Ένδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του "Βασιλιά των υψηλών Ντο", Λουτσιάνο Παβαρότι, χαρακτηρισμός που του αποδόθηκε λόγω της ικανότητάς του να αποδίδει τους υψηλότερους φθόγγους της φωνητικής έκτασης ενός τενόρου!
Γιος φούρναρη και ερασιτέχνη χορωδού, κυλούσε το μικρόβιο της μουσικής στις φλέβες του ήδη από τα μικράτα του: οι φήμες θέλουν τον μαιευτήρα που τον ξεγέννησε να απορεί με την ψιλή φωνή του βρέφους και να προφητεύει ότι θα γίνει σίγουρα τενόρος κάποια μέρα!
Λάτρης της φύσης και του ποδοσφαίρου, ταλαντεύτηκε αν αντί της μουσικής θα προτιμούσε να ασχοληθεί με την καλλιέργεια της γης ή να γίνει τερματοφύλακας…
Τελικά, τον κέρδισε η μουσική και με την πληθωρικότητα του χαρακτήρα του και τα απαράμιλλα φωνητικά του προσόντα έβαλε σκοπό της ζωής του να κάνει την όπερα δημοφιλές μουσικό είδος, να την φέρει κοντά στο ευρύτερο κοινό, εξοικειώνοντας τον απλό κόσμο με τις οπερατικές μελωδίες.
Με τον Παβαρότι η όπερα βγήκε από το καβούκι της και μάγεψε το μη μυημένο κοινό με απίστευτη δυναμική…
"Επιθυμία μου είναι",
όπως έλεγε συχνά,
"ο κόσμος να με θυμάται σαν κάποιον, που τους έκανε προσιτή την όπερα".
Το ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ που συνοδεύει τo κείμενό μου είναι από διαγωνισμό ερασιτεχνών, που διοργανώθηκε την ημέρα αναγγελίας του θανάτου του αγαπημένου οξύφωνου με έργα –εμπνεύσεις στη μνήμη του.
Οπως θα διαπιστώσετε, στον γνωστό πίνακα του Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ "Δίας και Θέτις", ο δημιουργός τοποθετεί τη μορφή του Παβαρότι στο πρόσωπο του Δία, παραλληλίζοντάς τον με υψιστο θεό στον τομέα του!
 |
| Ο Παβαρότι ως Νεμορίνο στη ΜΕΤ 1981 |
Ο διάσημος τενόρος από τη Μόδενα διέπρεψε σε πλήθος ρόλων!
Σήμερα, επιλέγω να τον ακούσουμε σε μια πολυαγαπημένη άρια από το "Ελιξίριο του έρωτα" του Ντονιτσέτι, με τον Παβαρότι να υποδύεται το Νεμορίνο.
Εναν φτωχό γεωργό, ερωτοχτυπημενο με την πανέμορφη, Αντίνα, την πλούσια κόρη του τοπικού γαιοκτήμονα, που αφελώς σκεπτόμενος προκειμένου να κερδίσει την καρδιά της που αδιαφορεί γι’αυτόν, παραπλανάται από τον τσαρλατάνο Ντουλκαμάρα που του πουλάει –υποτίθεται- το μαγικό ερωτικό φίλτρο.
"Una furtiva lagrima", σε μια ιδιαίτερα συγκινητική σκηνή, όπου με απλά, αλλά τρυφερά λόγια ο Νεμορίνο εκφράζει τη βαθειά αγάπη του. Λόγια που αγγίζουν την καρδιά, αφού αναφέρονται σε έναν έρωτα αγνό κι αληθινό.
Ένα κρυφό δάκρυ, ο ήχος των παλμών της καρδιάς κι ένας αναστεναγμός της Αντίνα, τού είναι αρκετά για να είναι ευτυχισμένος...
"Ένα κρυφό δάκρυ
ξεχείλισε απ’τα μάτια της
κι οι χαριτωμένες νεαρές
φάνηκαν να ζηλεύουν
Για τι περισσότερο χρειάζεται να ψάχνω;
Το βλέπω!Μ’αγαπά!
Μονάχα μια στιγμή
τους χτύπους της καρδιάς της να ακούσω
Να σμίξω με τους στεναγμούς της
τους δικούς μου στεναγμούς
Ουρανέ, μπορώ να πεθάνω!
Τίποτα παραπάνω δεν ζητώ!"
Αξίζει να αναφερθεί πως σε διδασκαλία της άριας σε μαθητές μονωδίας, ο Παβαρότι υποδείκνυε να μην τραγουδιέται λυπητερά και με θλιμμένο ύφος παρασυρόμενοι από το κείμενο που μιλάει για "κρυφό δάκρυ", αλλά με χαρά και ευχαρίστηση, καθώς εκφράζει την πιο ευτυχισμένη στιγμή του Νεμορίνο!
G.Donizetti: Una furtiva lacrima / Luciano Pavarotti:
(Από την παράσταση στη Μητροπολιτική Όπερα της Ν.Υόρκης το 1981, υπό την μπαγκέτα του Nicola Rescigno)
No comments:
Post a Comment