Όσκαρ-Άλμα: ευλογία και κατάρα μαζί...

Εκκεντρικός, αλλά ταυτόχρονα και ανθρώπινος, δραματικός, έντονος, με ιδιαίτερη έκφραση του ρομαντικού και της ευαισθησίας. Ένας εραστής της αλληγορίας.

Ο Όσκαρ Κοκόσκα γεννήθηκε σαν σήμερα το 1886 για να ταράξει με το έργο, αλλά και τη ζωή του, την αισθητική της εποχής!

"...το 1911, μια ομάδα ζωγράφων, η Hagenbund, εκθέτει. Ο Κοκόσκα αντιπροσωπεύεται με πολλά έργα του. Τη μέρα των εγκαινίων ξαφνικά μια ανατριχίλ διαπερνάει τις γραμμές των επίσημων προσωπικοτήτων.Εμφανίζεται ο διάδοχος του θρόνου, Φραγκίσκος-Φερδινάνδος.
Σεργιανάει σιωπηλά μπροστά στους πίνακες, τούς εξετάζει έναν-έναν, μετά στυλώνεται στη μέση της αίθουσας και κραυγάζει:
-Αηδίες!
Κάνει τρία βήματα και επαναλαμβάνει:
-Βρωμιές!
Και δείχνοντας με το δάκτυλο ένα πίνακα του Κοκόσκα, λέει:
-Αυτός ο άνθρωπος αξίζει να τού τσακίσουν τα κόκκαλα ένα-ένα!"

"Portrait of Alma Mahler",  Oskar Kokoschka, 1912  

            

Όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική, στο άκουσμα του ονόματος Κoκόσκα πάντα έρχεται στο νου μας η σχέση του με την Άλμα Σίντλερ-Μάλερ, για την οποία φιλοτέχνησε  περίπου 450 έργα για να εκφράσει το πάθος της γι 'αυτήν.
Το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους ο Κοκόσκα φιλοτέχνησε ένα πορτραίτο της Άλμα...

Όταν εκείνη είδε τη σύνθεση τελειωμένη, η μορφή, η χρωματική παλέτα κι οι γραμμές της, έβγαζαν μια ένταση που  την παρέπεμψαν σε κείνη την αναγεννησιακή πριγκίπισσα, που ξελόγιασε τόσους καλλιτέχνες...Περιβόητη για την άγρια, παθιασμένη αγάπη της, Λουκρητία Βοργία!
Οραματιστικό και συνάμα κυνικό!

Όμως ο Όσκαρ -όπως είπε- τήν ήθελε ως μια άλλη Τζοκόντα, με τα ίδια μυστήρια χαρακτηριστικά με αυτά που έδωσε ο ντα Βίντσι στη Μόνα Λίζα του. Σκιαγράφησε τη νεαρή γυναίκα με κομψές, ιριδίζουσες αποχρώσεις, ...κοκκινωπά , μακριά μαλλιά.
Με στενά χείλη, που όμως ανέδυαν τόση ενεργητικότητα και την έκαναν να φαίνεται αποφασιστική, σχεδόν επικίνδυνη, μα συγχρόνως τόσο ελκυστική και ερωτεύσιμη!

Oι δυο τους συναντήθηκαν την άνοιξη του 1912 στην έπαυλη του Καρλ Μολ, πατριού της Άλμα.

Σύμφωνα με τα λόγια της γυναίκας:

"Ο Όσκαρ φορούσε ένα τριμμένο κοστούμι, τρύπιες κάλτσες...[...] ...είχε φέρει ένα στρατσόχαρτο για να σχεδιάσει. Τού πόζαρα..Ύστερα έκατσα στο πιάνο...Ξαφνικά , με άρπαξε στην αγακαλιά του!Έμεινα ακίνητη, μαραμαρωμένη..."

Όσο για τη συνέχεια, -αν πιστέψουμε τον Κοκόσκα-...:

-Μετά το φαγητό η Άλμα με οδήγησε με το ζόρι σε μια αίθουσα που βρισκόταν το πιάνο κι εκεί τραγούδησε -για μένα μονάχα, όπως είπε- το "Θάνατο της Ιζόλδης"...

Το μουσικόδραμα του Βάγκνερ είναι ολοκληρωτικά επικεντρωμένο σε ένα και μοναδικό θέμα, την έκφραση του έρωτα!
Η μουσική του, θρίαμβος του ρομαντισμού, υμνεί τον έρωτα ως μοίρα, τον έρωτα ως ισχυρή δύναμη...ακόμα κι αν είναι δύναμη καταστροφής...όπως το πάθος που ένιωσε ο Όσκαρ για την Άλμα, που άγγιζε τα όρια της τρέλας...Ευλογία και κατάρα μαζί...

Ακούμε το "Liebestod" από την υπέροχη δραματική σοπράνο, βρετανίδα Πολίν Τίνσλεϊ:

Τα κείμενα σε α΄πρόσωπο είναι από το βιβλίο: "Αλμα Μάλερ, η Τέχνη να σ'ερωτεύονται", Φρανσουάζ Ζιρού σελ 192, 195, εκδ. Ζαχαρόπουλος.