Το σαραβαλάκι σεβρολέτ ταξί μάς άφησε έξω από τον παλιό Σταθμό-είσοδο από τη θάλασσα στην Παλιά Πόλη της Αβάνας από την γραφική πλατεία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης...
Παρότι σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το μεγάλο μαρμάρινο συντριβάνι των Λεόντων, το βλέμμα μου στράφηκε στο βάθος.
Σα μαγνήτης, το έλκυε μια αόρατη δύναμη.
Μια φιγούρα, που μού φάνηκε γνώριμη, καθόταν στο παγκάκι…
Μια φιγούρα που όσο την πλησίαζα, τόσο η χαρά πολλαπλασιαζόταν, προκαλώντας ακατάπαυστο φτερούγισμα.
Ούτε που φανταζόμουν πως θα τον συναντούσα στην Κούβα της μακρινής Καραϊβικής…
Φρειδερίκος Σοπέν!
Ναι, ο χαϊδεμένος μου πολωνός συνθέτης καθόταν στο παγκάκι της πλατείας και καθήλωνε με τη γλυκιά, ευγενική φυσιογνωμία του όποιον τον παρατηρούσε…αποπνέοντας μια, αριστοκρατικού τύπου, αίσθηση άνεσης και κομψότητας.
Ρωτώντας λένε, πάς στην πόλη, κι έτσι ρωτώντας τους ντόπιους έμαθα και γω πως το γλυπτό στήθηκε εκεί το 2010 για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη από την πολωνική πρεσβεία και τα μέλη της.
Άγγιξα τα μαγικά χέρια του...
Τού απευθυνόμουν με την εσωτερική μου φωνή σ'ένα κώδικα επικοινωνίας μυστικό, που οι δυο μας με τα χρόνια έχουμε επινοήσει...
Μού φαινόταν παράξενο που τον συνάντησα σε αυτό το μέρος του πλανήτη...
Τα λεπτά που τού αφιέρωσα κοιτώντας τον ίσα στα μάτια, και παρότι εκείνος δεν άλλαξε διόλου το χαμηλωμένο βλέμμα του, μού είχαν λύσει κάθε απορία...
Ο Σοπέν φυσικά δεν έζησε , ούτε πήγε ποτέ στην Κούβα.
Όμως, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε εύκολα να συνδεθεί με τα συναισθήματα εθνικής περηφάνειας που βιώνουν σήμερα κι οι Κουβανοί για τη χώρα τους.
Όπως η Κούβα κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, έτσι κάποτε στα χρόνια του Σοπέν κι η Πολωνία προσαρτήθηκε στη Ρωσία, με τον ευαίσθητο Σοπέν να συνθέτει Μαζούρκες και Πολωνέζες προκειμένου να τονώσει το ηθικό των συμπατριωτών του.
Ήταν ο δικός του αγώνας κατά του κατακτητή, η φωνή της ψυχής του που διατυμπάνιζε την αντίθεσή του σε κάθε μορφή βίας και εξαναγκασμού.
Ο Σοπέν μπορεί να ζούσε στο Παρίσι, όμως δεν έπαψε ποτέ να εκπροσωπεί τη βαθύτερη ψυχή της πατρίδας του και να εκφράζει μέσα από τη μουσική του τα πάθη και τις αγωνίες του μαστιζόμενου τότε πολωνικού έθνους.
Το γλυπτό της Πλατείας με τα αποκαλυπτήριά του αποτέλεσε μέρος εορταστικών εκδηλώσεων για το παγκόσμιο «Έτος Σοπέν-2010» , που περιλάμβαναν και πλήθος συναυλιών, ανάμεσά τους και ρεσιτάλ πιάνου με τον διεθνώς αναγνωρισμένο κουβανό Frank Fernandez(γνωστό ως ο άνθρωπος που τον άγγιξε ο Θεός), που τον ακούμε να ερμηνεύει ένα από τα τελευταία έργα του Σοπέν, την «Grande polonaise brillant», αφιερωμένο στην βαρώνη D'Este.
Έργο πολύ δεξιοτεχνικό και απαιτητικό, ανυπέρβλητης μελωδικής ομορφιάς, λεπτών ηχητικών αποχρώσεων, λιτής ευσύνοπτης έκφρασης, χωρίς μεγαλοσχημία κι εντυπωσιασμούς.
Έχει χαρακτηριστεί ως «πυροτέχνημα με θαυμάσια περάσματα και τολμηρές φράσεις», …ως «εκπληκτικό παιχνίδισμα λάμψεων, φώτων και χρωμάτων» …ως «έργο το οποίο ξεχειλίζει από τη μεγαλοπρέπεια των ηχητικών μοτίβων».
Frank Fernández: «CHOPIN: Grande polonaise brillant»
No comments:
Post a Comment