"Ο Μπαγιαντέρας του Αλβανικού μετώπου"

Από την πρώτη στιγμή του πολέμου, μουσική και τραγούδι συντρόφευαν τους στρατιώτες στο Αλβανικό μέτωπο, μα και όσους αγωνιούσαν στα μετόπισθεν..

Πολλοί είναι κι ο ρεμπέτες, που έγραψαν τραγούδια με ηρωικό και αντιπολεμικό περιεχόμενο, πολλές φορές και με αλλαγμένους τους στίχους προκειμένου να αντιμετωπίσουν ανώδυνα τη λογοκρισία.

Ανάμεσά τους κι ένας ρεμπέτης που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε με το όνομά του, μα με το ψευδώνυμό του.

Ο μπαρμπα-Μήτσος ήταν δεξιοτέχνης στο μπουζούκι κι είχε εξαιρετικά διασκευάσει προπολεμικά τη μελωδία από την οπερέτα του Κάλμαν «Μπαγιαντέρα».

Έτσι ο Ποριώτης ρεμπέτης βαφτισμένος, Δημήτρης Γκόγκος, έγινε γνωστός ως «Μπαγιαντέρας»…

Πολέμησε στην Αλβανία κι έπειτα στην Κατοχή έγινε μέλος της Αντίστασης. 

Ατίθασος, με ελεύθερο πνεύμα, αριστερών πεποιθήσεων, έγραψε τραγούδια υμνητικά για το ΕΑΜ, αλλά και νωρίτερα πολλά για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπως «Τους κενταύρους δεν φοβάμαι», στο οποίο υπογράφει τους στίχους, τη μουσική μα και την ερμηνεία κι ανήκει στον αντιπολεμικό δίσκο που κυκλοφόρησε κρυφά το Δεκέμβρη του 1940.

Πρόκειται για ένα δυναμικό χασάπικο που αναφέρεται στη φοβερή τεθωρακισμένη μεραρχία του ιταλικού στρατού, τους «Κενταύρους», που όμως η αριθμητική της υπεροχή δεν πτόησε την καρδιά του Έλληνα…

Η μελωδία κι η φωνή του Μπαγιαντέρα, δονεί την ψυχή σαν σύγχρονος Τυρταίος...

«Για ντουφέκι δεν με νοιάζει, ούτε βάζω πια μαράζι

Συντροφιά έχω τη λόγχη, τη γλυκιά μου ξιφολόγχη.

Αγκαλιά μ’αυτή κοιμάμαι, τους Κενταύρους δε φοβάμαι

Θαύματα με κείνη κάνω, στις βουνοκορφές απάνω.

Οι φρατέλοι σαν με ιδούνε ψάχνουν δρόμο για να βρούνε

Μα τους στρώνω στο κυνήγι και αυτοί όπου φύγει φύγει».

Βίος και πολιτεία ο Γκόγκος , ένα από τα «παλιόπαιδα τ’ατίθασα», έδινε ψυχή στο μπουζούκι του, καθώς το γρατσούναγε, όμως μάλλον λάτρευε και την κλασική μουσική, απ’ όπου  μην ξεχνάμε προήλθε και το παρατσούκλι με το οποίο έμεινε στην αιωνιότητα.

Δύσκολα τα χρόνια της Κατοχής, τα βίωσε όπως όλος ο Ελληνισμός με φτώχια και πείνα…
Ο Μπαγιαντέρας λόγω βαριάς μορφής αβιταμίνωσης έχασε την όρασή του.
Έζησε τυφλός ως το θάνατό του από εγκεφαλικό το 1985…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr