"Ένας Μότσαρτ, το αλάτι της στιγμής μου"

Κάθε φορά που γκρίζα σύννεφα  μαντρώνουν  τις σκέψεις και τη διάθεσή μου ανατρέχω σε ένα βιβλιαράκι, που διάβασα πρόπερσι το καλοκαίρι και από τότε το κουβαλώ σχεδόν πάντα μαζί μου-βοηθό στο γκρέμισμα κάθε μαυρίλας που θα τολμήσει να μουντζουρώσει την εύθυμη πολυχρωμία της καθημερινότητάς μου...

Το "Αλάτι της ζωής"-αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου- βραβεύτηκε ως ένα από τα πιο "αισιόδοξα" βιβλία  και κοντολογής μάς καλεί να αναρωτηθούμε "τι θα μάς έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωη μας;"

Η Φρανσουάζ Εριτιέ συνθέτει ένα μωσαϊκό μικρών "τίποτε", προσωπικών "μηδέν".
Δείχνει έναν άλλο τρόπο σκέψης, τον τρόπο να αναρωτηθείς ποιά και τι είναι η ομορφιά της δικής μας ζωής...
Μια απαρίθμηση, ένας κατάλογος, ένα εκτενής μονόλογος για τις αισθήσεις, τις συγκινήσεις, τις μικρές ή μεγαλύτερες απολαύσεις και χαρές, τις βαθιές απογοητεύσεις, ακόμη και τις οδύνες(κι αυτές είναι αλάτι, μια "νοστιμιά" στη μονοτονία και το βάλτωμα κάποιων περιόδων της  ζωής μας μερικές φορές)...Σε ασήμαντα, κοινά γεγονότα, χαραγμένα σαν εικόνα, ανεξίτηλα στην καρδιά και τη μνήμη..Μια ελαφράδα, μια χάρη, μια νοστιμιά, ...το αλάτι να σερβιριστεί και να φαγωθεί με ευχαρίστηση το πιάτο της ζωής.

Πόσος χρόνος μένει για να γευτεί κανείς το αλάτι της ζωής;
Οι διακοπές, το θέατρο, το σινεμά, κάποια συναυλία ή ζωγραφικές εκθέσεις, το διάβασμα ενός βιβλίου, οι περίπατοι στην εξοχή, η επίσκεψη σε ένα φίλο, τα ταξίδια, ο κήπος και η βεράντα μας, η μουσική, ακόμα και η γλυκιά απραξία ή η ονειροπόληση...
Πόσος χρόνος;
Μόλις μιάμιση ώρα καθημερινά...
Και οι περισσότεροι επιμηκύνουμε το χρόνο σε ανούσια, θαμπά και άγευστα, κλείνοντας την πόρτα στις απολαύσεις που λαχταρά η ψυχή μας...

Φίλοι μου, για να διατηρήσουμε την "νοστιμιά" είναι απαραίτητα τα κρυφά ρίγη των μικροαπολαύσεων...
Αντιγράφω από το "νόστιμο" βιβλιαράκι:

"...Αλάτι της ζωής είναι τα ξεκαρδιστικά γέλια, οι κουβεντούλες περί ανέμων και υδάτων...οι μπύρες στην μπάρα, το καφεδάκι στη λιακάδα, τα φιλικά παλέματα στ'αστεία, τα μακάρια δροσερά, φθινοπωρινά βράδια... να προσπαθείς να θυμηθείς λόγια παλιών τραγουδιών...να αναζητάς μυρωδιές ή γεύσεις..., το ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ με φωτογραφίες,  να χτίζεις ένα σπίτι με τη φαντασία σου, να κουρνιάζεις στον καναπέ, , να σιγοσφυρίζεις με τα χέρια στις τσέπες..., οι απολαυστικές στιγμές σιωπής και μοναξιάς, τα φιλιά στο λαιμό, οι χαρούμενες παιδικές φωνές στο διάλειμμα, να μπουκώνεσαι με σοκολάτα, το πρωινό χουζούρι στο κρεβάτι...
...να περπατάς στην παραλία μια μέρα με δυνατό αέρα, να σε γοητεύουν οι Μπητλς ακόμα και σήμερα, ν'ακούς ευλαβικά μια σονάτα του Μότσαρτ..."

Ας ζούμε τις στιγμές με όλες μας τις αισθήσεις, φίλοι μου!...
Να βλέπουμε, να χαϊδεύουμε, να αγγίζουμε, να γευόμαστε, να μυρίζουμε, να ακούμε και να παρατηρούμε...
Ο κόσμος μας είναι νοστιμότερος μέσα από τις αισθήσεις...

...ν'ακούς ευλαβικά μια σονάτα του Μότσαρτ...ιδιαίτερα αν ξέρεις πως γράφτηκε για μια δεκατριάχρονη δεσποσύνη, φορτωμένη την ευαισθησία και τη νεανική ορμή ενός ταλαντούχου πλάσματος όπως ο Μότσαρτ!..
Με παραλήπτη μια γλυκιά, ολόχαρη "Τριανταφυλλένια"...

Η Ρόζα ήταν μαθήτρια του αυστριακού συνθέτη όταν ζούσε στο Μανχάιμ, κόρη του αρχιμουσικού της πόλης, η μεγαλύτερη από τα έξι παιδιά του, πλάσμα χαρισματικό και προικισμένο απλόχερα...
Βελουδένια, τρυφερή, φιλική, καλοσυνάτη, γενναιόδωρη σε αισθήματα, που ο Μότσαρτ προσπάθησε να περιγράψει στο αντάτζιο της Σονάτας του αρ. 7.
Μιας Σονάτας με πολυάριθμες αντιθέσεις στη δυναμική, με τα forte και τα piano  ν' αναπνέουν τον ενθουσιασμό και τη νεανική αφέλεια της Τριανταφυλλένιας...

Μιας Σονάτας, που ακούω μόλις ευλαβικά κι απολαμβάνω, νοστιμίζοντας το "τώρα" της στιγμής μου...Εσείς;

Mozart: "Piano Sonata in C major- ΙΙ mov."

Στο πιάνο η κορυφαία Μιτσούκο Ουσίντα, που έχει συνδεθεί με την ερμηνεία έργων Μότσαρτ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr