"Φύσα-φύσα, άνεμε της χειμωνιάς!"

"Winter Sunshine in Green Park, London", Colin Burns

Σήμερα ξημερωθήκαμε με ήλιο!Ακόμα και δω!στο παρεξηγημένο Λονδίνο, που για να δεις ήλιο πρέπει λένε να κάνεις τάμα!
Σαν τα σαλιγκάρια ξεχύθηκαν όλοι να μαζέψουν τις αχτίδες του...
Τι όμορφα, σκέφτηκα, να βρεθείς, μέρες που'ναι, να περπατήσεις και να χαθείς στα δρομάκια του Κόβεν Γκάρντεν και ν' αφήσεις το πλήθος του κόσμου να σε παρασύρει στο ατελείωτο πήγαινε-έλα μεταξύ Tραφάλγκαρ και Λέστερ Σκουαίρ!
Είμαι μακριά, όμως απ΄το κέντρο κι έτσι αρκέστηκα σε μια μίνι βόλτα στο πάρκο του King George που'ναι απέναντι απ'το σπίτι...

Ήμουν ντυμένη καλά, σκουφί, γάντια και μάλλινο κασκόλ κι έτσι η θαλπωρή του ήλιου γινόταν περισσότερο αισθητή όταν καθήμενη στο ξύλινο παγκάκι απολάμβανα το χάδι του!
Διάφορα πουλιά πετούσαν ψηλά στα κιτρινόφυλλα δέντρα κι έρχονταν αραιά και που  να πιάσουν κουβέντα με τα μωρά και τις νταντάδες τους, που' χαν ξεχυθεί να προλάβουν το ζωοδότη, που σπάνια καταδέχεται να τους κάνει επίσκεψη τέτοια εποχή!

[...]

Όμως τώρα, που ήταν ώρα για τη δύση του άρχισε το κρύο να γίνεται πιο βαρύ...
Ούτε το μάλλινο παλτό, ούτε και το κασκόλ ήταν αρκετά να αντιμετωπίσουν το χειμωνιάτικο αγέρι, που άρχισε να λυσσομανά ξαφνικά...

"Φύσα-φύσα, άνεμε της χειμωνιάς!"...,μου'ρθαν στο νου τα λόγια από το ποίημα του Σαίξπηρ...

Τα πουλιά πετούσαν τώρα χαμηλά, σα να ικέτευαν νταντάδες και μωρά να μείνουν, καθώς και κείνες είχαν ανασηκωθεί άρον άρον μη και γλυτώσουν την οργή του χειμωνιάτικου αγεριού!

"Φύσα-φύσα, άνεμε της χειμωνιάς!"...στροβίλιζε στο μυαλό μου συνεχώς...

Ένα νεαρό ζευγαράκι, δε θα'ταν πάνω από δεκαέξι χρονών και τα δυο, περπατούσαν πιαμένοι χέρι-χέρι...
Η κοπέλλα ήταν ξεκάλτσωτη κι ο νεαρός ερωτευμένος, μόνο μ'ένα πουκάμισο...
Απόρθητο κάστρο το σώμα τους, αντιστεκόταν σθεναρά στις συνεχείς επιθέσεις του μανιασμένου ανέμου...

Όταν υπάρχει έρωτας...κάθε τι άλλο σ'αφήνει αδιάφορο παντελώς...

"Φύσα-φύσα, άνεμε της χειμωνιάς!"...

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν έχει πια χαθεί η αγάπη ...

Το τοπίο παγωμένο...Χειμώνας...κρύο και τ'αγέρι να φυσά δυνατά...
Μα κι απ'το κρύο, πιο βαθιά μαχαιριά, η προδοσία...

"Φύσα-φύσα, άνεμε της χειμωνιάς!"...

Blow, blow, thou winter wind, 

Thou art not so unkind 

As man's ingratitude; 

Thy tooth is not so keen 

Because thou art not seen, 

Although thy breath be rude. 

Heigh-ho! sing heigh-ho! unto the green holly: 

Most friendship is feigning, most loving mere folly: 

Then, heigh-ho! the holly! 

This life is most jolly. 

Freeze, freeze, thou bitter sky, 

Thou dost not bite so nigh 

As benefits forgot: 

Though thou the waters warp, 

Thy sting is not so sharp 

As friend remember'd not. 

Heigh-ho! sing heigh-ho! unto the green holly: 

Most friendship is feigning, most loving mere folly: 

Then, heigh-ho! the holly! 

This life is most jolly. 

(William Shakespeare - "Όπως σας αρέσει")

Από το παραπάνω ποίημα του Σαίξπηρ αντλεί έμπνευση ο προ-Ραφαηλίτης ζωγράφος John Everett Millais να απεικονίσει την ιστορία του...

"Blow, blow, thou winter wind", John Everett Millais (1829–1896), Auckland Art Gallery

...και συνεχίζει ο άνεμος το μανιασμένο του λόγο...σε μια Σοπενίστικη μελωδία, μελαγχολική αρχικά.
Στη συνέχεια ταραγμένη η μελωδική γραμμή της σπουδής, που με την γρήγορη κίνηση του δεξιού χεριού ενσαρκώνει το στροβίλισμα, τον οργισμένο αγέρα...

(Γράφτηκε από το Σοπέν το 1836 και ήταν αφιερωμένη στην ερωμένη του Λιστ, συγγραφέα κόμισσα ντ'Ανκού).

Τα μουσικά χρώματα του πολωνού συνθέτη περιγράφουν εξαίσια το άγριο πέρασμα του παγωμένου αέρα!

Η λαμπρή απόδοση του Evgeny Kissin μας πείθει πως ο χειμερινός άνεμος είναι όμορφος τελικά μέσα στην αγριότητά του...αρκεί να υπάρχει αγάπη, μια φλόγα να καίει και να ζεσταίνει τα σωθικά, να παραμερίζει το άσχημο, να ξορκίζει το δάκρυ, το σκυθρωπό, το γκρίζο...
Γιατί, αν λείπει η αγάπη, ο άνθρωπος είναι λειψός και μόνιμα καλυμμένος από χιόνι...

Καλό βράδυ σας εύχομαι, φίλοι μου εκλεκτοί!

 Chopin : "Etude op.25 no.11 - Winter Wind"