Αράου: με συναισθήματα που κοχλάζουν κάτω από τις ερμηνείες του...

"Ο Κλαούντιο Αρράου άρχισε να παίζει. Σοπέν, το Νυχτερινό σε φα δίεση ελάσσονα.
[...]
Ο Αράου θεωρείται ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ των πιανιστών, σκέφτομαι. Ο αληθινός εραστής, που όλες του οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από αχαλίνωτο πάθος. 
Και αυτό όμως το στοιχείο του Αράου είναι συγκρατημένο, αλλά όχι αόρατο, ακριβώς όπως και το παίξιμό του: πάντοτε πένθιμο, στα όρια του μελαγχολικού. Κάτω από αυτή τη συστολή, ωστόσο, κρύβονται συναισθήματα που κοχλάζουν..."

(Kέτιλ Μπγιόρνσταντ: "Η λέσχη των νέων πιανιστών", εκδ.Πόλις, σελ.281)


Eίναι πιανίστας, που θαυμάζω απεριόριστα, γιατί καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στην δεξιοτεχνική τελειότητα και την βαθειά εμπνευσμένη ερμηνευτική δύναμη!
Τον θαυμάζω όμως και για τις απόψεις του σχετικά με την ανάπτυξη μιας "ολοκληρωμένης" καλλιεργημένης προσωπικότητας.
Πίστευε στην αλληλεπίδραση των τεχνών, προέτρεπε για μελέτη κλασικών συγγραφέων, ιστορίας, τις επισκέψεις Μουσείων και θεατρικών παραστάσεων. "Όλ’αυτά, -έλεγε-, επιδρούν και φαίνονται στην ερμηνεία!!"
Και νομίζω, έχει δίκιο γιατί οι ερμηνείες υψηλού επιπέδου απαιτούν συνδυασμό φυσικών και πνευματικών προσόντων.

Ας επιστρέψουμε όμως στο αποσπασμα από το εκπληκτικό μυθιστόρημα του Μπγιόρνσταντ...
Παραλληλίζει τον Χιλιανό δεξιοτέχνη του πιάνου, φημισμένο για τη ρωμαλεότητα της τεχνικής του με τον Χάμφρει Μπόγκαρτ...
Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί, αλλά θα'λεγα πως είναι απόλυτα ακριβής...
Ας αναλογιστούμε το δυναμισμό που συνυπάρχει με την ευαισθησία στο "Γεράκι της Μάλτας", έναν ρόλο στον οποίο άφησε εποχή ο Μπόγκαρτ,....μα και στη θρυλική "Καζαμπλάνκα", που υποδύεται έναν ήρωα απόμακρο, που πίσω από την επιφανειακή σκληρότητά του υποβόσκει μια έντονη συναισθηματικότητα!
Κάπως έτσι δεν είναι στις εκτελέσεις του ο μεγάλος και αγαπημένος πιανίστας, Κλαούντιο Αρράου;



"Ο Αρράου άρχισε να παίζει. Σοπέν, το Νυχτερινό σε φα δίεση ελάσσονα...", γράφει ο Μπγιόρνσταντ...

Το συγκεκριμένο Νυχτερινό αποτελεί δείγμα ωριμότατης πιανιστικής γραφής και συνθετικής σκέψης.
Είναι το δεύτερο από το ζευγάρι του op. 48, που έγραψε ο Σοπέν το 1841 και αφιέρωσε στην δεσποινίδα Laure Duperré.
Πολλοί, λόγω της κυλαριστής, ρέουσας μελωδίας το χαρακτηρίζουν ως "μπαλάντα σε μικρογραφία, λεπτεπίλεπτη και καταπραϋντική".

Claudio Arrau, Chopin: "Nocturne Op. 48 No 2"

Ο Κλαούντιο Αρράου γεννήθηκε σαν σήμερα 6 Φλεβάρη 1903.

Μάλλον κληρονόμησε το ταλέντο και την αγάπη για τη μουσική από τη μητέρα του που ήταν ερασιτέχνις πιανίστα. Από κείνη πήρε και τα πρώτα μαθήματα.
Υπήρξε παιδί-θαύμα και αναγνώριζε νότες και άλλα μουσικά σύμβολα στο πεντάγραμμο πολύ πριν μάθει ανάγνωση. Σε ηλικία 4 ετών μελετούσε τις σονάτες του Μπετόβεν, δίνοντας το πρώτο του ρεσιτάλ ένα χρόνο αργότερα.
Στα έξι εντυπωσίασε τον Πρόεδρο της Χιλής Pedro Montt με τη δεξιοτεχνία του που μερίμνησε ώστε ο Κλαούντιο να φύγει για σπουδές στη Γερμανία με κρατική υποτροφία, όπως κι έγινε.
Η εξέλιξή του αντάμειψε την απόφασή του...