Κοκό και Ιγκόρ...

"Eίμαι σίγουρη πως όταν δεν θα υπάρχω στη ζωή πια, ο οίκος Chanel
θα χαρακτήρισει ανυπόστατη φημολογία το ειδύλλιο μου με τον Ιγκόρ...
Ε, ναι, επίσημα κανείς από τους δύο μας, ούτε εκείνος, ούτε εγώ,
παραδεχτήκαμε ποτέ  το ειδύλλιο...
Αφήσαμε όμως στην αιωνιότητα να πλανάται πως αν αυτό υπήρξε,
μάλλον θα ήταν εντός του πλαισίου της καλλιτεχνικής ελευθεριότητας της εποχής, που ζήσαμε..."

Θυελλώδης σχέση, πρωτοπόροι και οι δυο, ατίθασοι, προκλητικοί, επαναστάτες, επίμονοι, φιλόδοξοι, ελεύθεροι!
Όλα αυτά τούς ένωσαν σε ένα σμίξιμο, απ'όπου , αναζωογονούνταν , αντλούσαν έμπνευση και πότιζαν τις αισθήσεις τους, για να ποτίσουν μετά αυτές με τη σειρά τους τη φαντασία, που αφηνόταν αχαλίνωτη... Χωρίς υπολογισμούς σε κατεστημένα και καλούπια.
Σημασία είχε μόνο το ένστικτο, που είτε "ντυνόταν με στυλ", στην περίπτωση της Κοκό, είτε οργίαζε με τις πρωτοπόρες ανακαλύψεις στην περίπτωση του Ιγκόρ...


Γνωρίζουμε πως η Κοκό Σανέλ παρακολούθησε την επεισοδιακή πρεμιέρα της "Ιεροτελεστίας στην Άνοιξη" στο Παρίσι το 1913, χωρίς όμως να συναντηθεί με τον συνθέτη.
Ήταν ακόμα άσημη και στα πρώτα βήματα της καριέρας της, τότε...

Το 1919 και μετά το τροχαίο του πλούσιου εραστή της, Boy Capel, η Κοκό για να ξεπεράσει το σοκ ταξιδεύει με τη φίλη της, Misia Sert  στη Βενετία, όπου γνωρίζει το Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, ιμπρεσάριο των Ballet Russes και συνεργάτη του Στραβίνσκι.
Ο Ντιάγκιλεφ λίγο αργότερα, θα συστήσει στην Σανέλ το συνθέτη, το 1920.

Η Κοκό έχει πια κύρος, γνωριμίες και χρήμα, ενώ ο Ιγκόρ βίωνε μία σχεδόν "παρακμιακή" κατάσταση, με τη μουσική του παραγκωνισμένη, καθώς τολμηρή, άγρια στ'αυτιά, με έντονες παραδοξότητες και μακριά από τα "εκλεπτυσμένα" δεδομένα της γαλλικής ελίτ της εποχής...

Η φίλη του, Κοκό Σανέλ θα του παραχωρήσει την έπαυλή της να ζήσει με την οικογένειά του, ένα χώρο όπου θα μπορούσε να εμπνευστεί και να δημιουργήσει.
Εκεί, θα φουντώσει και ο παθιασμένος έρωτάς τους, το 1920, χρονιά που παρουσιάζεται το εμβληματικό άρωμα του οίκου Σανέλ: "Chanel n. 5".
Κατά σύμπτωση, ο Ιγκόρ εκείνη τη χρονιά, συνθέτει δυο έργα, όπου πυρήνας τους είναι ο σημαδιακός αριθμός "5"...

1. Η πιανιστική σύνθεση: "Les cinq doigts-Τα 5 δάκτυλα"  με υπότιτλο: "Οκτώ  εύκολες μελωδίες σε 5 νότες",  περιλαμβάνει οκτώ μινιατούρες στις οποίες το δεξί χέρι παραμένει καθόλη τη διάρκειά τους στην ίδια θέση του πιάνου, καθώς εκτελεί μόνο 5 νότες.Απλή σύνθεση στη μελέτη και την εκτέλεση, όχι όμως απλοϊκή...

Igor Stravinsky : "Les Cinq Doigts":

2. Επίσης το "Cinq pièces Facese-Πέντε Εύκολα Κομμάτια" , μια συλλογή συνθέσεων για τέσσερα χέρια που ο Στραβίνσκι είχε ολοκληρώσει το 1917 εμπνευσμένος  από τα στυλ διαφορετικών χωρών, πολιτισμών και χορευτικών ρυθμών (Ισπανία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία κλπ).
Η σύνθεση απασχόλησε εκ νέου τον Στραβίνσκυ και διασκευάστηκε για μικρή ορχήστρα εκείνη τη χρονιά, που το "Chanel Ν. 5", άρωμα-σύμβολο θηλυκότητας ως σήμερα, έκανε την εμφάνισή του...

Igor Stravinsky : "Cinq pièces faciles, arranged for small orchestra":

Η Coco Chanel, γεννημένη ως Gabriel, γεννήθηκε σαν σήμερα, 19 Αυγούστου του 1883 και το περιβόητο "Κοκό" προέκυψε -λένε- όταν ενζενί τραγουδίστρια σε γαλλικό καμπαρέ τραγουδούσε το σουξέ της εποχής: "Qui qu’a vu Coco, dans le Trocadero".

Ο έρωτας με τον Στραβίνσκι  ήταν κεραυνοβόλος...Η ντίβα της μόδας προσπάθησε να το ελέγξει λέγοντάς του:

(από Tutt'Art)

"Η γυναίκα σου, Ιγκόρ...τι θα γίνει όταν το μάθει η γυναίκα σου;"

Εκείνος όμως τυφλωμένος από το πάθος που του γεννά, τής απαντά:

"Το ξέρει ότι σας αγαπώ. Σε ποιόν άλλο, εκτός από εκείνη, θα μπορούσα να εμπιστευτώ κάτι τόσο σοβαρό;"

"Ο Στραβίνσκι μου έμαθε μουσική", λέει η Κοκό.
"Τα λίγα που ξέρω, σ' αυτόν τα οφείλω. Μου μιλούσε για τον Βάγκνερ, για τον Μπετόβεν..."


Ο Στραβίνσκι θα τής γράψει σε μια επιστολή:

"Στη γλυκιά ανάμνηση ενός φιλιού
από τα φλογερά χρωματισμένα χείλη

της Chanel, που τη φωνάζανε Κοκό..."
            Igor Stravinsky, Ιούνιος 1933

(οι παραπάνω διάλογοι είναι φανταστικοί από  το βιβλίο του Κρις Γκρίνχαλτζ: "Coco and Igor", μτφ. Κερπινιώτη Χρ, Εμπειρία Eκδοτική)