Μάρθα Γκράχαμ, μια ιέρεια του χορού...

"H Γκράχαμ στο ρόλο της Μήδειας"
tile.loc

"Το σώμα είναι ένας ιερός χιτώνας...Μην ακολουθείτε τη μουσική, η μουσική είστε εσείς...Το σώμα λέει αυτό που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις"
(Μάρθα Γκράχαμ)

Η θρυλική μορφή του χορού, Μάρθα Γκράχαμ γεννήθηκε σαν σήμερα, 11 Μαΐου του 1894.


Πολλά ειναι τα έργα, που γράφτηκαν ως παραγγελία για δικές της χορογραφίες, ανάμεσά τους και η "Μήδεια" του Σάμιουελ Μπάρμπερ, γνωστή με τον υπότιτλο: "Η Σπηλιά της καρδιάς".

Βασίζεται  στον αρχαιοελληνικό μύθο της Μήδειας και διανθίζεται με αρκετά συμβολιστικά στοιχεία από τις φιλοσοφικές απόψεις του Καρλ Γιουνγκ, τον οποίο είχε μελετήσει η Γκράχαμ.


Παρουσιάστηκε  το 1946, σαν μια χορευτική έκφραση της "κτητικής και καταστροφικής αγάπης".


Στη  χορογραφία της η Γκράχαμ επιλέγει κινήσεις βίαιες, επιθετικές, οξείες και αιχμηρές, με μεγαλη σφοδρότητα.
Η χορευτική της προσέγγιση στοχεύει να ερμηνεύσει στη σκηνή τα βαθιά  υπαρξιακά ζητήματα .

Η μουσική του Μπάρμπερ ακριβής, γραμμένη πάνω στην ηρωίδα και τα χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσής της. Είναι σκοτεινή, βάρβαρη, μάγισσα μα και  ιέρεια. Απρόβλεπτη, εκδικήτρια, σαγηνευτική, θελκτική αλλά και απεχθής.
Η Μήδεια ειναι συγχρόνως  απατημένη σύζυγος, δυστυχισμένη ερωμένη και τραγική μάνα...
Ο Μπάρμπερ ακολουθεί με σαφήνεια την αισθητική κατεύθυνση της χορογράφου. Το μαρτυρούν οι ενδείξεις δυναμικής και χρωματισμών στην παρτιτούρα του, μα και η διάθεσή του να αφήνει στη μελωδική του γραμμή ίχνη περιστασιακών πειραματισμών με στοιχεία ατονικότητας.


Oι δυο καλλιτέχνες δημιουργοί, χορογράφος και συνθέτης "χρησιμοποιούν" τις  μυθικές φιγούρες για την προβολή ψυχολογικών καταστάσεων, όπως ζήλια και εκδίκησης που είναι διαχρονικές.

Τόσο στο χορό όσο και στη μουσική, διακρίνονται  αρχαϊκά ιδιώματα και ως προς τη δομή ακολουθείται η μορφή της ελληνικής τραγωδίας.

Martha Graham - CAVE OF THE HEART:

Samuel Barber: "Medea, Ballet Suite, Op. 23"

Λίγα χρόνια αργότερα από την επταμερή Σουίτα μπαλέτου "Medea , Op. 23", ο Μπάρμπερ επιλέγει τα "μεγαλύτερης δύναμης" -κατ' αυτόν- μέρη της και δίνει μια σύνθεση για μεγάλη ορχήστρα ενός μέρους που τιτλοφορείται: "Dance of Vengeance της Medea".
Έκανε πρεμιέρα το 1956  με τον Δημήτρη Μητρόπουλο από το πόντιουμ να διευθύνει την Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης.
Πρόκειται για σύνθεση όπου o συνθέτης μεταφέρει τη στοχαστική διάθεση του θέματος με ταυτότητα προσωπική, δοσμένη σε μοντέρνο ιδίωμα. Επιτελεί να φωτίσει το δίπτυχο: "Μήδεια και εκδίκηση" σε μια απόπειρα σκιαγράφησης του χαρακτήρα της τραγικής ηρωίδας, που η εκδίκηση την οδηγεί στο πιο αποτρόπαιο έγκλημά της...

Samuel Barber: "Dance of Vengeance της Medea":