[Στη μνήμη του Τζον Ρόναλντ Ρόιεν Τόλκιν, του «πατέρα» της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας, που έφυγε σαν σήμερα 2 Σεπτεμβρίου 1973]Φιλόλογος, ποιητής και συγγραφέας , ένας άνθρωπος που άφησε ανεξίτηλο το ίχνος του στη σύγχρονη λογοτεχνία, ο Τόλκιν.
Με τι άλλο, να καλημερίσω, παρά με το δημοφιλέστερο βιβλίο του, τον «ΑΡΧΟΝΤΑ των ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ».
Ο Άγγλος συγγραφέας, επινόησε την ιστορία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών για να τη διηγηθεί στα παιδιά του. Αυτή η θαυμάσια ιστορία φέρνει στο προσκήνιο πολλά απίθανα πρόσωπα. Με τη βοήθεια του μάγου Γκάνταλφ, ο Μπίλμπο, ο Χόμπιτ, θα αρχίσει να ψάχνει για να βρει ένα δαχτυλίδι με μαγικές ιδιότητες. Πρέπει να διαβεί μυστήριους τόπους όπου τον παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι. Ας διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα για τον λαό των Χόμπιτ:
«Οι Χόμπιτ είναι λαός ελάχιστα γνωστός μα πολύ αρχαίος[…]Αγαπούν την ειρήνη, την ηρεμία και την καλοοργωμένη γη: μια καλοτακτοποιημένη και καλοκαλλιεργημένη περιοχή ήταν ο πιο αγαπημένος τους τόπος. Δε νιώθουν, δεν ένιωθαν κι ούτε τους άρεσαν μηχανές πιο πολύπλοκες απ’ το φυσερό, το νερόμυλο ή τον αργαλειό, αν και ήταν επιδέξιοι στη χρήση των εργαλείων. Ακόμα και τα παλιά χρόνια ήταν γενικά ντροπαλοί μπροστά στους «Μεγάλους Ανθρώπους», όπως μας ονομάζουν, και τώρα μας αποφεύγουν με φόβο και είναι δύσκολο να τους βρει κανείς. Έχουν δυνατά αυτιά και ζωηρά μάτια και μολονότι έχουν την τάση να παχαίνουν και ποτέ δε βιάζονται χωρίς λόγο, είναι επιδέξιοι στις κινήσεις τους…
Και για να μιλήσουμε για τους Χόμπιτ του Σάιρ, που ενδιαφέρουν την ιστορία μας, τον καιρό που είχαν ειρήνη και ευημερία, ήταν ένας αμέριμνος λαός. Ντύνονταν με φανταχτερά χρώματα, δείχνοντας ιδιαίτερη συμπάθεια στα κίτρινα και στα πράσινα. Αλλά σπάνια φορούσαν παπούτσια, γιατί τα πόδια τους είχαν σκληρές πατούσες και σκεπάζονταν με πυκνόσγουρες τρίχες, που έμοιαζαν πολύ με τα συνήθως καστανά μαλλιά του κεφαλιού τους. Γι’ αυτό η μόνη τέχνη που ελάχιστα γνώριζαν ήταν εκείνη του παπουτσή.
Είχαν όμως μακριά κι επιδέξια δάχτυλα και μπορούσαν να κατασκευάζουν πολλά άλλα πράγματα, πολύ όμορφα και χρήσιμα. Τα πρόσωπά τους, γενικά, ήταν περισσότερο καλόγνωμα παρά όμορφα: πλατιά, με ζωηρά μάτια, κόκκινα μάγουλα και στόμα που ήταν εύκολο στο γέλιο, στο φαΐ και στο πιοτό. Και στ’ αλήθεια γελούσαν, έτρωγαν κι έπιναν συχνά και με όρεξη, αφού τους άρεσαν σε όλες τις περιπτώσεις τα απλοϊκά αστεία και τα έξι γεύματα τη μέρα –όταν μπορούσαν να τα έχουν…»
(http://users.sch.gr)
Από την ιστορία του Τόλκιν το 1984 ο ολλανδός συνθέτης Johan de Meij εμπνεύστηκε την 1η Συμφωνία του, που φέρει τον υπότιτλο: «Αρχοντας των δαχτυλιδιών».
Ο Johan de Meij ξεκίνησε ως εκτελεστής πνευστων, ευφωνίου και τρομπονιού,αλλά στη συνέχεια στράφηκε αποκλειστικά στη δ/νση ορχήστρας και τη σύνθεση .
Η προγραμματικού ύφους «Symphony N.1» περιλαμβανει 5 μέρη στα οποία απεικονίζονται πρόσωπα ή τόποι που περιγράφονται στο βιβλίο:
I: Γκάνταλφ,
II: ο τόπος του Λοθλόριεν,
III: Γκόλουμ, ένα μεταλλαγμένο Χόμπιτ,
IV: Ταξίδι στη σκοτεινη χώρα, ένα επικίνδυνο ταξίδι στα Ορυχεία της Μόρια και τη Γέφυρα του Κάζαντ-Ντουμ, με σκοπό να καταστρέψουν το Δαχτυλίδι. Και τέλος
V: η περιγραφή των παράξενων αυτων πλασμάτων, των Χόμπιτ, που προτείνω να ακούσουμε.
Johan de Meij: "Symphony No. 1 - V. Hobbits":
No comments:
Post a Comment