Στο σπίτι του Βιντσέντζο Μπελίνι, στην Κατάνια...

H πόρτα του δεν είναι σκαλιστή,εντυπωσιακή ή να παρουσιάζει τυχόν ιδιαιτερότητες. Oύτε και εξωτερικά ήταν εμφανής κάποια επιγραφή.
Βρισκόμουν στη μικρή Πλατεία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης με το άγαλμα του Επισκόπου να δεσπόζει στο κέντρο της!

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι οι τουρίστες είχαμε ξεχυθεί σαν τα σαλιγκάρια στην ιστορική περιοχή της Κατάνια με τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών να ακολουθούν ταχύτατο τέμπο για ν'απαθανατίζουν τα χαμόγελα, τους αστείους μορφασμούς και πόζες, μα κυρίως τις λεπτομέρειες στις στέγες, τα ακροκέραμα και την τοιχοποιία των γύρω περίτεχνων κτισμάτων...
Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και χωρίς να είμαι σίγουρη πως βρισκόμουν στο σωστό μέρος δρασκέλισα το σκαλοπάτι.
Βρέθηκα σε μια εσωτερική αυλή, μάλλον παραμελημένη...Στους τοίχους τριγύρω μού έκαναν κακή εντύπωση δεκάδες καλώδια ατάκτως ερριμμένα  να χαλούν την καλαίσθητη εικόνα που οι παλιάς αρχιτεκτονικής, καμάρες του κλιμακοστασίου πάσχιζαν να αναδείξουν.

Αναζητούσα το Μουσείο Belliniano, το σπίτι που γεννήθηκε ο "Κύκνος της Κατάνια", όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το συνθέτη τους, Βιντσέντζο Μπελίνι....

Δεν άκουγα τίποτε, ούτε και κανένας από τους πολλούς τουρίστες της πλατείας έκανε κατά δω...Μάλλον -σκέφτηκα- λάθεψα στο μέρος και γύρισα πλάτη για να φύγω, όταν με την άκρη του ματιού μου είδα μια μικρή μαρμάρινη πλάκα...

"...questa casa oye nacque Vincenzo Bellini-σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε ο Β.Μπελίνι"

Μ'έπιασε γλυκιά ταραχή...Έσπρωξα το σιδερένιο πορτόνι...Ανέβηκα τα λίγα σκαλοπάτια... Άγγιξα το πόμολο της εσωτερικής πόρτας...Ένας ευγενής κύριος με καλωσόρισε:
-Buongiorno signora!
Τον καλημέρισα και γω. Έβγαλα βιαστικά το πορτοφόλι από το σακίδιο να πληρώσω  το εισιτήριο κι έσπευσα να δω από κοντά την μπρούντζινη προτομή του Μπελίνι, που κοσμεί το χωλ του σπιτιού.

Ω, Θεέ μου! Είμαι εδώ!
Eδώ που είδε το φως του γήινου κόσμου ο μπελ-καντίστας, αγαπημένος μου μουσουργός!!
Ήθελα να φωνάξω, αλλά συγκρατήθηκα.
Από τον ενθουσιασμό μου έφυγα από την είσοδο χωρίς να πάρω τα ρέστα κι ο ευγενής κυριούλης έτρεξε πίσω μου να μού τα δώσει, μαζί με τα ακουστικά της ξενάγησης.
Οι παλμοί της καρδιάς μου είχαν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα...

Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα...
Στον τοίχο διάφορες φωτογραφίες από διασημότητες που δεν χρειαζόταν να μου συστηθούν καν...
Τρεις μεγάλες σάλες και δύο μικρότερα δωμάτια, οργανώνουν το Σπίτι-Μουσείο, γεμάτο οικογενειακά έπιπλα κι αντικείμενα του συνθέτη, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία, αφίσες, τα πτυχία και τα βραβεία του, μουσικά όργανα και προγράμματα από πρεμιέρες....

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συλλογή των χειρογράφων του, σκηνογραφικές μακέτες από όπερές του, πορτραίτα και προτομές του, χειρόγραφες επιστολές του.
Αντικείμενα όπως, ρολόγια, μαχαιροπίρουνα, μελανοδοχεία, μαντήλια, καρφίτσες του συνθέτη, αλλά και της φίλης του Μαρίας Μαλιμπράν.
Ερωτική επιστολογραφία από και προς την ερωμένη του, Giuditta Turina.
Επίσης γράμματα από την διάσημη πριμαντόνα, Τζουντίτα Πάστα, πρωταγωνίστρια σε πολλές Μπελινικές όπερες, καθώς  παρτιτούρες και εξώφυλλα πρώτων εκδόσεων των μεγάλων μελοδραμάτων του...Νόρμα, Πουριτανοί, Υπνοβάτις, Ζαΐρα, Πειρατές....

Το οικογενειακό σπινέτο, ιδιοκτησία του παππού του Μπελίνι, το όργανο που μικρό παιδάκι πρωτοέπαιξε ο ταλαντούχος μουσικός, είναι από τα  σπουδαιότερα εκθέματα του μουσείου.
Σε αυτό, το 1832 ο συνθέτης ερμήνευσε για συγγενείς και φίλους την πιανιστική εκδοχή της "Νόρμα" του...
Όμως, το πιο συγκινητικό είναι η νεκρική μάσκα του στην είσοδο του χώρου έξω από το μικρό δωμάτιο που γεννήθηκε, όπως και το χρυσοκέντητο σάβανο με το όνομά του, που συνόδεψε το λείψανό του όταν μεταφέρθηκε στη γενέτειρά του από το Παρίσι, που άφησε την τελευταία πνοή του, μόλις 34 χρονών....

Στο διπλανό κτίριο στεγάζεται το Museo Emilio Greco με έργα του Κατανιέζου επίσης, γλύπτη και χαράκτη, δυο αίθουσες του οποίου φιλοξενούν και τα πληκτροφόρα μουσικά όργανα του Μπελίνι, που θα σάς παρουσιάσω τις επόμενες μέρες...