Προσκεκλημένοι στο "Συμπόσιο του φασιανού"

Σκηνή του συμποσίου του φασιανού από χειρόγραφο της ποιητικής συλλογής: "Les Voeux du paon"

(Με αφορμή τη 16η Οκτωβρίου, που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια ως: "Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής")

Σιγουρα, κάποιοι θα σκέφτονται πως η μουσική δεν εχει σχέση με την κουζίνα, όμως οι δημιουργοί -ως άνθρωποι- σχετίζονται άμεσα μ'αυτο που τούς θρέφει...

Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί στις διατρφικές συνήθειες των συνθετών και τις μουσικές εμπνεύσεις τους με βάση τα αγαπημένα τους εδέσματα.

Την πρωτοκαθεδρία σε αυτό το ιδιαίτερο κεφάλαιο κατέχει φυσικά ο Τζοακίνο Ροσίνι, ένας συνθέτης που εκτός από "μάστορας των μελωδιών", υπήρξε και "μάστορας στην κουζίνα"!
Επινόησε πλήθος συνταγών, καθώς λάτρευε το φαγητό, έχοντας αδυναμία στο πατέ και τις τρούφες...

Αγαπημένο γεύμα του Μότσαρτ ήταν το κνέντελ συκωτιού, ο ουρανίσκος του Μπετόβεν ευφραινόταν με τα ψητά στρείδια, το ζεύγος Βάγκνερ -Ρίχαρντ και Κόζιμα- δήλωναν κατεξοχήν χορτοφάγοι, ζυμαρικά με χέλια και ψητός φασιανός και πέρδικα ήταν τα αγαπημένα πιάτα του Τζάκομο Πουτσίνι, ενώ ο εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος Ερίκ Σατί προτιμούσε τις λευκές τροφές, ρύζι, γάλα ή μπακαλιάρο...

Σήμερα όμως σκέφτηκα να σάς παρουσιάσω μια μεγαλειώδη Γιορτή που έλαβε χώρα το 1454 στη Λιλ με πλήθος γκουρμέ εδεσμάτων!

Με την επίβλεψη του Δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου του Καλού στρώθηκε τραπέζι με ιδιαίτερα σπάνια φαγητά (για να σφραγιστεί μια κρίσιμη πολιτική συμφωνία) για να υποδεχτεί τους υψηλούς προσκεκλημένους του.

Πλην των συνδαιτυμόνων, στο "Συμπόσιο του φασιανού", όπως ονομάστηκε, παρευρέθηκε και αρκετός κόσμος ως θεατής για να απολαύσει μουσικές, χορούς και ιντερμέδια...

"Το συμπόσιο του φασιανού", αγνώστου, 16ος αι.

Χρονικογράφοι της εποχής περιγράφουν:

"...τότε, κάνει την εμφάνισή του στην αίθουσα του συμποσίου ένας ιππότης, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του έναν φασιανό που του είχαν φορέσει ένα ολόχρυσο περιλαίμιο, φορτωμένο πολύτιμα πετράδια και πέρλες…"

Επίσης, ένα περιστατικό που διασώζεται, αναφέρει πως ξαφνικά στην αίθουσα του συμποσίου εμφανίστηκε ένα τεράστιο πατέ αν κρουτ (είδος πίτας γεμιστής με διάφορα κρεατικά και από τα κυριότερα πιάτα της μεσαιωνικής κουζίνας) από το οποίο ξεπετάχτηκαν 28 μουσικοί, μέλη μιας ορχήστρας που έπαιζε γνωστές μελωδίες του Gilles Binchois, ενός εξαιρετικού μελωδιστή της εποχής.

Η Βουργουνδία την περίοδο εκείνη είχε αναδειχθεί σε πολιτιστικό κέντρο και από τα μουσικά είδη κυριαρχούσε το γαλλικό και βουργουνδικό chanson, του οποίου κυριότερος εκφραστής ήταν ο Gilles Binchois, σύγχρονος του Γκυγιώμ Ντυφαί.

Το σανσόν του Binchois: "Je ne vis onques la pareille" εκτελούσε η ορχήστρα των είκοσι οκτώ, όταν ξεπετάχτηκε -εκπλήσσοντας τους πάντες- από την τεράστια "pate en croute", που σημειωτέον και μια και μιλάμε για διατροφή, ήταν ένα από τα πολύ αγαπημενα πιάτα και του Σοπέν, μια πίτα που αρεσκόταν να ετοιμάζει ο ίδιος και να τη σερβίρει στην αγαπημένη του, Γεωργία Σάνδη...

Ο Binchois αρχικά έγινε γνωστός για τη θρησκευτική του μουσική. Εντούτοις η φήμη του σήμερα οφείλεται στη μουσική που συνέθεσε για τη βασιλική αυλή, κυρίως τραγούδια αγάπης και ιπποσύνης που ικανοποιούσαν τα γούστα των Δουκών της Βουργουνδίας.

Καλή όρεξη με Gilles Binchois και το σανσόν του: "Je ne vis onques la pareille", μια σύνθεση συγκινητικής απλότητας που όμως μαρτυρά την επινοητικότητα και το μεγαλείο του δημιουργού της: