Παραδομένοι στο "όνειρο" του Ταγκόρ...

Kαθώς σουρούπωσε, έφτασε -θαρρώ- η κατάλληλη ώρα για ένα ...όνειρο...


Γεννήθηκε σαν σήμερα 7 Μαΐου του 1861 στην Καλκούτα.
Ο ινδός ποιητής Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ ασχολήθηκε με την ποίηση από πολύ μικρός, όπως επίσης ταλαντούχος ήταν στη ζωγραφική και τη μουσική. Μην ξεχνάμε πως εκτός από τους στίχους έχει γράψει και τη μουσική του Εθνικού ύμνου της Ινδίας.

Σκοπός του με τα κείμενά του να διδάξει την απλότητα της ζωής και την καλλιέργεια της εσωτερικής και πνευματικής ομορφιάς.
Λίγο πριν του απονεμηθεί το 1913, το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας μεταφράζει ο ίδιος στην αγγλική γλώσσα την πασίγνωστη σήμερα ποιητική συλλογή του «Gitanjali», που εκδίδεται με τον τίτλο: «Λυρικά αφιερώματα».

Από αυτή τη συλλογή είναι και το τραγούδι του συμπατριώτη μας Γιάννη Κωνσταντινίδη, με τίτλο «ΟΝΕΙΡΟ» από τα «Πέντε Τραγούδια Προσμονής».


"He came and sat by my side but I woke not.
What a cursed sleep it was, O miserable me!

He came when the night was still;
he had his harp in his hands,
and my dreams became resonant with its melodies.

Alas, why are my nights all thus lost?
Ah, why do I ever miss his sight
whose breath touches my sleep?"

(Rabindranath Tagore, Gitanjali: Song Offerings)



"Ήρθε και κάθησε στο πλάι μου, μα εγώ δεν ξύπνησα.
Τι καταραμένος ύπνος ήταν! Ω! Ο κακορροίζικος εγώ!

Ήρθε, όταν η νύχτα ήταν βυθισμένη στη γαλήνη.
Κρατούσε στα χέρια Του την άρπα Του,
και στα όνειρά μου όλο ένα πιο ζωηρά
αντηχούσαν οι γλυκές Του μελωδίες.

Αλλοί μου! Γιατί χάθηκαν έτσι οι νύχτες μου όλες;
Αχ! Γιατί τα μάτια μου ποτέ να μη μπορούν
να ιδούν Εκείνον που η πνοή Του
αγγίζει τον ύπνο μου;"

(Γιταντζαλί-Λυρικά αφιερώματα-Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
μετάφραση: Κώστας Τρικογλίδης)


Φυσικά, δεν χρειάζεται να πω τίποτε για τον πολύπλευρο συνθέτη…
Μπορεί, το ευρύ κοινό να τον γνωρίζει με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης, που χρησιμοποιούσε για τις συνθέσεις του ελαφράς μουσικής, οι φίλοι μου όμως σίγουρα υποκλινόμαστε στο ταλέντο του ως συνθέτης, πιανίστας και μαέστρος, από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες της Ελληνικής Μουσικής του 20ού αι. και στην "κλασική" μουσική, όπου συνδύαζε αρμονικά το ελληνικό μουσικό ιδίωμα με τη δυτικότροπη κλασική δομή.

Σπουδαίος ο συνθετης, είτε ως Κωνσταντινίδης, είτε ως Γιαννίδης, όνομα που ο ίδιος είχε επιλέξει προκειμένου να ξεχωρίζεται με αυτό τον τρόπο το είδος της μουσικής που πραγματευόταν κάθε φορά.
Το έργο του αποτελεί θεμέλιο λίθο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και να επισημάνω και την επιρροή του από το Σκαλκώτα του οποίου υπήρξε φίλος.

Σε αυτή τη σύνθεσή του παρατηρούμε μια διαφορετική φόρμα, λυρικότατου ύφους, έμπνευση από τον ινδό ποιητή που σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλιά του.

Λατρεύω τον Ταγκόρ..Toν λατρεύεις και συ, φίλε αναγνώστη!Γι'αυτό τον "ανέσυρα" για να χαρούμε και να ονειρευτούμε όλοι μας!
Παρεμπόδιση και στέρηση του ονείρου θα ήταν ασφυξία...

Συνοδοιπόροι στο Όνειρο, δυο αγαπημένοι ερμηνευτές...
Ο Γιάννης Βακαρέλης στο πιάνο, συγκρατημένος στο πάτημα των πλήκτρων και τη χρήση του πεντάλ, αφήνει τη λατρεμένη σοπράνο Νατάσα Θεοδωρίδου να κατευθύνει όλο το συναίσθημα που γεννά ο ποιητικός λόγος του Ταγκόρ!

ΟΝΕΙΡΟ: από τα «Πέντε Τραγούδια Προσμονής»

Τραγουδά η σοπράνο: Σόνια Θεοδωρίδου

Στο πιάνο ο: Γιάννης Βακαρέλης

Στα "Πέντε τραγούδια προσμονής" που μελοποίησε ο Γ. Κωνσταντινίδης περιλαμβάνονται:

1: Όνειρο

2: Πού να βρίσκεσα

3: Η μέρα τελειώνει

4: Στο γκρίζο ζεστό μεσημέρι

5: Αυτ' είναι η ηδονή μου