"Παπαφλέσσας, το φίλημα στο Μανιάκι"

"Η μάχη στο Μανιάκι", Λιθογραφία αγνώστου 

Καλημέρα σε όλους με την αγάπη μου, φίλοι μου, με τον "μπουρλοτιέρη των ψυχών"!
Μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, έναν τρανό αγωνιστή, που έμεινε στην Ιστορία ως "Παπαφλέσσας"!
Ο αγώνας και το ηρωικό τέλος του Γρηγορίου Δικαίου Φλέσσα (έτσι ήταν το πραγματικό του όνομα) στο Μανιάκι, κατά τη σύγκρουση με τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, μια μέρα στην τη σημερινή, 20 Μαῒου του 1825, δίνει την αφορμή για το καλημέρισμά μου.

Ο Παπαφλέσσας με τους άντρες του μπορεί να ηττήθηκαν, όμως ο ηρωισμός και η γενναιότητα που επέδειξαν ήταν υπέρμετρα!
Άνιση η μάχη των λιγοστών ελλήνων με τις ορδές του αιγύπτιου Ιμπραήμ!
Πολλοί ιστορικοί παρομοιάζουν τη "Μάχη στο Μανιάκι" με κείνη των Θερμοπυλών και αποκαλούν τον Παπαφλέσσα "νέο Λεωνίδα"!

Η αναγνώριση του ηρωισμού και της γενναιότητας ήρθε και από τους αντιπάλους, με χαρακτηριστική την πράξη του Ιμπραήμ, που σε ένδειξη σεβασμού και τιμής ορθώνει το νεκρό Παπαφλέσσα και τον φιλά!!!

Ανδρέα Γεωργιάδη : "Φίλημα"

Από τη σκηνή αυτή είναι εμπνευσμένο και το παραπάνω εικαστικό του Ανδρέα Γεωργιάδη, με τίτλο: "Φίλημα", που περιγράφει εκπληκτικά ο πεζογράφος μας Μιχαήλ Μητσάκης:

"Εις το Μανιάκι, επί της κορυφής του λόφου, εκ των τριακοσίων μαχητών δεν απέμεινεν ούτε ένας ζωντανός. Ο ήλιος προβάλλων από τας χιόνας των βουνών τους εχαιρέτησεν, ορθίους όλους, εφώτισε τας λευκάς φουστανέλλας, εχάιδευσε τας μαύρας κόμας των, απήστραψεν εις τους φλογερούς των οφθαλμούς, κατωπτρίσθη εις τον χάλυβα των σπαθιών των, εχρύσωσε των αρμάτων των τας λαβάς. Και τώρα δύων εκεί κάτω, μέσα εις το πέλαγος, τους αποχαιρετίζει λυπημένος νεκρούς, σκορπισμένους επάνω εις το χώμα...

[...]

Ο Παπαφλέσσας, ο πρώτος αρχίσας την σφαγήν και τελευταίος σταματήσας, πελιδνός, ξαπλωμένος, με πλατείαν πληγήν επί του στήθους, κρατεί ακόμη το θραυσμένον τμήμα, αιμοστάζον, με σφιχτά δάχτυλα, εν σπασμώ έρωτος και λύσσης. Και ο Αιγύπτιος ανέρχεται, εν καλπασμώ ίππων και κλαγγή ξιφών, εν ήχω τυμπάνων και σαλπίγγων βοή, ενώ τα μπαϊράκια του αναπεπταμένα φρίσσουν εις τον άνεμον της εσπέρας, και τα μισοφέγγαρα αστράπτουν επί του καθαρού ορίζοντος της δύσεως...

[...]

Το βλέμμα του Ιμπραήμ θολούται ελαφρώς, αδιόρατος παλμός συσπά τα χείλη του.

— Κρίμα να χαθούν τέτοιοι λεβέντες!

— Σηκώστε τον, μωρέ, πάρτε τον... Πάρτε τον, πλύντε τον... Πλύντε το το παλληκάρι...

Ο Ιμπραΐμης πλησιάζει βραδέως, ίσταται και προσβλέπει σιγηλός επί μακρόν το άπνουν πτώμα του αντιπάλου και υπό το φως της σελήνης ήτις ανέτελλε την ώραν εκείνην αιματόχρους, ωσεί βαφείσα και αυτή εκ του λύθρου του χυθέντος κατά την μάχην, φιλεί, "παρατεταμένον φίλημα", τον όρθιον νεκρόν.

Η μάχη στο Μανιάκι την 20ή Μαΐου 1825, και ο ίδιος ο Παπαφλέσσας, είναι η υπόθεση μιας έξοχης ελληνικής ιστορικής ταινίας του Ερρίκου Ανδρέου με τον Παπαμιχαήλ στον κεντρικό ρόλο και επιβλητική, πομπώδη, επική και όπου χρειάζεται ελεγειακού λυρισμού μουσική του Κώστα Καπνίση, απ'όπου φυσικά, λόγω της μέρας θα ακούσουμε το ορχηστρικό:

"Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ"

Αιματοβαμμένη, μα χρυσή αυτή η σελίδα της Ιστορίας μας, όπως και τόσες άλλες, διδάσκουν τις νεότερες γενιές, γι'αυτό απαιτείται η ανάδειξή τους, ιδιαίτερα τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε!
Απαιτείται να ρίχνουμε φως σε στιγμές που θυμίζουν πως είμαστε ικανοί για ανατάσεις ψυχής, πως έχουμε σθένος να αντιτασσόμαστε και να παλεύουμε για το ΩΡΑΙΟ, το ΜΕΓΑΛΟ και τ'ΑΛΗΘΙΝΟ!