18 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: Μέρα Μετανάστη...

["The immigrants", γλυπτό στο Battery Park της Ν.Υόρκης]

Προχωρήσαμε δεξιά της γέφυρας του Μπρούκλιν, προς το νότιο άκρο του Μανχάταν.
Θέλαμε να φτάσουμε στην αποβάθρα όπου θα παίρναμε το πλοιάριο για να περάσουμε απέναντι στο Ellis Island, να θαυμάσουμε από κοντά το Άγαλμα της Ελευθερίας, σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης...
Μετά τη στροφή, το κρύο ήταν τσουχτερό καθώς η θάλασσα έστελνε μέσω του ανέμου τα κρύα σινιάλα της...
Η ουρά στην έκδοση εισιτηρίων ήταν αρκετή, και ο έλεγχος των αποσκευών καθυστερούσε το πέρασμα...

Το βλέμμα περιπλανήθηκε τριγύρω...
Γλάροι σε ομάδες, λιάζονταν στους ξύλινους πασσάλους...

Στ' αριστερά υπήρχε ένα πάρκο...Ήταν το Battery Park, κατασκευασμένο το 170 αι. να δέχεται κάθε μετανάστη και να ελέγχεται πριν την είσοδό του στη χώρα.
Γι'αυτό, -σκέφτηκα- είχε στηθεί και κείνο το γλυπτό με τίτλο: "The Immigrants"...
Μια σύνθεση από μπρούντζο με φιγούρες, που κάθε μια αφηγείτο τη δική της ιστορία...

Ένας αφρικανός σκλάβος, ένας ιεραπόστολος, μια μάνα με το μωρό της γραπωμένο στην αγκαλιά της, ένας εργάτης με ολάκερη τη φαμίλια ...

Γλύπτης ο Luis Sanguino,που η ισπανική εθνικότητά του με ταξίδεψε στη Μεσόγειο, στα ελληνόφωνα  της κάτω Ιταλίας...

Στα χωριά της Καλαβρίας, που ακόμα μιλιέται η Γκρίκο, εκείνη η διάλεκτος, η βασισμένη στα δωρικά με προσμίξεις της ιταλικής, που δημιουργήθηκε , όταν άποικοι έλληνες μετανάστευσαν στην περιοχή και το ελληνικό στοιχείο αναμείχθηκε με κείνο των ντόπιων...

Άρχισα να τραγουδάω ψιθυριστά..
"Άντρα μου πά-α-ει...άντρα μου πά-α-ει..."

Είχε έρθει αυτόματα στα χείλη μου αυτό το γκρεκάνικο τραγούδι γιατί είναι ένα τραγούδι για τη μετανάστευση...Ήταν τότε που οι άνδρες από την Καλαβρία έφευγαν για μια καλύτερη ζωή...να δουλέψουν στα μεταλλεία, που πολλές φορές γίνονταν οι ίδιοι οι τάφοι τους...
Μετανάστευαν όπου υπήρχε κάρβουνο...στο  Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Ελβετία, οπουδήποτε ...

Άντρα μου πά-α-ει...άντρα μου πά-α-ει..."

Το τραγούδι έχει τίτλο: "Ο κλάμα η γυναίκα ου εμιγκράντου" δηλαδή "Το κλάμα της γυναίκας του μετανάστη" .
Είναι ο λυγμός, η μικρή τραγωδία μιας γυναίκας, που αποχαιρετά τον άντρα, που φεύγει μετανάστης

***

Οι γλάροι, απ΄τη μεριά της θάλασσας, ήταν ακόμα εκεί, πάνω στους ξύλινους πασσάλους...
Εγώ συνέχιζα με ήχο πνιχτό τη μελωδία του μετανάστη...και δεν ξέρω αν εκείνο το δάκρυ που έσταξε στο μάγουλο ήταν από το κρύο, ή γιατί ο νους πλανήθηκε σε κάποιους που ικέτευαν για μια θέση στον ήλιο του κόσμου...

Το θολό βλέμμα μετακινήθηκε πάλι...και κει ανάμεσα στον κόσμο, τον στοιχισμένο σε σειρά πήρε το μάτι μου κάτι γνωστούς...Μετανάστες κι αυτοί...Πληγή βαθιά...Καημός ακατοίκητος...Τα παιδιά μου…, "μέτοικοι" άλλης κατηγορίας, μα η απόσταση ακόμα κι έτσι, δημιουργεί απροσμέτρητη θλίψη, ειδικά στο γονιό...

Τέλω να μπισκεφτώ να μη πενσέφσω 

να κλάφσω τσαι να γελάσω τέλω αρτε βράι

Μα μάλι’ αράτζια έβο ε’ να κανταλίσω 

στο φέγγο ε’ να φωνάσω 

ο άντρα μου πάει...

Δηλαδή:

Θέλω να μεθύσω για να μη σκέφτομαι 

να κλάψω και να γελάσω θέλω τούτο το βράδυ 

με πολλή οργή να τραγουδήσω 

στο φεγγάρι να φωνάξω

ο άντρας μου πάει... 

Franco Corlianο: "Άντρα μου πάει"