Μετά τις ολιγοήμερες διακοπές μας, να' μαστε πάλι στους ρυθμούς μας με τη φαντασία πάντα ελεύθερη να πλανιέται στους αιθέρες...
Έτσι για σήμερα και για το καλωσόρισμα στη νέα εβδομάδα λέω με τα φτερά της να πετάξουμε ψηλά!Κάπου προς το τρίτο-τέταρτο αστέρι δεξιά...
Για χάρη του θα προσγειωθούμε σ'ένα πάρκο πανέμορφο, με πανδαισία χρωμάτων, ένα παράδεισο της Βρετανικής πρωτεύουσας, που θυμίζει πως το Λονδίνο δεν είναι πάντα μουντό, βροχερό και νεφελώδες…
Ο σκανταλιάρης "Πήτερ Παν", λοιπόν φίλοι μου, προσγειώνεται δίπλα στη Long Water, μας καλεί με τον αυλό του στη "Χώρα του Ποτέ" πλαισιωμένος από ποντικάκια, σκίουρους, κουνελάκια και φυσικά νεράιδες!
Ο Πήτερ Παν είναι χαρακτήρας, που έπλασε ο σκωτσέζος συγγραφέας Τζέιμς Μάθιου Μπάρι και τον θυμήθηκα όχι μόνο επειδή σαν σήμερα 9 Μάη του 1860 γεννήθηκε ο δημιουργός του, αλλά και γιατί τον συνάντησα πριν μερικές μέρες στη βόλτα μου στο πάρκο Κένσινγκτον του Λονδίνου.
Το Μνημείο του Πήτερ Παν στους κήπους του πάρκου είναι από τα πιο δημοφιλή γλυπτά στο Λονδίνο, και από τότε που ανηγέρθηκε, πλέον των εκατό χρόνων, εξακολουθεί να προσελκύει πλήθος επισκεπτών!
Φτιάχτηκε κατόπιν παραγγελίας του συγγραφέα Τζέιμς Μπάρι, καθώς εκείνος έζησε κοντά στο Κένσινγκτον και δημοσίευσε την πρώτη ιστορία του Πήτερ Παν το 1902, χρησιμοποιώντας τους Κήπους για έμπνευση.
Μάλιστα στην πρώτη ιστορία του με τίτλο "The Little White Bird", ο Πήτερ πετάει και προσγειώνεται δίπλα από τη Long Water, τη λίμνη και το ακριβές σημείο, που τοποθετήθηκε και βρίσκεται ως σήμερα το άγαλμα.
Η φιγούρα του Πήτερ Παν σχεδόν σε ύψος ενός μικρού αγοριού στέκει πάνω στο μπρούτζινο βάθρο εκτελώντας τον αγαπημένο του δίαυλο.
Το ψηλό βάθρο μάλλον απεικονίζει τον κορμό δέντρου περιτριγυρισμένου από φτερωτές νεράιδες, που συνομιλούν με χαριτωμένα σκιουράκια και κουνέλια που μόλις εμφανίζονται από την κουφάλα του δέντρου!
Ένα ζευγάρι μικρών πουλιών ροκανίζει το ξύλο δίπλα σε μια παρέα ποντικών, ενώ μια άλλη νεράιδα στέκεται στις μύτες σαν μπαλαρίνα προσπαθώντας να φτάσει το μικρό Πήτερ και ν'ακούσει καλύτερα το μαγικό σκοπό που εκτελεί με τον αυλό του...
Όταν εκείνο το υπέροχο πρωινό της προηγούμενης εβδομάδος, οι υψηλές θερμοκρασίες και οι αχτίδες του ήλιου, έκαναν Λονδρέζους και μη, να ξεχυθούν στο πάρκο να απολαύσουν τα υπέροχα δώρα της άνοιξης, βρέθηκα και γω κοντά στον Πήτερ Παν κι απ' τον αυλό του άκουσα μια γλυκιά μελωδία της Vanessa Carlton, που έγραψε στα δεκαεπτά της ποτισμένη με μια παιδική νοσταλγία...
Κι ενώ πουθενά στους στίχους δεν αναφέρεται το όνομα, εύκολα τα λόγια δείχνουν τον Πήτερ Παν αφού η Carlton τραγουδάει για μια απλή "συνηθισμένη μέρα", που μάς γεννά την όρεξη για ΖΩΗ!
Διώχνουμε μακριά τις ανασφάλειές μας, διαλύουμε τυχόν σκοτάδια της ψυχής και με την άκρη του ματιού μας εντοπίζουμε τη λιακάδα που ετοιμάζει σε λίγο την έκρηξη της ΧΑΡΑΣ!
Πέρα από την ερημιά, ένα αγόρι λάμπει σαν αστέρι καθώς πετά στον ουρανό κι εμφανίζεται σε όνειρο καλώντας μας να ζήσουμε την "όμορφη περιπέτεια της ζωής"!!!
Όπως βλέπετε τα πάντα μπορούν να συμβούν με λίγη φαντασία και μια δόση νεραϊδόσκονη, φίλοι μου!
Αφεθείτε κι ο μικρός ήρωας θα μας ταξιδέψει νοερά σ'ένα παραμύθι , ένα συνεχές ευχάριστο παιχνίδι, πάντα αστείρευτο σε χαρά, ανατροπές, δημιουργία, άτρωτο, τυλιγμένο σε χρωματιστό σελοφάν και γυαλιστερό όπως οι ιστορίες που δεν βαριόμαστε ποτέ, ούτε μαρτυράμε πουθενά το χιλιοειπωμένο τέλος της.
Οι αντιδράσεις ποικίλλουν.Άλλοι θα κλάψουμε ή θα γελάσουμε, θα θυμώσουμε, θα φοβηθούμε ή θα συγκινηθούμε.
Σίγουρα όμως όλοι θα νοιώσουμε κείνη την ακαθόριστη μαγεία, την αδιόρατη γοητεία της ιστορίας γιατί, κι ας μεγαλώσαμε, τα παραμύθια τα λαχταράμε ακόμα!
Γιατί το παραμύθι είναι ταξίδι...με την αλήθεια κρυμμένη στα σπλάχνα του, μια αλήθεια οικουμενική και διαχρονική που δεν έχει να κάνει με τη χειροπιαστή πραγματικότητα, αλλά με την ίδια την ανθρώπινη ψυχή.
"Just a day, just an ordinary day
Just tryin' to get by
Just a boy, just an ordinary boy
But he was looking to the sky...
come with me
See what I see
<<Touch the stars for time will not flee>>!!!
No comments:
Post a Comment