"Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: οι μουσικές προτιμήσεις"

Θεωρείται ο σπουδαιότερος συγγραφέας της ισπανόφωνης λογοτεχνίας μετά τον Θερβάντες!
Ο νομπελίστας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γεννήθηκε σαν σήμερα 6 Μαρτίου 1927 στην Κολομβία.
Τα βιβλία του  αγαπημένου λογοτέχνη έχουν  εμπνεύσει  πλήθος καλλιτεχνών και μουσική κάθε είδους, ενόργανη και φωνητική, από μπαλέτο έως  όπερα...

"Το σπίτι είναι εκεί που βρίσκονται τα βιβλία σου, λένε,
αλλά για μένα είναι εκεί, όπου βρίσκονται οι δίσκοι μου!", 

έλεγε εκείνος με τη συλλογή βινυλίων του να ξεπερνά τα 5000!

Μπορεί να είναι ένας λογοτέχνης, όμως είχε το ίδιο πάθος για τη μουσική.
Λάτρευε το mambo, την salsa, την cumbia και τη vallenato και είναι φυσικό, καθώς η Κολομβία είναι μία χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου ανθούν αυτά τα ρυθμικά είδη μουσικής.
Ιδιαίτερα αγαπούσε το ηχόχρωμα του ακορντεόν, μια και αυτό το όργανο συνόδευε  το κολομβιανό Βαλενάτο, μια εξαιρετικά λυρική και εκφραστική μουσική, κράμα αφρικανικών, ευρωπαϊκών και ινδιάνικων στοιχείων.
Αγαπημένο του τραγούδι βαλενάτο ήταν το: "La Gota Fria"...

"Aν ήμουν συνθέτης θα ήθελα να έχω γράψει την κλασική σάλσα: "Pedro Navaja", έλεγε συχνά...
"Είναι τραγούδι με υποβόσκουσα ενεργητικότητα, κάτι ανάμεσα σε ζωή και θάνατο...Οι στίχοι του τραγουδιού δε, στοχαστικοί και άκρως ερεθιστικοί με το σκοτεινό χιούμορ τους!

Όπως συχνά εξομολογείτο πως "περισσότερο από οποιοδήποτε βιβλίο, η μουσική είναι εκείνη που  άνοιξε τους ορίζοντές μου".

Όταν έγραφε το αριστούργημά του "Εκατό χρόνια μοναξιά", με το οποίο  το 1982 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για να εμπνέεται άκουγε Μπητλς..

"Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως η μόνη κοινή νοσταλγία που έχει κανείς με τα παιδιά του είναι τα τραγούδια των Beatles", έλεγε, αποκαλύπτοντας τον βαθύ συναισθηματικό του δεσμό με τη βρετανική μπάντα, τη σπουδιαότητα της οποίας στο λαϊκό πολιτισμό δημοσίευσε σε εκταταμένο άρθρο  του στην εφημερίδα El País.

Έτσι, όταν στο Μεξικό, έγραφε το "Εκατό χρόνια μοναξιάς" είχε δύο μουσικές επιλογές να ακούει: Τα "Πρελούδια" του Ντεμπισί και κάποια άλμπουμς των Μπητλς με προτίμηση στο "Hard Day's Night".

Αν και δεν είμαι και τόσο φαν της, ωστόσο η κολομβιάνα Σακίρα λάτρευε τον συμπατριώτη της λογοτέχνη, που και κείνος τη θαύμαζε επίσης!
Τόσο, που στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του "Ερωτας στα χρόνια της χολέρας", τής ζήτησε να συνεισφέρει μουσικά.
Ένα από τα τραγούδια, που έδωσε είναι και μια ομολογουμένως όμορφη μπαλάντα, που ντύνει τις συγκινητικές σκηνές της ταινίας, τις βασισμένες σε ένα υπέροχο βιβλίο που υπενθυμίζει πως υπάρχουν αγάπες, αγάπες, που αντέχουν σε κάθε φθορά...Κι όπως το κρασί μεστώνει με το χρόνο, έτσι και τούτη η αγάπη που περιγράφει ο κολομβιανός συγγραφέας...Περίμενε χειμώνες για ν'ανθίσει και φθινόπωρα να βλαστήσει τα φύλλα της!...

"Hay Amores" 

Σχετικά τώρα με την κλασική μουσική ιδιαίτερη αδυναμία έδειχνε στον Γ.Σ.Μπαχ. 

Μάλιστα, όταν κάποτε ρωτήθηκε αν επρόκειτο να ζήσει σε ένα έρημο νησί ποια μουσική θα έπαιρνε μαζί του, χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε αμέσως τις: "Σουίτες για τσέλο" του Μπαχ, για να συμπληρώσει ευθύς πως αν ήταν να διαλέξει μεταξύ αυτών, θα ήταν η Νο. 1. Η εκτέλεση που τον συγκινούσε περισσότερο ήταν του γάλλου, Mayrice Gendron.

Bach Cello Suite No.1 / Mayrice Gendron: