Κουμανταρέας: η φανταστική συνάντηση με την Κάλλας...

Σαν σήμερα, 17 Μαΐου 1931 γεννιέται ο Μένης Κουμανταρέας. Ένας από τους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς.
Το έργο του μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Τα γραπτά του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάτι ανάμεσα σε αυτοβιογραφία και δοκίμιο.

Στο βιβλίο του: "Θυμάμαι την Μαρία" των εκδόσεων Καστανιώτη και ασπρόμαυρα σχέδια του ταλαντούχου Θανάση Μακρή, γίνεται αναφορά στην φανταστική συνάντηση του συγγραφέα με την Μαρία Κάλλας.

Διαβάζουμε:

"Ήμουν γκαρσόνι τότε στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας.[...] Ήταν Αύγουστος του '57, ημέρα Σάββατο, παραμονή της συναυλίας.Ήμουν υπηρεσία...Χτύπησα την πόρτα...[...]
Ήταν πολύ όμορφη και άβαφη τελείως. Είχε πελώρια, μαύρα μάτια και σαρκώδες στόμα.
-Μου είπαν ότι είστε πριμαντ΄να, ξεθάρρεψα λίγο.
Με κοίταξε παραξενεμένη
-Ξέρεις τι είναι πριμαντόνα;, ρώτησε.
- Η πρώτη κυρία, το λέει κι η λέξη.Στο νησί μας έχουν έρθει πολλές.
Τής είπα πως ήμουν από την Κέρκυρα.
-Πώς σε λένε;, με ρώτησε σκύβοντας αδιόρατα προς το μέρος μου
-Αλφρέδο, απάντησα
-Α,mio Dio,έκανε έκπληκτη έχεις το όνομα του εραστή της Βιολέτας [...]

-Φαντάζομαι τι ωραία θα τραγουδάτε!Αλήθεια, μπορεί ένα παιδί της ηλικίας μου να έρθει στο θέατρο να σάς ακούσει;
-Πραγματικά θα'θελες να με ακούσεις; Κοίτα λοιπόν τί θα κάνουμε.
[...]
Μπήκε ένας κύριος λεπτός, με γκρίζους κροτάφους και άσπρο πουκάμισο και κάθισε στο πιάνο.
-Τώρα, είπε η Μαρία, θα τραγουδήσω για το νεαρό ακροατή μου.
Στάθηκε δίπλα στο πιάνο κι ακούμπησε το δεξί χέρι πάνω στο μαύρο λούστρο...Το αριστερό το έφερε στο στήθος, εκεί που ξεκινούσε το ντεκολτέ της.
Τα μαλλιά της γυάλιζαν...όλα πάνω της ήταν φυσικά.Λες και την είχαν ζωγραφίσει.
Όπως ήταν με τα μάτια μισόκλειστα,  η έκφρασή της είχε πάρει κάτι μακρινό μαζί και πονεμένο.
Εγώ είχα πετρώσει στον καναπέ.
Ο πιανίστας άγγιξε τα πλήκτρα. Η σουίτα της αυτομάτως έγινε η κρεβατοκάμαρα της Βιολέτας
Απ΄τον τρόπο που τόνιζε τις λέξεις καταλάβαινες αμέσως πως πρόκειται για ηρωίδα, άρρωστη. Το πρόσωπο είχε χαθεί κι είχε ανατείλει ένα χλωμό φεγγάρι. Είχε σταυρώσει τα χέρια, σα να'λεγε προσευχη ή σα να 'θελε να προστατέψει την καρδιά της από κάτι που θα τη ράγιζε.
[...]
Όταν τελείωσε, οι άλλοι χτύπησαν παλαμάκια κι εγώ είχα βουρκώσει. 
-Χειροκρότησε!, έσκυψε και μού ψιθύρισε η γριά καμαριέρα, δείξε ότι ευχαριστήθηκες.Μα εγώ, δεν είχα καμμία διάθεση.Εγώ βούρκωνα. Κι εκείνη, όταν συνήλθε, μου έριξε ένα βλέμμα κι ύστερα γονάτισε μπρος μου.
-Γιατί κλαις, Αλφρέδο;, ρώτησε, σα να'ταν η συνέχεια του τραγουδιού της.
-Από χαρά, της είπα.
Γύρισε τοτε στον πιανίστα και είπε:
-Βλέπετε αυτό το παιδί; Ετσι θα' πρεπε να'ναι το ιδανικό ακροατήριο, να μη χειροκροτούν, μα ήσυχα να παίρνουν τη μουσική μαζί τους κι αυτή να τούς συνοδεύει. Τα χείλη της έπαλλαν..."

[Μένης Κουμανταρέας: "Θυμάμαι τη Μαρία", εκδ. Καστανιώτης, σελ. 9, 11, 15, 24, 25, 31, 32,33, 35]


Προσπάθησα, φίλοι μου να αντιγράψω τα μέρη εκείνα που αποδιδουν τη φόρτιση των στιγμών, κι έτσι διάλεξα διάφορα σημεία προσπαθώντας να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ τους, ώστε οι φίλοι που δεν το έχετε διαβάσει, να καταλάβετε τη ροή...


Όπως θα καταλάβατε, ο Κουμανταρέας αναφέρεται στην "Τραβιάτα" του Βέρντι, την αριστουργηματική όπερα βασισμένη στο κλασικό δράμα του Αλέξανδρου Δουμά: "Η Κυρία με τας καμελίας", έμπνευση απο την  Μαρί Ντι Πλεσσί, διάσημης Παριζιάνας εταίρας της εποχής εκείνης , που ο συγγραφέας είχε σχέσεις μαζί της.

Bρισκόμαστε στην 3η Πράξη, όπου η Βιολέτα, συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου και ότι δεν έχει καμιά ελπίδα πια, απευθύνει το τελευταίο αντίο:
"Addio del passato bei sogni ridenti-Αντίο, γελαστά όνειρα, περασμένων καιρών"...

Η Βιολέτα είναι απελπισμένη. Με την άρια αυτή αποχαιρετά απαρηγόρητη και αδύναμη τον κόσμο. Η άρια αποτελεί την κορύφωση αυτής της μελαγχολικής διάθεσης, που συγκίνησε τόσο τον νεαρό Κερκυραίο σερβιτόρο στο βιβλίο του Κουμανταρέα, που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του...

MARIA CALLAS: "La Traviata - Addio del passato":