"Κ.Παλαμάς, από την ακινησία της λιμνοθάλασσας στον πανσέ του στοχασμού..."

Όμορφα ανέτειλλε σήμερα το ηλιοφορεμένο Σάββατό μας, φίλοι μου με το υδάτινο Μεσολογγίτικο τοπίο ν' απλώνεται στα πόδια μας!

Στη φωτογραφία, (αλιευμένη από  www.digital-camera.gr), η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου στο δρόμο προς την Τουρλίδα.

Η Λιμνοθάλασσα της νοσταλγίας, της ρηχής θύμησης , της πλατιάς παιδικότητας...της ισχυρής μνήμης... της πεθυμιάς της επιστροφής...
Απέραντες, άπειρες κι άσβηστες, οι λαχτάρες των πρώτων μας χρόνων, που φυσά νοσταλγικά του ακορντεόν η φυσσούνα...κι ας χρωματίζουν ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική...

"Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα

κοντά στ' ακρογιάλι,

στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

πλατιά και μεγάλη..."

Το ποίημα αυτό μαρτυρά τον ευαίσθητο ψυχισμό του ποιητή, που έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Μεσολόγγι.

[Ο Κωστής Παλαμάς έφυγε σαν σήμερα 27 Φλεβάρη του '43...]

Ένας χώρος προσωπικής μνήμης  γίνεται το έναυσμα για ένα εσωτερικό ταξίδι..., που ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης, ο προικισμένος Φοίβος  Δεληβοριάς  αποτυπώνει με τόση ακρίβεια τη νοσταλγική και παραπονιάρικη διάθεση του Παλαμά, συνδυάζοντας άψογα στη μουσική του το παλιό με το νέο!

Η ακινησία της λιμνοθάλασσας μας "παρέσυρε" σε μια αδιόρατη ηρεμία, με το μαγικό ζευγάρωμα ποίησης και μουσικής!
Το αποτέλεσμα της χημικής τους ένωσης, πρόσφερε απαράμιλλη ευφροσύνη δείχνοντας για μια φορά ακόμη πως ποίηση και μουσική...μουσική και ποίηση...η μία υποταγμένη στις αόρατες δυνάμεις της άλλης...μάγισσες, γητεύτρες, μαυλίστρες των τεχνών φυσούν χρυσάφια, ανεκτίμητα ρεγάλα στην ψυχή μας!!!

Η μέρα κύλησε σε μια γλυκιά ένταση, χαρμονή που συντρόφεψε τις ανασαιμιές μας...
Κι η νύχτα ικέτης, ανυπόμονος αοιδός αποζητά γλυκόλαλα ποιητικά Παλαμ-ίσια τερετίσματα...

"Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες 

κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς. 

Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες 

με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ' αυτούς"

[Κωστής Παλαμάς]

Με την όμορφη εικόνα που πλάθει ο "ποιητής της ημέρας", θα σας καληνυχτίσω απόψε, φίλοι μου εκλεκτοί!

"Ήσυχη" η στιγμή του ποιητή, μπολιασμένη την αλήθεια ενός φυσικού τοπίου...
Ο κήπος του χρωμόζωστος, τ'άνθια του σε αφθονία κι ανάμεσό τους στο χρυσό το θρόνο ο πανσές του στοχασμού...

"Καλάθι με πανσέδες", Vincent van Gogh

Οι πανσέδες κυρίαρχοι στο  χειμωνιάτικο παιχνίδι των χρωμάτων και των αντιθέσεων με τους παράξενους και ασυνήθιστους συνδυασμούς των λουλουδιών τους, ξεχειλίζουν ομορφιά το διαδικτυακό μας κήπο!
Αύρα λυρισμού για το Σαββατόβραδό μας!


Σύμφωνα με το μύθο, ο πανσές ήταν δημιούργημα του Δία που τον έφτιαξε για να τρέφεται η ερωμένη του Ιώ, που υπενθυμίζω πως για να την προστατέψει από το θυμό της Ήρας τη μεταμόρφωσε σε αγελάδα.



Στην αρχαία Αθήνα χρησιμοποιούσαν το αφέψημα του πανσέ για να απαλύνουν τους πονοκεφάλους μετά από μέθη, ενώ ο λαός λέει πως οι πανσέδες συμβολίζουν τις σκέψεις και τις νοσταλγικές αναμνήσεις..., καθώς τοποθετούν τη ρίζα του ονόματός του στο γαλλικό "Pensée=σκέψη".



Ο γάλλος σκιτσογράφος  J. J. Grandville (1803–1847) έχει απεικονίσει την Σκέψη-Πανσέ με ένα ωραιότατο καλλιτεχνικά έργο του, στο βιβλίο: "Les fleurs animées".

Ο ποιητής φιλοτεχνεί τον κήπο του με τέχνη θαυμαστή κι αυτιάζεται ήχους κρυφής μουσικής:

"Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες 

κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς. 

Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες 

με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ' αυτούς"

Της νύχτας έναστρος ο ουρανός και τον διασχίζουν παράξενοι σελαγισμοί, ποιητικό αστροποβόλημα, λέξεων φεγγοβολές, που πλάθουν το αποψινό μας όνειρο...να σεργιανά στου Παλαμά τον αναστοχασμό...