To ταξίδι μιας "Divina" με τη "Γαλάζια αμαξοστοιχία"

Άγαλμα της Suzanne Lenglen, τουρνουά Roland Garros

Ο τίτλος της "Divina" κατευθύνει το νου κάθε φιλόμουσου στη συμπατριώτισσά μας, Μαρία Κάλλας!

Θεές όμως απ'ότι φαίνεται δεν έχουν μόνο ο Όλυμπος κι οι καλές  τέχνες, μα και ο αθλητισμός!

Ο λόγος σήμερα, φίλοι μου για  τη "Divina" της αντισφαίρισης!

Μια θαυμαστή προσωπικότητα του αθλητισμού, που γεννήθηκε σαν σήμερα 24 Μαΐου 1899, τη χαρισματική Σουζάν Λενγκλέν, που κυριάρχησε στο τένις γυναικών στις αρχές του 20ου αι. γι'αυτό και ο γαλλικός Τύπος τη χαρακτήρισε: "Θεά"!

Με δάσκαλό της τον πατέρα της και συμπαίκτες της πάντα άνδρες, καλλιέργησε το "επιθετικό στυλ" με εκρηκτικά χτυπήματα σε συνδυασμό με την  τέλεια ισορροπία ελέγχου και δύναμης.
Αποφασιστικός χαρακτήρας, η Σουζάν έδειχνε από μικρή το πείσμα και την ανεξάντλητη επιθυμία της  σε κάθε αγώνα για νίκη!
Αυτή μάλλον η θέλησή της ήταν που την βοήθησε να ξεχωρίσει στο Γουίμπλετον και  κατά τη διάρκεια της καριέρας της να χάσει μόνο ένα παιχνίδι!

Ευγενές το άθλημά της, δεν θα ήταν δυνατόν, αφού ο ουρανίσκος της αρεσκόταν στις θεικές  γεύσεις, να μην έχει αδυναμία σε ευγενή  αποστάγματα.
Χαρακτηριστικότατη η κίνησή της κατά τη διάρκεια ενός δύσκολου σετ να πίνει γουλιές απ'το αγαπημένο της μπράντυ!

Εκτός όμως από "Divina" της αντισφαίρισης, η Σουζάν ήταν και μια "Μούσα της Μόδας"!

Η παίκτρια με τις χαριτωμένες, επιδεικτικές κινήσεις της ξεσήκωνε τους θεατές και με την αμφίεσή της!
Θα λέγαμε πως οι στυλιστικές της επιλογές έφεραν την αίγλη και τον αρχοντικό αέρα της Γαλλικής Ριβιέρας  στο τερέν!

Μακριά από το ενδυματολογικό ύφος της συντηρητικής Γαλλίας της εποχής της υιοθέτησε μια φινετσάτη αμφίεση φορώντας μίντι φούστα από αέρινο ύφασμα...
Φίνο, μεταξωτό αμάνικο μπλουζάκι με  ντεκολτέ (η απουσία μανικιών τόνιζε τη γλυκιά απρέπεια)...
Κάλτσες ως το γόνατο στερεωμένες με καλτσοδέτες, αξεσουάρ όχι μόνο χρηστικό μα και άκρως αισθησιακό ...
Τα μαλλιά κοντοκουρεμένα, κρατούσαν σταθερά οι πολύχρωμες φαρδιές κορδέλες σε στυλ σημερινής μπαντάνας.

Σκέφτομαι πως  με τον τρόπο της εναντιώνεται στην παλιομοδίτικη παράδοση, που ήθελε το dress code των αθλητών του τένις, πειθαρχημένο και σοβαρό.
Μια επαναστάτρια  ελίτ προδιαγραφών!

Η είσοδός της στο γήπεδο γινόταν με μια  κομψή μινκ, που όλοι ανυπομονούσαν να αφαιρέσει για να θαυμάσουν το καλογυμνασμένο κορμί της και το καλαίσθητο λουκ της!

Οι κινήσεις της κοφτές και επιθετικές δεν περιόριζαν τη θηλυκότητά της.
Παρότι εκτινασσόταν ψηλά στον αέρα προκειμένου να αποκρούσει επιτυχώς στο σερβίς της αντιπάλου, αδιαφορούσε αν έμενε ακάλυπτο, κι έτσι σκανδάλιζε, μέρος του γυμνού μηρού της!

Οι κινήσεις της καίριες, σχεδόν δολοφονικές, με άψογη τεχνική αλλά και χάρη!

Τη φαντάζομαι σαν πρίμα μπαλαρίνα  του Ρολάν Γκαρός ή του Γουίμπλεντον να εμφανίζεται στη σκηνή - τερέν και να σαγηνεύει με τις κινησιολογικές εκδοχές της!

Εξάλλου, λάτρευε το χορό κι ενθουσιαζόταν με το τάνγκο και το φοξ-τροτ, που εκτός από απόλαυση τα είχε ως βασική εξάσκηση για να διατηρεί τη φυσική της  κατάσταση.

Αυτή η αγάπη της για το χορό μαζί με τα χαριτωμένα ακροβατικά της στο τερέν είναι που έδωσαν έμπνευση στον Ντιάγκιλεφ και τα Ρώσικα μπαλέτα στην παραγωγή του: "Le Train Bleu".

Πικάσσο, η αυλαία για το μπαλέτο

Ένα μπαλέτο σε σενάριο του Ζαν Κοκτώ και μουσική του  Νταριούς Μιγιώ, σε χορογραφίες  της ταλαντούχου ρωσίδας Νιζίνσκα Μπρονισλάβα, (αδερφής του Βασλάφ Νιζίνσκι), που ερμήνευσε και το ρόλο της διάσημης τενίστριας του μπαλέτου πλασμένο στα πρότυπα της κομψής "μαντμαζέλ Λενγκλέν".


Τα κοστούμια της παράστασης έκανε η Κοκό Σανέλ και την αυλαία κοσμούσε το έργο του Πικάσσο: "Δυο γυναίκες στην παραλία".



Ο τίτλος "Le Train Bleu" του μπαλέτου δόθηκε από την ομώνυμη πολυτελή αμαξοστοιχία της εποχής, που μετέφερε μεγιστάνες από το Καλαί στα θέρετρα της Μεσογείου, Μασσαλία, Κάννες, Νίκαια, Μόντε Κάρλο.

To μονόπρακτο μπαλέτο έχει αθλητικό θέμα με  κολυμβητές, αρσιβαρίστες, τενίστες να φλερτάρουν με πλέιμπόις, να διασκεδάζουν και να χαίρονται το Μεσογειακό ήλιο και τη θάλασσα.

Ο συνθέτης Μιγιώ κινείται σε ανάλαφρο μουσικό ύφος, όπως απαιτεί το σενάριο του Κοκτώ, με γεύσεις από γαλλική οπερέτα.
Παρότι το έργο δέχτηκε επίθεση από τους  συντηρητικούς κριτικούς της εποχής για επιπολαιότητα και έλλειψη σοβαρότητας, το κοινό το αγκάλιασε για το γεμάτο ευθυμία θέμα του!
Η μουσική του Μιγιώ προκάλεσε σκάνδαλο  με τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της, παρότι στηρίζεται σε κλασικά ιδεώδη με την απλότητα και την χάρη της μουσικής ιδέας προσαρμοσμένη όμως στις ιδιαιτερότητες της εποχής.
Οι μελωδικές πινελιές της καθιστούν μέχρι σήμερα τη σύνθεση ελκυστική για όσους αναζητούν στη μουσική, την ευδαιμονία και ευχαρίστηση!

Από το μπαλέτο, θα παρακολουθήσουμε το μέρος-έμπνευση από την χαρισματική τενίστρια, Σουζάν Λενγκλέν:

<< Ballet: "Le Train Bleu", Mουσική: Darius Milhaud >>

Για όσους δεν ενθουσιάζεστε με τη μπαλετική μουσική η ανεξάρτητη, δυναμική  κι απελευθερωμένη τενίστρια Λενγκλέν ενέπνευσε κι ένα όμορφο, μελωδικό τραγούδι στον γάλλο Saint-Granier με τίτλο το όνομά της: "Oh Suzanne!"

Saint-Granier : "Oh ! Suzanne" (En hommage à la "divine" Suzanne Lenglen)