"Η σκηνή είναι το σπίτι μου", έλεγε η Αλόνσο που υπήρξε θρύλος του μπαλέτου!
Από τα δεκαοκτώ της, μερικώς τυφλή. Αγαπούσε όμως τόσο πολύ το χορό, που το πείσμα της κατάφερε να τη φέρει στην πρώτη γραμμή του μπαλέτου του 20ου αι. και να χαράξει μία λαμπρή καριέρα!Γεννημένη στην Αβάνα σαν σήμερα 21 Δεκέμβρη το 1921, η Αλίσια Αλόνσο, είναι η χορεύτρια και χορογράφος-μύθος, επικεφαλής του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας. Κατάφερε μαζί με τους χορευτές της να φέρουν το μπαλέτο κοντά στην εργατική τάξη.
Μπορεί η στενή διασύνδεσή της με το καθεστώς του Κάστρο να της κόστισε την εξαφάνισή της από τη σκηνή των ΗΠΑ, όμως κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο της και τη συμβολή της στην τέχνη του χορού.
"Όταν κοιτάζω στην πλατεία και βλέπω το θέατρο κατάμεστο, αισθάνομαι ζωντανη, ξαναγεννημένη κι αυτό είναι μοναδική αίσθηση!"
Ο ρόλος που την καθιέρωσε ήταν εκείνος της "Ζιζέλ", σε μουσική του Αντόλφ Αντάμ.
Τα βήματα για το ρόλο, η Αλόνσο τα πρωτοδιδάχτηκε την περίοδο ανάκαμψής της από την επέμβαση στα μάτια, και οι δάσκαλοι της τής δίδασκαν στο κρεβάτι κινώντας τα δάκτυλά της...
Η πρίμα μπαλαρίνα διέκρινε μόνο σκιές, όμως κατάφερνε να κινείται αέρινα και με ακρίβεια βρίσκοντας τον προσανατολισμό της χάρη σε φωτεινά σημάδια που εστίαζε στη σκηνή.
Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό μπαλέτο της ρομαντικής εποχής.
Η Ζιζέλ είναι ένα "βίλι"...
(Λίγα λόγια για το ΜΥΘΟ...)
Στη σλαβική μυθολογία τα Βίλις ειναι φανταστικά πλάσματα, πνεύματα νεαρών παρθένων γυναικών,οι οποίες επειδή προδόθηκαν από τους αγαπημένους τους την παραμονή του γάμου τους, μεταμορφώνονται σε ξωτικά.Κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, οι νεαρές παρθένες βγαίνουν από τους τάφους τους, μαζεύονται στα δάση, γύρω από λίμνες, στήνουν το χορό τους και ζητούν εκδίκηση!
Επανέρχονται στον πάνω κόσμο ντυμένες με το άσπρο νυφικό, που δεν πρόλαβαν να φορέσουν και στεφανωμένες με τους λεμονανθούς του γάμου. Χορεύουν στο φεγγαρόφωτο, λικνίζονται όλο χάρη και τιμωρούν όσους τις πρόδωσαν, αναγκάζοντάς τους να χορεύουν κι εκείνοι μαζί τους ώσπου κατάκοποι να παραδώσουν την ψυχή τους στο χάροντα από την εξάντληση...
Τα πρόσωπα των ξωτικών, αν και παγωμένα, άχρωμα, γελούν με τρομερή χαρά, γίνονται δελεαστικά, ακαταμάχητα, ώστε κανείς να μη μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμά τους...
Όλοι έχουν μια αχαλίνωτη επιθυμία να χορέψουν μαζί τους.Πρέπει, όμως, όλα αυτά να γίνουν πριν την αυγή.Το χάραμα, λήγει η εξουσία των βίλις,που πρέπει να επιστρέψουν στον κάτω κόσμο πριν ξημερώσει.
Ο μεσαιωνικός αυτός θρύλος ενέπνευσε τον Χάινε σ'ένα ποίημά του και στη συνέχεια έδωσε το ερέθισμα στο νεαρό, τότε, Θεόφιλο Γκωτιέ να γράψει το λιμπρέτο για το μπαλέτο "Ζιζέλ" σε μουσική του Αντόλφ Αντάμ.
Μια νεαρή χωριατοπούλα είναι η Ζιζέλ, ερωτευμένη με το δούκα, που της έχει συστηθεί ως απλός χωρικός.Όταν αποκαλύπτεται η πραγματική του ταυτότητα και μάλιστα πως ετοιμάζεται να παντρευτεί μιαν άλλη, η Ζιζέλ χάνει τα λογικά της και προδίδεται από την αδύναμη καρδιά της.
Τη νύχτα στο δάσος βγαίνουν τα βίλις και προσπαθούν να παρασύρουν το δούκα στο θανάσιμο χορό τους...Και δω, παρεμβαίνει η άδολη αγάπη!
Η Ζιζέλ,που τον έχει συγχωρήσει, χορεύει στη θέση του κάθε φορά που εκείνος εξαντλείται, μέχρι το ξημέρωμα,που τα "βίλις" εξαφανίζονται με το τίμημα να γίνει και κείνη ξωτικό.
Η νεαρή κοπέλα θυσιάζεται για τον αγαπημένο της, φανερώνοντας, έτσι, το μεγαλείο της αγάπης, που δεν έχει όρια,που ξεπερνά και το θάνατο!
Απολαμβάνουμε την Κουβανή "αιώνια Ζιζέλ", Αλίσια Αλόνσο…
Alicia Alonso - Giselle, Adolphe Adam:
No comments:
Post a Comment