"Ξάγρυπνη η αγάπη, χαράματα η ώρα τρεις!"

"Lovers Under The Moon",  Jose Ventura

Αχ, αυτός ο έρωτας!!!
Άλλοτε παράφορος, άλλοτε ρομαντικός...Κι άλλοτε  ανεκπλήρωτος ως και … καταστροφικός, ολέθριος...
Πάντα όμως, τρυφερός στο αποκορύφωμά του... και γνήσιος!
Και πάντα με  πνοή πάθους!!!γιατί ο έρωτας εμπνέει, ο έρωτας μεγαλουργεί, φίλοι μου!

Ο έρωτας, αυτός ο μικρός, φτερωτός θεός είναι για μεγάλα πράγματα!
Και το αποδεικνύει περίτρανα η καθημερινότητά μας!
Οι σχέσεις και τα συναισθήματα, που κυλαρίζουν σα γάργαρο ρυάκι...
Και ξεχειλίζει ο ερωτευμένος από το πάθος, πλάθοντας ηχητικές και οπτικές εικόνες για την/τον αγαπημένη/ο του  ...

Μάλαμα κι αδάμας, που αστροποβολά!
Λάγγεμα η ματιά, πετροκέρασο τ'αχείλι,
"Κραταιά ως Θάνατος, η Αγάπη"!!!
Μ'ερωτόσκονη πασπαλισμένα τα λόγια της!
Νεράιδας αόρατης μαγικό ραβδί μεταμορφώνει τέρατα, σ'αγγέλους!
Γιατί όταν ερωτεύεσαι, ακόμα κι αν πονάς, υπάρχει μια ξαφνική εισροή μαγείας!!!
 Ανάσα ο έρωτας!Οξυγόνο, η αγάπη!!!

Όταν τα λέω αυτά, πολλοί γελάνε...
Ξέρω, αυτά τα συναισθήματα είναι σπάνια...ίσως και παλιάς κοπής...
Υπάρχουν όμως, και είναι αληθινά!
Δεν έχουν όλοι την ικανότητα να αγαπήσουν ...
Η αγάπη θέλει παιδεία...Θέλει ωριμότητα, η αγάπη.
Είναι θέμα όχι μόνο συναισθηματικό αλλά και φιλοσοφικό.
Και πιστεύω πως η αγάπη είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Αγάπα για να ζεις, ζήσε για ν'αγαπάς.

Πολλά είπα όμως...Λέω να συνεχίσω μ' ένα από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια, κατά την ταπεινή μου άποψη, από το σάκο του ρεμπέτικου!

"Χαράματα η ώρα τρεις"

Τρυφερό άσμα του Μάρκου Βαμβακάρη, που γράφτηκε το '37.
Πλημμυρίζει συναίσθημα κι έχει ευωδιά  λαϊκής καντάδας...

Εκτός από τη Μουσική , ο Μάρκος έγραψε και τα λόγια, που όμως για ένα διάστημα είχε εκχωρήσει τα στιχουργικά  δικαιώματά του μέχρι την εξόφληση ενός δανείου, που εκκρεμούσε.
Γι'αυτό σε παλιά 45άρια αναφέρεται ως στιχουργός ο Κώστας Μακρής.

Αν και η  εκτέλεση του Βαμβακάρη με την Έλλη Πετρίδου υπάρχει και πραγματικά ξεχωρίζει για την αυθεντικότητά της, λέω να  ακούσουμε τη διασκευή του Μάνου Χατζιδάκι.
Η ερμηνεία της Βούλας Σαββίδη , από τα "ΠΕΡΙΞ" του '74 είναι σα να περνά ένα τελευταίο χέρι λούστρο την παλαιικότητα του τραγουδιού ...να γυαλίσει, να ξανακαινουργώσει τον παλιό γιαγιαδίστικο μπουφέ...

Ανάσα ο έρωτας!
"Θαύμα" και μεγαλείο, που τελικά μετουσιώνεται σε εξαιρετικές, μα πάνω απ'όλα γνήσιες εκφράσεις  μουσικής και λόγου!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr