μες στη χαρά του έρωτα δοσμένα".</i></div></i><p></p><p style="text-align: center;">(Απόσπασμα:"Ρωμαίος και Ιουλιέτα" Σαίξπηρ)</p><p>Έναν παλιό μύθο,"εκμεταλλεύεται" στο πλάσιμο αυτής της ιστορίας,ο άγγλος δραματουργός,για δύο εραστές με ανάλογο τραγικό τέλος, τον Πύραμο και την Θίσβη.</p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhS_2mzwdGnWnqW74kEvYTvfntjhntAHbEEL8M2523tDt6UmPZEdAJyw2_4Ek4_F-6hsJ9j8k9RhBgc9_7HLKk5A4S6-ywZZZsbywCERc1NbSH_nsGUDqgF9mEV9oAL0vvz3g8-5JcWRWa/s500/%25CE%25B8%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B2%25CE%25B7.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="282" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhS_2mzwdGnWnqW74kEvYTvfntjhntAHbEEL8M2523tDt6UmPZEdAJyw2_4Ek4_F-6hsJ9j8k9RhBgc9_7HLKk5A4S6-ywZZZsbywCERc1NbSH_nsGUDqgF9mEV9oAL0vvz3g8-5JcWRWa/s320/%25CE%25B8%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B2%25CE%25B7.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">J.W.Waterhouse : "Thisbe,the Listener"</span></td></tr></tbody></table>Λέει λοιπόν ο Οβίδιος στις ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ του :<p></p><p>Ο Πύραμος ήταν το πιο γοητευτικό παλληκάρι απ' όλους τους άνδρες και η Θίσβη η ωραιότερη νέα της Ανατολής. Οι δύο νέοι ζούσαν στη Βαβυλώνα και ήταν γείτονες. Αγαπούσαν τρυφερά ο ένας τον άλλο, αλλά, εμπόδιο στον έρωτα τους στέκονταν οι αντίπαλες οικογένειές τους, που τους απαγόρευαν ακόμη και να βλέπονται.</p><p><i>"Τοίχε ζηλιάρη, τοίχε χωριστή, τι στέκεις στην αγάπη μας εμπόδιο;"</i></p><p>Για να επικοινωνούν, χρησιμοποιούσαν μια χαραμάδα της μεσοτοιχίας, που χώριζε τα σπίτια τους.</p><p>Μια φεγγαρόλουστη νυχτιά,αποφάσισαν να ιδωθούν κρυφά έξω από τα τείχη της πόλης,στον τάφο του Νίνου,στην πηγή με τις λευκές μουριές,κάτω από τις βαθιές σκιές . Πρώτη έφτασε η Θίσβη μ'ένα πέπλο να καλύπτει το πρόσωπό της.</p><p>Ξαφνικά παρουσιάζεται μια λέαινα στη βρύση...Κι αυτή η λέαινα καθόρισε την τύχη των δύο εραστών:</p><p></p><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>"Λιοντάρι λεκιασμένο με των βοδιών το αίμα,</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>το αίμα το νωπό,που άφριζε τριγύρω στη μουσούδα</i></div><div style="text-align: center;"><i>φάνηκε να τραβάει για την πηγή,</i></div><div style="text-align: center;"><i>τη δίψα ν' αποθέσει στα νερά της".</i></div></i><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/77/Pyramus_and_Thisbe_Pompeii.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="719" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/77/Pyramus_and_Thisbe_Pompeii.jpg" width="288" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Πύραμος και Θίσβη, <br />Σπίτι του Λορέιους Τιμπουρτίνους, Πομπηία</span><br /><br /></td></tr></tbody></table>Η Θίσβη έντρομη τρέχει να κρυφτεί. Της πέφτει όμως το πέπλο της το οποίο η λέαινα ξεσκίζει καταματώνοντάς το.Σε λίγο φτάνει ο Πύραμος, βλέπει το ματωμένο πέπλο και νομίζει ότι η αγαπημένη του έχει κατασπαραχθεί από το λιοντάρι.<p></p><p><br /></p><p></p><div style="text-align: center;"><i>"Ο Πύραμος το γέμισε το σάλι με δάκρυ και φιλί !</i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i>...Είχε ζωσμένο πάνω του σπαθί.</i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i>Το έμπηξε βαθιά στα σωθικά του,</i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i>κι όπως ακόμα έκαιγε η πληγή</i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i>το τράβηξε την ώρα του θανάτου"</i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="font-style: italic; text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Μην μπορώντας να ζήσει χωρίς αυτή, τράβηξε το σπαθί του και το κάρφωσε στο πλευρό του. Το αίμα τινάχθηκε με πίεση και πιτσίλησε τα άσπρα μούρα...</span></div><p></p><div style="text-align: left;"><i>"Το αίμα σαν πίδακας τινάζεται ψηλά <br />και το δεντρί ραντίζει</i></div><i><div style="text-align: left;"><i>κάνοντας τη χροιά του πορφυρή...</i></div><div style="text-align: left;"><i>και ποτισμένη η ρίζα του κι εκείνη</i></div><div style="text-align: left;"><i>ανέβασε πορφύρα στους καρπούς</i></div><div style="text-align: left;"><i>και πέρασε στα μούρα τη βαφή της".</i></div></i><p></p><p>Στο μεταξύ, η Θίσβη συνήλθε από το φόβο της και δειλά - δειλά βγήκε από την κρυψώνα της να δει τι απέγινε η λέαινα. Τότε αντίκρυσε τον αγαπημένο της νεκρό. Ταραχή, απόγνωση, απελπισία, όλα μαζί την οδηγούν στο μοιραίο. Χωρίς τον αγαπημένο της η ζωή δεν έχει αξία.</p><p></p><div style="text-align: center;"><i>"Κι αν ήταν μοναχά να μας χωρίσει ο θάνατος,</i></div><i><div style="text-align: center;"><i>τώρα μήτε κι αυτός μπορεί να σε κρατήσει μακριά μου"</i></div></i><p></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/dc/Sch%C3%BCtzenscheibe_Pyramus_und_Thisbe.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="797" data-original-width="800" height="319" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/dc/Sch%C3%BCtzenscheibe_Pyramus_und_Thisbe.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Πύραμος και Θίσβη", ανωνύμου, 17ου αι.</span></td></tr></tbody></table><br />Στήνει το σπαθί του Πύραμου όρθιο και πέφτει επάνω.<br />Πεθαίνοντας, λέει ο μύθος, παρακάλεσε τους θεούς να φροντίσουν ώστε να ενταφιαστούν στον ίδιο τάφο κι ακόμη οι καρποί της μουριάς να έχουν όταν ωριμάσουν το σκούρο κόκκινο χρώμα του αίματος, σε ανάμνηση της άτυχης αγάπης τους.<p></p><p style="text-align: center;"><i>"...και συ μουριά,σκεπή σε λίγο και για τα δυο κορμιά<br /></i><i>που θα πλαγιάζουν από κάτω,<br /></i><i>κράτα σημάδια από το φονικό:<br /></i><i>πένθιμο κάρπιζε και μαυροφορεμένο,<br /></i><i>θύμιζε με το χρώμα του καρπού αίμα διπλό και αδικοχυμένο!"</i></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Κι αφού με Σαίξπηρ ξεκινήσαμε,ας τελεώσουμε με τον ίδιο και με την προτροπή του για τις αντίπαλες οικογένειες των αδικοχαμένων νέων:</p><p style="text-align: center;"><i>"Πένθιμη ειρήνη τούτη η αυλή μας δίνει<br /></i><i>κι ο ήλιος από τον πόνο του πηγαίνει να κρυφτεί.<br /></i><i>Ελάτε να σκεφτούμε:<br /></i><i>Δικαιοσύνη, πρέπει σ’ αθώους και φταίχτες να δοθεί.<br /></i><i>Τι έτσι πικρή δεν στάθη άλλη καμία,<br /></i><i>σαν των παιδιών αυτή την ιστορία".</i></p><p style="text-align: center;"><i><br /></i></p><p style="text-align: center;"><b>ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ: </b></p><p style="text-align: center;"><b><br /></b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/93/Johann_Adolf_Hasse.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="434" data-original-width="350" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/93/Johann_Adolf_Hasse.jpg" width="258" /></a></div><b><span style="font-size: large;">1.</span></b> Στο τέλος της δεκαετίας του 1760 ο γερμανός συνθέτης, τραγουδιστής και δάσκαλος μουσικής, απο τους δημοφιλέστερους του 18ου αιώνα, <b>Αντολφ Χάσσε </b>στήνει την δυο πράξεων όπερα του: <b>"Piramo e Tisbe"</b> βασισμένη στο κείμενο του Οβίδιου απο τις "Μεταμορφώσεις". <br />Το λιμπρέτο συντάχθηκε από τον Μάρκο Κοτελίνι και ο συνθέτης κατέτασσε αυτό το τραγικό ιντερμέτζο του <b><i>στις καλύτερες δημιουργίες του, αν όχι η καλύτερη!</i></b><p></p><p>Πρόκειται για μουσική δημιουργία αρκετά πολύπλοκη με σύνθετα ρετσιτατίβι και άριες. Mε ρέουσες, φωνητικές γραμμές που επιτρέπουν στους ερμηνευτές να υπογραμμίσουν το λιμπρέτο και να φωτίσουν το νόημα των στίχων.Την περίοδο σύνθεσης της όπερας ο Χάσσε είχε απομακρυνθεί από την da capo aria υιοθετώντας πιο ελεύθερες και ακανόνιστες φόρμες έκφρασης και για την ορχήστρα και για τις φωνές με τις λαμπρές μελωδίες να ακολουθούν η μια την άλλη. </p><p style="text-align: center;"><b>Johann Adolf Hasse - Piramo e Tisbe:</b></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/M3MwXgPGuoo" width="320" youtube-src-id="M3MwXgPGuoo"></iframe></div><b><br /></b><p></p><p><b><span style="font-size: large;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><a href="https://onbaroque.files.wordpress.com/2013/06/brescianello.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="285" data-original-width="252" height="200" src="https://onbaroque.files.wordpress.com/2013/06/brescianello.jpg" width="177" /></a></span></b></div><b><span style="font-size: large;">2.</span></b> Eίχε προηγηθεί η ποιμενική όπερα <b>"La Thisbe"</b> του Μπολονέζου αρχιβιολιστή και μαέστρου στην Αυλή της Βυτεμβέργης, <b>Giuseppe Antonio Brescianello,</b> ο οποίος παρουσίασε το σκηνικό έργο στο θέατρο του Παλατιού το 1718. <br />Το λιμπρέτο του Pier Jacopo Martello βασίστηκε επίσης στο επεισόδιο από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου.<br /><br />Eίναι η μοναδική όπερα του Brescianello, έργο υψηλής αισθητικής μπαρόκ, που εμφανίζει επιρροές από Αλμπινόνι και Βιβάλντι και προϊδεάζει το μελωδικό ύφος του Χάσσε.<div><b style="text-align: center;"><br /></b></div><div><b style="text-align: center;">Ακούμε την άρια της Θίσβης:</b><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/GbSAGHwA-CM" width="320" youtube-src-id="GbSAGHwA-CM"></iframe></div><div><br /></div>Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην Κοινότητα των <a href="https://www.facebook.com/TheMythologists/photos/a.266687670100436/2796755150426996/?type=3&theater">Mythologists</a><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div><br /></div></div></div>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4030198199146304944.post-41480594795806145732020-10-31T04:57:00.003-07:002020-10-31T05:23:13.198-07:00Γιαν Βερμέερ: Σκηνή πληρωμένης αγάπης μετά μουσικής cittern...