«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, δια στόματος Μυράτ»

Αργός, μακρόσυρτος ο ήχος της φωνής... 

Ήπιος, ήρεμος και γαλήνιος μα συνάμα φλόγα δυνατή π' ανάβει μονομιάς της ψυχής τους λαμπτήρες! 

Κάθε ανάσα, νοιώθεμα...Λυγμός, κάθε φωνήεν!

Γεννιέται ο καλλιτέχνης, φίλοι μου!

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε!!!

Αυτοσχεδιάζουμε δια στόματος Δημήτρη Μυράτ, που γεννήθηκε σαν σήμερα 5 Δεκέμβρη του 1908 και μάλλον κληρονόμησε το υποκριτικό του ταλέντο και από τον ηθοποιό πατέρα του, αλλά και από το σόι της μητέρας του, καθώς εκείνη ήταν αδερφή της Μαρίκας Κοτοπούλη.

Ο Δημήτρης Μυράτ, ένας γίγαντας ηθοποιός, με διεισδυτική σκηνοθετική ματιά, άνθρωπος των γραμμάτων και του πνεύματος, με γλωσσική παιδεία και κουλτούρα!

Πρωταγωνίστησε, σκηνοθέτησε, συνεργάστηκε με πάμπολλους σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς του, ίδρυσε το  δικό του θίασο, που διατήρησε με τη σύζυγό του Βούλα Ζουμπουλάκη, ως το θάνατό του.

Κάτι που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι το ό,τι είχε και μουσικές γνώσεις, έπαιζε πιάνο, λάτρευε τη μουσική και διετέλεσε και  Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών.

Επίσης ως νεαρός έπαιζε ποδόσφαιρο. Αγωνιζόταν ως αριστερός μπακ στον Αθηναϊκό και ήταν οπαδός της ΑΕΚ.

Οι ποδοσφαιρόφιλοι ίσως γνωρίζουν και ένα ευτράπελο επεισόδιο με τον Μυράτ διαιτητή, που επειδή σφύριξε πέναλτυ, κυνηγήθηκε από τους φιλάθλους της αντίθετης ομάδας, που εισήλθαν στο γήπεδο και του επιτέθηκαν με πέτρες και ξύλα!

Αυτή, για καλή μας τύχη, ήταν και η αιτία, που άφησε την καριέρα με την στρογγυλή θεά και στράφηκε στο θεατρικό σανίδι.

Κάθε ρόλος που υποδυόταν, με στοιχεία μοναδικότητας και με την ιδιαίτερη φορεσιά  του διανοούμενου Μυράτ.

Εξαιρετικός σε κάθε παράσταση.Για το ρόλο του ως Συρανό ντε Μπερζεράκ ο Διονύσιος Ρώμας μίλησε για:

"μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, που ήταν βεβαίως ο κ. Μυράτ!", τονίζοντας τις δυνατότητες του καλλιτέχνη, που πηγάζουν από τον πολύτιμο μόχθο και τη βαθιά αγάπη αυτού που κάνει!

Επιβλητικότατη και φωτεινή παρουσία, ο Δημήτρης Μυράτ (το μόνο ίσως μελανό σημείο η μυστηριώδης συγκάλυψη, η απόκρυψη στοιχείων στο θάνατο της ηθοποιού και υψιφώνου Ελένης Παπαδάκη την περίοδο των Δεκεμβριανών, που όμως δεν θα ήθελα από αυτό το κείμενο να σχολιάσω….)

Επίσης πλουσιότατο είναι και το συγγραφικό του έργο.

«Η παράσταση δεν είναι φώτα, 

δεν είναι σκηνικό, 

είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ...

είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν…

είναι τα παιδιά, που μας κοιτούν…»,

προλογίζει με κείνη τη σοβαρή, αλλά αισθαντική και διαυγή φωνή του, που ρέει όπως μια καθάρια, γλυκιά μελωδία, την παράσταση του ‘61 στο θεατρικό:

 «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο.

Από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες, στην οποία εκτός από ηθοποιός υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του έργου.

Φυλλάδες της εποχής έγραψαν διθυραμβικές κριτικές για την παράσταση, τους συντελεστές, φυσικά τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και για τον αείμνηστο τιτάνα, πιστά αφοσιωμένο στην Τέχνη και ό,τι υψηλό αυτή κομίζει στην ανθρώπινη ψυχή, Δημήτρη Μυράτ:

«…Ο Δημήτρης Μυράτ,  μαζί με τους συνεργάτες του έδωσαν στο κοινό αυτό που λείπει: Το Πραγματικό Θέατρο!!!»

Ήπιος, ήρεμος, γαλήνιος μα και φλόγα δυνατή!

Ένας αληθινός θεατράνθρωπος με ήθος! 

Λιτός στις ερμηνείες του, ένας αριστοκράτης μπρος και πίσω απ' τις κουίντες.

Κάθε ανάσα του, νοιώθεμα...Λυγμός, κάθε φωνήεν του!

Γεννιέται ο καλλιτέχνης, φίλοι μου!

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε με Δημήτρη Μυράτ, ένα ταπεινό αφιέρωμα στο διανοούμενο, το μεγάλο θεατράνθρωπο, που ενίσχυσε με την παρουσία και τη λάμψη του ακόμη περισσότερο τα φώτα της ράμπας!!!

Καλησπέρα σας!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr .