16 Μαΐου 1770: Αναμνήσεις ενός βασιλικού γάμου...

ΓΚΡΑΒΟΥΡΑ: "The Royal Wedding, May 16, 1770"
(pbs.org/marieantoinette)

Την Τετάρτη, στις 9 ακριβώς, η Mαρία Αντουανέτα έφυγε για τις Βερσαλλίες…
Ο βασιλιάς και ο δελφίνος την υποδέχτηκαν…
Σε μια ώρα ξεκινούσαν για το παρεκκλήσι.

Μπροστά ο μονάρχης και πίσω το ζευγάρι...Έφτασαν στο ιερό και γονάτισαν στο μαξιλάρι που ήταν τοποθετημένο στα σκαλοπάτια του. Ο Αρχιεπίσκοπος τούς πρόσφερε αγίασμα κι ευλόγησε το δαχτυλίδι…
Η βασιλική χορωδία άρχισε να ψάλλει το μοτέτο… κάποιο του Ραμώ, νομίζω...
Στο Παρίσι επικρατούσε ερημία...τα καταστήματα είχαν κλείσει γιατί το πλήθος είχε μαζευτεί στις Βερσαλλίες για να βοηθήσει στους γαμήλιους εορτασμούς.

(pbs.org/marieantoinette)

Κατά τις τρεις, ο ουρανός συννέφιασε βαριά. Μια βίαιη καταιγίδα ξέσπασε.  Τα πυροτεχνήματα, μάλλον δεν θα μπορούσαν να εκτιναχθούν. Τα νερά της βροχής είχαν σχηματίσει ορμητικούς χειμάρρους.
Στο κάστρο, ωστόσο, η μέρα τελείωσε εξαιρετικά. Το δείπνο σερβιρίστηκε κανονικά στη μεγάλη σάλα που φωτιζόταν από αμέτρητο αριθμό κεριών…
Όμως, παρά τη λαμπρότητα των εορτασμών και το πολλά υποσχόμενο μέλλον των νεονύμφων, κάποιοι οιωνοσκόποι θεώρησαν τη θύελλα ως απειλή.
Κάποιος δεισιδαίμων υπενθύμισε ότι κατά την υπογραφή του γαμήλιου συμβολαίου από τη νύφη, είχε πέσει μια κηλίδα μελάνης που είχε σβήσει το μισό της όνομα...

[...]

Θ' ακολουθούσε ο χορός. Οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι συμπληρώθηκαν σε κεριά, καθώς τα προηγούμενα κόντευαν να λιώσουν. Η μεγάλη σάλα έλαμψε δια μαγείας και η αντανάκλαση των φλογών μέσα στους καθρέφτες τριγύρω, ενίσχυε τη μεγαλοπρέπεια όπως αρμόζει σε γαλαζοαίματους κι ευγενείς.

(pbs.org/marieantoinette)

Οι καλεσμένοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, όταν η ορχήστρα άρχισε να παιανίζει μια πολύ γνωστή τους μελωδία. Ήταν από τις "Fêtes de Polymnie" του Ζαν Φιλίπ Ραμώ.
Δεν ήταν η Μαρία Αντουανέτα που είχε επιλέξει τη μουσική συνοδεία. Αν τής είχε ζητηθεί, σίγουρα εκείνη θα ήθελε κάτι από Γκλουκ. Λάτρευε τον Γκλουκ, τής θύμιζε τις μέρες στη Βιέννη, τις χοροεσπερίδες με τους εκλεκτούς της Αυλής να συνωστίζονται στο Σεμπρούν.

Όμως, οι Γάλλοι είχαν παράδοση στις όπερες -μπαλέτα και ο Ραμώ είχε λάμψει μετά τον Λυλλί σε φαντασμαγορικές συγκεντρώσεις στις Βερσαλλίες.

Καθώς οι νεόνυμφοι εισέρχονταν, η ορχήστρα έπαιζε τον πρόλογο της σύνθεσης που έχει τίτλο: "Ο Ναός της Μνημοσύνης". Ο συνθέτης είχε γράψει το έργο για τον εορτασμό της νίκης των Γάλλων στη Μάχη του Φοντενουά, το Μάιο του 1745 και ολοκληρώνεται με το Χορωδιακό των Μουσών.

Ένα σύντομο ρετσιτατίβο προετοίμασε τη μεγάλη είσοδο. Το κλαβίχορδο έστρωνε μουσικό χαλί σε βιόλες,  ντα γκάμπα, και όμποε, που με το λαμπρό κι ευγενές ηχόχρωμά τους υπογράμμιζαν το γιορταστικό ύφος της περίστασης...
Η Αντουανέτα και ο Λουδοβίκος, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, υποκλίθηκαν χαμογελώντας.
Η ορχήστρα τώρα βρισκόταν  στην πρώτη  entrée...Στα πρώτα μέτρα του τιτλοφορούμενου  "Θρύλου". Είναι το μέρος των "Fêtes de Polymnie", που απεικονίζει τους Γάμους του ημίθεου Ηρακλή με την Ήβη, της οινοχόου των Ολύμπιων θεών, θεά με τη σειρά της της αιώνιας νεότητας...

(Απόσπασμα από ένα προσωπικό Ημερολόγιο φαντασίας..., με αφορμή τους σαν σήμερα Γάμους της Αντουανέτας με τον Λουδοβίκο)

Les fetes de Polymnie: "Act I - La Fable":

Παλαιότερο κείμενό μου με μέρος της αφήγησης των Γάμων και άλλη μουσική σύνδεση μπορείτε να διαβάσετε  εδώ.