<p> </p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b0/Johannes_Vermeer_-_The_Procuress_-_Google_Art_Project.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="716" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b0/Johannes_Vermeer_-_The_Procuress_-_Google_Art_Project.jpg" width="358" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"The Procuress", Johannes Vermeer (1656)</span></td></tr></tbody></table>Είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος και πολλάκις έχω θαυμάσει σε μουσεία του κόσμου, έργα του!<p></p><p>Ο Ολλανδός ζωγράφος, <b>Γιοχάνες Βερμέερ </b>γεννήθηκε σαν σήμερα,<b> 31 Οκτωβρίου </b>1632 κι είναι ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της Ολλανδικής Χρυσής Εποχής.</p><p>Με εντυπωσιάζει η εκπληκτική του δεξιοτεχνία! Τα θέματά του, απλά και καθημερινά δίνουν την αίσθηση αδιόρατης ηρεμίας...Οι μορφές και τα αντικείμενα του καμβά με τον πρωτοφανή τρόπο, που χειρίζεται το φως, σε βυθίζουν στον απύθμενο εσωτερικό σου κόσμο ν'ανακαλύψεις νέα συναισθήματα...</p><p>Aξιοσημείωτο είναι πως στους 13 από τους 36 γνωστούς πίνακες του Βερμέερ <b>η μουσική είναι το κεντρικό θέμα</b> και σ'αυτούς απεικονίζονται διάφορα μουσικά όργανα, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις με συμβολικό υπόβαθρο.<br />Φαίνεται λοιπόν, πως η Μουσική κατείχε σημαντική θέση και στη ζωή του ζωγράφου. Δεν γνωρίζουμε αν εκτελούσε κάποιο όργανο, σίγουρα όμως είχε τη δυνατότητα να επεξεργαστεί το λαούτο και τις παραλλαγές του (έπαιζε η πεθερά του) αλλά και βιόλα ντα γκάμπα, φλάουτο με ράμφος, ή τσέλο, στο σπίτι του πάτρονα των τεχνών και φίλου του, Pieter van Ruijven.</p><p>Από τους πίνακές του, επιλέγω σήμερα ένα έργο της νεότητάς του, όπου απεικονίζει και τον εαυτό του ως μουσικό. <br />Πρόκειται για την <b>"Μαστρωπό</b>", που ο Βερμέερ φιλοτέχνησε γύρω στα είκοσι πέντε χρόνια του. Η σκηνή που αποτυπώνεται μάλλον διαδραματίζεται σε ταβέρνα ή πορνείο γι'αυτό και ορισμένοι τιτλοφορούν το έργο ως: <b><i>"Σκηνή πληρωμένης αγάπης".</i></b></p><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/46/Cropped_version_of_Jan_Vermeer_van_Delft_002.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="575" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/46/Cropped_version_of_Jan_Vermeer_van_Delft_002.jpg" width="230" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Αυτοπροσωπογραφία Βερμέερ<br />(λεπτομέρεια του πίνακα)</span></td></tr></tbody></table>Η γυναίκα, δεύτερη απο αριστερά ντυμένη με μαύρο ράσο είναι η προαγωγός. Δίπλα της ο άνδρας με το κόκκινο σακάκι και το καπέλο (προφανώς στρατιώτης) πληρώνει τη νέα κοπέλα για τις υπηρεσίες της. Εκείνη έχει ανοίξει την παλάμη της να δεχτεί το χρυσό νόμισμα, ενώ ο άνδρας την έχει πάρει αγκαλιά και την χαιδεύει στο στήθος.<br />Τέρμα αριστερά βλέπουμε έναν <b>οργανοπαίχτη</b>, συχνό πρόσωπο σε τέτοιου είδους χώρους και στην υπηρεσία της προαγωγού, όπου τραγουδώντας και παίζοντας κάποιο λαϊκό όργανο διασκέδαζε τους θαμώνες και η μουσική χρησιμοποιείτο ως μέσο για να προσελκύσει "ερωτικούς πελάτες". <br /><br /><b>Ο Βερμέερ έχει δώσει τη δική του μορφή στο μουσικό </b>με το μπερέ. Στο ένα χέρι κρατά ένα ποτήρι με ποτό και στο άλλο το <b>cittern</b>, μουσικό όργανο στον τύπο του λαούτου ή του μαντολίνου, το μπράτσο του οποίου είναι ορατό στο εικαστικό έργο. <p>Το ανατολίτικο κιλίμι με τα περίτεχνα σχέδια...η κεραμική, διακοσμημένη με μπλε μοτίβα κοβαλτίου κανάτα...τα λαμπερά κουμπιά στο γούνινο παλτό...οι αντανακλάσεις στα γυάλινα αντικείμενα, όλα σχολαστικά φιλοτεχνημένα, αποδεικνύουν την εξαιρετική τεχνική ικανότητα του Γιοχάνες Βερμέερ.</p><p><br /></p><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8e/MuseuMusicaBCN_8845.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="382" height="366" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8e/MuseuMusicaBCN_8845.jpg" width="174" /></a></div><p></p><p><b>Cittern ή Cister</b> είναι όργανο της οικογένειας του λαούτου, δημοφιλές στον 16ο και 17ο αι. Το ηχείο του με επίπεδη πλάτη, μη παράλληλη προς το καπάκι, έχει μεταλλικές χορδές που νύσσονται με πλήκτρο. Οι χορδές, συνήθως 4 έως 7, είναι κατά κανόνα διπλές. Το όνομα "Cittern" είναι παραφθορά της λέξης "κιθάρα", στο πνεύμα της Αναγγέννησης να κατασκευάζονται όργανα των οποίων τα ονόματα αποτελούν παραφθορές αρχαιοελληνικών λέξεων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα όργανα έχουν και σχέση μεταξύ τους.</p><p>Ο μεγάλος αριθμός εικαστικών έργων που απεικονίζουν αυτό το όργανο αποδεικνύει τη μεγάλη δημοτικότητά του στις Κάτω Χώρες του 17ου αι. Με την επίπεδη πλάτη του ήταν πιο ανθεκτικό στην κατασκευή από το λαούτο, επομένως ευκολότερα μετακινούμενο και φθηνότερο. Αυτή η δυνατότητα έκανε το cittern αγαπημένο όργανο ειδικά της μεσαίας τάξης για συνοδεία λαϊκών τραγουδιών και χορευτικής μουσικής. </p><p><br /></p><p style="text-align: left;">Σάς αφήνω με μια μουσική σύνθεση -δημοφιλή στη εποχή του Βερμέερ- γραμμένη για το λαουτοειδές cittern, που φαίνεται να ήταν όργανο που ο ζωγράφος ξεχώριζε, αφού το επιλέγει ως εκείνο που υποτίθεται εκτελεί στο έξοχο εικαστικό της νεότητάς του...</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">Είναι η σύνθεση του φλαμανδού λαουτιέρη, <b>Emanuel Adriaessen: "Branle Englese"</b></p><p style="text-align: left;">Ο Adriaessen εκτός από συνθέτης και λαουτίστας είναι γνωστός και για τη συλλογή του: <b>"Pratum Musicum"</b>. Μια συλλογή με έργα και ταμπλατούρες για σόλο λαούτο, μαδριγάλια, φωνητικές και χορευτικές συνθέσεις, που αποτελεί πλούσιο υλικό μελέτης για τον σύγχρονο ερευνητή σχετικά με την Αναγεννησιακή μουσική.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HZp3UyQobtA" width="320" youtube-src-id="HZp3UyQobtA"></iframe></div><p>Παλαιότερα άρθρα μου για τον Βερμέερ μπορείτε να διαβάσετε <a href="http://notesmuthoikaielpida.blogspot.com/2015/10/blog-post_74.html">εδώ</a> και <a href="http://notesmuthoikaielpida.blogspot.com/2019/10/blog-post_31.html">εδώ.</a></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>ELPIDA NOUSAhttp://www.blogger.com/profile/06921947185074537439noreply@blogger.com2