Friday 31 January 2020

"Φραντς Σούμπερτ, καγχασμοί για το γιο του μυλωνά..."

Αποτέλεσμα εικόνας για franz schubert as child
Ο Σούμπερτ σε πολύ νεαρή ηλικία
O Φραντς Σούμπερτ υπήρξε ένα χαρισματικότατο παιδί με ιδιαίτερη κλίση στη μουσικής. Εκτός απο τα ταλέντα του στην εκτέλεση πιάνου, βιολιού και οργάνου είχε και μια εξαιρετικά καλή φωνή!

Όταν ο Σούμπερτ ήταν 11 χρονών, ο πατέρας προσπάθησε να τον βάλει στη χορωδία του αυτοκρατορικού  παρεκκλησιού. Επρόκειτο για μια πλεονεκτική θέση, αφού οι χορωδοί παρέμεναν μέσα στο Στατκονβίτ(κολέγιο), είχαν καλούς δασκάλους και είχαν τη δυνατότητα να φιλοξενούνται εκεί ακόμα και μετά την αποφοίτησή τους.
Για την οικογένεια, αυτό ήταν μεγάλη οικονομική ανακούφιση, καθώς με δυσκολία κάλυπταν τις στοιχειώδεις ανάγκες με το μισθό του πατέρα-δασκάλου...Ήταν όμως δύσκολη και η επιλογή, γιατί είχε προκηρυχτεί μόνο μια θέση σοπράνο και τα αγόρια ήταν πολυάριθμα..
Στην κριτική επιτροπή των εισαγωγικών εξετάσεων υπήρχαν μουσικοί με κύρος, όπως ο επίσημος μουσικός της Αυτοκρατορικής Αυλής, Αντόνιο Σαλιέρι.

Ο μικρός Φραντς φόρεσε για την περίσταση το καλύτερό του ρούχο...Ενα ξεθωριασμένο απ'την πολυκαιρία μπλε πανωφόρι.
Η είσοδος του Σούμπερτ προξένησε καγχασμό στ'άλλα παιδιά: "Πρέπει να'ναι γιος μυλωνά", έλεγαν το ένα στο άλλο, υπαινισσόμενα το ρούχο του, που έμοιαζε να το έχουν αλευρώσει πριν φορεθεί.
Ο Φραντς πάγωσε...
[...]
Στάθηκε μπρος στην επιτροπή των μουσικών κι άρχισε να τραγουδά με καθαρή φωνή το κομμάτι που τού είχε δοθεί να εκτελέσει πρίμα βίστα.
Στη συνέχεια απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις των εξεταστών με ευστροφία και ακρίβεια.
Τελικά, κέρδισε τη θέση και μπήκε θριαμβευτικά στη διάσημη χορωδία, το ρεπερτόριο της οποίας εκτός από μεγάλης διάρκειας έργα περιελάμβανε και τραγούδια, δηλαδή μελοποιημένα ποιήματα.

Εκεί, άναψε η πρώτη σπίθα του Σούμπερτ για το είδος του ληντ, με το οποίο το όνομα του  συνδέθηκε ιδιαίτερα, αφού ο συνθέτης μπόρεσε σε αυτό να παντρέψει τέλεια το ποιητικό κείμενο, τη μελωδία και την πιανιστική συνοδεία.


Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομοΟ Φραντς Σούμπερτ γεννήθηκε σαν σήμερα 31 Γενάρη του 1797.Η ζωή του ήταν σύντομη ( πέθανε σε ηλικία 31 ετών) ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε να αφήσει σημαντική μουσική κληρονομιά, γεγονός που τον κατατάσσει στους κορυφαίους ρομαντικούς, αλλά και ευρύτερα στους κορυφαίους συνθέτες.

Για τα λήντερ του Σούμπερτ, ο Λιστ αναφέρει χαρακτηριστικά:
"Υπήρξε ο πιο ποιητικός συνθέτης, ένας συνθέτης που ήταν ταυτόχρονα ποιητής, ή ένας ποιητής που είχε ως μητρική του γλώσσα τη μουσική".
Από τα ωραιότερα λήντερ του Σούμπερτ, γραμμένο στην ηλικία των 17 είναι η "Μαργαρίτα στο ροδάνι-Gretchen am Spinnrade".Είναι το τραγούδι της πρωταγωνίστριας του Φάουστ του Γκαίτε:
η Μαργαρίτα κάθεται στην ανέμη και το πιάνο μιμείται τη συνεχή κίνηση του ροδανιού. Πάνω στην κίνηση αυτής της ρόδας ξετυλίγεται το τραγούδι της κοπέλας, η οποία θυμάται με αγωνία τη μορφή του νεαρού Φάουστ που γνώρισε και τής έδωσε ένα φιλί.
Το τραγούδι γίνεται επίμονο, η ένταση μεγαλώνει μέχρι τις λέξεις "sein Kuss-το φιλί του" εκεί διακόπτεται.Ακολουθεί μια στιγμή σιωπής μετέωρης και γεμάτης έκσταση(1:52).
Ακόμα και η ρόδα έχει σταματήσει.
Έπειτα σιγά σιγά η ρόδα αρχίζει να ξαναγυρίζει και το τραγούδι ξαναρχίζει με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό μέχρι να καταλήξει σε μια κραυγή έρωτα και πόνου...

(Ιστορία πλεγμένη απο στοιχεία που έχω διαβάσει στο βιβλίο για τον Σούμπερτ του Ροντόλφο Βεντίτι τ.2 και το βιβλίο του  Newman Flower)

"Marguerite au rouet", από εικονογράφηση του Φάουστ του Γκαίτε του διάσημου ζωγράφου και χαράκτη,  Moritz Retzsch.(http://www.francemusique.fr/) 


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ του ΓΚΑΙΤΕ:

"Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά,
δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Σαν δεν είναι μαζί μου, χάρος είναι η ζωή μου,
όλη γύρω η πλάση σα να μου 'χει χολιάσει.
Το δόλιο μου κεφάλι σα να είναι σαλεμένο,
το δόλιο λογικό μου κατακομματιασμένο.

Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά,
δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Αυτόν στο παραθύρι να δω μονάχα βγαίνω,
έξω στο δρόμο μόνο γι' αυτόν πηγαίνω.
Το αγέρωχό του βήμα το ευγενικό κορμί,
και το χαμόγελό του και της ματιάς η ορμή.

Κι η μαγεμένη βρύση που τρέχει απ' τη μιλιά του
κι όπως το χέρι σφίγγει και αχ, το φίλημά του.
Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά,
δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Το στήθος μου σε κείνον να ορμήσει λαχταρά,
αχ να μπορούσα πάντα να τον κρατώ σφιχτά,

Και όσο, όσο θέλω γλυκά να τον φιλώ,
και μέσα στα φιλιά του να σβήσω, να χαθώ!"

(η μετάφραση του ποιήματος στα ελληνικά από: http://selidodeiktes.greek-language.gr)


 "Gretchen am Spinnrade", Franz Schubert/Elisabeth Schwarzkopf:



Ο Φραντς Λιστ υπήρξε ένας από τους πρώτους και πιο ένθερμους θαυμαστές του Σούμπερτ.
Μέσα από τη δική του ιδιαίτερη τέχνη,  αυτήν της μεταγραφής για πιάνο, έδωσε νέα ταυτότητα στα έξοχα λήντερ του Σούμπερτ, ανάμεσά τους και η "Μαργαρίτα στο ροδάνι".

Ακούμε την Λιστ-ική μεταγραφή του για πιάνο, σε εκτέλεση από την Yuja Wang.

 Schubert/Liszt : Gretchen am Spinnrade:


Για το συγκεκριμένο ληντ μπορείτε να διαβάστε κι ένα παλαιότερο κείμενό μου εδώ.
Στο μπλογκ υπάρχουν αρκετά κείμενα για τον αγαπημένο συνθέτη.Περιηγηθείτε...









Thursday 30 January 2020

Φ.ΠΟΥΛΕΝΚ : "Διάλογοι Καρμελιτισσών"

CarmélitesComp02.jpg
"Οι μοναχές οδηγούνται στην γκιλοτίνα"


Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης διετάχθη κλείσιμο των μοναστηριών. Οι δεκαέξι Καρμελίτισσες μοναχές της Μονής στην Compiègne αρνήθηκαν να υπακούσουν και να εγκαταλείψουν το μοναστήρι με αποτέλεσμα να φυλακιστούν στο Cambrai.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Παρίσι όπου το δικαστήριο τις καταδίκασε σε θάνατο.  Τίς έστειλαν στη γκιλοτίνα την 17 Ιουλίου 1794. Λέγεται πως καθώς τις οδηγούσαν στο ικρίωμα η μία μετά την άλλη οι μοναχές τραγουδούσαν τον ύμνο: Salve Regina.

Είναι γνωστές ως "Μάρτυρες της Compiègne" και η μνήμη τους τιμάται την ημέρα της θανάτωσής τους, στις 17 Ιουλίου.

κεφάλι και τον ώμο πυροβολισμό του νεαρού άνδρα κοιτάζοντας προς την κάμερα
Φ.Πουλένκ
Ο Ζορζ Μπερνανός, συγγραφέας με θρησκευτικές ανησυχίες και τάσεις στα κείμενα του να ασχολείται με την ψυχολογία του ανθρώπου, όπου λαμβάνει χώρα η αντιπαράθεση μεταξύ καλού και κακού, εμπνέεται από τον άδικο και μαρτυρικό θάνατο των μοναχών.
Το 1949 ολοκληρώνει το θεατρικό του "Διάλογοι Καρμελιτισσών", το οποίο χρησιμοποιεί για λιμπρέτο ο Φρανσίς Πουλένκ λίγα χρόνια αργότερα στην ομώνυμη, τρίπρακτη όπερά του, που παρουσιάστηκε αρχικά στην ιταλική γλώσσα, όμως αργότερα μεταφράστηκε στα γαλλικά και τα αγγλικά.

Ο συνθέτης βασίζεται στο πραγματικό γεγονός της θυσίας των Καρμελιτισσών για να εκφράσει το διαχρονικό δράμα πίστης και μαρτυρίου.

Η όπερα του Πουλένκ θεωρείται από τα κορυφαία έργα του 20ου αι.

Παρακολουθούμε το συγκλονιστικό φινάλε της όπερας, τη σκηνή όπου οι καλόγριες οδηγούμενες στη γκιλοτίνα ψάλλουν το Salve Regina.
Μια μουσική διαδικασία προσευχής του Μεσαίωνα, που μετουσιώνεται σε αργή υποβλητική μουσική ως την τελική εξαΰλωση, που αποτελεί και τον απώτερο στόχο της πνευματικής αυτής πορείας...


F. Poulenc: "Dialogues des Carmélites":



Το κείμενο και η μουσική πρόταση γράφτηκε στη μνήμη του γάλλου συνθέτη Πουλένκ.Πέθανε ξαφνικά σαν σήμερα 30 Ιανουαρίου 1963 από καρδιακή προσβολή.

Sunday 26 January 2020

"Η Ζακλίν ντυ Πρε κάτω από την "Ψυχή της Μουσικής" του Wigmοre Hall"

 

 Gerald Moira: "Soul of Music", ο θόλος του Wigmore Hall 


Ο άγγλος ζωγράφος Gerald Moira γεννήθηκε σαν σήμερα, 26 Ιανουαρίου 1867 κι είναι γνωστός για τις περίτεχνες, αλληγορικές τοιχογραφίες του. Φιλοτέχνησε πολλά δημόσια κτίρια στο Λονδίνο, όπως το θόλο του Ναού της Μουσικής, Wigmore Hall, με το αριστουργηματικό έργο του: "Η ψυχή της Μουσικής".

Δέος κυριαρχεί κάθε μουσικόφιλο όποτε βρεθεί σε αυτή την αίθουσα, που έδωσαν ρεσιτάλ ή πρωτοπαρουσιάστηκαν πλήθος σπουδαίων καλλιτεχνών.

Στο βάθος της κεντρικής αίθουσας και κάτω από τον θόλο που φιλοτέχνησε ο ταλαντούχος Moira, βρίσκεται η υπερυψωμένη σκηνή. Το φόντο της τοιχογραφίας είναι ένας βαθυγάλανος ουρανός, στον οποίο αιωρούνται σύννεφα θεϊκού μυστηρίου.
Η κεντρική μορφή είναι η Ψυχή της Μουσικής. προσωποποιημένη. Στα υψωμένα χέρια της κρατά το πνεύμα της Αρμονίας, έναν ήλιο αιώνιας φωτιάς, που οι ακτίνες του σκορπούν προς κάθε κατεύθυνση φωτίζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Ένα νεφώδες πλέγμα το διαχωρίζει από τις τέσσερις άλλες μορφές, συμβολίζοντας την απόσπαση του ανθρώπου από την τελειότητα της πνευματικής φύσης της μουσικής επειδή παγιδεύεται από τον υλισμό.
Στην αριστερή πλευρά της παράστασης ένας μουσικός παίζει εκστατικά αναζητώντας την έμπνευση. Πιο πέρα η Αγάπη κρατά τριαντάφυλλα στο χέρι αντιπροσωπεύοντας την ιδέα ότι το κίνητρο ενός μουσικού είναι η αγάπη για την τέχνη του και ανταμοιβή του η ομορφιά.
Τέρμα δεξιά απεικονίζεται η ανθρώπινη ψυχή, που διψά για ομορφιά. Η έμπνευση ωθεί έναν συνθέτη που καθιστός καταγράφει σε παρτιτούρα όσα εμπνεύστηκε.


"Πάνω απ'όλα προτιμούσε τα ρεσιτάλ δωματίου στο Wigmore Hall, ειδικά τα κουαρτέτα εγχόρδων.[...]Λάτρευε τη σκοτεινή σοβαρότητα αυτού του μέρους, τους ξέθωρους ξεφλουδισμένους τοίχους στα παρασκήνια, το γυαλιστερό ξύλο και το βαθυκόκκινο χαλί της εισόδου, την πλατεία που έμοιαζε με χρυσοποίκιλτη στοά, τον διάσημο θόλο πάνω από τη σκηνή, που απεικόνιζε τη δίψα της ανθρωπότητας για την εξαίσια ιδέα της Μουσικής, με το Πνεύμα της Αρμονίας να αναπαρίσταται ως μια σφαίρα Αιώνιας Φωτιάς.
[...]
Εδώ άκουσε η Φλόρενς το Κουαρτέτο 18 του Μπετόβεν[...]Σούμαν, Μπραμς και μετά , την τελευταία χρονιά τα κουαρτέτα του Φρανκ Μπριτζ, του Μπάρτοκ και του Μπρίτεν.
Εδώ, στο Γουίγκμορ Χωλ, άκουσε η Φλόρενς τη δεξαεξάχρονη τσελίστα, Ζακλίν ντυ Πρε να κάνει το ντεμπούτο της..."

(Ίαν Μακ Γιούαν: "Στην ακτή", εκδ. Πατάκη, μτφ: Ηλιοπούλου Ελ. σελ.60-61)


Συμπτωματικά σαν σήμερα, 26 Ιανουαρίου 1945, γεννήθηκε και η μεγάλη βρετανίδα τσελίστρα Ζακλίν ντυ Πρε, που αναφέρεται στο απόσπασμα του βιβλίου του Μακ Γιούαν πως έκανε το επίσημο ντεμπούτο της στη θρυλική αίθουσα του Γουίγκμορ Χωλ καταπλήττοντας το μουσικόφιλο κοινό.


Απ΄το πρόγραμμα της συναυλίας του '61 της ντυ Πρε
 (twitter)
Ήταν το Μάρτιο του 1961, όταν η δεκαεξάχρονη η du Pré εμφανίστηκε με τον Ernest Lush να τη συνοδεύει στο πιάνο.
Το πρόγραμμά της περιελάμβανε σονάτες των Χαίντελ, Μπραμς,Ντεμπισί και ντε Φάγια, ενώ έπαιξε και τη Suite No. 1 in G major, του Γ.Σ.Μπαχ.

Η Jacqueline du Pré γεννήθηκε στην Οξφόρδη σε οικογένεια που αγαπούσε τις καλές τέχνες και υπηρετούσε τη μουσική.
Η μητέρα της ήταν καθηγήτρια πιάνου και εξαιρετική πιανίστρια. Στα πέντε της χρόνια η Ζακλίν άκουσε κάποιο συμμαθητή της να παίζει βιολοντσέλο και τότε, εντυπωσιασμένη ζήτησε να μάθει κι αυτή αυτό το όργανο.
Λίγα χρόνια μετά, έγινε μαθήτρια του περίφημου William Pleeth. Μετά το επίσημο ντεμπούτο της στο Γουίγκμο Χωλ, όπου απέσπασε θερμότατες κριτικές άρχισε να συμμετάσχει ως σολίστ με τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου.
Ταξίδεψε στην Αμερική όπου παίζει με τις διαπρεπέστερες συμφωνικές κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης τουρνέ.



"Σου αρέσει και σένα;" Κουνάει το κεφάλι...[...] Εχω όλους τους δίσκους της Ζακλίν ντι Πρε[...].
Οι ορμητικές της νότες, το πάθος μου για κείνη.[...]Ποτέ οι εικόνες της φαντασίας δεν έγιναν τόσο σφοδρές όσο με την ερμηνεία της ντυ Πρε.[...]
Ακούγεται το βιολοτσέλο κι έπειτα η ορχήστρα. Ακούμε την ανάσα της Ζακλίν κι έπειτα το τρομερά παθιασμένο παίξιμό της.[...]Είναι μέσα στη μουσική.[...] ζει με τη μουσική [...] κι ένα ρεύμα πλημμυρίζει το σαλόνι..."

("Η λέσχη των νέων πιανιστών", Κέτιλ Μπγιόρνσταντ, μτφ.Γ.Σαμαρά, εκδ Πόλις, σελ.235-238)


Η μεγάλη μουσικός, αν η μοιρα δεν τη χτυπούσε βαριά με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, σήμερα θα γινόταν 76 χρονών.
Επαιζε με δύο Στραντιβάριους. Το ένα πήρε το όνομά της: "du Pré Stradivarius".


Την ακούμε στo Prelude από τη Suite No. 1, BWV 1007, σε Σολ μείζονα, που ερμήνευσε στο Wigmore Hall, κάτω από την "Ψυχή της Μουσικής και το Πνεύμα της Αρμονίας" του επίσης τιμώμενου σήμερα, Gerald Moira.







Friday 24 January 2020

Ο γάμος του Πηλέα και της Θέτιδας, θέμα στην πρώτη σωζόμενη βενετσιάνικη όπερα...

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Hendrick van Βalen, "Le nozze di Teti e Peleo"

 

Στην κορυφή του Πηλίου μεταφερόμαστε, καθώς "σήμερα γάμος γίνεται!"

Νύφη η Θέτιδα, μια απ’ τις πενήντα κόρες του Νηρέα, η πιο όμορφη! Η Θέμις είχε προειδοποιήσει τον Δία πως αν η Θέτις παντρευόταν θεό, ο γιος που θα γεννούσε θα γινόταν κυρίαρχος του κόσμου και γι’ αυτό ο Δίας αποφάσισε να την παντρέψει με θνητό. Ετσι, ταίρι της καθ' υπόδειξη του Δία γίνεται ο γιος του βασιλιά της Αίγινας, Αιακού, ο Πηλέας...

Ο γάμος ήταν μεγαλοπρεπέστατος, ο Μουσηγέτης Απόλλων έπαιζε τη λύρα του κι οι Μούσες τραγουδούσαν!

Στο γάμο καλεσμένοι ήταν όλοι οι  Ολύμπιοι θεοί, εκτός από την Έριδα...

Θυμωμένη και για να εκδικηθεί,  άφησε πάνω στο γαμήλιο τραπέζι ένα χρυσό μήλο για την ομορφότερη θεά με την επιγραφή "τη καλλίστη", που προκάλεσε καυγά μεταξύ των θεών Ήρας,  Αθηνάς και Αφροδίτης. Τη διαμάχη έλυσε ο Πάρης, ως γνωστόν, καθ’ υπόδειξη του Δία. Λύση πρόσκαιρη, γιατί  έγινε αφορμή για τον περιβόητο Τρωικό πόλεμο. 


Francesco Cavalli
Το μυθολογικό θέμα των γάμων του Πηλέα και της Θέτιδας είναι η βάση της πρώτης σωζόμενης βενετσιάνικης όπερας. Δημιουργία του Φραντσέσκο Καβάλλι, με πρόλογο και τρεις πράξεις κι έκανε πρεμιέρα σαν σήμερα, 24 Ιανουαρίου 1639 στο Teatro San Cassiano της Βενετίας. 

Ο  Καβάλι πλάθει ένα έργο με πλούσια σκηνική δράση, τρομερά απαιτητικό, με περίπλοκο θεατρικό σκηνικό, ιδιαίτερα στις  σκηνές της θεϊκής παρέμβασης.

Ενας από τους δημοφιλέστερους συνθέτες της όπερας μπαρόκ, ο Φραντσέσκο Καβάλι πορεύεται στον δρόμο που άνοιξε  ο Μοντεβέρντι. Προσφέρει  δηλαδή ένα ευχάριστο θέαμα, που στον καιρό του στα δημόσια θέατρα της Βενετίας για τα οποία και ήταν γραμμένα, είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία, καλλιτεχνική και εισπρακτική.
Επίσης, ωραία μουσική, απρόσκοπτη ροή και με πλοκή που περιέχει χαρακτήρες δραματικούς και κωμικούς, και τις εναλλαγές ανάμεσα σε σοβαρό και κωμικό να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον και την απόλαυση του θεατή.


Francesco Cavalli: "Le nozze di Teti e di Peleo, Act I-Scene 3": 





Tuesday 21 January 2020

"Λένιν και Μουσική"

"Ο Λένιν ακούγοντας πιάνο", Evgeny Samusev

[Στη μνήμη του BΛΑΝΤΙΜΙΡ ΛΕΝΙΝ- απεβίωσε την 21 Ιανουαρίου 1924]

"Δεν γνωρίζω τίποτα λαμπρότερο από την "Απασσιονάτα" του Μπετόβεν!
Θα ήθελα να μπορώ να την ακούω κάθε μέρα!
Όμως, δυστυχώς δεν δύναμαι να ακούω μουσική συχνά. Επιδρά στο νευρικό σύστημα, σε κάνει να θέλεις να πεις όμορφα πράγματα, να χαϊδέψεις τους ανθρώπους στο κεφάλι".


Σύμφωνα με τον ρώσο συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι, ο Β.Λένιν επαινούσε την Μπετοβενική σονάτα ως ένα εκπληκτικό και υπεράνθρωπο έργο μουσικής, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως σε καμία περίπτωση δεν υπονοούσε ότι η πολιτική ήταν πιο σημαντική από τη μουσική και τις τέχνες. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως ο Λένιν τόνισε τη σημασία του πολιτισμού στη ζωή του ανθρώπου και μάλιστα συνέστησε στους συντρόφους του να γνωρίσουν τις "αστικές" τέχνες και να μην τις απορρίψουν. Τόνιζε φυσικά πως χωρίς οικονομική δικαιοσύνη η απόλαυση των τεχνών γινόταν απλώς μια ευχαρίστηση στην οποία έχει πρόσβαση μόνο η ελίτ....

Υπενθυμίζουμε πως ο Λένιν είχε καλή φωνή, καλό αυτί και γνώριζε πιάνο(η μητέρα του ήταν πιανίστα και τον είχε διδάξει).
Συχνά στο πατρικό του έπαιζε με την αδερφή του Μαρία Αλεξάνδροβνα a 4 mains.
Η μητέρα του διέθετε μια πλούσια μουσική βιβλιοθηκη με διασκευές για πιάνο από πολλές όπερες.
Αδυναμίες του Λένιν ηταν τα έργα των Μπετόβεν και Σοπέν(ιδιαίτερα αγαπούσε την "Επαναστατική), ενώ φαίνεται να γνώριζε τις εξελίξεις της σύγχρονης κλασικής ευρωπαϊκής μουσικής.



Στα παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε σκηνές απο το σοβιετικό φιλμ "Appassionata" του '63, όπου Γκόρκι και Λένιν συζητούν πολιτικά με συνοδεία Μπετόβεν και Σοπέν.
Στο πιάνο ο Rudolf Kerer.

Lenin and Gorky-Beethoven Appassionata:



Lenin and Gorky-Chopin Etude op. 10 no. 12: 


Για τη Συμφωνία που αφιέρωσε ο Σοστακόβιτς στη μνήμη του Λένιν μπορείτε να διαβάσετε ένα παλιότερο άρθρο μου εδώ.










Wednesday 15 January 2020

Nαζίμ, πολύ σ'αγαπήσαμε....


"Ναζίμ πολύ μας αγάπησες, πολύ σ' αγαπήσαμε.
Πόσες πόλεις σου μιλούν με το μικρό όνομά σου,
όλοι στον ενικό...
Κι εγώ Ναζίμ και πιο πολύ η ελευθερία,
με το μικρότερο όνομά σου, το πιο μεγάλο"
(Γ.Ρίτσος)

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη μια μέρα σαν στη σημερινή, στις 15 Γενάρη του 1902. Η ζωή του ήταν έντονη. Φυλακίστηκε για χρόνια και κυνηγήθηκε άγρια από τις τουρκικές αρχές για τις αριστερές του πεποιθήσεις.
Η ποίησή του αποτελεί ανυπέρβλητο σύμβολο των εξαθλιωμένων κι αυτός, ο ποιητής-επαναστάτης- διανοούμενος.

"Για τη ζωή":

Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως να πούμε κάνει ο σκίουρος
δίχως απ'όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτε.
Δε θα χεις άλλος, πάρεξ μονάχα να ζεις.

Η ζωη δεν είναι παίξε γέλασε
πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρὰ
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ᾿ έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
ή μέσα στ᾿ αργαστήρι
Με λευκὴ μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
θε να  πεθάνεις, γιια να ζήσουνε οι άνθρωποι
οι άνθρωποι που ποτέ δε θα'χεις δει το πρόσωπό τους  
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά 
πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό
απ τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μα τόσο σοβαρὰ
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε 
ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι για το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις 
όσο κι αν τὸν φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωὴ θε να βαραίνει πιότερο στη  ζυγαριά"
(ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ)

Το παραπάνω ποίημα αποτελεί ένα από τα δεκαέξι που μελοποιήθηκαν για να συγκροτηθεί  το ορατόριο του Τούρκου συνθέτη και πιανίστα Φαζίλ Σάυ, ορατόριο-αφιέρωμα στον συμπατριώτη του ποιητή που τιμάμε σήμερα γι'αυτό έχει τον τίτλο: "ΝΑΖΙΜ".
Πρόκειται για μεγάλης κλίμακας ορατόριο, που οι αναλυτές διακρίνουν πως αναδεικνύει την ιδιαίτερη αισθητική του συνθέτη  και περιέχει την πεμπτουσία της  δημιουργικής δραστηριότητας του. Το έργο για σολίστες, ορχήστρα, χορωδία και αφηγητή, ολοκληρώθηκε το 2001 στη Νέα Υόρκη.

Fazıl Say : "Nazım Oratorio - Yaşamaya Dair - Για τη ζωή":



Από τα πιο δημοφιλή μέρη του ορατορίου είναι ο ύμνος  "Memleketim-η πατρίδα μου", εκτελείται συχνά και αυτόνομα:


"Η Πατρίδα μου"

Δεν άφησα καπέλα Για να γυρίσω πίσω
Ούτε παπούτσια για να διαβώ τους δρόμους σου.
Έλιωσα το τελευταίο πουκάμισό σου,
Πάει πολύς καιρός,
Ήταν ύφασμα απ΄το Σιλέ.
Τώρα παραμένεις μόνο στο λευκό των μαλλιών μου
Στο έμφραγμα της καρδιάς μου.
Τώρα παραμένεις μόνο στο λευκό των μαλλιών μου
Στις γραμμές του μετώπου μου,
Πατρίδα μου.
Δεν άφησα καπέλα Για να γυρίσω πίσω
Ούτε παπούτσια για να διαβώ τους δρόμους σου.
Έλιωσα το τελευταίο πουκάμισό σου,
Πάει πολύς καιρός,
Ήταν ύφασμα απ΄το Σιλέ.
Τώρα παραμένεις μόνο στο λευκό των μαλλιών μου
 Στο έμφραγμα της καρδιάς μου.
Τώρα παραμένεις μόνο στο λευκό των μαλλιών μου
Στις γραμμές του μετώπου μου,
Πατρίδα μου"



O Φαζίλ Σάυ είναι λάτρης της λογοτεχνίας και της ποίησης. Την αγάπη του για τις τέχνες τού εμφύσησε ο πατέρας του ων εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών. 
Ο Χικμέτ κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του και τον θεωρούσε απο μικρός μια  πολύ σημαντική προσωπικότητα, όχι μόνο για την τουρκική λογοτεχνία αλλά κυρίως για τη διαμόρφωση της νοοτροπίας στην τουρκική κοινωνία.
Το ορατόριο το συνέθεσε γύρω στα τριάντα του χρόνια και μ'αυτό ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στον  πρωτοπόρο, Χικμέτ, μα κυρίως να τονίσει την  αδικία που αντιμετώπισε...
Για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη...Γιατί γι'αυτό πάσχισε ο τρανός ποιητής, που έδεσε την τέχνη του και τη ζωή του με τις ωραιότερες αξίες και ιδανικά της ανθρωπότητας!Να φωτίσει ένα όμορφο τοπίο ελπίδας, έναν κόσμο αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς.Ο λόγος του πάντα θα ηχεί ελπιδοφόρο σήμαντρο μέσα σ' ένα κόσμο που πλήττεται βάναυσα από λογής θύελλες κι αστραπόβροντα...
Ναζίμ, πολύ σ'αγαπήσαμε!

Sunday 12 January 2020

Ένας Μπραμς χαμένος στο Νορβηγικό δάσος του Μουρακάμι...

 

"Δεν πρέπει να επιτρέπεις σε τόσα πράγματα να σε τρομάζουν", είπα. "Το σκοτάδι, τα άσχημα όνειρα, η δύναμη των νεκρών. Πρέπει να τους ξεχάσεις. Είμαι σίγουρος πως θα συνέλθεις αν το κάνεις
[...]
Γυρίσαμε στο καφενείο λίγο πριν από τις τρεις. Η Ρέικο διάβαζε ένα βιβλίο και άκουγε Μπραμς στο ραδιόφωνο -το Δεύτερο Κονσέρτο για πιάνο-. Ήταν υπέροχο ν' ακούς τη μουσική του Μπραμς στην άκρη του καταπράσινου λιβαδιού, χωρίς να βλέπεις ίχνος ανθρώπινης ζωής μέχρι εκεί που έφτανε  μάτι σου. Η Ρέικο σφύριζε τη μελωδία του τσέλου, την αρχή του Τρίτου Μέρους.

-"Μπακχάουζ και Μπεμ", είπε.
-"Κάποτε είχα κυριολεκτικά λιώσει αυτόν το δίσκο. Άκουγα κάθε νότα, είχα ρουφήξει τη μουσική του.

(Χαρούκι Μουρακάμι: "Νορβηγικό δάσος", εκδ. Ψυχογιός, μτφ: Αργ. Μαντόγλου, σελ. 233-234)


Ο κορυφαίος ιάπωνας συγγραφέας και μεταφραστής, Χαρούκι Μουρακάμι γεννήθηκε σαν σήμερα, 12 Ιανουαρίου 1949 στο Κιότο.

Η σχέση του με τη μουσική είναι ιδιαίτερη, η αγάπη του γι'αυτή χαρακτηριστική και ξεκίνησε όταν νεαρός δούλευε σε ένα δισκοπωλείο. Εκεί γνώρισε όλα τα είδη της, ήρθε σε επαφή με συνθέτες και τα έργα τους. Έτσι, και στο συγγραφικό του έργο η μουσική αποτελεί σημείο αναφοράς. Μοιάζει η μουσική ν'αποτελεί απαραίτητο κομμάτι της πλοκής και με μαεστρία καταφέρνει να την κάνει να "γλιστράει" στο κείμενο...

Λατρεύει από κλασική έως ροκ και τζαζ... 


"Είτε πρόκειται για μουσική είτε για fiction, το πιο σημαντικό είναι ο ρυθμός...
Έμαθα τη σημασία του ρυθμού από τη μουσική. Μετά έρχεται η μελωδία - η οποία στη λογοτεχνία αφορά στη σωστή διάταξη των λέξεων, προκειμένου να ταιριάζουν με το ρυθμό.
Αν οι λέξεις ταιριάζουν με το ρυθμό, το αποτέλεσμα είναι όμορφο...",  λέει ο συγγραφέας...



Η μουσική φαίνεται να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα βιβλία του, καθώς συχνά οι τίτλοι των βιβλίων παραπέμπουν σε τραγούδια ή συνθέσεις...

Όπως στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, απόσπασμα του οποίου σάς έδωσα παραπάνω. Η μουσική των Μπητλς και συγκεκριμένα οι στίχοι του τραγουδιού τους: "Norwegian Wood" ελευθερώνει τη μνήμη των πρωταγωνιστών, που στη συνέχεια ανεξέλεγκτα ανασύρονται σπασμένα  κομμάτια του εαυτού τους.
Λένε πως η μουσική ειναι χάδι που μάς αγγίζει ως τα κατάβαθά μας...πως είναι μια απόκρυφη άσκηση της ψυχής μας στα μονοπάτια του στοχασμού... ο σύντροφος που μπορεί να ξεδιαλύνει τυχόν θαμπές σκέψεις ή διαθέσεις...
Είναι όμως και οι ανείπωτες σκέψεις μας για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωη, φίλοι μου...Το πιστεύω...Έτσι, είναι συχνό να ταυτιζόμαστε με τους στίχους ενός τραγουδιού, ν'αντλούμε δύναμη από το λόγο και τη μελωδία του...



Στο απόσπασμα ο Μουρακάμι αναφέρεται στο περίφημο Δεύτερο κονσέρτο για πιάνο του Γιοχάνες Μπράμς. Ένα κονσέρτο που θεωρείται από τα σπουδαιότερα έργα του ρεπερτορίου.
Βασικό χαρακτηριστικό του η μεγάλη διάρκειά του και φυσικά -με την προσθήκη του σκέρτσο- η ασυνήθιστη για κείνη την εποχή τετραμερής δομή του.
Το μέρος του πιάνου είναι τρομερά δεξιοτεχνικό. Ο Μπραμς πετυχαίνει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συνομιλία με την πλήρη εξισορρόπηση ανάμεσα στο πιάνο και τα μέρη της ορχήστρας.




Όπως αναφέρει και ο ιάπωνας συγγραφέας, αίσθηση προκαλεί το σόλο τσέλο στο εισαγωγικό κομμάτι του τρίτου μέρους...Ένα τρυφερό, βελούδινο άγγιγμα από τις δοξαριές για το οποίο ο Φραντς Λιστ έγραψε πως "πετυχαίνει πλήρη αρμονία σκέψης και αισθήματος".

Να θυμίσουμε πως στο 3ο μέρος Andante - Più adagio, του κολλοσσιαίων διαστάσεων Δεύτερου Κονσέρτου και μετά την ολοκλήρωση της εισαγωγικής μελωδίας από το τσέλο, ακολουθεί ένας γλυκός διάλογος με το όμποε. Με αυτό τον τρόπο στρώνεται ένα εξαιρετικής μελωδικής υφής χαλί να πατήσει το πιάνο, που αρμονικά άστατα και με βίαιη εκρηκτικότητα επισημαίνει τα πάθη που σκιαγραφήθηκαν από το προηγούμενο τρυφερό θέμα. Μετά την ολοκλήρωσή του  ηχεί ένα αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα τελείωμα για τα δυο όργανα. Ενα μέρος απαράμιλλης ομορφιάς που προοιωνίζει την επερχόμενη λύτρωση από τα πάθη των προγούμενων μερών.

Από τις θρυλικές ηχογραφήσεις είναι φυσικά αυτή στην οποία αναφέρεται ο Χαρούκι Μουρακάμι, με τη Φιλαρμονική της Βιέννης υπό την μπαγκέτα του Karl Bohm. Σολίστας ο Wilhelm Backhaus. Πρόκειται για ηχογράφηση του 1967. Ο Backhaus σφριγηλός παρόλα τα 83 χρόνια του παίζει χωρίς ίχνος επίδειξης, αλλά με αδιάκοπη διορατικότητα, μαρτυρώντας την  ικανότητά του να φωτίζει τις εσωτερικές γραμμές της μουσικής του εκάστοτε συνθέτη.

Brahms: Piano Concerto No. 2, Op. 83 - Μov. III" / Backhaus-Bohm.
Στο τσέλο ο Emanuel Brabec:


Για τον Χαρούκι Μουρακάμι μπορείτε να διαβάσετε και εδώ