"Ταξίδι στο Γιορκ, μέρος I"

"…τώρα της δυσαρέσκειάς μας τον χειμώνα τον έχει κάνει θέρος λαμπρό,

 τούτου του Γιορκ ο ήλιος…"

(Ουίλλιαμ Σαίξπηρ : "Ριχάρδος ο τρίτος")

Ξεκινήσαμε πολύ πρωί.Έτσι, ήμασταν στο Γιορκ πριν τις 10:00.
Μπορεί ο ήλιος να μας έκλεινε το μάτι, όμως το κρύο ήταν τσουχτερό, αφού βρισκόμασταν 400 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου, πολύ κοντά στα σύνoρα με τη Σκωτία.
Αυτό δεν μας πτοούσε.Αφήσαμε τις αποσκευές στο όμορφο βικτωριανού στυλ, ξενοδοχείο μας και κατευθυνθήκαμε πεζοί προς το κέντρο.
Οι κήποι των όμορφων σπιτιών και τα γρασίδια των πάρκων είχαν λευκή πάχνη που έκανε το τοπίο παραμυθένιο, απόλυτα ταιριαστό με τη Χριστουγεννιάτικη εποχή.

Φτάσαμε στο ποτάμι.Τα νερά καθηλωμένα, χωρίς ίχνος κυματισμού και ροής...σα να' βλεπες κινηματογραφική σκηνή, που για κάποιο λόγο πάγωσε η εικόνα της.
Η γέφυρα του Ούζ περίτεχνη στην απλότητά της έδινε το κατάλληλο σκηνικό για ν'απαθανατίσω τη στιγμή.
Έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή...Πόζαρα...

Χαμογέλασα αβίαστα και φάνηκαν τα δόντια μου,  που με το ζόρι συγκρατούσα το τρίξιμό τους απ'το κρύο...

Κι όμως, είχα τόση χαρά μέσα μου και λαχτάρα να περπατήσω στα στενά δρομάκια της μεσαιωνικής πόλης, να περιηγηθώ στην ιστορία της, να γευτώ την παλαιική ατμόσφαιρά της...

Ανεβήκαμε στα τείχη.
Σχεδόν ανέπαφα ορθώνονται και περικυκλώνουν την πόλη  χαρίζοντας απλόχερα την εκπληκτική θέα της!

Παρόλο το κρύο, ο περίπατος ήταν ευχάριστος πάνω στα ρωμαϊκά τείχη, χαζεύοντας τον ορίζοντα, το ποτάμι, τους κήπους και τις αυλές των σπιτιών...Όμως, για λίγο...

Κατεβήκαμε και βγήκαμε στο δρόμο γιατί γοητευτήκαμε από την ιστορικότητα και την αισθητική του πύργου που έστεκε μπρος μας πάνω στο μικρό λοφίσκο.





Ο πύργος του Κλίφορντ, στέκει πάνω σ'ένα ανάχωμα, που κατασκευάστηκε από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή το 1068 ως δήλωση  δύναμης.

Ο πύργος υπήρξε βασιλικός κήπος, φυλακή, αλλά και τόπος απαγχονισμού εχθρών της βρετανικής πόλης.
Μάλιστα, πήρε το όνομά του από τον Roger de Clifford, που απαγχονίστηκε στο σημείο αυτό το 1322, επειδή αντιτάχθηκε στις αρχές του Εδουάρδου.

Για να απολαύσεις την συγκλονιστική θέα  της πόλης θα πρέπει να ανέβεις τα 70 σκαλιά του.

Μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο.

Στενά μεσαιωνικά πλακόστρωτα σοκάκια, και στα πλαινά τους μαζεμένα κουκλίστικα σπιτάκια, που τα περισσότερα σήμερα λειτουργούν ως καταστήματα, που πουλούν κάθε λογής πραγματάκια..

Αναμνηστικά,κάρτες, βιβλία, τσάι...

Οι προσόψεις στολισμένες με φυσικά, μικρά ελατάκια και χρυσοκόκκινες κορδέλες ενίσχυαν τη χριστουγεννιάτικη νότα .

Τόσο στενά τα μεσαιωνικά δρομάκια, που είχες την αίσθηση πως ο τοίχος της μιας πλευράς "έγλυφε" τον τοίχο της άλλης!

Περάσαμε τη στοά και αντικρύσαμε το πιο βασικό αξιοθέατο του Γιορκ.
Ο καθεδρικός ναός, ορατός  από οποιοδήποτε σημείο της πόλης, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός γοτθικής αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη. Δεσπόζει στον ορίζοντα του μεσαιωνικού Γιορκ και άρχισε να χτίζεται το 1230 περίπου για να  ολοκληρωθεί μετά από 250 χρόνια.

Τριγύρω υπάρχει περίβολος και στα δεξιά της πρόσοψης άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ξέχασα να σας πω πως το Γιορκ τη ρωμαική εποχή ονομαζόταν Εβόρακος, λατινιστί Εμποράκουμ και όταν  το 316 μ.Χ ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε, οι λεγεώνες στον  Εβόρακο ανακήρυξαν με έντονο ενθoυσιασμό ως Αύγουστο, τον Κωνσταντίνο.



Ένα γλυπτό κομψοτέχνημα ο York Minster! Οι δίδυμοι πύργοι του με τις γιγαντιαίες καμπάνες κυριαρχούν στο τοπίο!

Όμως τον έντονο θαυμασμό μου προκάλεσαν τα  εκθαμβωτικά υαλογραφήματα!

Το "Βιτρώ της μεγάλης Ανατολής" αγέρωχο και μεγαλοπρεπές αντανακλά την ομορφιά και την ιστορία του μέσα στο χρόνο.

Έχει ύψος 23 μέτρα και μάλλον θα πρέπει να είναι το πιο ψηλό μεσαιωνικό βιτρώ στον κόσμο!


Στη νότια πλευρά ατενίζεις ψηλά το αριστουργηματικό "Υαλογράφημα των Ρόδων", που κατασκευάστηκε  για να υπενθυμίζει το τέλος του Πολέμου των Ρόδων και να τιμά τη δυναστεία των Tυδώρ με την ένωση των βασιλικών οίκων του Γιορκ και του Λάνκαστερ.

Από έναν ξεναγό, που μιλούσε γι'αυτό σε ενα γκρουπάκι Γιαπωνέζων πήρε τ'αυτί μου πως αποτελείται από 7000 κομμάτια, που συναρμολογούν εβδομήντα και, πίνακες!
Μάλιστα όταν κάποτε καταστράφηκε από πυρκαγιά το νότιο στέγαστρο του ναού, το βιτρώ ράγισε σε περίπου 40000 μικρά κομμάτια, που όμως όλα συγκρατήθηκαν στη θέση τους κάτι,  που θεωρήθηκε θαύμα από τους πιστούς, αφού έτσι αποκαταστάθηκε  γρήγορα.

Τέλος, στην δυτική πλευρά δεσπόζει το "Βιτρώ της Καρδιάς".
Το δημοφιλέστατο παράθυρο έχει πάρει αυτό το όνομα επειδή στο εσωτερικό του σχηματίζεται μια μεγάλη καρδιά.

Κάτω από το παραθύρι της καρδιάς μαζεύονται πολλοί ερωτοχτυπημένοι, μιας και ο θρύλος θέλει τα ζευγάρια, που ανταλλάσσουν εκεί φιλιά να'ναι για πάντα μαζί.
Δεν παραλείψαμε, φυσικά να δώσουμε το φιλί της αιώνιας αγάπης για κάθε ενδεχόμενο!!



Τα χέρια μου είχαν ξυλιάσει καθώς για  ώρα πολλή έμεναν ακάλυπτα τα δάχτυλά μου χωρίς προστασία από γάντια για να μπορώ να χειρίζομαι με μεγαλύτερη ευκολία τη φωτογραφική μηχανή, με τα χαρακτηριστικού ήχου "κλικ" να κρατούν ένα ρυθμό όμοιο με κείνο, που χτυπούσε τη χαρά της καρδιάς μου!
Αγαπώ πολύ τη φωτογραφία!Δε νοιάζομαι τόσο για το άψογο αποτέλεσμα από άποψη τεχνικής, όσο καίγομαι για την στιγμή, που περνά και χάνεται...
Ετσι, θέλω να την "φυλακίζω" σε  μορφή εικονικών αναμνήσεων...για να ξεγελώ, βλέποντάς τες τα χρόνια που θα΄ρθουν ...

Περπατώντας στα στενά δρομάκια χωρίς μεγάλη προσοχή, αφού τα γέλια έδιναν και έπαιρναν, αναζητούσαμε το φημισμένο "Τεϊοποτείο της Μπέττυς" να γευτούμε ένα αγγλικό τσάι, να  ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας.

Η διάσημη τσαγερί κρύβεται πίσω από τη γοητεία του ανακαινισμένου αρχοντικού, που πραγματικά αν επισκεφτείτε ποτέ τη Βρετανία και την πόλη του Γιορκ  αξίζει να το αναζητήσετε!

 Ιδρυτής του "Βetty's tea room" ήταν ένας Ελβετός ζαχαροπλάστης, που θέλοντας να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση, πήρε το τρένο προκειμένου να ταξιδέψει στη νότια αγγλική ακτή.
Καθότι όμως τα αγγλικά του δεν ήταν και στο καλύτερο επίπεδο πήρε λάθος αμαξοστοιχία κι έφτασε στο Γιορκσάιρ, που θαμπωμένος από την ομορφιά του τοπίου αποφάσισε τελικά να στήσει εκεί το ζαχαροπλαστείο του.

Ολα αυτά γύρω στο 1920.
Από τότε μέχρι σήμερα λειτουργούν ακατάπαυστα και οι δυο τσαγερί στο Γιορκ, αλλά κι άλλες που άνοιξαν αργότερα σε ολόκληρο το Γιορκσάιρ.

Ως λάτρεις του αυθεντικού και γραφικού επιλέξαμε το πρώτο, παλαιότερο  τεϊοποτείο το λεγόμενο "Litlle Betty's".

Στο ισόγειο λειτουργεί σαν ζαχαροπλαστείο με λογής λιχουδιές, σοκολάτες, ζαχαρωτά, ασυνήθιστα αρωματικά τσάγια και στο βάθος μια μικρή στριφογυριστή σκάλα σε οδηγεί στον όροφο, που σερβίρει καφέ, τσάι, σνακς ή ένα πλήρες πρωινό.

Έκανα να κινηθώ, μιας και είχαμε ερχόμενοι προς τον καθεδρικό, κλείσει τραπέζι , μα μπροστά μου έστεκε κόσμος πολύς.
Μάλλον θα εκνευριζόμουν, καθότι ανυπόμονη Ελληνίδα, όταν διάβασα σε ένα stand : "Please  wait...."

Ευτυχώς η αναμονή ήταν ολιγόλεπτη όταν μια ευγενική δεσποινιδούλα με άσπρο πουκάμισο  και μαύρη μακριά ποδιά, μας οδήγησε χαμογελαστή στο τραπέζι μας, που βρισκόταν δίπλα στο τζάκι και κάτω από μια περίτεχνη ξύλινη πιατοθήκη, που φιλοξενούσε συλλεκτικές, πορσελάνινες τσαγιέρες.

Εγώ παρήγγειλα ..."μπλε ζαφείρι".
Αρωματικό τσάι Κεϋλάνης σερβιρισμένο με γαλάζια άνθη καλαμποκιού, που θυμίζουν τα φημισμένα ζαφείρια της Σρι Λάνκα.





Μέχρι να έρθουν οι καφέδες ,τα τσάγια και οι τάρτες περιηγήθηκα στο χώρο.
Ο όροφος αποτελείτο από τέσσερα δωμάτια, ένα από τα οποία χρησίμευε για κουζίνα και τα άλλα τρία, που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με μεγάλα ανοίγματα ήταν χώροι σερβιρίσματος.
Το χωλ, που περάσαμε ανεβαίνοντας ήταν μάλλον η "γιαπωνέζικη αίθουσα" αφού στους τοίχους υπήρχαν διακοσμητικά πάνελ με τοπία της Ανατολής και ραφάκια με σετ τσαγιού το ένα πάνω στο άλλο, όπως αυτά που χρησιμοποιούν στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Και να μην είχα προσέξει τα γιαπωνέζικα αντικείμενα, που δίνουν το στίγμα της αίθουσας, θα το καταλάβαινα από τις παρεούλες των σχιστομάτηδων, που απολάμβαναν το άρωμα και τη γεύση του τσαγιού τους, αλλά και τον υπέροχο, ζεστό χώρο!

Στην αίθουσα, που καθήσαμε εμείς υπήρχε και μια φωτογραφία του Frederick Belmont, του ελβετού ιδρυτή, ζαχαροπλάστη της τσαγερί με χρονολογία 1919!!

Θα ολοκληρώσω αυτό το πρώτο μέρος της επίσκεψής μου στο παραμυθένιο Γιορκ με το να σας πω από πού πήρε το όνομά της η όμορφη τσαγερί...

Betty!!...Ξέρετε το βαθμό περιέργειάς μου και τι ψαχτήρι είμαι...
Ρώτησα λοιπόν την όμορφη σερβιτόρα, που ρώτησε το αφεντικό της και μου λύθηκε η απορία!


Αν και κοντεύει ένας αιώνας από την ίδρυση του tea room, ακόμα αποτελεί μυστήριο η ταυτότητα της "Μπέττυς"!
Υπάρχουν αρκετές εκδοχές, δύο είναι όμως οι επικρατέστερες.

Η πρώτη θέλει το ζαχαροπλάστη Belmont να εμπνέεται το όνομα για την τσαγερί του από το χαϊδευτικό  της βασιλομήτορος Ελισάβετ.

Η ιστορία όμως, που ακούγεται περισσότερο μιλάει για ένα μικρό κορίτσι που διέκοψε την πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, όταν συζητιόταν το θέμα του ονόματος.
Το όνομα του κοριτσιού, φυσικά, ήταν Betty!

Θα επανέλθω με τη συνέχεια σύντομα...

                               




Some photos from blog:
https://www.worldwidewriter.co.uk/2014/01/a-slow-walk-around-walls-of-york.html