"Gerald Finzi, η ζωή του όλη σε δυο γραμμές…"

Στην αρχή τον συγκίνησε η εκκλησιαστική μουσική, στη συνέχεια τον προσέλκυσε η ομορφιά της Βρετανικής φύσης σε συνδυασμό με την αλήθεια της ποίησης. 

Είχε μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία και η βιβλιοθήκη του ξεχείλιζε από πολύτιμα βιβλία και συλλογές του 17ου αιώνα.

Το πρώτο του έργο είναι μελοποιημένα ποιήματα του Τόμας Χάρντι.

"I went by footpath and by stile

Beyond where bustle ends,

Strayed here a mile and there a mile

And called upon some friends.

[…]

It was the time of midsummer

When they had used to roam;

But now, though tempting was the air,

I found them all at home"

Οι εμπνεύσεις του αιωρούνταν καβάλα στα δαχτυλίδια καπνού της πίπας, που κάπνιζε…

Ξέρει να δίνεται στους ανθρώπους ολοκληρωτικά.

Συνδέεται  με τον Βον Ουίλιαμς και τον Φέργκιουσον σε μια φιλία, που έχει θεμέλια την κοινή αγάπη για τη μουσική και την αμοιβαία εκτίμηση.Εκτίμηση και συμπαράσταση ως το θάνατο…

Oι ζωές τους, οι σχέσεις, αγάπες, ενθουσιασμοί, προβληματισμοί και προκαταλήψεις, δίνονται με απόλυτη ειλικρίνεια μέσα από την επιστολογραφία τους, που αποτελεί μάρτυρα μιας άνευ προηγουμένου δημιουργικής έκρηξης στην τέχνη τους!

 Επιτυχία, αναγνώριση, φήμη, κάπως καθυστερημένα…  "Dies natalis"…

Βοήθεια, προσφορά και υποστήριξη σε νέους καλλιτέχνες. 

Οι συνθέσεις του συχνά αφήνουν γεύση γλυκόπικρη.Η ακοή παρακολουθεί και διαπιστώνει μια συνειδητοποίηση της αστάθειας και της παροδικότητας της ζωής.

Μέσα σε διάστημα λίγων χρόνων, χάνει πατέρα, τρία αδέρφια και τον αγαπημένο του δάσκαλο μουσικής.Απώλειες, που επιδρούν έντονα στη δημιουργική προσωπικότητά του. 

Πάντα είχε το φόβο πως η ζωή του δεν θα είναι αρκετή ώστε να "ψιθυρίσει", όσα είχε κατά νου.

Επιβεβαιώθηκε στις προφητικές του σκέψεις.

Το 1951, μαθαίνει ότι πάσχει από τη νόσο του Hodgkin, μια μορφή λευχαιμίας.

Τού δίνουν το πολύ πέντε χρόνια ζωής.Είναι όμως δυνατός…Δεν εγκαταλείπει.Η διάγνωση ουδόλως μετριάζει τις δραστηριότητες του.

Η αγωνία, η ανησυχία …μια βουβή αναστάτωση της σκέψης και ένα τυχόν παράπονο εκφράζονται μόνο μέσα απ’τη μουσική του.

Το ’55 ο Μπαρμπιρόλι τού ζητά μια σύνθεσή του.Ο Τζέραλντ Φίνζι ετοιμάζει το "κονσέρτο  για βιολοντσέλο και ορχήστρα".

Άκρως δεξιοτεχνικό μα και "εύγλωττο".Θα’ναι η τελευταία δημιουργία του.

Το δεύτερο μέρος του κονσέρτου αποτυπώνει όλη εκείνη την προθανάτια αγωνία του Φίνζι…

Αργό ρυθμικά, ήρεμο, ελεγειακό...κι ας είναι μουσικές εικόνες πόνου, σπαραγμού, θανάτου. 

H προθανάτια αγωνία σ’ένα δοξάρι και μια ακίδα ακουμπισμένη στο πάτωμα…

Πέθανε λίγους μήνες αργότερα, σαν σήμερα 27 Σεπτέμβρη το 1956, στα 55 του.

Μια νύχτα πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή, πραγματοποιείται η πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση του κονσέρτου του.

"Cello Concerto Op. 40, 2nd mov. Andante"

Οι στάχτες του διασκορπίστηκαν στο May Hill, στο Gloucestershire, ρίζωμα στη λατρεμένη του Βρετανική ύπαιθρο...

http://www.musicweb-international.com/