Ζαμπέτας: Ο "βασιλιάς του πάλκου" με την ωραία τρέλα...

 

Ο νεαρός Ζαμπέτας πήρε παραμάσχαλα  το μπουζούκι του και πήγε στο ραντεβού....Τον ήθελε ο Κουγιουμτζής στην ορχήστρα του...

-Καλησπέρα!...

-Καλησπέρα!...

(αντάλλαξαν τη χαιρετούρα...)

-Για κάτσε να δούμε τι ψάρια πιάνεις, του λέει ο Κουγιουμτζής και του δίνει την παρτιτούρα.

Ο Ζαμπέτας γουρλώνει τα μάτια, αλλά δεν τα χάνει. Απαντά με αυτοπεποίθηση:

-Δεν ξέρω να διαβάζω νότες!

Τωρα τα μάτια τα γουρλώνει ο Κουγιουμτζής...Τέλος πάντων, το προσπερνά το σοκ...

-Παίξε ένα ΜΙ, του λέει.

Ο Ζαμπετας παίζει με εμφανή βαριεστημάρα!

-Τωρα, χτύπα ενα ΣΙ, (το βιολί του ο Κουγιουμτζής...)

Ο Ζαμπετας παίζει με τα μούτρα κατεβασμένα από ανία!

-Τώρα ξαναπαίξε ένα ΜΙ, αλλά θέλω να μου πεις και κάτι άλλο, ρε Ζαμπέτα. Πώς γίνεται στα τραγούδια του Χατζιδάκι να κελαηδάς και στα δικά μου να ρίχνεις προβοσκίδα ως το πάτωμα...

-Θα σου το πω ρε μάγκα, Σταύρο!!Με έχεις μωρ' αδερφάκι μου εδώ πέρα μια ώρα με ΜΙ, ΣΙ, ΞΙ, ΨΙ...Ο Μάνος με αφήνει να αυτοσχεδιάζω ελεύθερα...

Κόκκαλο ο Κουγιουμτζής...

-Παίξε τότε ελεύθερα την πενιά σου. Άντε πάμε, του λέει...

Κι η πενιά του ακούστηκε, όπως δεν μπορεί να συλλάβει ο  νους...

[Ε.Ν]

Γ.Ζαμπέτας. Από τη σειρά γραμματοσήμων του Κ. Σπυριούνη
(spyriounis.com)

Σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από το θάνατο του συνθέτη και ξεχωριστού δεξιοτέχνη του μπουζουκιού, Γιώργου Ζαμπέτα. Έφυγε στις 10 Μαρτίου 1992. 

Ένας καλλιτέχνης χαρισματικός, που δεν υπήρξε κάλπικος σε τίποτε. Ντόμπρος, ειλικρινής, αυθεντικός! Ταλέντο στη λαϊκή μουσική και ως προσωπικότητα δεν χάριζε κάστανα... Είχε το δικό του, προσωπικό τρόπο να εκφράζει τον μουσικό του κόσμο, με φτερουγίσματα καρδιάς, φαντασία και νου ελεύθερα να πετάξουν ανά πάσα στιγμή... 

Ο Ζαμπέτας είχε χαρακτηριστεί "μάγκας αλλά και συνάμα αριστοκράτης" του λαϊκού τραγουδιού.

Το ενδιαφέρον του για τη μουσική έδειξε από παιδί, όταν ενόσω βοηθούσε στο μπαρμπέρικο του πατέρα του σκάρωνε στο μπουζουκάκι του λαϊκές μελωδίες.  Ο ίδιος είχε δηλώσει πως τον συνάρπαζε ο,τιδήποτε στη φύση παρήγαγε ήχο... Το πρώτο τραγούδι του το παρουσίασε στο σχολείο, όντας μαθητής Α' Δημοτικού, με το οποίο κέρδισε και το πρώτο βραβείο.

"Όσο αγαπάω το μπουζούκι, δεν αγαπάω ούτε τη μάνα μου", έλεγε χαριτολογώντας και μέσα από αυτή την υπερβολή αναδυόταν το πάθος για το λαϊκό μουσικό όργανο, που στα χέρια του έτρεμε σύγκορμα αποδίδοντας τόνους μοναδικής μουσικής ομορφιάς!

Ηταν ο μεγάλος "βασιλιάς του πάλκου", πάντα γελαστός, κεφάτος, όλο χαρά!
Ενας θυμόσοφος, με πηγαίο χιούμορ, πετυχημένες ατάκες, με θετικότητα και αισιοδοξία για τη ζωή...Χαρακτηριστικά, που ως αίσθηση αναδύονται στα περισσότερα από τα τραγούδια του...

Τον χαρακτήριζε μια "ωραία τρέλα"...Αδιαφορούσε για τα "φράγκα" όπως έλεγε, γιατί η τέχνη του, η μουσική του δεν μπορούσε να γεννηθεί αν πρώτα εκείνος δεν κατέθετε "ψυχούλα".
Κι ήταν αυτό το πάθος για τη μουσική, η ντομπροσύνη και η αναμφισβήτητη γνησιότητά του, που γοήτευαν τα πλήθη και συνέρρεαν όπου εμφανιζόταν...

Η "ψυχαγωγία" της νύχτας είχε εκθαμβωτική λάμψη, όπου κελαηδούσε με τα τέλια του ο Γιώργος Ζαμπέτας. 

"Ως συνθέτης, ο  Ζαμπέτας, χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού. Ως μπουζουξής, υπήρξε ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου. Και ως σόουμαν, ήταν μοναδικός! Ένα φαινόμενο! Ένας καλλιτέχνης, που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική, θα πρωταγωνιστούσε πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή..." ,

θα πει  για κείνον ο Λευτέρη Παπαδόπουλος.

Μόνο ένα μικρό παράπονο εξέφρασε κάποτε. Κι αυτό ήταν για το Μίκη, το Μίκη Θεοδωράκη. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στη "Γειτονιά των Αγγέλων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη...
Ο ίδιος ο Ζαμπέτας με τον χειμαρρώδη λόγο του δήλωσε:

"Αυτόν που έχω παράπονο, είναι ο Θεοδωράκης. Του έκανα ένα δίσκο, την "Γειτονιά των αγγέλων", που έχει μέσα και το "Στρώσε το στρώμα σου για δυο", με το θέμα του Ζορμπά… Και δεν μου έγραψε το όνομα, ο μπαγάσας...[...]
Πριν  απ’ όλη αυτή τη δουλειά του έχω πει του Μίκη πως για να παίξω σ’αυτόν, ένα ντρινγκ να κάνω στο δίσκο, θα μου γράψει το όνομα, σόλο μπουζούκι ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Μα καλά, τι λες, μου λέει, βέβαια. Και δώσαμε και τα χέρια.
Εμένα δεν με ενδιαφέρανε ούτε τα λεφτά του, ούτε τίποτα άλλο, μόνο να γραφτεί το όνομά μου. Έτσι μου υποσχέθηκε και πηγαίναμε για πρόβες… [...]
Μετά έβγαλαν το δίσκο… Πουθενά ο Ζαμπέτας!

Οπότε μια μέρα τον τρακάρω το Θεοδωράκη, και τον πιάνω και του λέω:
Ρε Μίκη, γιατί μου ξηγήθηκες έτσι; ...[...]
Δεν πειράζει, τον αγαπάω, γιατί μου έχει ξηγηθεί κι ωραία…Δεν είναι κακός ο Θεοδωράκης…"

("Γιώργος Ζαμπέτας: Βίος και πολιτεία", Ι. Κλειάσιου, εκδ. Ντέφι)

Εκεί ψηλά, στη "Γειτονιά των Αγγέλων", είμαι σίγουρη πως δεν θα είναι "ο πιο καλός ο μαθητής" , αλλά ο πιο καλός δάσκαλος αυτός ο πολυδιάστατος καλλιτέχνης, που με τον αυθορμητισμό της καρδιάς του δόνησε και τις καρδιές του απλού, λαϊκού κοσμάκη...Προεξάρχων της ορχήστρας του Παραδείσου με τα μπουζούκια των βιρτουόζων φτερωτών αγγέλων να ηχούν γλυκόλαλα και να πλαισιώνουν τις μαγικές πενιές και εμπνεύσεις του...

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Σόλο ΖΑΜΠΕΤΑΣ:  "Γειτονιά των Αγγέλων":