«Ένα δάκρυ για το Σοπέν»

Aν ο Βιβάλντι είναι ο αγαπημένος μου, ο Σοπέν είναι ο χαϊδεμένος μου, ούσα ερωμένη του πιάνου!!!

Το πιανιστικό του στυλ, οι συνθετικές του ιδέες με συνεπαίρνουν!

Αυτόν τον συνδυασμό συναισθηματικής εκφραστικότητας, ρομαντικής ευαισθησίας με πνευματικότητα, νομίζω δεν τον βρίσκω σε κανέναν άλλο από τους ρομαντικούς!!!

Έτσι η καλημέρα μου έρχεται με «αγέρα, που φυσά ανάμεσα σε ταφόπλακες…».

Και μην τρομάζετε, φίλοι μου αγαπημένοι!

Έτσι ονόμασε o Ρουμπινστάιν το τέταρτο και τελευταίο μέρος της 2ης σονάτας για πιάνο του Σοπέν, γνωστής και ως «Πένθιμο Εμβατήριο».

Ένα μέρος ταχύτατο σε ρυθμό, αντίστοιχο των χτύπων της καρδιάς κάθε μουσικόφιλου, όταν αναλογίζεται τη νεότητα του πολωνού συνθέτη, που μαράζωσε στα μόλις τριανταεννιά της χρόνια…

Ο ποιητής του πιάνου Σοπέν, έφυγε σαν σήμερα 17 Οκτώβρη 1849 στα 39 του.

Μια μούσα κρατά τη σπασμένη λύρα  και  θρηνεί στο κοιμητήριο του Pere Lachaise  στο Παρίσι, πάνω από τον τάφο του εύθραυστου συνθέτη. 

Μπορεί να τάφηκε  στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου διέμενε, αλλά κατόπιν επιθυμίας του η καρδιά του μεταφέρθηκε στην αγαπημένη του Πολωνία.

Θυμάμαι το απέραντο δέος και τη συγκίνηση, όταν βρέθηκα με μια αγκαλιά κατακόκκινα, φλογερά γαρίφαλα να προσκυνώ στο μέρος, που φυλάσσεται, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη Βαρσοβία.

Στην κηδεία του, όπως επιθυμούσε, ακούστηκε το ρέκβιεμ του Μότσαρτ, καθώς και το τρίτο μέρος από τη 2η σονάτα του, που γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε:"Επικήδειο εμβατήριο".

Πάντα δημιουργεί ρίγη συγκίνησης το άκουσμά του! 

Ελεγειακό, συνταρακτικά ποτισμένο με πόνο και θρήνο ψυχής. 

Σ ‘ένα τόνο γλυκά θρηνητικό, μια περιπλάνηση οδύνης και αβάσταχτου άλγους…ή έστω ένα δάκρυ για το Σοπέν, που έφυγε σαν σήμερα…

Chopin: «Funeral March» στην ορχηστρική του εκδοχή από τον Edward Elgar:

Tο κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr