Τελικά οι άνθρωποι είμαστε όντα σύνθετα, περίεργα και …μπερδεμένα, πολλές φορές.
Θα αναρωτηθείτε τώρα βέβαια, τι όνειρο να είδα απόψε, που ξεκίνησα το Σαββατοκύριακό μου με ερωτήματα και αμπελοφιλοσοφίες…
Καθόλου, φίλοι μου καλοί!
Αποποιούμαι των ευθυνών μου και όλο αυτό έχει να κάνει πάλι με το σεβαστό ημερολόγιο…
Αυτό, ευθύνεται για τους συνειρμούς, τις περίεργες συνδυαστικές σκέψεις, τους σύνθετους στοχασμούς….
Ανοίγω, που λέτε πριν λίγο το λάπτοπ και το «σαν σήμερα» με πληροφορεί για την ημερομηνία 5 Δεκέμβρη κατ'αρχήν και πρώτη υπενθύμιση τη μάχη του Λόιτεν το 1757, κατά την οποία ο Φρειδερίκος ο Μέγας(γνωστός φλαουτίστας και λάτρης των τεχνών) με τις στρατιωτικές του δυνάμεις να οδηγείται σε νίκη επί της Αυστρίας κατά τη διάρκεια του επταετούς πολέμου.
Σάββατο πρωι, καφεδάκι, και η μουσικούλα απαραίτητη...
Ε, λοιπόν η πληροφορία του ημερολογίου, μού δίνει μια ωραία αφορμή να σας καλημερίσω με τη "Σαραμπάντα του Χαίντελ"!
Και για να γίνω πιο σαφής, ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή...
Στον επταετή πόλεμο, που έλαβε χώρα από το 1756 ως το 1763 αναφέρεται η ταινία "Μπάρυ Λύντον" του Κιούμπρικ με τον κεντρικό ήρωα να λαμβάνει μέρος σ αυτόν ...στη συνέχεια να εγκαταλείπει το στρατό...με κλεμμένα έγγραφα και ψεύτικο όνομα να περνά στη μεριά των Πρώσων...να κατατάσσεται στη δύναμη του Φρειδερίκου ο οποίος μάλιστα τού δινει και ειδική τιμητική διάκριση, επειδή τού έσωσε τη ζωή!
Πολύ ωραία ταινία εποχής (έχει και το απαραίτητο ερωτικό στοιχείο), μια δραματική ιστορία ενός ανθρώπου από την ακμή και την επιτυχία μέχρι την πτώση και τη δυστυχία!
Προτείνω όποιος δεν την έχει δει να σπεύσει γοργά γιατί πρόκειται για ένα αριστούργημα!
Ταραχώδη τα γεγονότα, όμως ο ήρωας μάλλον απαθής, ένας άνθρωπος χωρίς ηθική, χαρακτήρα ή κρίση, αμετανόητος και αλύτρωτος.
Μόνο του μέλημα, η με κάθε μέσο κοινωνική του ανέλιξη, που αφού την πετύχει οδηγείται στον όλεθρο, στην ολοκληρωτική καταστροφή η οποία κορυφώνεται με μια, κατά την προσωπική μου άποψη, δυνατή σκηνή, εκείνη της μονομαχίας του Λύντον με τον θετό γιο του.
Καταπληκτική φωτογραφία με το φως της αυγής, πεδιάδες, λόφοι και σύννεφα φαίνεται σαν να έχουν βγει από πίνακες τοπιογράφων ολκής...
Πειστικότατες οι ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά για μένα, το αξέχαστο είναι η μουσική της υπόκρουση ...
Η Sarabande του Χαίντελ...
Ειναι πολλά τα κομμάτια κλασικής, που ακούγονται στην αγαπημένη ταινία.
Όμως η αρχοντική Sarabande από τη Σουίτα σε ρε ελάσσονα είναι μια νότα ξεχωριστά ρομαντική...
Δένει με τις όμορφες εικόνες της φύσης ή για να τονίσει το αδιάλλακτο πρόσωπο της μοίρας!
Δικαίως η ταινία βραβεύτηκε με το πολυπόθητο Όσκαρ για τη μουσική της, αφού το ταίριασμα μουσικής και εικόνας αγγίζει το απόλυτο!
Και η σκηνή της μονομαχίας με τη Σαραμπάντ να υπογραμμίζεται από τα κρουστά..
Μια σκηνή μακάβρια μα και φαιδρή...ενώ στο 3:49 το τσέμπαλο παίρνει το θέμα για να ανακοινωθεί ο θάνατος...και να υπονοηθεί η καταδίκη του ήρωα Ράιαν ο'Νηλ.
Η μουσική αφηγείται με ξεκάθαρη την παντοδυναμία της το συγκλονιστικό φινάλε ενός μάλλον αλλόκοτου συναισθηματικά ανθρώπου, αφού μόνο ο θάνατος του γιου του τον σείει, τον τραντάζει σφοδρά και βαθιά!
Πληροφοριακά, να αναφέρουμε πως η Σαραμπάντ ήταν χορός του 16ου αι. προερχόμενος από την Κεντρική Αμερική, που έγινε δημοφιλής στις ισπανικές αποικίες.
Στην Ευρώπη μάλλον είχε θεωρηθεί σκανδαλώδης, τόσο που να απαγορευθεί ...
Επανήλθε στην εποχή Μπαρόκ, όταν πολλοί συνθέτες συμπεριέλαβαν τη Σαραμπάντα στα έργα τους.
Θα σας ευχηθώ ένα ανέμελο και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο αφού πρώτα ευχαριστήσω για πολλοστή φορά το αγαπητό μου ημερολόγιο, που συνδράμει τα μάλα στην καθημερινή μου εκτόνωση!!!
Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr
No comments:
Post a Comment